แค่ผ่านทางมา

"แม่จะไปรู้จักพวกเขาได้อย่างไรเขาบอกว่าเป็นสหายของลูกที่กำลังออกท่องเที่ยวผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยมเจ้า"

ซินเยว่กลอกตาท่าทางหงุดหงิด ท่านแม่ท่าทางพวกเขาดูเหมือนเป็นสหายของข้าหรือท่านถูกคนพวกนั้นหลอกแล้ว

ซินเยว่เค้นสมองคิดหาทางไล่สามคนนั้นกลับไป นางไม่อยากให้มารดารู้เรื่องที่นางเป็นตีนแมวย่องเข้าเรือนผู้อื่น ตอนนี้นางมีชนักติดหลังอยู่จึงโวยวายมากไม่ได้ อีกอย่างนางสู้พวกนั้นไม่ได้อย่างเเน่นอนหากสู้กันเรือนของนางคงพังไม่เหลือชิ้นดี และท่านแม่กับฮุ่ยหลิงอาจเป็นอันตรายได้ ซินเยว่ได้แต่ตอบรับไปส่งๆ เอาไว้ค่อยหาวิธีขับไล่พวกเขาไปทีหลัง

"ชะ......ใช่ๆ ข้าลืมไปได้อย่างไรพวกเขาเป็นสหายของข้าเอง "

ซินเยว่กัดฟันพูดนางลอบปาดเหงื่อบนหน้าผาก ได้แต่คาดโทษพวกเขาเอาไว้ในใจ

"เช่นนั้นเราเข้าไปด้านในกันเถอะ”

ซินเยว่ดันหลังมารดาเข้าไปก่อน เจ้าพวกนี้ทำให้อายุขัยของนางลดลงไปหลายปีเลยทีเดียว

"คารวะคุณชาย..........."

ซินเยว่ทำท่าประสานมือค้อมตัวแล้วมองหน้าบุรุษผมสีเงินสลับกับบุรุษทั้งสองที่อยู่ด้านหลัง เยี่ยจื่อเข้าใจสายตาที่ส่งมาเป็นคำถามของนางทันที

" ข้าคือองครักษ์นามว่าเยี่ยจื่อและเยี่ยเฉิงส่วนท่านนี้คือคุณชายของข้าแซ่ไป๋เรารู้จักกับแม่นางหยางที่โรงเตี๊ยมในเมืองหลวง ตอนนี้ออกเดินทางท่องเที่ยวผ่านมาทางนี้เลยแวะเยี่ยมเยียน เห็นว่าที่นี่ร่มรื่นเงียบสงบคุณชายเลยอยากขอพักที่นี่คงไม่เป็นการรบกวนท่านกระมัง"

เยี่ยจื่อแนะนำตัวแก่มารดาของซินเยว่และมัดมือชกบอกจุดประสงค์ความต้องการที่ไม่ให้นางสามารถปฏิเสธได้ ซินเยว่ได้แต่กำหมัดแน่น เจ้าพวกน่าตายพวกนี้บังอาจข่มขู่นางถ้าหากว่านางไม่ให้พวกเขาเข้าพักที่นี่ไม่รู้ว่าพวกเขาจะก่อเรื่องอะไรอีก

" เชิญคุณชายทั้งสามตามสบายอยากจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนตามใจพวกท่านเลย"

ซินเยว่กัดฟันพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง นางอยากชักดาบออกมาฟันเจ้าสามคนนี้ให้หัวแบะจริงๆ เลยหน้าหนาหน้าทนคนหนึ่งก็หน้าตายคนหนึ่งก็หน้าด้านอยากอยู่ก็อยู่ไปนางหาที่อยู่ใหม่ได้เมื่อไหร่จะหายเข้ากลีบเมฆเลยคอยดู ซินเยว่ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอนาคตชีวิตของนางนับจากนี้ไม่มีทางที่จะหลีกหนีจากเขาพ้น

หลายวันต่อมาซ่งเว่ยหลงได้ยินชาวบ้านพูดกันว่ามีบุรุษรูปงามเข้าพักที่เรือนของเซวี่ยฟังเฟย เขาก็รู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมากรีบมาดูให้เห็นกับตาว่าเป็นอย่างที่ได้ยินมาหรือไม่ เมื่อซ่งเว่ยหลงมาถึงหน้าเรือนของเซวี่ยฟังเฟยเขามองเข้าไปด้านใน มีบุรุษรูปงามผมสีเงินนั่งจิบชาที่โต๊ะหน้าระเบียง ซินเยว่เห็นว่าตรงนี้ร่มรืนดีมีต้นไม้ด้านข้างทำให้ระเบียงด้านนี้ไม่โดนแดดจึงเอาโต๊ะเก้าอี้มาวางไว้นั่งเล่นแต่ตอนนี้เป็นที่ประจำของคุณชายไป๋ไปเสียแล้ว ซ่งเว่ยหลงเดินตัวปลิวเข้ามาหาบุรุษทั้งสองที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน

"ข้าได้ยินว่ามีบุรุษเข้ามาพักที่เรือนของเเม่นางเซวี่ย ข้าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านของที่นี่ไม่ทราบว่าท่านเป็นอะไรกับนาง"

ไป๋เยี่ยนหลงเพียงปรายตามองเขาเท่านั้นแต่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอันใดออกมา เยี่ยจื่อยิ่งไม่ต้องพูดถึงปกติก็เป็นคนที่ปากหนักอยู่แล้วหากไม่ถามเขาทั้งวันก็ไม่ปริปากออกมา เซวี่ยฟังเฟยถือจานขนมที่นางพึ่งทำเสร็จเดินเข้ามาพอดี

