หุ่นเชิดมุกมาร

ใบหน้าของหยางหลันฮวาหันไปมาสามครั้งตามแรงตบปริศนา ซินเยว่ไม่แม้เเต่จะขยับตัวสองมือยังคงไพล่หลังทำเพียงปรายตามองใบหน้าบวมปูดของน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาเรียบเฉย ผู้คนรอบด้านต่างส่งเสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นระลอกพวกเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยางหลันฮวาบนเวทีประลอง

"ช่างเป็นสตรีที่โง่เขลายิ่งนัก "

เสียงทุ้มนุ่มของไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยขึ้นเบาๆ เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยท่วงท่าสบายไม่มีสีหน้าเป็นห่วงสตรีที่เคยนั่งอยู่ข้างกายเขาก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย

"นางปีศาจแกทำอะไรกับข้าแกใช้วิชามารนอกรีตอันใด"

หยางหลันฮวาตวาดแหวใส่ซินเยว่พลางยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่บวมปูดของตน นางเช็ดเลือดที่มุมปากร่างกายสั่นระริกรู้สึกหวาดกลัวกับสายตาของซินเยว่ที่มองมายังนาง แต่ปากก็ไม่หยุดพูดจาใส่ร้ายให้ผู้อื่นเข้าใจผิดในตัวของซินเยว่

"สวะอย่างแกมีหรือที่ท่านจ้าวผู้ครองนครเทียนจิ่งจะชายตามอง แกต้องทำคุณไสยมนต์ดำใส่เขาเป็นเเน่เหมือนวิชามารที่เเกกำลังใช้อยู่"

ซินเยว่ยักไหล่ไม่ยี่หระกับคำพูดของหยางหลันฮวา

"ไหนเจ้าบอกข้าว่าเจ้าเก่งนักเก่งหนาอย่างไรเล่าเพียงเท่านี้ก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วหรือ"

ซินเยว่หัวเราะออกมาอย่างสมเพชในตัวน้องสาวต่างมารดาผู้นี้ที่คิดว่าตนเองเก่งกาจยิ่งกว่าใครในใต้หล้า เพียงแค่คำเยินยอไม่กี่คำก็ทำให้นางทำตัวไม่เห็นหัวใครช่างเป็นกบในกะลาครอบยิ่งนัก

"ว่าอย่างไรเล่าเก่งนักมิใช่หรือเข้ามาสิ เจ้าท้าข้าสู้ในวันนี้ก็ดี ข้าจะได้คิดบัญชีย้อนหลังเรื่องที่เจ้าเคยทำร้ายข้าในอดีตให้จบเสียวันนี้เลย"

ซินเยว่เอ่ยท้าทายหยางหลันฮวากลับไป นางก็อยากรู้เช่นกันว่าวันนี้น้องสาวต่างมารดาผู้นี้คิดทำสิ่งใด เมื่อวานโดนไปขนาดนั้นยังไม่รู้จักเข็ดหลาบสงสัยจะโง่เง่าจนขุดไม่ขึ้นเสียแล้ว

หยางหลันฮวามีท่าทีลังเลนางลอบส่งสายตาให้สตรีอีกคนที่ยืนอยู่ด้านล่างเวที ลี่ผิงพยักหน้าให้หยางหลันฮวาคล้ายเป็นคำตอบที่รู้กันเพียงสองคน จากนั้นหยางหลันฮวาก็กลับมามีความมั่นใจเพิ่มขึ้นนางหยิบบางอย่างใส่ปากแล้วหลับตาลงเดินพลังปราณยกมือขึ้นวาดไปด้านหน้า ปลดปล่อยพลังสีเขียวของตนออกมาแล้วซัดเข้าใส่ซินเยว่สุดแรง ซินเยว่ยกมือขึ้นปัดเบาๆ พลังของหยางหลันฮวาพลันสลายไป

ซินเยว่ก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าวตามที่ผู้คนรอบด้านมองเห็น แต่พริบตาร่างของนางก็ไปยืนอยู่ด้านหลังของหยาง หลันฮวาอย่างรวดเร็วจนพวกเขามองตามไม่แทบทัน ซินเยว่ยกเท้าถีบหยางหลันฮวาอย่างแรงจนนางกระเด็นตกเวทีไป

"นี่สำหรับตลอดหลายปีที่เจ้าทำร้ายหยางซินเยว่"

ซินเยว่กระโดดลงจากเวทีกระชากร่างของหยางหลันฮวาโยนขึ้นไปบนเวทีประลองอีกครั้งนางยังไม่ได้เเม้แต่จะใช้พลังปราณของตน

"นี่สำหรับท่านแม่ของข้า"

ซินเยว่เตะร่างของหยางหลันฮวาขึ้นด้านบนแล้วนางก็หายวับไปยืนอยู่บนอากาศโดยไม่แม้แต่จะใช้ของวิเศษที่ช่วยในการเหาะเหินสร้างความตกตะลึงแก่ผู้คนที่ได้เห็นยิ่งนัก

"นี่สำหรับฮุ่ยหลิง"

