บทที่ 16

มู่จิ่วซีงงงันไปครู่หนึ่ง รีบร้อนยกมือยอมแพ้เอ่ยว่า "โอเคโอเค ข้าผิดเอง ท่านอยากจะพูดอะไร"

สองคิ้วโม่จุนขมวดกันแน่ อะไรคือโอเคโอเค? บ้าๆ บอๆ ผู้หญิงคนนี้ท่าจะมีปัญหาจริงๆ

มู่เทียนซิงเหลือบมองลูกสาวผาดหนึ่ง รู้สึกว่าแปลกอยู่เหมือนกัน ทั้งสามคนเดินตรงไปยังห้องหนังสือของเรือนหน้า

"มู่จิ่วซี พูดต่อหน้าพ่อของเจ้าเลย บอกเงื่อนไขการถอนหมั้นของพวกเราออกมาอีกครั้ง" โม่จุนหลังจากนั่งลงก็เอ่ยขึ้น

มู่จิ่วซีไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ยังพยักหน้า

"ได้ ท่านพ่อ ข้ากับท่านผู้สำเร็จราชการแทนพูดเงื่อนไขการถอนหมั้นไว้แล้วว่าให้หาคนร้ายตัวจริงที่ผลักข้าตกน้ำและสังหารหมอหลวงเวินให้เจอ ถ้าหาไม่เจอ ก็สอนวิถีจิตกำลังภายในให้กับข้า ถ้าทั้งสองข้อนี้ทำไม่ได้เลยล่ะก็ ข้าก็คงต้องอภิเษกกับเขาแล้ว"

โม่จุนหลังจากที่มุมปากกระตุกเล็กน้อยก็เอ่ยกับมู่เทียนซิงว่า "แม่ทัพมู่ ท่านได้ยินชัดหรือยัง? ขอแค่ข้าสำเร็จเงื่อนไขเพียงข้อเดียวก็ถือว่าสามารถถอนหมั้นได้ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องการถอนหมั้นนี้ก็จำเป็นต้องให้พวกท่านไปกล่อมพระพันปีหลวง"

"ไม่ถูกสิ ข้าก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกว่าพวกเราจะไปกล่อมพระพันปีหลวงให้นะ" มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นมาทันที

โม่จุนกลิ่นอายเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบไปทั้งร่างทันที อยู่ในสีหน้าที่อยากจะเล่นงานนางเสียให้ตายคาที่ไปเลย

"แต่จะให้ข้าไปกล่อมพระพันปีหลวงก็ได้ เช่นนั้นก็เพิ่มเงื่อนไขไร้รสนิยมมาอีกหนึ่งข้อแล้วกัน" มู่จิ่วซีไขว้ขาแล้วเอ่ยขึ้น

มู่เทียนซิงรู้สึกอับอายจนอยากขุดรูหนี แต่ยังดีที่เขาหน้าหนา ทั้งหมดส่งให้ลูกสาวก็แล้วกัน

"เงื่อนไขอะไร?" โม่จุนจ้องมู่จิ่วซีอย่างน่ากลัว

"ง่ายมาก ทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง" มู่จิ่วซีแสยะยิ้ม ตาทั้งสองยังเปล่งประกายด้วยท่าทีลุ่มหลงในเงินทอง

ชายทั้งสองคนก็ถลึงตาโตลิ้นพันกันในพริบตา

"มู่จิ่วซี! เจ้าอย่าเกินไปนัก!" โม่จุนพอได้สติก็คิดจะกระโจนขึ้นมา

"ซีเอ๋อร์ เจ้าจะเอาทองคำมากขนาดนั้นไปทำอะไร?" มู่เทียนซิงพ่อคนนี้ก็งงงันไปแล้ว ในจวนเองก็ไม่ได้ขาดเงิน แล้วเงินที่มีให้ประจำวันก็ไม่เคยขาดนางนี่นา

ทำไมถึงมีความรู้สึกเหมือนนางจะปล้นท่านผู้สำเร็จราชการแทนกันนะ

"เกินไปอย่างไรกัน? ตอนนี้ทั่วเมืองหลวงลือกันหมดแล้วว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนไม่พอใจมู่จิ่วซีจนต้องถอนหมั้น ท่านรู้ถึงผลลัพธ์ของการที่หญิงสาวถูกถอนหมั้นไหม? ทั้งชีวิตข้าอาจจะไม่มีคนต้องการแล้วก็ได้ ทองคำสองหมื่นตำลึงนี้ก็อาจจะเป็นแค่เงินเลี้ยงดูในช่วงเกษียณของข้าหลังจากนี้เท่านั้น"

"ซีเอ๋อร์ เจ้าพูดไร้สาระอะไรกัน เจ้าทำไมจึงจะไม่มีใครต้องการกัน ต่อให้ไม่มีคนมาแต่งด้วย พ่อก็จะรับสมัครลูกเขยให้เจ้าเอง" มู่เทียนซิงร้อนรนขึ้นมาแล้ว

"ท่านพ่อ ความหมายของข้าคือชื่อเสียงของหญิงสาวที่ถูกถอนหมั้นนั้นไม่ดีเอามากๆ แล้วข้าจะขอค่าเสียหายทางจิตใจหน่อยไม่ได้หรือ?"

พุดจบก็มองไปทางโม่จุนแล้วเอ่ยขึ้นว่า "ไม่เช่นนั้นก็ลือออกไปว่ามู่จิ่วซีอย่างข้าไม่ชอบท่านผู้สำเร็จราชการ ดังนั้นข้าจึงมาขอถอนหมั้น ส่วนเรื่องสาเหตุก็สร้างขึ้นมาสักเรื่อง ทุกคนล้วนรู้ว่าข้าเป็นพวกบ้าผู้ชาย ไม่มีทางถอนหมั้นง่ายๆ แน่ เช่นนี้เหตุผลนี้ก็ต้องหนักหน่อย อย่างเช่น...ฝีมือบนเตียงของท่านผู้สำเร็จราชการแทนไม่ได้เรื่อง? โม่จุน ท่านว่าเช่นนี้ดีไหม? แล้วข้ายังชดเชยค่าเสียหายทางจิตใจให้ได้ด้วยนะ"

"แค่กๆๆๆ" มู่เทียนซิงอยากจะหันกลับแล้วหนีไปจริงๆ แต่การวิเคราะห์ของลูกสาวเองก็ดูมีเหตุผลอยู่

"เจ้า...!" เก้าอี้ที่โม่จุนนั่งที่รองแขนถูกบีบจนแตกทันที เขาโมโหจนใบหน้างามบิดเบี้ยว

"ไอ๊หยา นี่ก็แค่ยกตัวอย่างไม่ใช่หรือ? ท่านดูตัวท่านสิ ทำลายข้าวของบ้านข้าก็ต้องชดใช้ด้วยนะ" มู่จิ่วซีคิดจะให้เขาดูถูกเจ้าของร่างเดิม และนางเองก็ระบายความโกรธแทนเจ้าของเดิมอีกด้วย

"ซีเอ๋อร์ ห้ามเสียมารยาท ไม่ควรทำ!" มู่เทียนซิงรู้สึกว่าถ้าลูกสาวยังพูดต่อ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนคงได้โมโหจนตายแน่ จึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย

"ก้อนเงินหนึ่งหมื่นตำลึง!" โม่จุนแทบจะพูดออกมาขณะกัดฟันหลัง

"ตกลง!" มู่จิ่วซีลุกขึ้นยืนทันที วิ่งไปอยู่เบื้องหน้าเขาแล้วยื่นฝ่ามือออกมา ทำท่าทางเหมือนจะตีมือลั่นคำสาบาน