27 เลือนรางราวหมอกควัน

ตอนที่27

เลือนรางราวหมอกควัน

เรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาว ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากห้อง ผ่านผ้าม่านบาง ๆ ชายหนุ่มมองไล่ขึ้นไปจากเท้าเล็ก ๆ ที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดผ่านช่วงเอวที่คอดกิ่ว ไปจนถึงผิวเนื้อเหนือเนินอกที่ขาวนวลเนียน ลำคอที่บางระหง แต่พอถึงใบหน้าเรียวเล็ก เขาก็ต้องผงะ นิ่งงันไปชั่วคราว

เพราะนั่นไม่ใช่ดุจดาว แต่เป็นใบหน้าของวุ้นเย็นน้องสาวของเขานั่นเอง

          “ธัชคะ ธัช” ดุจดาวเห็นเมธัชเอาแต่จ้องมอง ด้วยสีหน้าที่แปลก ๆ จึงร้องเรียกขึ้นเบา ๆ

เสียงหวานทำให้เขาได้สติ ที่แท้ก็แค่เกิดภาพหลอน มองเห็นดุจดาวเป็นวุ้นเย็นไปได้

          “เจ้าสาวสวยมากจนเจ้าบ่าวตกตลึง พูดไม่ออกเลยเชียวค่ะ” เจ้าของร้านดีไซเนอร์ชื่อดัง เอ่ยแซวพร้อมกับขยิบตาให้ดุจดาวอย่างมีจริต

ดุจดาวก้มหน้าลงเล็กน้อย หลบตาคมด้วยความเอียงอาย ถึงแม้เธอกับเขาจะสนิทกันมาก และรู้จักกันมานานแต่เธอก็ไม่เคยกล้าสบตาคมลึกคู่นั้นได้นานเลยสักครั้ง มันทำให้หัวใจของเธอนั้นสั่นไหว ทั้งที่ไม่ได้เป็นโรคหัวใจอย่างวุ้นเย็น

         “ใช่ครับ เจ้าสาวของผมสวยมาก”

เมธัชพูดพลางจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของดุจดาว ที่เริ่มเปลี่ยนจากสีขาวเนียนเป็นแดงก่ำราวกับผลเชอรี่ พร้อมกับก้าวเข้าไปหา เชยปลายคางเรียวมนขึ้นมาให้ดวงตาทั้งสองคู่ได้สบกันนิ่ง ต่างก็อ่านความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของทั้งสองฝ่าย โดยที่ไม่ต้องบรรยายเป็นคำพูดออกมาเห็นดังนั้นเจ้าของร้านก็แทบกรี๊ดด้วยความอิจฉา

         “เจ้าสาวสวย เจ้าบ่าวก็หล่อ อร้าย! ขอเจ๊เก็บรูปทำโปสเตอร์ใหญ่ไว้โปรโมตร้านหน่อยนะคะ นาน ๆ ทีได้เห็นคู่บ่าวสาวที่เหมาะสมกันถึงขนาดนี้ อนุญาตไหมคะ”

เมธัชกับดุจดาวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้กันบาง ๆ ก่อนที่ดุจดาวจะถามขึ้นเบา ๆ

          “ได้หรือเปล่าคะธัช”

         “แล้วแต่ดาวเลยครับ” เมธัชตามใจดุจดาว

หญิงสาวยิ้มหวาน ก่อนจะหันมาหาเจ้าของร้าน พร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ

         “ได้ค่ะ ดาวกับธัชอนุญาต”เพียงแค่นั้นเจ้าของร้านก็กรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ

          “อร้าย! ขอบคุณค่ะ เร็ว ๆ พวกเราจัดเฟรมตั้งกล้องเลย เร้ว”

เจ้าของรีบกล่าวขอบคุณ ก่อนจะหันไปเรียกทีมงาน ให้รีบจัดการถ่ายรูปของคู่บ่าวสาว เพื่อที่จะทำโปสเตอร์ติดหน้าร้านตามที่บอก ซึ่งว่าที่คู่บ่าวสาวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เสร็จแล้วดุจดาวก็ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน จากนั้นจึงมานั่งหน้าจอคอม เพื่อเลือกรูปกับเจ้าของร้านและทีมงาน

