ออกเดินทางเพื่อค้นหาตัวตน

หลังจากที่ไป๋เยี่ยนหลงและซินเยว่ได้หายตัวไปจากงานชุมนุมประลองยุทธ จิ่งเหลยที่เป็นองค์รัชทายาทของแคว้นจิ่งก็เข้ามาควบคุมความวุ่นวายให้สงบลง เขาสั่งให้คนพาตัวของหยาง หลันฮวาไปรักษาและคุมตัวเอาไว้ก่อน ถึงอย่างไรนางก็เป็นน้องสาวต่างมารดาของสหายเขา

 

จิ่งเฟิงทำหน้าที่พาจิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงกลับไปที่วังหลวงเพราะเขารู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาวและสหายน้อยอีกคน ฮุ่ยหลิงเป็นห่วงและพะวงเรื่องของคุณหนูของตนที่หายตัวออกไปแต่จิ่งเม่ยก็ได้แต่พูดปลอบว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะตอนนี้ซินเยว่อยู่กับไป๋เยี่ยนหลงนางต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน

หลังจากความวุ่นวายทั้งหลายสงบลงจิ่งเหลยก็เข้าปรึกษากับองค์ฮ่องเต้จิ่งเซี่ยและขุนนางในราชสำนักเกี่ยวกับงานชุมนุมประลองยุทธว่าจะจัดต่อหรือจะยุติเพราะบริเวณโดยรอบของสถานที่จัดงานได้พังราพณาสูรเพราะฝีมือของหยางหลันฮวา ไปหมดแล้ว

ฉิงอิงหลางหลังจากพ่ายแพ้ให้กับจิ่งเหลยเขาก็ถูกพาตัวออกไปรักษาจึงไม่ได้รู้เรื่องที่หยางหลันฮวาพังงานชุมนุมประลองยุทธในครั้งนี้

การประชุมเรื่องที่จะยุติการชุมนุมประลองยุทธยังไม่ได้ข้อสรุปแต่องค์รัชทายาทจิ่งเหลยเสนอให้มีการจัดงานเลี้ยงขึ้นในวังหลวงเพื่อปลอบขวัญและกระชับสัมพันธ์กับขุมกำลังทั้งหลายในต่างแคว้น พวกขุนนางในราชสำนักบางส่วนที่สนับสนุนองค์รัชทายาทต่างก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของเขา แต่องค์ชายสามจิงซานเยี่ยที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับองค์รัชทายาทจิ่งเหลยเอ่ยขัดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอนี้

"หยางหลันฮวาและหยางซินเยว่มาจากแคว้นฉิงพวกนางเป็นผู้พังงานชุมนุมประลองยุทธในครั้งนี้แคว้นฉิงจะต้องรับผิดชอบ"

จิงซานเยี่ยเอ่ยออกมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จิ่งเหลยมองออกในทันทีว่าจิงซานเยี่ยต้องการสิ่งใดแต่ไม่มีทางที่เขาจะยอมให้น้องสามผู้นี้ได้กระทำตามใจตนเองเป็นแน่ และเป้าหมายของจิงซานเยี่ยจะต้องเป็นซินเยว่อย่างแน่นอนเพราะนางเป็นคนจากแคว้นฉิงเช่นเดียวกัน เขาเชื่อว่าจิงซานเยี่ยจะต้องเอาสหายของเขามาเป็นข้อต่อรองและเขาจะไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้น

ขุนนางในราชสำนักแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งเห็นด้วยกับองค์ชายสามจิ่งซานเยี่ย อีกฝ่ายหนึ่งเห็นด้วยกับองค์รัชทายาทจิ่งเหลย แต่ก็ยังหาข้อสรุปมิได้แต่อย่างใดถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่จะต้องแก้ไขอย่างรวดเร็วจะปล่อยให้ขุมกำลังที่มีอำนาจต่างๆ ในแผ่นดินชิวหลิว เกิดความไม่พอใจต่อแคว้นจิ่งมิได้

หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมในราชสำนักจิ่งเหลยรีบตรงดิ่งมาที่พักที่จัดเตรียมไว้ให้คนของแผ่นดินไป๋หลงอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าซินเยว่จะต้องอยู่ที่นั่น เขาต้องรีบเอ่ยเตือนสหายเกี่ยวกับเรื่องของจิ่งซานเยี่ย บางทีจิ่งซานเยี่ยอาจต้องการใช้นางเป็นข้อต่อรองในการรับผิดชอบเกี่ยวกับการต่อสู้ของนางกับหยางหลันฮวา

