แคว้นจิ่ง

ซินเยว่กังวลใจเล็กน้อยกับขนาดของเสี่ยวเป่าเพราะตอนอยู่ที่แคว้นฉิน นางไม่เคยเห็นสัตว์อสูรออกมาเดินเพ่นพ่านข้างนอกมากนัก สิ่่งที่ซินเยว่คิดนั้นช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อนางเดินมาถึงประตูทางเข้าเมืองสีเทาอันใหญ่โตน่าเกรงขาม มันช่างตรงกันข้ามจากที่นางคิดยิ่งนักเมื่อซินเยว่เดินผ่านประตูเมืองเข้ามา

นางเห็นผู้คนส่วนใหญ่มีสัตว์อสูรเดินข้างกายคล้ายกับเป็นเรื่องธรรมดา แล้วนางก็ก้มลงมองเสี่ยวเป่าที่อยู่ในอ้อมแขน นี่นางนึกกลัวไปเองเช่นนั้นหรือดูสิพวกเขาพาสัตว์อสูรในพันธสัญญาออกมาเดินเล่นข้างนอกเหมือนกำลังพาหมาชิวาว่าเดินเล่นตามสวนสาธารณะยังไงยังงั้นเลย ซินเยว่ชี้ชวนให้เสี่ยวเป่าและเจ้าอสรพิษดำดูอย่างสนอกสนใจ ช่างเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับนางยิ่ง

"ข้าอยู่ที่แคว้นฉิงไม่เคยเห็นใครทำเช่นนี้มาก่อนเลยหรือว่าที่แคว้นฉิงไม่มีสัตว์อสูร "

ซินเยว่เดินไปพลางคุยไปกับเสี่ยวเป่าและอสรพิษดำ เมื่อเดินมาถึงหน้าโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ ซินเยว่เดินเข้าไปถามเสี่ยวเอ้อที่ยืนอยู่ด้านหน้าทันที

"ข้าอยากจะพักที่นี่สักคืนเจ้ามีห้องพักว่างให้ข้าหรือไม่"

เสี่ยวเอ้อมองซินเยว่อย่างตกตะลึงจนลืมที่จะตอบคำถามของนาง

"นี่เจ้าจะตอบคำถามข้าได้หรือยังว่ามีห้องว่างหรือไม่มี ถ้าไม่มีข้าจะได้ไปที่อื่น "

ซินเยว่โบกมือไปมาตรงหน้าเสี่ยวเอ้อพลันเขาก็ได้สติกลับมา

"ต้องขออภัยแม่นางตอนนี้ที่เมืองจิ่งมีการชุมนุมประลองยุทธทำให้โรงเตี๊ยมในเมืองส่วนใหญ่มีชาวยุทธจากแคว้นอื่นมากมายเข้ามาจับจองจึงทำให้โรงเตี๊ยมเต็มแทบทุกที่ หาห้องว่างได้ยากยิ่งนัก"

ซินเยว่พยักหน้าอย่างรับรู้ หรือข้าจะต้องเข้าไปนอนใน มิติจิตดีนะซินเยว่ยืนคิดคนเดียว

"คุณหนูท่านนี้เจ้ากำลังมองหาที่พักอยู่ใช่หรือไม่ "

ซินเยว่หันไปตามเสียงเรียกที่รู้สึกคุ้นหู เมื่อนางเห็นเต็มตาว่าเป็นใครนางก็กลอกตาอย่างนึกรำคาญ

"เจ้าคนที่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน"

บุรุษหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวแต่งตัวคล้ายบัณฑิต ด้านหลังมีสตรีหน้าตาสะสวยใบหน้ารูปไข่ แต่งตัวด้วยชุดสีขาวเช่นเดียวกับบุรุษ

"อ้าวพบกันอีกแล้วเราสองคนช่างมีวาสนาที่ดีต่อกันยิ่งนัก เป็นคุณหนูที่ชอบห้อยโหนนั่นเอง"

