ข้าชื่อว่าหยางซินเยว่

ซินเยว่สั่งอาหารเพิ่มอีกหลายชุดที่เหมือนกับของนาง เมื่ออาหารถูกวางขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ซินเยว่เทเหล้าลงในจอกของตนเองแล้วยกขึ้น

"ข้าขอดื่มให้พวกท่านทั้งหลายมื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง"

ซินเยว่ยกจอกสุราขึ้นเทลงคอรวดเดียว เหล้าที่นี่แรงชะมัดเลยครั้งแรกที่ซินเยว่ได้ลองดื่มเหล้าของแคว้นจิ่งช่าง แตกต่างจากเหล้าที่นางขายยิ่งนัก หลังจากดื่มเหล้าเข้าไปนางก็ลงมือทานอาหารทันที ตอนนี้ซินเยว่หิวเป็นอย่างมากไม่สนใจมารยาทบนโต๊ะแล้ว นางลงมือทานอาหารอย่างรวดเร็วไม่สนใจถึงสายตาของบุรุษหนุ่มทั้งสองที่มองนางอย่างตกตะลึง ซินเยว่เป็นสตรีที่งดงามมากที่สุดที่พวกเขาเคยพบเจอ แต่นางช่างทำตัวเรียบง่ายไร้จริตมารยา พวกเขามองนางทานอาหารอย่างเพลิดเพลิน

ปากเล็กๆ ของนางขยับไม่หยุดบางครั้งก็ผลัดกันคีบอาหารให้นาง ซินเยว่หาได้มีความรู้สึกเขินอายต่อบุรุษทั้งสอง เขาคีบอาหารให้นางนางก็คีบเข้าปากไม่ได้เงยหน้ามองใครก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว ยี่เมี่ยวจินมองซินเยว่อย่างไม่วางตานางยอมรับว่าซินเยว่ช่างมีใบหน้าที่งดงามหาที่เปรียบมิได้

นางงดงามมากกว่าตนเองอยู่หลายส่วน แต่นางแปลกใจเป็นอย่างยิ่งสตรีนางนี้งดงามแต่ลักษณะไม่คล้ายคุณหนูตระกูลใหญ่หรือคนในราชวงศ์ที่ถูกพร่ำสอนเกี่ยวกับมารยาทท่วงท่าบนโต๊ะอาหาร นางช่างทำตัวเรียบง่ายวิธีการทานอาหารของนางช่างน่าสนใจยิ่งนัก

ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับซินเยว่ต่างคนต่างความคิด แต่ทุกคนมีความคิดเป็นจุดเดียวกันคือเกี่ยวกับตัวตนของซินเยว่ซึ่งเจ้าตัวหาได้สนใจ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย อาหารแคว้นจิ่งช่างถูกปากนางยิ่งนัก

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเป่าและซินเยว่กวาดอาหารของนางเกลี้ยงโต๊ะไม่เหลือแม้แต่น้อย สร้างความประหลาดใจแก่ผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะยิ่งนัก นางตัวเล็กถึงเพียงนี้เหตุใดจึงได้กินจุยิ่งนัก ทุกคนมีความคิดเห็นเหมือนกันแต่ไม่ได้แสดงท่าทีออกมา หลี่เสวียนขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นซินเยว่ยกชาขึ้นดื่มล้างปาก

"แม่นางเจ้าพอจะให้เกียรติบอกชื่อของเจ้าให้ข้าทราบได้หรือไม่"

ซินเยว่ชั่งใจเล็กน้อยจากนั้นจึงพยักหน้า

"ข้ามีชื่อว่าหยางซินเยว่เป็นคนแคว้นฉิง เดิมทีข้าเดินทางมากับสหายแต่เกิดเรื่องนิดหน่อยจึงทำให้เราคลาดกัน ข้าพึ่งเดินทางมาถึงที่แคว้นจิ่งเมื่อเช้ายังไม่มีเวลาตามหาพวกเขา"