เมื่อจิ่งเหลยมาถึงตำหนักรับรองทุกอย่างกลับเงียบสนิทคล้ายไม่มีผู้ใดอยู่ด้านในเลยสักคนแม้แต่ทหารและนางกำนัล สร้างความแปลกใจแก่เขายิ่งนัก จิ่งเหลยหมุนตัวออกจากตำหนักรับรองรีบเดินตรงไปยังตำหนักขององค์หญิงจิ่งเม่ยทันทีเขาคิดว่าไป๋เยี่ยนหลงและซินเยว่อาจจะอยู่ที่นั่นกับน้องสาวของเขา แต่เมื่อจิ่งเหลยเดินเข้าไปในตำหนักของจิ่งเม่ยกลับพบเพียงฮุ่ยหลิงที่กำลังร้องไห้น้ำตานองหน้าและน้องสาวที่ยืนกระวนกระวายอยู่ในห้องรับรอง จิ่งเหลยจึงเอ่ยถามจิ่งเฟิงที่ยืนทำหน้าเงียบขรึมอย่างคนกำลังใช้ความคิด

"เกิดอันใดขึ้น เหตุใดพวกเจ้าจึงได้ทำหน้ากระวนกระวายเช่นนี้แล้วซินเยว่เล่าพี่มีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกนาง"

จิ่งเม่ยเมื่อเห็นพี่ชายใหญ่ของตนเดินเข้ามาก็รีบถลาเข้าหาจับแขนของเขาเขย่าแล้วเอ่ยบอกละล่ำละลัก

"พี่ใหญ่ซินเยว่ไปแล้วพร้อมกับคนของแผ่นดินไป๋หลงและพวกเขาพาหยางหลันฮวาไปด้วยเราจะทำอย่างไรกันดี"

จิ่งเหลยชะงักไปทันที จิ่งเฟิงจึงยื่นจดหมายในมือของเขาให้จิ่งเหลยอ่าน เนื้อหาในจดหมายคือซินเยว่จะต้องไปที่แผ่นดินไป๋หลงเพื่อค้นหาตัวตนที่แท้จริงของนางและที่นั่นอันตรายเกินกว่าที่นางจะพาฮุ่ยหลิงไปด้วยได้ จึงอยากฝากให้พวกเขาสามพี่น้องดูแลฮุ่ยหลิงที่เปรียบเสมือนน้องสาวคนสำคัญของนางเอาไว้ เมื่อทุกอย่างคลี่คลายนางจะรีบกลับมาและจะเล่าทุกอย่างให้พวกเขาฟัง

จิ่งเหลยเงยหน้าขึ้นจากจดหมายในมือแล้วมองไปที่ฮุ่ยหลิงที่นั่งน้ำตานองหน้าด้วยความเห็นใจ แต่เขาไม่สามารถทำอันใดได้เพราะซินเยว่ได้ตัดสินใจเดินทางไปแล้วเขาทำได้เพียงเอ่ยปลอบให้ฮุ่ยหลิงคลายใจเท่านั้น จิ่งเหลยเคยคิดว่าซินเยว่เป็นสตรีที่ไม่เหมือนผู้ใดแต่ไม่คิดว่าถึงกับเกี่ยวข้องกับคนของแผ่นดินไป๋หลง

"ฮุ่ยหลิงเจ้าอยู่ที่นี่คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้าไม่ต้องกังวลสิ่งใดพวกเราจะดูแลเจ้าเอง"

จิ่งเหลยเอ่ยกับฮุ่ยหลิงอย่างอ่อนโยน ฮุ่ยหลิงลุกขึ้นยืนคำนับไปที่จิ่งเหลยอย่างอ่อนช้อยพลางใช้มือเล็กปาดน้ำตาบนใบหน้าของตน

"ขอบพระทัยเพคะองค์รัชทายาทในเมื่อตอนนี้คุณหนูได้เดินทางไปที่แผ่นดินไป๋หลงเรียบร้อยแล้วหม่อมฉันก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องอยู่ที่นี่อีก พรุ่งนี้หม่อมฉันจะเก็บของแล้วเดินทางกลับไปที่หมู่บ้านต้งเถียน กลับไปดูแลฮูหยินที่กำลังตั้งครรภ์อยู่แทนคุณหนูเอง หม่อมฉันต้องขอขอบพระทัยทุกพระองค์ที่ดูแลหม่อมฉันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด หม่อมฉันต้องขอทูลลาเพคะ"

