หอประมูลจันทรา

ตอนนี้ซินเยว่เขินจนต้องมุดหน้าหลบที่ซอกคอของไป๋เยี่ยนหลงนางตัวสั่นน้อยๆ ด้วยความตกใจระคนขัดเขิน ถึงแม้นางจะเคยเกิดมาแล้วสองรอบแต่นี่เป็นจูบแรกของนางเลยนะ จูบแรกของนาง ใบหน้าเล็กแดงก่ำทำปากบ่นขมุบขมิบคนเดียว

หลังจากที่ซินเยว่ได้สติคืนมานางไม่กล้าดื้อที่จะลงจากตักของไป๋เยี่ยนหลงอีกนางกลัวว่าจะถูกเขาทำโทษอีกครั้ง ซินเยว่ได้แต่บ่นในใจเจ้าคนหน้าหนาทำโทษอะไรกันเอาเปรียบนางชัดๆ คอยดูเถอะนางจะวางยาถ่ายในอาหารของเขา

ซินเยว่ได้เเต่บ่นในใจคนเดียวไม่กล้าเอ่ยออกมาแม้เพียงครึ่งคำกลัวเขาจะเอาคืนมากกว่าเดิม รถม้าออกจากเรือนของซินเยว่วิ่งตามถนนผ่านหมู่บ้านต้งเถียนไปอย่างช้าๆ หม่าชิวหนิงมองตามจนลับสายตาจากนั้นจึงหันมาพูดกับหญิงวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปี

"รถม้านั่นวิ่งมาจากบ้านของหญิงหม้ายแซ่เซวี่ยนี่นา........ หญิงเเพศยาไม่มีสามีแต่กลับพาบุรุษเข้ามาอยู่ในบ้าน"

หม่าชิวหนิงบิดปากพูดออกไปด้วยความริศยา หวังให้หญิงวัยกลางคนเห็นด้วยกับตน ตั้งแต่ได้ยินชาวบ้านเล่าลือว่ามีหญิงหม้ายใบหน้างดงามมาอาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านกับบุตรสาว นางก็บังเกิดความรู้สึกเกลียดชังทั้งๆ ที่นางไม่เคยพบหน้าเซวี่ยฟังเฟยเลยสักครั้ง ยิ่งมีคนเล่าลือว่าซ่งเว่ยหลงไปมาหาสู่เข้านอกออกในบ้านนั้นบ่อยครั้ง นางยิ่งบังเกิดความริศยามากขึ้นทวีคูณ เมื่อมีโอกาสหม่าชิวหนิงมักจะนำเอาเรื่องของเซวี่ยฟังเฟยมาพูดใส่ร้ายให้คนในหมู่บ้านเกิดความเข้าใจผิด

ครั้งก่อนบุตรสาวของนางเล่าเรื่องที่มีบุรุษรูปงามเข้าพักที่เรือนของเซวี่ยฟังเฟย นางจึงนำเรื่องนี้ไปบอกเเก่ซ่งเว่ยหลง เพื่อให้เขาได้ตาสว่างว่านางหญิงม่ายแม่ลูกสองคนนั้นไร้ยางอายเพียงใด

คราแรกที่ได้ยินซ่งเว่ยหลงโกรธจนสติหลุดเขารีบหุนหันไปที่เรือนของเซวี่ยฟังเฟยแต่ตอนกลับออกมากลับมีท่าทางอารมณ์ดีมีความสุขและหลังจากนั้นเขาก็ไปขลุกอยู่ที่บ้านนั้นทุกวัน นั่นยิ่งทำให้นางโกรธแค้นยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ตั้งแต่สามีของนางตายจากไปหม่าชิวหนิงก็หวังจะได้แต่งเข้าตระกูลซ่ง นางหลงรักซ่งเว่ยหลงมานานแต่ซ่งเว่ยหลงกลับมีท่าทีเฉยชาไม่เคยให้โอกาสนางสักครั้ง ซ่งเว่ยหลงก็เว้นระยะห่างจากนางมาตลอดยิ่งเขาไม่เคยแต่งงานยิ่งทำให้นางปารถนาในตัวเขามากยิ่งขึ้น

"คอยดูเถอะข้าจะทำให้พี่เว่ยหลงหูตาสว่างว่านางหญิงม่ายสองแม่ลูกไร้ยางอายและสำส่อนเพียงใด"

