เจ้าคนเผด็จการ

ซินเยว่พูดไม่ออกนางได้แต่ยกมือขึ้นโบกไปมาพลางพยักหน้า

"เยี่ยนหลง"

นางเอ่ยเสียงแผ่วเบาเเต่ชัดเจนในโสตของเขา ซินเยว่เงยหน้าขึ้นสบสายตาที่กำลังมองมาที่นาง ใบหน้าของไป๋เยี่ยนหลงยังคงเรียบเฉยเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลงมีเพียงใบหูเท่านั้นที่เเดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด แต่ซินเยว่สังเกตเห็นมันได้นี่เขาอายหรือ ซินเยว่รู้สึกประหลาดใจเพียงแค่นางเอ่ยชื่อเขาเนี่ยนะ ซินเยว่มองหน้าไป๋เยี่ยนหลงตาปริบๆ ตอนนี้นางทำตัวไม่ถูกแล้ว

เสี่ยวเป่าที่เล่นดินอยู่ที่พื้นนอนกลิ้งไปมาส่งเสียง จิ๊ จ๊ะ คล้ายไม่พอใจที่พวกเขาไม่สนใจมัน

"นายท่าน"

เยี่ยเฉิงเดินเข้ามาคุกเข่ายกกำปั้นขวาขึ้นแนบอกด้านซ้ายทำท่าคารวะ เขาโบกมือหนึ่งทีให้เยี่ยเฉิงลุกขึ้น ซินเยว่เห็นว่าเยี่ยเฉิงมีเรื่องสำคัญจะคุยกับไป๋เยี่ยนหลงนางจึงอุ้มเสี่ยวเป่าเดินมาหามารดาที่นั่งคุยกับซ่งเว่ยหลงที่ระเบียงหน้าบ้าน คล้อยหลังซินเยว่เยี่ยเฉิงกางม่านพลังป้องกันเสียง

"นายท่านมีการปะทะกันของสองกลุ่มทำให้เทพโอสถหนีไปได้ข้าน้อยไร้ความสามารถขอนายท่านโปรดลงโทษ "

ไป๋เยี่ยนหลงยังคงเงียบเหม่อมองออกไปที่ซินเยว่

"ตามต่อไป"

พูดเพียงเท่านั้นไป๋เยี่ยนหลงก็เดินตรงไปหาซินเยว่ที่ระเบียงหน้าบ้าน เยี่ยเฉิงทำหน้าไม่เข้าใจเหตุใดนายท่านไม่โกรธที่เขาทำงานพลาดเหตุใดนายท่านไม่สั่งลงโทษเขา เยี่ยเฉิงมองตามแผ่นหลังที่ตั้งตรงของผู้เป็นนายที่เดินจากไปอย่างไม่เข้าใจหรือว่านายท่านจะไม่สบาย เป็นไปไม่ได้เยี่ยเฉิงสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่สิ่งที่อยู่ในหัวออกไป

ซ่งเว่ยหลงกลับไปแล้วก่อนกลับเขายังย้ำกับเซวี่ยฟังเฟย อีกหลายครั้งว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นให้รีบมาบอกเขา เขาจะรีบมาทันทีส่วนเจ้าตัวต้นเรื่องก็ยังคงนั่งทำหน้าตายไม่รู้ร้อนรู้หนาวน่าหมั่นไส้จริงๆ

 

"คุณหนูเจ้าคะท่านหัวหน้าหมู่บ้านท่าทางดูแปลกๆ นะเจ้าคะ"

ซินเยว่หันไปมองฮุ่ยหลิงแล้วยกนิ้วขึ้นปัดจมูกนางเบาๆ

"เรื่องของผู้ใหญ่"

ฮุ่ยหลิงย่นจมูกใส่นายสาวของนาง

"คุณหนูท่านแกล้งข้าอีกแล้ว"

ซินเยว่หัวเราะเสียงใสออกมาอย่างอารมณ์ดี นางไม่ได้หัวเราะมานานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่ที่เจ้าคนหน้าตายย้ายมาอยู่ที่บ้านของนางกระมัง หนังจากวันนั้นซ่งเว่ยหลงก็แวะมาที่บ้านของเซวี่ยฟังเฟยทุกวันทั้งตอนเช้าและตอนเย็นเดี๋ยวเอาไก่ป่าห้าสีมาให้เดี๋ยวเอาเนื่อกวางหางงูมาฝาก ล่าสุดได้กระต่ายป่าหิมะสีขาวตัวอ้วนพีมาฝากเซวี่ยฟังเฟยเป็นเช่นนั้นอยู่หลายเดือน จนซินเยว่อดจะเอ่ยเย้ามารดามิได้

