ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่หุบเขาปีศาจ 1

หลังจากทั้งคู่ทานอาหารกลางวันอิ่มแล้วจึงได้ออกเดินทางอีกครั้ง มู่เหรินไม่ได้ใช้ลมปราณลงไปที่เท้าในการเดินทาง เขาอยากเก็บแรงไว้เพราะไม่รู้ข้างหน้าจะเจออันตรายอันใดบ้าง แม้จะไม่เคยออกจากเมืองหลวงแคว้นฉีแต่เขาไม่อยากประมาท ยุทธภพนั้นอันตราย หากพลาดท่าเสียทีได้ไปปรโลกเร็วกว่าอายุขัยแน่

          อีกทั้งตนมิใช่คนเก่งกาจ อายุเพียงสิบหกในโลกนี้ยังเรียนรู้ไม่ได้มากนัก แม้ความจริงอายุวิญญาณเขาตอนนี้ย่างห้าสิบเอ็ดปีแล้วก็ตาม และกว่าจะถึงที่หมายก็เข้ายามเว่ย(13.00น.-15.00น.)แล้ว

          ที่นี่ดูครึกครื้นไม่ต่างจากเมืองที่ผ่านมา มู่เหรินหาห้องพักในโรงเตี๊ยมขนาดกลางเพื่อนอนพักหนึ่งคืนสองห้องสำหรับสองคน แม้จะรู้ว่าหลิงหวางชอบมาอารักขาเขาก็ตามแต่อย่างไรก็คงต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างเช่นอาบน้ำ

          จากนั้นจึงได้ออกมาเดินเล่นสำรวจเมือง มีบ้างที่ผู้คนหันมามองเขาด้วยความสนใจเพราะยังมีหมวกปีกสานใบใหญ่ปิดใบหน้า

          หลังจากเดินทั่วเมืองจึงกลับมาทานอาหารเย็นในโรงเตี๊ยม ระหว่างเดินเล่นได้หน้ากากครึ่งหน้าสีดำสนิทมาหนึ่งอันและเขาก็สวมใส่แทนหมวกปีกสานเพื่อสะดวกในการทานข้าวมากขึ้น ส่วนหลิงหวางเขาซื้อสีขาวให้อันหนึ่งแต่เจ้าตัวไม่ได้สวมใส่เหมือนกับเขาเพราะสามารถแปลงโฉมได้

          อาหารเลิศรสวางอยู่ตรงหน้าโดยมีหลิงหวางนั่งกินเป็นเพื่อน แต่เขากลับกลืนไม่ลง ข่าวลือที่น่าอายมันโด่งดังมาถึงที่นี่ แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้องจำต้องจำใจกลืนลงท้องไปพร้อมฟังการนินทาตัวเองไปด้วยทำให้รู้สึกแปลก ๆ ชอบกล

          “ไม่น่าเชื่อว่าคุณชายสี่ตระกูลมู่จะเป็นคนเช่นนั้น แต่ก็มิแปลกหรอกเพราะข้าได้ข่าวว่าคุณชายนั้นงดงามจนสตรียังต้องอาย”

          ชายร่างท้วมพูดอย่างสนุก ในกลุ่มพวกเขาสวมใส่อาภรณ์สีน้ำตาลและมีเชือกผูกเอวสีเหลืองเหมือนจะมาจากสำนักใดสำนักหนึ่ง

          “เจ้าเคยเห็นหน้าหรือไม่ ข้าอยากรู้จริงผู้ชายที่หนีตามไปหน้าตาเช่นไร”

          ชายร่างผอมบางกล่าวต่อด้วยความสงสัยใคร่รู้

          มู่เหรินฟังอย่างสงบแม้อาหารมื้อนี้จะฝืดคอไปบ้าง หลิงหวางรินน้ำชาไป๋เหาหยินเจินใส่จอกใบเล็กให้ด้วยท่าทางสงบ เขาดื่มชาอย่างไม่ค่อยรู้รสมากนัก

          “กินอีกหน่อยนะขอรับ”

          หลิงหวางคีบฝอเที่ยวเฉียงหรือพระกระโดดกำแพงใส่ถ้วยเขาอย่างเอาใจ ฉับพลันผู้คนหันมามองเขาเป็นตาเดียว บรรยากาศภายในโรงเตี๊ยมเงียบกริบได้ยินเพียงแค่ลมหายใจเท่านั้น มู่เหรินยังนั่งนิ่งรั้งสายตากลับไปมองหลิงหวางแล้วบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติ

