28 หากต้องจากกันชั่วนิรันดร์

ตอนที่28

หากต้องจากกันชั่วนิรันดร์

         “ทำไมดาวถึงอนุญาตให้เจ้าของร้านเอารูปไปทำโปสเตอร์ติดหน้าร้านละครับ” เมธัชเอ่ยถาม ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน

ดุจดาวแหงนมองเขา ด้วยสีหน้าที่กังวลเล็กน้อย

         “ทำไมคะธัชไม่ชอบหรือ งั้นดาวโทรไปยกเลิกไม่ให้เขาเอารูปไปใช้นะ” พูดพลางล้วงหยิบมือถือขึ้นมา เพื่อที่จะโทรหาเจ้าของร้าน เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเมธัชจะไม่โอเค แต่ข้อมือบางก็ถูกคว้าไว้ด้วยฝ่ามือหนาเสียก่อน

         “เปล่า ๆ ผมโอเค แต่อยากฟังความคิดของดาวแค่นั้นเอง ผมรู้ว่าทุกอย่างที่ดาวทำจะต้องมีเหตุผล แค่อยากรู้เหตุผลนั้นเองครับ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและจริงใจ ดุจดาวจึงยิ้มหวานออกมา

         “ธัชแน่ใจนะว่า จะฟังความคิดและเหตุผลของดาวได้ โดยที่ไม่ตกใจ”

ถามหยั่งเชิงดูก่อน เพราะความคิดบางอย่างของเธออาจทำให้คนฟังตื่นตกใจได้ ตัวอย่างเช่นญาดาแม่ของเธอเป็นต้น

เมธัชพยักหนา พร้อมกับบีบไปที่ปลายคางเรียวมนเบาๆ

         “มีอะไรให้น่าตกใจ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งขนาดนี้แล้ว พูดมาเถอะผมอยากฟัง” พูดพร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยนิ่ง

ดุจดาวถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะดันมือของเมธัชออกอย่างนุ่มนวล

         “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ดาวแค่อยากให้ธัชคิดถึงดาว คิดถึงเรื่องราวของเราสองคน ทุกครั้งที่ผ่านหน้าร้าน แค่นั้นเองค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงหวาน แต่เมธัชกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับเบา ๆ

         “ดาวอยู่ในหัวใจ ในทุกความรู้สึกของผมอยู่แล้ว ถึงไม่ผ่านร้านนั้น ผมก็คิดถึงดาวอยู่ดี นั่นก็หมายถึงว่าผมกับดาวต้องอยู่ห่างกัน แต่หลังจากแต่งงานเราก็จะไม่มีวันต้องห่างกันอีกแน่นอน” เมธัชพูดด้วยความมั่นใจ แต่แวบหนึ่งก็คิดไปข้อความในสมุดเล่มเล็กนั้นขึ้นมา

ดุจดาวส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงหวานตามปกติ

         “ดาวหมายถึงช่วงเวลาหลังจากแต่งงานค่ะ หากวันหนึ่งเราจะต้องจากกันชั่วนิรันดร์แล้วธัชมีคนใหม่เข้ามาแทนที่ ถึงตอนนั้นธัชอาจลืมเลือนดาวไป แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติ ดาวเข้าใจค่ะ เพียงแค่ว่าหากผ่านตรงนั้น แล้วเห็นรูปเราสองคน ก็ขอให้ธัชคิดถึงดาวก็พอค่ะ แล้วถ้า..อ๊ะ” ดุจดาวยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากสีหวานก็ถูกปลายนิ้วเรียวของอีกฝ่ายกดเอาไว้เสียก่อน

         “ไม่เอา ห้ามพูดแบบนี้อีก ผมจะไม่ยอมให้ดาวจากไปไหน เราต้องได้อยู่ด้วยกันตลอดไป หรือว่าที่ดาวพูดแบบนี้เพราะ...ไปฟังอะไรมา”