"ท่านแม่ท่านว่าช่วงนี้ท่านลุงซ่งมาบ้านเราบ่อยไปหรือไม่ คนบ้านเราก็มีอยู่เท่านี้แต่อาหารไม่มีที่จะให้เก็บแล้ว"

เซวี่ยฟังเฟยยิ้มน้อยๆ ทำไมนางจะไม่รู้ว่าบุตรสาวของนางหมายความว่าอย่างไร ตัวนางเองก็พอจะมองออกว่าหัวหน้าหมู่บ้านซ่งคิดอย่างไรกับนาง แต่เรื่องนี้เซวี่ยฟังเฟยเคยเจ็บปวดมาก่อนนางจึงไม่อยากรีบร้อนกระทำตามใจเหมือนครั้งที่นางตกหลุมรักหยางจิ่งเทียน

"ท่านซ่งก็เเค่เป็นคนมีน้ำใจเจ้าอย่าได้พูดจาเหลวไหลเชียว”

ซินเยว่เลิกคิวมองมารดา

"อ้อ ดูท่าจะมีน้ำใจให้แค่กับคนที่บ้านของเราเท่านั้นนะเจ้าคะ"

พูดจบซินเยว่ก็ทำหน้าล้อเลียนมารดา

"เยว่เอ๋อ เด็กคนนี้เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ"

เซวี่ยฟังเฟยทำหน้าขึงขังดุบุตรสาวเสียงเขียวทั้งที่ใบหน้านั้นแดงก่ำเป็นลูกผิงกั่วสุก

"โธ่ ท่านแม่ที่เคารพที่ผ่านมาท่านลุงซ่งก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าจริงใจกับท่านแค่ไหน ข้าตอนนี้ไร้ข้อกังขากับการกระทำและความรู้สึกที่เขามีต่อท่าน ถ้าหากว่าในอนาคตท่านจะมีใครสักคนที่จริงใจมาคอยดูแลข้าก็ไม่คัดค้านนะเจ้าคะ อีกอย่างท่านลุงซ่งก็ไม่เคยแต่งงานบิดามารดาจากไปหมดแล้วมีเพียงน้องสาวและหลานชาย ตัวข้าไม่กีดกันถ้าหากท่านลุงซ่งจะแต่งงานกับท่านแม่เเต่ต้องให้ท่านลุงซ่งมาอยู่ที่บ้านของเรานะ"

เซวี่ยฟังเฟยตกใจกับคำพูดของบุตรสาวที่ช่างขวานผ่าซากไม่รู้ว่านางนิสัยเหมือนใคร

"เยว่เอ๋อเจ้าเด็กคนนี้แม่ไม่อยากคุยกับเจ้าแล้ว"

เซวี่ยฟังเฟยหน้าแดงก่ำลุกเดินหนีไป

ทุกๆ วันที่เรือนริมเขาผ่านไปอย่างเรียบง่าย ซินเยว่ก็ยังคงเข้าป่าหาสมุนไพรตอนเช้าอยู่ทุกวันพร้อมกับฝึกวิชาทะยานเมฆาให้ช่ำชอง เพื่อเลื่อนขึ้นไปในระดับสูงมากกว่านี้ ตอนนี้มีเสี่ยวเป่าเป็นผู้ช่วยมือดีเพราะมันเป็นเหมือนเรดาร์หาสมุนไพรให้นาง ทั้งสมุนไพรปราณขั้นสูงและพวกสมุนไพรหายาก ทำให้ตอนนี้นางมีเงินเก็บมากพอที่จะใช้ชีวิตสบายๆ โดยไม่ต้องทำอะไร

ทางด้านเมืองเยว่กว่างหลังจากที่ซินเยว่ขายโอสถเพิ่มพลังปราณให้เถ้าแก่สวี นี่ก็ผ่านไปหลายเดือนแล้วเถ้าแก่สวีได้นำโอสถเพิ่มพลังปราณเข้าประมูลที่หอประมูลจันทรา