          “พี่ชายข้าอิ่มแล้ว ท่านแม่บอกว่าพรุ่งนี้กลับบ้านให้ซื้อชาหลงจิ่งไปให้ด้วยนะขอรับ หากลืมท่านพี่โดนท่านแม่ดุมากล่าวโทษข้าไม่ได้นะขอรับ”

          มู่เหรินกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติไม่มีติดขัด หลิงหวางชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบ

          “จริงสิน้องรอง เจ้าทานข้าวไปก่อนนะข้าไปหาซื้อชาหลงจิ่งให้ท่านแม่ก่อน ไม่เช่นนั้นคงโดนงดข้าวเย็นแน่ ๆ”

          มู่เหรินมองคนหัวไวฉลาดพูดตอบก่อนจะรีบเผ่นออกไปจากโรงเตี๊ยมและบรรยากาศภายในโรงเตี๊ยมก็กลับมาครึกครื้นเฉกเช่นเดิม เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เกือบไปแล้วเชียว หากเขามีคนรักเป็นบุรุษจริง ๆ จะไม่เถียงสักคำเลย แต่นี่ เฮ้อ ช่างเถอะ...

หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้มู่เหรินก็ได้ซื้อม้าและออกเดินทางแต่เช้าตรู่โดยซื้อผลไม้และหมั่นโถวไว้รับประทานอาหารระหว่างทาง ทั้งคู่ควบม้าเดินทางมาไกลหลายสิบลี้ตามเส้นทางในแผนที่ที่มีโดยไม่ได้หยุดพัก ผ่านป่าไผ่ทึบและหุบเขาที่ร้างไร้ผู้คน

          มู่เหรินชะลอม้าให้ช้าลงมองดูรอบกายที่ให้บรรยากาศผิดปกติจากที่ผ่านมา เสียงใบไม้ไหวเสียดสีไปมาและการเคลื่อนไหวของผู้คนเพียงชั่วครู่ก็ได้ยินเสียงกระบี่ฟาดฟันกันอยู่ไม่ห่างจากเบื้องหน้า

          กรี๊ดดดด

          เสียงกรีดร้องของอิสตรีดังลั่นป่าไผ่ จากที่คิดจะหลีกเลี่ยงความวุ่นวายจึงควบม้าเข้าไปใกล้เสียงเหล่านั้นมากขึ้นโดยหลิงหวางควบม้าตามมาติด ๆ สิ่งที่เห็นด้านหน้าคือชายฉกรรจ์โพกผ้าสีเหลืองกำลังเข่นฆ่าผู้คนในรถม้าอย่างไม่มีคำว่าปรานี มู่เหรินชักกระบี่ด้านหลังพุ่งตัวลงจากหลังม้าเข้าไปช่วยเหลืออย่างไม่เสียเวลาคิด

          เคร้ง!

         มู่เหรินต้านกระบี่ของชายร่างยักษ์ได้อย่างทันท่วงทีก่อนที่คมดาบจะแทงทะลุหาร่างของเด็กวัยสิบขวบซึ่งยืนตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดของอิสตรีนางหนึ่งเลือดอาบโชกไปทั้งร่าง เขาใช้วิชากระบี่ที่ร่ำเรียนมาถึงห้ากระบวนท่ากลุ่มโจรโพกผ้าเหลืองก็พากันหนีไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงความเสียหายและร่างผู้เสียชีวิตเท่านั้น

          “ขอบคุณท่านจอมยุทธ์ทั้งสองที่ช่วยเหลือตระกูลหลี่ บุญคุณนี้พวกข้าน้อยจะไม่ลืม หากมีสิ่งใดตอบแทนได้เมื่อถึงเมืองช่างไค่ข้าน้อยจะเรียนนายใหญ่ให้ตอบแทนคุณในครั้งนี้”

          ชายฉกรรจ์ในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามาหาผู้ที่ช่วยเหลือตนและยกมือคารวะขอบคุณอย่างจริงใจ แม้คนตรงหน้าจะสวมใส่หน้ากากปกปิดใบหน้าไว้ก็ตาม ทว่าอย่างไรก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ

         “ท่านเกรงใจไปแล้ว ข้าบังเอิญผ่านมาเห็นผู้เดือดร้อนจะปล่อยผ่านไปได้เช่นไร”