ซินเยว่บอกเรื่องของนางเพียงบางส่วนเท่านั้น นางยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางจึงไม่เเน่ใจว่าพวกเขาสามารถไว้ใจได้เเค่ไหน

"ข้าคือหลี่เสวียนมาจากสำนักบำเพ็ญเซียนเป็นผู้เข้าร่วมการชุมนุมประลองยุทธในครั้งนี้ด้วย"

"ข้าคือถังซีไห่จากสำนักแพทย์โอสถ ส่วนนี่ศิษย์น้องของข้ายี่เมี่ยวจิน เราทั้งสองก็เดินทางมาร่วมงานชุมนุมประลองยุทธ ครั้งนี้เช่นกัน"

ซินเยว่พยักหน้าขึ้นลง

"ยินดีที่ได้พบกับพวกท่านทั้งหลาย พอดีข้ามีธุระต้องไปทำเช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน ขอลาพวกท่านทั้งสามเสี่ยวเอ้อ...."

ซินเยว่ยื่นตั๋วเงินจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงให้เสี่ยวเอ้อก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แต่ถูกถังซีไห่เรียกเอาไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวก่อนคุณหนูหยาง หากเจ้ากำลังหาโรงเตี๊ยมว่างข้าว่าเจ้าเสียเวลาเปล่า เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ข้าจะแบ่งห้องว่างให้เจ้าหนึ่งห้อง"

ถังซีไห่เสนอแบ่งห้องให้ซินเยว่อย่างใจกว้าง

"ต้องขอขอบคุณคุณชายถัง เอาไว้ถ้าข้าหาห้องพักไม่ได้ข้าจะไปขอแบ่งห้องจากท่านแล้วกัน"

ซินเยว่เอ่ยจบก็คว้าเสี่ยวเป่าเข้ามาในอ้อมแขนเดินออกจากเหลาอาหารทันที

"นางช่างเป็นสตรีที่เหมือนกับพายุไปมารวดเร็วไร้ร่องรอยถูกใจข้ายิ่งนัก"

ถังซีไห่โบกพัดในมือไปมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงใบหน้าอันงดงามของซินเยว่ยามที่นางเกรี้ยวกราด

"คุณชายถังท่านช่างมีความมั่นใจยิ่งนัก ข้าดูจากลักษณะแล้วนางยังมิได้รู้สึกพึงใจในตัวท่านสักนิดเดียว ข้าว่าท่านล้มเลิกความตั้งใจที่จะเกี้ยวพานางเสียเถิด ท่าทางของคุณชายเจ้าสำราญเช่นท่านข้าว่านางคงมิชอบ"

หลี่เสวียนเอ่ยขัดบุรุษอีกคนที่เขาคิดว่าจะต้องเป็นคู่แข่งของเขาในอนาคตอย่างแน่นอน ซินเยว่ที่เดินออกมาจากเหลาอาหารหาได้รู้เรื่องที่บุรุษหนุ่มสองคนตกลงกันเอาเองเกี่ยวกับเรื่องของนาง นางยังคงเดินหน้าตามหาโรงเตี๊ยมที่มีห้องว่างต่อไป นางยังไม่อยากบากหน้ากลับไปขอแบ่งห้องกับเจ้าบุรุษที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านผู้นั้น

เดินหาห้องพักทั้งวันซินเยว่ก็ล้มเหลว เพราะโรงเตี๊ยมทั่วทั้งเมืองถูกจับจองโดยพรรคหรือสำนักต่างๆ ที่มาจากต่างแคว้น จนเต็มเรียบร้อยแล้วแม้กระทั่งโรงเตี๊ยมที่อยู่รอบๆ เมืองก็เต็มด้วยเช่นกัน

"งานชุมนุมประลองยุทธนี่มันยิ่งใหญ่ขนาดไหนกันนะถึงได้มีคนจากทั่วทั้งสารทิศมารวมตัวกันมากมายขนาดนี้ แล้วเราจะไปตามหาฮุ่ยหลิงได้ที่ไหนกัน"