หม่าชิวหนิงมองไปทางรถม้าที่วิ่งหายไปนานแล้วด้วยสายตามุ่งร้าย

ซ่งเว่ยหลงอดีตคือองครักษ์ในวังหลวงด้วยความเบื่อหน่ายในการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในราชสำนัก เขาจึงตัดสินใจลาออกจากการเป็นองครักษ์หลวงแล้วย้ายมาอยู่ที่เมืองเยว่กว่างบ้านเดิมของมารดา กลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านเล็กๆ ริมขุนเขา

บิดามารดาของเขาเสียชีวิตจากไปเมื่อหลายปีก่อนเขาจึงอยู่คนเดียวมาโดยตลอดเมื่อปีกลายน้องสาวของเขา ซ่งอวี้อวิ๋นได้หย่าขาดจากสามีของนาง นางจึงพาบุตรชายย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านต้งเถียนกับเขา

เมื่อรถม้าวิ่งมาถึงเมืองเยว่กว่างและได้จอดลงที่หน้าหอประมูลจันทรา ผู้คนต่างให้ความสนใจว่ารถม้าที่ใช้ม้าวิหคทมิฬเป็นพาหนะคันนี้เป็นของผู้ใด รอเพียงไม่นานบุรุษผมสีเงินในชุดขาวปักลายเมฆคล้อยสีฟ้าที่ชายชุดท่วงท่าองอาจหล่อเหลารัศมีไม่คล้ายมนุษย์ในแผ่นดินนี้ใบหน้าเฉยชาหยิ่งทะนงเหมือนไม่เห็นผู้ใดในใต้หล้าอยู่ในสายตา ก้าวลงมาจากรถม้าจากนั้นมีอีกหนึ่งสตรีชุดสีเขียวใบไผ่ใบหน้างดงามอ่อนหวานท่วงท่าการขยับกายดูเป็นธรรมชาติไม่ปรุงแต่ง

นางลงจากรถม้าลงมายืนคู่กับบุรุษผู้นั้น ช่างเป็นคู่ที่ดูแล้วเหมาะสมกันยิ่งนัก หนึ่งบุรุษหล่อเหลาองอาจหนึ่งสตรีงดงามอ่อนหวานเวลาที่ทั้งสองคนเดินเยื้องย่างคู่กันแลดูคล้ายเทพเซียนลงมาเยือนโลกมนุษย์

เยี่ยจื่อยื่นหยกม่วงมังกรสัญลักษณ์ของหอประมูลจันทราให้องครักษ์ที่เฝ้าประตู องครักษ์ผู้นั้นถึงกับตกใจจนแทบหาเสียงตนเองไม่เจอ แต่เพียงไม่นานเขาก็ได้สติกลับมาและท่าทางของเขานั้นยิ่งนอบน้อมกว่าเดิมทำให้คนที่กำลังมุงดูพวกเขาถึงกับสงสัยในท่าทางของเขา ปกติองครักษ์ของหอประมูลจันทราไม่จำเป็นต้องนอบน้อมหรือไว้หน้าผู้ใด เพราะพวกเขาเป็นองค์กรที่ไม่ขึ้นตรงต่อแคว้นไหนทั้งสิ้นในแผ่นดินชิวหลิง ที่นี่ใช้ความแข็งแกร่งเป็นตัวชี้วัดว่าผู้ใดควรได้รับความนอบน้อมหรือความเคารพ องครักษ์ผู้นั้นรีบทำหน้าที่ต้อนรับและเดินนำทั้งสองไปยังห้องพิเศษที่อยู่ชั้นสามด้วยตนเอง

 

ห้องพิเศษที่ชั้นสามถูกตกแต่งอย่างหรูหราเพียงเพื่อคนสำคัญของหอประมูลจันทราเท่านั้น จะมีเพียงแค่แขกพิเศษที่พิเศษจริงๆ ที่จะสามารถเข้าใช้ห้องพิเศษแห่งนี้ได้ ผู้ดูแลหอประมูลจันทราเมื่อทราบข่าวจากหัวหน้าผู้คุมว่าผู้ใดมาที่หอประมูลเขาก็รีบตรงดิ่งมาที่ห้องนั้นทันที

 

" คารวะนายท่านข้าน้อยไม่ทราบว่านายท่านจะมาเยือนหอจันทราในวันนี้"