ฮุ่ยหลิงตัดสินใจที่จะกลับไปแคว้นฉิง ในเมื่อซินเยว่จากไปแล้วนางก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป ฮุ่ยหลิงคำนับสามพี่น้องเชื้อพระวงศ์แล้วทำท่าจะเดินออกไปจากตำหนักแต่จิ่งเหลยรีบคว้าแขนของนางเอาไว้ เขารู้สึกหัวใจกระตุกไปทันทีอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อได้ยินสหายที่เป็นน้องเล็กสุดในกลุ่มเอ่ยลากับตนเองและกำลังจะกลับไปที่แคว้นฉิง แล้วความรู้สึกอย่างหนึ่งในเบื้องลึกของจิตใจของเขามันร่ำร้องว่าอย่าได้ปล่อยให้นางไปอันขาด

ฮุ่ยหลิงหันมามองจิ่งเหลยที่ตอนนี้กำลังจับแขนของตนอยู่ด้วยสายตาเป็นคำถาม จิ่งเหลยกระแอมไอหนึ่งทีแล้วอธิบายเหตุผลของตน

"ซินเยว่ฝากเจ้าไว้กับเราเช่นนั้นเราจึงไม่สามารถปล่อยให้เจ้ากลับไปเช่นนี้ได้หากว่านางกลับมาแล้วไม่พบตัวเจ้าที่นี่นั่นไม่เป็นการผิดคำพูดต่อสหายอย่างนั้นหรือ เราคงปล่อยให้เจ้ากลับไปเช่นนี้มิได้"

จิ่งเม่ยและจิ่งเฟิงมองพี่ชายใหญ่ของตนด้วยสายตาแปลกประหลาด ปกติแล้วจิ่งเหลยจะเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดในบรรดาพี่น้อง เขาไม่เคยกระทำเช่นนี้ต่อใครมาก่อนหากคนนั้นไม่ใช่คนสำคัญในชีวิตเขาจริงๆ สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างรู้ความนัยแต่ก็มิได้เอ่ยเปิดโปงพี่ชายใหญ่ของตน

จิ่งเม่ยจึงเข้ามาพูดกับฮุ่ยหลิงช่วยพี่ชายใหญ่ของนางเพื่อรั้งให้นางอยู่ที่แคว้นจิ่งต่ออย่างยกแม่น้ำทั้งสายมาใช้เป็นเหตุผล

"เจ้าอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถิดฮุ่ยหลิงถึงแม้ซินเยว่จะไม่อยู่ที่นี่แต่เจ้าก็เปรียบเสมือนสหายและพี่น้องของเรา ตอนที่ข้าอยู่ที่หมู่บ้านต้งเถียนก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากเจ้า อยู่ที่นี่ต่อเถอะนะไม่ต้องห่วงอันใดเมื่อซินเยว่กลับมาเราจะเดินทางไปที่หมู่บ้านต้งเถียนด้วยกันดีหรือไม่"

ฮุ่ยหลิงหันมองคนนั้นทีคนนี้ทีจากนั้นจึงถอนหายใจออกมาอย่างตัดสินใจ

"ก็ได้เพคะหม่อมฉันจะรอคุณหนูอยู่ที่นี่จนกว่าคุณหนูจะกลับมา"

จิ่งเหลยยิ้มออกมาเต็มใบหน้า เขาลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตนเองยังจับแขนของฮุ่ยหลิงอยู่เมื่อเห็นสายตาน้องสาวและ ฮุ่ยหลิงที่มองมาที่มือเขาก็รีบปล่อยแขนของฮุ่ยหลิงแล้วทำหน้าแก้เก้อใช้มือเกาท้ายทอยอย่างกระดากอาย

"ชะ..เช่นนั้นเจ้าก็เลิกร้องไห้เถอะนะยังมีอีกหลายที่ในแคว้นจิ่งที่เจ้ายังไม่ได้ไปเที่ยวชมเดี๋ยวพวกข้าจะเป็นผู้นำทางให้เจ้าเองอยู่เที่ยวที่นี่ให้สบายใจไม่ต้องกังวลสิ่งใด"