"อ้าวท่านหัวหน้าหมู่บ้านมีธุระอันใดหรือเจ้าคะ"

เซวี่ยฟังเฟยมองไปที่ซ่งเว่ยหลงด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่ที่ซินเยว่พูดกับเขาวันนั้นซ่งเว่ยหลงก็หายหน้าไป พึ่งจะได้พบกันวันนี้เอง

"คือ ข้าได้ยินชาวบ้านพูดกันว่ามีชายแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านและพวกเขาเข้าพักที่เรือนของเจ้า ข้าเลยแวะมาดูสักหน่อยเรือนของพวกเจ้าอยู่กันมีเพียงสตรีข้าเกรงว่าจะเกิดอันตรายพวกเจ้าจะให้ใครเข้าพักควรดูให้ดี"

ซ่งเว่ยหลงปรายตามองตัวต้นเหตุ และคิดหาเหตุผลมากล่าวอ้างกับเซวี่ยฟังเฟย

"อ่อ ท่านนี้คือคุณชายไป๋เป็นสหายของเยว่เอ๋อเจ้าค่ะ พวกเขาผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยม เห็นว่าที่นี่งดงามจึงอยู่หลายวัน"

ชายที่ถูกกล่าวถึงตั้งแต่แรกจนกระทั่งตอนนี้ยังไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาเเม้เพียงครึ่งคำ เขานั่งจิบชามองออกไปด้านนอกระเบียงที่มีร่างระหงกำลังก้มๆ เงยๆ ปลูกดอกไม้ป่าที่นางได้มาเมื่อตอนเช้า พร้อมกับเสี่ยวเป่าตัวน้อยที่คอยช่วยนางอยู่ข้างๆ ไป่เยี่ยนหลงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินทอดน่องไปทางซินเยว่อย่างช้าๆ นางกำลังง่วนอยู่กับการขุดดินจึงไม่ทันสังเกตเห็น

"เจ้ากำลังทำอันใด"

ซินเยว่เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ ใบหน้าของนางเลอะไปด้วยเศษดินชุดที่ใส่ก็มีคราบสกปรกผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าผากมีเหงื่อผุดเต็มไรผม ช่างดูมอมแมมไม่สมกับเป็นสตรีเอาเสียเลย

แต่ในสายตาของเขานางกลับดูงดงามเป็นธรรมชาติไม่ต้องปรุงแต่งเหมือนสตรีอื่นที่ชอบใช้มารยาเสแสร้ง แสดงท่าทางอ่อนหวานให้เขาพึงพอใจ นางไม่เคยพยายามเข้าหาเขาเลยสักครั้งมีแต่จะพยายามหลบเลี่ยง ไม่ว่านางอยู่ในชุดแบบไหนก็ไม่สามารถปิดบังรัศมีความงดงามของนางได้

"ทำไม"

ซินเยว่ถามกลับเสียงแข็งมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ตั้งแต่เจ้าหน้าตายนี่เข้ามาอยู่ที่บ้านของนาง เขาก็ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านของตนเองใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ที่เยี่ยจื่อทำร้ายนางก่อนหน้านี้เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านแม่ก็ดูจะชอบเจ้าคุณชายหน้าตายนี่เหลือเกิน

เหอะเอาขนมของนางไปให้เจ้าพวกนั้นกินทำไมกันนั่นขนมที่นางชอบเลยนะขนมที่ท่านแม่ทำขึ้นด้วยตัวเอง ซินเยว่นึกอย่างหงุดหงิดนางสะบัดหน้าหนีเขาอย่างแง่งอน

"อยากอยู่ที่นี่ข้าก็ให้ท่านอยู่ แล้วยังจะต้องการอะไรจากข้าอีก คุณ ชาย ไป๋"

ซินเยว่เอ่ยชื่อเขาเน้นทีละคำออกมาอย่างโกรธกรุ่น นางอดทนมาหลายวันแล้วพยายามไม่ยุ่งกับเขา ตอนนี้นางไม่อาละวาดก็ดีเท่าไหร่ ไป๋เยี่ยนหลงยังคงเงียบไม่เอ่ยอะไร เขายกมือขึ้นใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบดินที่ข้างแก้มของนางแผ่วเบา ซินเยว่ชะงักไปทันทีนางไม่ได้ปัดมือของเขาออก เเต่ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อว่าเจ้ามนุษย์หน้าตายผู้นี่จะรู้จักนุ่มนวลเป็นกับเขาด้วย ปกติเห็นแต่ทำหน้านิ่งๆ อยากได้อะไรก็ใช้เพียงสายตาเวลาตอบรับก็เพียงพยักหน้า ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นางไม่เคยได้ยินเขาพูดเกินสิบประโยค

"เยี่ยนหลง......"

ซินเยว่ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร

"เรียกข้าว่าเยี่ยนหลง"

"ทะ.. ทำไมข้าต้องเรียกท่านว่าเยี่ยนหลง ระ... เรียกคุณชายไป๋ก็ดีอยู่แล้ว"

ซินเยว่พูดตะกุกตะกัก นางไม่คิดว่าเขาจะมาไม้นี้ทำให้นางรับมือเขาไม่ถูกแล้ว ปกติก็เป็นคนไม่ค่อยจะพูดแต่พออ้าปากก็หาเรื่องทำให้คนประหลาดใจได้ทุกที เขาช่างเป็นบุรุษที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่นางเคยพบมาเลย

"เรียก........"

ไป๋เยี่ยนหลงใช้สายตามองกดดันมาที่นาง ซินเยว่ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ แค่เรียกชื่อก็พอแล้วใช่หรือไม่เขาจะได้เลิกมาตอแยนางสักที

"ดะ....ได้ ได้ เรียกแล้วข้าเรียกแล้ว ยะ...."