ซินเยว่ยกเท้าขึ้นสูงแล้วเตะหยางหลันฮวาลงมากระแทกเวทีเสียงดังสนั่นจากนั้นนางก็ทะยานลงมายืนบนเวทีอย่างเรียบร้อยเสื้อผ้าไม่แม้แต่จะกระดิก แต่สิ่งที่ผู้คนตกตะลึงยิ่งกว่าคือหยางหลันฮวาที่ถูกซินเยว่ทั้งเตะทั้งตบแต่กลับไม่เป็นอันใดเลยนางลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าสบายคล้ายไม่ได้รับบาดเจ็บมีเพียงเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่น แม้แต่ซินเยว่เองก็ยังนึกแปลกใจ นางเตะสุดเเรงเลยนะนั่น

"หึ!!พลังของเจ้ามีเพียงเท่านี้แค่นั้นหรือเศษสวะอย่างไรก็ยังเป็นแค่เศษสวะข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าการต่อสู้ที่เเท้จริงเป็นเช่นไร"

หยางหลันฮวาใช้กรงเล็บกรีดอากาศหนึ่งทีพลังของนางก่อตัวเป็นรูปกระบี่สีเขียว นางตวัดกระบี่หนึ่งทีเวทีประลองถูกผ่าออกเป็นสองซีก ผู้คนด้านล่างรีบกระโดดหลบหนีตายกันจ้าละหวั่น ซินเยว่ทะยานหลบไปบนอากาศหรี่ตามองน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาประเมิน นางดูเปลี่ยนไปจากเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่

"กลัวอย่างนั้นหรือนางเศษสวะ"

หยางหลันฮวาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งนางตวัดกระบี่ฟาดฟันพลังใส่ซินเยว่ติดต่อกันอย่างไม่หยุดหย่อน พลังทำลายล้างของหยางหลันฮวามันรุนเเรงยิ่งกว่าผู้ที่ใช้พลังปราณสีเขียว รอบด้านพังราบเพราะพลังของหยางหลันฮวาที่ปล่อยออกมา

ไป๋เยี่ยนหลงนั่งมองดูการต่อสู้ของซินเยว่และหยางหลัน ฮวาเงียบๆ เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงใช้พลังปราณของตนสร้างเกราะพลังขึ้นมาครอบเวทีประลองที่เเยกออกเป็นสองเสี่ยง ก่อนที่พลังของหยางหลันฮวาจะทำลายบริเวณโดยรอบจนราบคาบไม่เหลืออะไร

ซินเยว่ตอนนี้ทำได้เพียงกระโดดหลบพลังของหยางหลัน ฮวาไปมาไม่ได้ตอบโต้กลับไป ดวงตาของหยางหลันฮวาในตอนนี้เป็นสีดำสนิททั้งหมดตาขาวได้หายไปแล้ว ซินเยว่กระโดดเตะเข้าที่แขนของนางเสียงดังกร๊อบซึ่งนั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าแขนของนางได้หักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เเต่หยางหลันฮวาไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้องหรือแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา แขนข้างที่หักห้อยล่องแล่งตกลงข้างตัวแต่ หยางหลันฮวาก็ยังใช้แขนอีกข้างตวัดดาบพุ่งตรงมาที่ซินเยว่อย่างบ้าคลั่ง ซินเยว่ไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่านางเพียงอยากทำให้นางบาดเจ็บและนางจะได้หยุดแต่แขนหักเพียงเท่านั้นไม่สามารถจะหยุดร่างของหยางหลันฮวาได้

"หยุดเดี๋ยวนี้นะหยางหลันฮวาหากเจ้าไม่ยอมหยุดอย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้า"

ซินเยว่เอ่ยเตือนออกไป แต่หยางหลันฮวายังคงพุ่งเข้าหานางไม่หยุด ไป๋เยี่ยนหลงทะยานเข้ามาขวางระหว่างการต่อสู้เขาซัดฝ่ามือไปที่หน้าอกหยางหลันฮวาอย่างแรง นางส่งเสียงอ๊อกหนึ่งทีแล้วกระอักเอาลูกกลมๆ สีดำออกมาจากนั้นก็ล้มลงสลบไปทันที

"มุกมาร"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ ก้มลงหยิบไข่มุกนั้นขึ้นมาวางบนฝ่ามือ ซินเยว่เดินเข้ามาหาเขามองไข่มุกสีดำในมืออย่างสงสัย

"มุกมารหรือ มันคืออะไร"

ไป๋เยี่ยนหลงหันมาสำรวจร่างเล็กที่ยังมีท่าทีสบายมิได้บาดเจ็บที่ใด จากนั้นจึงตอบคำถามของนาง

"มุกมาร คือของที่ถูกทำขึ้นเพื่อควบคุมบุคคลให้ทำตามที่ต้องการ แต่ของสิ่งนี้มีเพียงที่แผ่นดินไป๋หลงข้าคิดว่าคงมีคนคิดเล่นตลกวางแผนทำร้ายเจ้าโดยการใช้น้องสาวต่างมารดาของเจ้าเป็นหุ่นเชิด... ที่นี่ไม่ปลอดภัย"

ไป๋เยี่ยนหลงอธิบายสถานการณ์ให้นางฟังด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดระแวงคล้ายรู้แล้วว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลังคอยบงการ ไป๋เยี่ยนหลงโอบเอวของซินเยว่เข้าหาตัวอย่างเบามือ จากนั้นพานางทะยานหายไปจากงานชุมนุมประลองยุทธ ทิ้งความวุ่นวายโกลาหลเอาไว้ข้างหลัง