25.3

“เปล่า ไม่มีอะไร มึงพักผ่อนเถอะ” พูดจบมันก็เดินออกจากห้องไปเลย เหลือไว้แค่ไอ้ธี กับไอ้แฝดนรกที่อยู่เป็นเพื่อนผมต่อจนเกือบเย็นเย็นจึงแยกย้ายกันกลับ อันที่จริงก็ไม่เหมือนมาเฝ้าไข้อยู่เป็นเพื่อนผมหรอก เหมือนพวกแม่งว่างงานจนไม่รู้จะไปไหนมากกว่า โดยเฉพาะไอ้สองแฝดที่นั่งเล่นเกมจนลืมอายุกันอยู่เนี่ย

ผมขอหมอออกจากโรงพยาบาลเพราะทนร้อนใจไม่ไหว อยากจะออกไปตามหาเพียว แต่ยัยหงส์ก็ห้ามไว้บอกว่ารอน้ำเกลือหมดขวดก่อนถึงจะอนุญาตให้ออกได้ ซึ่งดูจากปริมาณน้ำเกลือที่เหลือ กว่าจะหมดคงจะเป็นพรุ่งนี้เช้า แล้วคิดเหรอว่าผมจะรอไหว ร่างกายผมเริ่มปรับตัวได้กลับมาแข็งแรงดีแล้วผมรู้ตัว จะมีบ้างก็แค่ยังมึน ๆ และปวดแผลที่ท้ายทอยอยู่นิดหน่อยเท่านั้น

ผมจึงใช้อำนาจในทางมิชอบจัดการบังคับขู่เข็ญน้องสาวของตัวเอง..

“หงส์! ให้พี่กลับบ้านเดี๋ยวนี้!.. เถอะนะ พี่ขอ พี่เป็นห่วงเพียว”

“แหม คิดว่าจะแน่ ทีงี้ละเสียงอ่อนเชียวนะคะพี่ชาย”

อ้อนวอนขอร้องน้องสาวเสียงอ่อนแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ตอนแรกก็ว่าจะขู่นั่นแหละ แต่ตอนนี้คดีเยอะไง แล้วดูเหมือนยัยน้องสาวตัวแสบของผมจะเคืองผมแทนพี่สะใภ้สุดที่รักอย่างเพียวเอามากเสียด้วยเพราะทั้งคู