แต่เมื่อเปิดรูปดูทีละรูป สีหน้าของทุกคนก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป โดยเฉพาะดุจดาว แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม้ว่าสีหน้าจะซีดแทบจไม่มีสีเลือดแล้ว

          “นี่ตาเป้ แกถ่ายรูปยังไงกัน หน้าเจ้าสาวถึงได้เลือนรางราวหมอกควันขนาดนี้ ดูสิถ่ายเป็นพันรูป เหลือที่ใช้ได้ไม่ถึงร้อยรูปเนี่ยฮะ” เจ้าของร้านทนต่อไปไม่ไหว โวยวายกับช่างภาพทันที

ช่างภาพหน้าเสีย ยกมือปาดเหงื่อที่ท่วมหน้าทั้งที่ในสตูดิโอเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ ก่อนจะตอบด้วยความงุนงง

         “ผมก็ถ่ายปกตินะเจ๊ เจ๊ก็รู้ว่าฝีมือในการถ่ายรูปของผมดี แต่วันนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ ครับ”

เจ้าของร้านพูดไม่ออก เพราะเป็นจริงตามที่ช่างภาพบอก ในเมื่อทำงานกันมานาน ช่างภาพคนนี้ก็ทำดีมาตลอด แถมยังมีชื่อเสียงระดับหนึ่งด้วย แต่ทำไมวันนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้

          “ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณธัช คุณดาว เอาอย่างนี้ก็แล้วกันค่ะ เดี๋ยวเราถ่ายใหม่กัน เจ๊จะถ่ายให้ฟรีเลยค่ะ ดีไหมคะ” เจ้าของร้านขอโทษพร้อมทั้งยื่นข้อเสนอให้ใหม่ด้วยความเกรงใจ แต่ดุจดาวกลับส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

          “ไม่เป็นไรค่ะ เอาแค่รูปที่เหลือกับรูปที่เจ๊จะเอาทำโปสเตอร์ก็พอแล้วค่ะ รูปถ่ายก็คือรูปถ่าย เอาแค่ประมาณ เพราะชีวิตจริงย่อมสำคัญกว่าในรูปอยู่แล้วค่ะ”

         “จะดีหรือดาว ผมโอเคนะถ้าจะถ่ายกันใหม่ ผมอยากให้ดาวพอใจและมีความสุขที่สุดในวันแต่งงานนะ” เมธัชเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

ดุจดาวหันมาหาว่าที่เจ้าบ่าว บีบมือหนาของเขาเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นจริงจัง

          “ความสุขของดาวไม่ใช่อยู่ที่วันแต่งงานค่ะ แต่อยู่ที่หลังจากแต่งงานแล้วเราสองคนจะรักและเข้าใจกัน ใช้ชีวิตในทุก ๆ วันให้มีความสุขที่สุดต่างหากล่ะ ความจริงดาวไม่อยากมีพิธีแต่งงานด้วยซ้ำ แต่อย่างว่าเราล้วนแต่เป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ ก็เอาให้ท่านพอได้สบายใจก็พอค่ะ ดาวไม่ซีเรีสเลย”

         “อื้อฮือ เพิ่งจะเคยเห็นคนรวยพูดแบบนี้ ส่วนใหญ่จะอยากได้งานแต่งแบบอลังการงานสร้างทั้งนั้นเลยค่ะ บอกว่าแต่งงานครั้งเดียวก็ต้องเอาให้ยิ่งใหญ่จนโลกจำ ที่ไหนได้สามเดือนต่อมา ก็แต่งใหม่กับคนใหม่เรียบร้อย อันนี้เจ๊ไม่ได้นินทาลูกค้านะคะ แค่เล่าสู่กันฟัง อิอิ”

เจ้าของร้านพูดจบก็เรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากทุกคน บรรยากาศก็ดีขึ้นมาบ้าง เมื่อตกลงกันได้ว่าที่คู่บ่าวสาวก็ขอตัวกลับบ้าน