ยังมิทันจะขาดคำพลันมีรถม้าคันใหญ่วิ่งสวนทางมาด้วยความเร็ว ซินเยว่กระโดดหลบเข้าข้างทางอย่างหวุดหวิดมองรถม้าที่วิ่งผ่านไป นางยกมือขึ้นปัดชุดตัวเองที่เต็มไปด้วยฝุ่นฟุ้ง

"จะรีบไปไหนกันนะไม่เห็นคนหรืออย่างไร "

ซินเยว่สบถอย่างหัวเสีย รถม้าวิ่งผ่านไปเพียงไม่ไกลก็หยุดลง ประตูรถม้าถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วร่างเล็กก้าวลงมาจากรถม้าวิ่งตรงมาที่ซินเยว่

"คุณหนูท่านมาถึงแคว้นจิ่งตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะเหตุใดถึงไม่ไปหาข้า ข้ารอท่านตั้งนานคิดว่าท่านเป็นอันใดไปแล้ว"

ฮุ่ยหลิงมองสำรวจร่างกายของซินเยว่อย่างถี่ถ้วนเมื่อเห็นว่านางไม่มีร่องรอยได้รับบาดเจ็บก็รู้สึกเบาใจ

"ข้าเที่ยวเล่นแล้วก็ฝึกฝนวิชาอยู่ในป่ามืดสายหมอก พึ่งจะออกมาเมื่อสองวันก่อน มาถึงที่นี่เมื่อเช้าแล้วเจ้าเล่าเป็นอย่างไรสบายดีหรือไม่สร้างความลำบากใจแก่องค์หญิงจิ่งเม่ยหรือไม่"

"ข้าสบายดีเจ้าค่ะองค์หญิงดูแลข้าอย่างดี"

ซินเยว่พยักหน้าให้นางจากนั้นจึงหันไปมองอีกคนที่ยื่นอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยใช้สายตาเป็นเชิงถาม

"แล้วนี่พวกเจ้าจะไปที่ใดกันถึงได้ขับรถม้ารวดเร็วเช่นนี้"

"เรากำลังจะไปที่ลานประลองเจ้าค่ะ องค์รัชทายาทและองค์ชายจิ่งเฟิงกำลังจะประลองกำลังกันที่ลานประลอง เพื่อหาผู้ที่จะเข้าแข่งขันการชุมนุมประลองยุทธในครั้งนี้"

"น่าสนใจข้าไปด้วยได้หรือไม่"

ซินเยว่หันไปถามผู้ที่ยืนอยู่ข้างรถม้าหรือองค์หญิงจิ่งเม่ยนั้นเอง

"รีบไปเถิดเดี๋ยวจะไม่ทันดูพี่ชายข้าประลองยุทธกันถ้าหากพวกเขาทั้งสองรู้ว่าเจ้ามาถึงที่แคว้นจิ่งแล้วละก็ ข้าว่าพวกเขาคงทิ้งการประลองแล้วมุ่งตรงมาที่นี่เป็นแน่"

จิ่งเม่ยเอ่ยกลั้วหัวเราะ ทั้งสามขึ้นไปบนรถม้าถามไถ่กัน อยู่ครู่หนึ่งรถม้าก็หยุดลง จิ่งเม่ยลงจากรถม้าเป็นคนแรกตามลงมาด้วยสตรีที่ทุกคนในตำหนักองค์หญิงทราบกันดีว่าเป็นสหายใหม่ที่ติดตามมาจากแคว้นฉิง และคนสุดท้ายซินเยว่ก้าวลงมาจากรถม้าด้วยท่วงท่าสบายไม่รู้สึกกดดันจากสายตาของผู้คนรอบทิศในลานประลองที่มองมาที่นางเป็นจุดเดียว