ผู้ดูแลคุกเข่าลงยกกำปั้นขวาขึ้นแนบอกด้านซ้ายเหมือนที่เยี่ยจื่อเคยทำ เขาพูดอย่างนอบน้อมและชำเลืองมองซินเยว่ที่นั่งจิบชาอยู่ด้านข้างไป๋เยี่ยนหลงเล็กน้อย ผู้ดูแลก้มหน้าลงอย่างเดิมเพราะเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทต่อสตรีของนายท่าน

ไป๋เยี่ยนหลงโบกมือให้เขาลุกขึ้น ซินเยว่มองลงไปด้านล่างเห็นผู้คนมากมายที่ชั้นหนึ่ง ส่วนของชั้นสองเป็นห้องส่วนตัวระดับกลางส่วนมากจะเป็นพวกเชื้อพระวงศ์หรือไม่ก็พวกตระกูลขุนนางใหญ่ มีหนึ่งห้องที่ซินเยว่คุ้นหน้าคุ้นตาชายที่นั่งอยู่ด้านในของห้องชั้นสองเขาก็คือแม่ทัพหยาง หยางจิ่งเทียน

“เขามาทำอะไรที่นี่”

ซินเยว่ลุกขึ้นยืนเกาะขอบหน้าต่าง มองลงไปที่ชั้นสองอย่างตกใจ ข้างกายหยางจิ่งเทียนมีบุรุษหน้าตาดีผิวขาวดูสะอาดสะอ้านแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมตัดเย็บอย่างดี ฮุ่ยหลิงมองตามสายตาของซินเยว่ นางก็มีอาการตกใจเช่นเดียวกัน เมืองเยว่กว่างห่างไกลจากเมืองหลวง หลายพันลี้เหตุใดแม่ทัพหยางถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ฮุ่ยหลิงเดินมาจับแขนเสื้อของซินเยว่

"คุณหนู"

ฮุ่ยหลิงมองนางด้วยสายตาไม่สบายใจ ซินเยว่จึงตบหลังมือฮุ่ยหลิงเบาๆ อย่างปลอบประโลม

"ไม่เป็นไรข้าตัดขาดจากเขาแล้ว ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถทำอันใดข้าได้เจ้าก็รู้ เจ้าอย่าลืมตอนนี้ข้ามีพลังปราณแล้ว"

ซินเยว่พูดปลอบให้ฮุ่ยหลิงคลายกังวล ไป๋เยี่ยนหลงมองซินเยว่และฮุ่ยหลิงที่มีสีหน้าไม่สบายใจแล้วมองเลยทั้งสองคนลงไปที่ชั้นสองห้องที่ซินเยว่กำลังมองอยู่ ไป๋เยี่ยนหลงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมามีเพียงใบหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์เท่านั้นไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

"มานั่งนี่"

ไป๋เยี่ยนหลงตบไปที่เบาะนวมหนานุ่มด้านข้างเขาเป็นสัญญาณบอกให้ซินเยว่นั่งลง ซินเยว่เดินไปนั่งด้านข้างเขาแต่โดยดี

การประมูลเริ่มขึ้นสิ่งของมีค่าที่ถูกนำมาประมูลในครั้งนี้ถูกประมูลผ่านไปหลายอย่าง แต่ไม่มีสิ่งใดทำซินเยว่ให้ความสนใจเพราะในมิติของนางทุกอย่างที่นี่ไม่สามารถเทียบได้ ของที่นางมียังเป็นสิ่งของที่หาได้ยากในแผ่นดินนี้ ไป๋เยี่ยนหลงมองซินเยว่ที่นั่งปิดปากหาวตาปรือเหมือนจะหลับให้ได้อยู่ตลอดเวลา ยิ่งทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างที่แปลกประหลาดขึ้นในใจ

สตรีนางนี้ไม่มีความเหนียมอายหรือประหม่าเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าเขาเลยหรือ ช่างเป็นสตรีที่แปลกประหลาดและแตกต่างจากสตรีทั่วไปยิ่งนัก ไป๋เยี่ยนหลงมองซินเยว่อยู่นานจนทำให้นางรู้สึกตัวว่านางกำลังถูกคนด้านข้างจ้องอยู่

"มีอะไรหรือ"