บุรุษผู้นั้นยังคงพูดจาหยอกล้อซินเยว่โดยไม่นำพาสายตาขุ่นเคืองของนาง รู้อยู่แล้วสินะว่าเป็นข้าจึงได้เดินเข้ามาทักเช่นนี้ ช่างน่าตายนัก ซินเยว่คิดอย่างเดือดดาลในใจ

"ข้าหาได้ชอบห้อยโหนนั่นมันเป็นอุบัติเหตุ คุณชายเถอะยังคงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่เช่นเคยนะ"

ซินเยว่สะบัดหน้าไปอีกด้านอย่างขุ่นเคือง

"โลกใบนี้ช่างกลมยิ่งนักไม่ว่าข้าจะไปที่ใดก็พบเจอแต่พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน"

ซินเยว่เอ่ยออกมาเรียบๆ บุรุษหนุ่มคลี่พัดออกโบกไปมาเบาๆ อย่างสบายอารมณ์

"ว่าอย่างไรเล่าเจ้ากำลังมองหาที่พักอยู่ใช่หรือไม่"

เขาหาได้ใส่ใจคำพูดเหน็บเเนมของซินเยว่สักนิด นางเงียบอยู่อึดใจ

"หาใช่เรื่องของเจ้า"

ซินเยว่เอ่ยสั้นๆ แล้วเดินจากไปทันที

"ถังซีไห่คนรู้จักของเจ้าหรือคุณหนูผู้นั้น"

สตรีที่ยืนเงียบฟังถังซีไห่ต่อปากกับซินเยว่มีนามว่า ยี่เมี่ยวจิน ถามบุรุษชุดขาวออกมาเรียบๆ

"เปล่าข้าเพียงเคยเห็นนางในป่ามืดสายหมอกใบหน้าที่งดงามไร้ที่ตินั่น ต่อให้เคยพบเพียงครั้งเดียวก็ยากที่จะลืมเลือนตอนนี้ไม่รู้จักวันหน้าย่อมต้องรู้จักแน่งดงามเกรี้ยวกราดเช่นนี้จะปล่อยไปได้อย่างไร"

พูดจบบุรุษหนุ่มก็โบกพัดในมือเบาๆ สายตายังคงเหม่อมองตามทางที่ซินเยว่เดินจากไป

"ข้ามั่นใจว่าข้าจะต้องได้พบเจ้าอีกครั้งเเน่นอน"

กล่าวจบเขาก็เดินเข้าโรงเตี๊ยมไปทันที ทิ้งไว้เพียงสตรีนามยี่เมี่ยวจินที่มองตามหลังอย่างสายตายากจะคาดเดา

ส่วนซินเยว่ยังคงเดินตามหาโรงเตี๊ยมที่มีห้องว่างเพื่อจะเข้าพักอย่างไม่ลดละ

"สงสัยข้าจะมาตอนช่วงใกล้งานชุมนุมประลองยุทธมากเกินไปโรงเตี๊ยมน้อยใหญ่ภายในเมืองไม่มีห้องว่างให้เข้าพักเลย ข้าหิวแล้วเราหาอะไรกินกันก่อนดีหรือไม่"

เสี่ยวเป่าที่อยู่ในอ้อมแขนของซินเยว่ที่เงียบมาตลอดทางเพราะยังรู้สึกขุ่นเคืองเรื่องเจ้านกเฟิ่งหวงพยักหน้าอย่างเร็ว

 

'ท่านแม่เนื้อย่างข้าอยากกินเนื้อย่าง'

เสี่ยวเป่าน้ำลายไหลย้อยออกมาทันทีเมื่อนึกถึงเนื้อย่างชิ้นโตๆ กลิ่นหอมหวน

“ตามใจเจ้าเลย"

ซินเยว่ส่ายหัวอย่างเอือมระอาในความตะกละของมัน นางเดินเข้าเหลาอาหารขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง นั่งลงตรงโต๊ะที่ว่างปากก็เรียกหาเสี่ยวเอ้อทันที