เมธัชใจหาย และกลับคิดไปว่าดุจดาวอาจะรู้เรื่องที่วุ้นเย็นคิดกับเขาเกินพี่ชาย เพราะด้วยนิสัยของดุจดาวนั้น ชอบเสียสละและทำอะไรเพื่อคนอื่นเสมอ แต่ดุจดาวกลับหัวเราะออกมาด้วยขบขัน ที่เห็นสีหน้าตื่นตกใจของเมธัช

          “คิก ๆ อะไรกันธัช ดูทำหน้าเข้าสิไหนบอกอยู่ด้วยกันมานาน ไม่มีอะไรที่ดาวพูดแล้วธัชจะไม่ตกใจอย่างไรล่ะคะ แล้วดูหน้าธัชตอนนี้ ทั้งซีดทั้งตื่นเลยนะ ฮ่า ๆ”

เมธัชหดมือกลับมา พร้อมกับลูบใบหน้าของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยิ้มแก้เขิน

          “นี่ดาวแกล้งผมหรือ เดี๋ยวเถอะวันส่งตัวผมจะเอาคืนไม่ใช่น้อย” เขาแกล้งพูดลอดไรฟังด้วยความอาฆาต

คราวนี้กลับเป็นดุจดาวที่เขินอายจนหน้าแดงก่ำ เธอหยุดขำก่อนจะพูดอย่างจริงจัง

         “เปล่าค่ะ ดาวไม่ได้แกล้งธัช แค่พูดตามสัจจะความจริง แค่นั้นเองค่ะ อย่าลืมสิคะธัชว่าความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน นั่นสัจจะความจริงของโลก วันนี้ธัชรักดาวอยากอยู่กับดาว แต่ถ้าวันหนึ่งดาวต้องจากไปก่อน ธัชก็ต้องอยู่ ต้องมีชีวิตต่อไปและใช้ชีวิตตามความเหมาะสมอยู่แล้ว นั่นคือความจริงไม่ใช่หรือ” คราวนี้ดุจดาวรีบยกมือขึ้นปิดปากของเมธัชบ้าง เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะพูดอะไร

          “อ๊ะ ๆ ธัชกำลังจะบอกดาวใช่ไหมว่า ถ้าไม่มีดาวธัชก็จะไม่รักใครอีก ดาวจะบอกธัชว่าธัชไม่จำเป็นที่จะต้องยึดติดกับดาว ถ้าหากดาวไม่อยู่แล้วธัชก็มีสิทธิ์ที่จะมีคนใหม่ ธัชอาจจะคิดว่าไม่รักใครแล้ว แต่ธัชรู้หรือเปล่าว่านอกจากดาวก็ยังมีคนที่รักธัชเท่าดาวหรือมากกว่าด้วยนะ”

ฟังดุจดาวที่พูดมาถึงตรงนี้ เมธัชก็ต้องตกใจอีกครั้ง

          ‘หรือว่าดาวจะรู้เรื่องที่วุ้นเย็น เขียนในสมุดเล่มนั้น’ คราวนี้ เขาค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าดุจดาวจะต้องรู้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่พูดแบบนี้ เขากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะถามออกไปอย่างแผ่วเบา

          “ดาวหมายถึง...ใครเหรอ”

ดุจดาวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบเบา ๆ ในขณะที่เมธัชรอคำตอบด้วยหัวใจที่เต้นระทึก เพราะหากดุจดาวรู้เรื่องวุ้นเย็น เขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรอาจจะเสียใจ แต่นิสัยอย่างดุจดาว ย่อมเอารอยยิ้มกลบความรู้สึกที่แท้จริงไว้อย่างมิดชิดเสมอ

          “ดาวก็หมายถึง... ว้าย กรี๊ด” มีเสียงปัง!ดังขึ้น

          “โอ้ะ ดาวระวัง!”

ดุจดาวยังไม่ทันได้บอก ทั้งสองก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกว่ารถเสียหลักและเป๋ไปมา                 จนเมธัช ต้องกอดดุจดาวไว้แน่น ในขณะที่ดุจดาวกรีดร้องด้วยความตกใจและหวาดกลัว