หอประมูลจันทรามีสาขาอยู่ทุกๆ หัวเมืองใหญ่ในแผ่นดินชิวหลิง เหมือนกับหอโอสถของสำนักแพทย์โอสถ ทั้งสองเป็นขุมกำลังที่ทุกคนในแผ่นดินชิวหลิงให้ความยำเกรง หอประมูจันทราจะจัดงานประมูลขึ้นเดือนละหนึ่งครั้ง เวียนไปเรื่อยๆ ในทุกๆ เมืองครั้งนี้เป็นรอบของเมืองเยว่กว่าง

วันนี้ไป๋เยี่ยนหลงแต่งตัวด้วยชุดขาวเช่นเดิมแต่ที่แปลกไปคือ เขามายืนอยู่หน้าเรือนพักของนาง ซินเยว่เปิดประตูออกมาเจอกับเขาแต่นางยังไม่ทันได้ถามไป๋เยี่ยนหลงก็เอ่ยขึ้นมาก่อน

"ไปกับข้า"

เขาพูดเพียงสั้นๆ แล้วจับมือของนางดึงให้เดินตาม

"ท่านจะพาข้าไปไหน"

ซินเยว่พยายามขืนตัวไว้แต่สู้แรงเขาไม่ได้ ไป๋เยี่ยนหลงจูงมือของนางมาหน้าเรือนใหญ่ เขา ใช้สายตาบอกให้นางขึ้นไปบนรถม้าที่ไม่รู้ว่าเยี่ยจื่อไปเอามาจากไหน ซินเยว่ทำท่าอิดออดไม่อยากขึ้นไป

"บอกข้ามาก่อนว่าเราจะไปที่ใดไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ยอมขึ้นรถม้าคันนี้"

ซินเยว่ต่อรอง ไป๋เยี่ยนหลงมองนางเล็กน้อยแล้วรวบตัวซินเยว่ด้วยมือข้างเดียวยัดนางเข้าไปในรถม้า ด้านนอกมีเยี่ยจื่อกับฮุ่ยหลิงนั่งคู่กัน

"นี่เจ้าคนเผด็จการข้าบอกว่าไม่ไปอย่างไรเล่า"

ซินเยว่โวยวายอยู่ด้านใน นางโมโหที่เขาทำอะไรตามใจตัวเองไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา

"แล้วมากันหมดแบบนี้ท่านแม่ก็ต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ"

นางทำท่าจะลงจากรถม้า ไป๋เยี่ยนหลงรวบตัวซินเยว่มานั่งบนตักของเขา นางตัวแข็งทื่อไปทันที

"หากเจ้ายังดิ้นอีกข้าจะลงโทษเจ้า"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยคาดโทษเสียงเย็น ซินเยว่ได้แต่ขยับปากบ่นเสียงเบา

"ข้าเลิกดิ้นแล้วปล่อยข้าลงสิข้านั่งเองได้"

ซินเยว่ขยับตัวทำท่าจะลงจากตักของไป๋เยี่ยนหลง

"ข้าบอกแล้วว่าถ้าหากเจ้าขยับข้าจะลงโทษเจ้า"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยเสียงเรียบแต่นัยน์ตาพราวระยับ เขาโน้มใบหน้าเข้าหานางอย่างรวดเร็วแล้วกดจูบลงไปที่ปากเล็กนุ่มนิ่มสีแดงสดของนางและค่อยๆ แทะเล็มริมฝีปากบางอวบอิ่มอย่างนุ่มนวลมือขวากอดเอวคอดของนางเอาไว้มือซ้ายประคองท้ายทอยไม่ให้นางถอยห่าง ซินเยว่ตกตะลึงตาค้างไม่คิดว่าเขาจะลงโทษนางแบบนี้ หัวใจซินเยว่เต้นรัวกระหน่ำจนนางกลัวว่าเขาจะได้ยิน

ไป๋เยี่ยนหลงผละออกจากซินเยว่เมื่อใดไม่รู้ นางสูดหายใจเข้าปอดอย่างเหนื่อยหอบไร้เรี่ยวแรง ไป๋เยี่ยนหลงยังคงกอดนางเอาไว้หลวมๆ ฝ่ามือแกร่งลูบแผ่นหลังซินเยว่เบาๆ ดวงตาจ้องใบหูเล็กที่แดงก่ำของนาง เขาอดที่จะใช้ปากขบติ่งหูน่ารักสีชมพูของซินเยว่ไม่ได้

นางช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักน่าใคร่ยิ่งนัก กลิ่นกายของนางหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นสมุนไพรทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสูดดมอีกหลายครั้ง ไป๋เยี่ยนหลงกดจูบที่แก้มของนางอีกที