"เสี่ยวเอ้อข้าขอเมนูอาหารหน่อย"

ซินเยว่เอ่ยขอเมนูอาหารกับเสี่ยวเอ้อหนุ่มอย่างคล่องเเคล่ว เสี่ยวเอ้อหนุ่มเดินเกาหัวเข้ามาหาซินเยว่อย่างเอียงอาย

"เมนูคืออันใดหรือแม่นาง"

เขาถามนางเสียงเเผ่วเบา ซินเยว่พึ่งนึกขึ้นได้ว่านางใช้ภาษาของโลกเก่าคุยกับเขา

"ข้าหมายถึงรายการอาหารน่ะที่นี่มีอะไรขึ้นชื่อบ้างเอามาสักสองสามอย่างแล้วก็ขาแกะย่างชิ้นโตสองชิ้น"

ซินเยว่สั่งอาหารเสร็จแล้วก็เทชาลงในจอกกำลังจะยกขึ้นดื่มเพื่อดับกระหายแต่ก็ต้องชะงักไป

"คุณหนูท่านนี้เจ้าเป็นคนแคว้นจิ่งหรือมาร่วมงานชุมนุมประลองยุทธ ข้าเห็นเจ้านั่งอยู่คนเดียวเจ้าจะให้เกียรตินั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับข้าได้หรือไม่"

ซินเยว่เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่

"ต้องขออภัยข้าชอบกินคนเดียวและอีกอย่างข้ามีสัตว์อสูรของข้าร่วมโต๊ะอยู่ด้วยไม่ได้กินคนเดียว"

บุรุษหนุ่มมองเสี่ยวเป่าและเจ้าอสรพิษดำที่นอนหมอบอยู่บนโต๊ะ

"ไม่เป็นไรหรอกแม่นางข้าไม่ถือสา เจ้าให้สัตว์อสูรของเจ้าร่วมโต๊ะกับเราก็ได้ "

ซินเยว่ถอนหายใจอย่างนึกรำคาญ ไปที่ใดก็เจอแต่พวกชีกอแต่ว่ายังไม่ทันที่ซินเยว่จะได้เอ่ยอันใด เสียงจากทางด้านหลังทั้งสองก็ดังขึ้น

"นางหาได้มาผู้เดียวไม่นางมากับพวกข้า เรานัดกันทานอาหารที่นี่ต้องขออภัยคุณชายเป็นอย่างยิ่ง ที่ทำให้ท่านต้องผิดหวังแล้ว"

จะเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกเสียจากบุรุษที่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน บุรุษผู้มาใหม่ยักคิ้วให้ซินเยว่นางได้แต่ถลึงตาใส่เขาด้วยความรำคาญ นางสังหรณ์ใจเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องวุ่นวายกำลังจะวิ่งเข้าหานางในไม่ช้า บุรุษทั้งสองหนึ่งชุดขาวหนึ่งชุดดำยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ซินเยว่ที่นั่งอยู่ตรงกลางได้แต่ทอดถอนใจ นี่มันอันใดกันข้าแค่อยากจะมาทานอาหารของข้าเหตุใดถึงได้มีแต่เรื่องวุ่นวายเช่นนี้

ก่อนที่บุรุษทั้งสองจะเข้าห้ำหั่นกันซินเยว่ลุกขึ้นยืนเอ่ยห้ามทัพก่อนที่นางจะไม่ได้กินอะไร ตอนนี้นางหิวมากนะ

"เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าขอเชิญพวกท่านและผู้ติดตามทั้งหมดนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับข้า เสี่ยวเอ้อต่อโต๊ะ "

ซินเยว่ออกคำสั่งกับเสี่ยวเอ้อในทันที หากไม่ทำเช่นนี้นางเกรงว่าจะต้องเกิดการต่อสู้กันขึ้นเป็นแน่แล้วการทานอาหารอย่างสงบสุขของนางก็จะถูกรบกวนไปด้วย