32 หนูขอโทษค่ะ

ตอนที่32

หนูขอโทษค่ะ

แสงสีขาวโพลนสาดแยงดวงตากลมใสเข้าอย่างจัง เปลือกตาบางจึงปิดลงอีกครั้ง ทั้งยังภาวนาในใจอย่าให้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเธอยังอยู่ในโลกมนุษย์เลย เพราะเธอไม่สามารถรับความอับอาย และความเสียใจผิดหวังได้อีกแล้ว

แต่ดูเหมือนคำภาวนาจะไม่เป็นผล เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ก็พบฝ้าเพดานสีขาวและแสงจากหลอดไฟนีออน กอปรกับกลิ่นยาอ่อน ๆ ที่ลอยมาแตะจมูก เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง

ใช่แล้วเธอยังไม่ตาย ยังต้องตื่นมารับกับความเจ็บปวดที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะสิ้นสุดเสียที หรือว่าเธอจำต้องทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำ นั่นคือการกำจัดลมหายใจของตัวเอง แต่จะด้วยวิธีใดนั้น คงต้องไว้ค่อยคิดอีกที แต่จะต้องทำแน่นอน เพราะยังไงก็ต้องตาย จะได้ไม่ต้องไปลำบากเอาหัวใจของใครมาอีก

ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศบวกกับความเงียบสงบ ทำให้เธอนอนลืมตานิ่งอยู่อย่างนั้นเพื่อคิดหาวิธีที่จะจบชีวิตของตัวเอง

          “วุ้นเย็น ฮือ..เป็นอย่างไรบ้างลูก..ฮือ” เสียงร้องนี้ ทำให้ความคิดของเธอหยุดชะงักทันที รู้สึกเหมือนชีวิตและวิญาณรวมตัวกันอีกครั้ง

เสียงนี้เหมือนน้ำเย็นที่ชโลม ลงบนหัวใจที่กำลังรุ่มร้อนและเจ็บปวด และเสียงนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกลมหายของเธอยังมีค่ามากแค่ไหน

สองมืออันบอบบางสอดเข้ามาที่เรือนผมของเธอ พร้อมกับใบหน้าสวยงามแต่ตอนนี้แสดงถึงความทุกข์ร้อนใจเป็นอย่างมาก ลอยเข้ามาตรงหน้า พร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหลลงบนผิวแก้มเย็น ๆ ของเธอ

  “คุณแม่” เธอร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาใสเช่นกัน

          “แม่อยู่ตรงนี้แล้วลูก หนูห้ามหลับไปหลายวันแบบนี้อีกนะลูก แม่ใจจะขาดอยู่แล้ว ฮึก...ฮือ...แม่รักหนูนะลูก..ฮือ..”

เสียงร่ำไห้ปานใจแทบขาดของผู้เป็นแม่นั้น มันสะเทือนหัวใจของเธอเหลือเกิน ความรู้สึกผิดที่มีต่อแม่ กำลังเล่นงานเธออย่างหนัก ที่เธอเห็นแก่ตัวคิดจะหนีจากโลกใบนี้ไป เพราะแค่เสียใจกับผู้ชายเพียงคนเดียว คนที่ไม่เห็นชีวิตและลมหายใจของเธอมีค่าเท่ากับคนที่ให้กำเนิด

          “คุณแม่ขา หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำให้คุณแม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว ฮือ...คุณแม่อย่าร้องเลยนะ..ฮึก...ยิ่งหนูเห็นคุณแม่..ฮือ..ร้องไห้ หัวใจของหนู..มันยิ่งเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...ฮือ..”

โสภาได้ยินดังนั้น ก็รีบปาดน้ำตาทิ้งทันที

          “จ้ะ ๆ แม่จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว แม่นี่ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ลูกตื่นแล้วก็ยังมาร้องไห้อยู่อีก” พูดจบก็ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้กับลูกสาว ก่อนจะพูดต่อเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

          “จริงสิ แม่มัวแต่ดีใจจนลืมไปว่า ต้องรีบไปบอกหมอว่าหนูตื่นแล้ว รอแม่แป๊บเดียวนะลูก เดี๋ยวแม่มานะ” พูดจบก็เดินแกมวิ่งออกไปจากห้อง ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับอาจารย์หมอคนเดิม และนักศึกษาแพทย์อีกสองคน

          “ไงฮึ หลับสบายไปหลายวันเลยนะ แม่เราร้องไห้จนตาชอบตาช้ำหมดแล้วเห็นไหม แล้วนี่รู้สึกเหนื่อยอยู่เหรือเปล่า”

วุ้นเย็นส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา

  “ไม่เหนื่อยค่ะ แต่เจ็บคอ” เธอบอกอาการตามจริง เพราะตั้งแต่ตื่นมานอกจากเจ็บคอ เธอก็ไม่ได้มีอาการอะไรกลับรู้สึกสดชื่นเหมือนได้นอนเต็มอิ่ม

          “อ๋อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หายเพราะเป็นอาการข้างเคียงจากการใช้เครื่องช่วยหายใจน่ะ” คำตอบของอาจารย์หมอ ทำให้เธอรู้สึกตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่เธอโกรธจนเป็นลม จะต้องถึงกับใช้เครื่องช่วยหายใจเลยหรือ

         “หือ คราวนี้ถึงกับต้องใส่ท่อเลยหรือคะ” เธอเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

          “ก็หนูขี้เกียจไม่ยอมหายใจเอง ลุงหมอก็ต้องใส่ท่อแบบนี้แหละ ดีนะที่พอใส่ครบสามวันหนูก็เลิกขี้เกียจมาหายใจเองได้  ไม่อย่างนั้นลุงหมอก็อาจพิจารณาให้เจาะคอเลยนะ”

วุ้นเย็นหดคอด้วยความหวาดเสียว อาจารย์หมอ ตรวจอาการอื่น ๆ อีกนิดหน่อย ก่อนจะออกไปจากห้อง ปล่อยสองแม่ลูกให้อยู่ด้วยกันสองคน

         “หนูหลับไปกี่วันคะ” วุ้นเย็นเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อกี้อาจารย์หมอก็บอกว่าเธอใส่ท่อไปสามวัน แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนกับเพิ่งหลับไปแค่แป๊บเดียวเอง

โสภาหน้าเสียลงนิดหนึ่ง ความจริงเธอไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ความน่ากลัวเมื่อห้าวันที่แล้วนั้นเลย ภาพของลูกสาวเพียงคนเดียว หยุดหายใจแล้วหมอต้องช่วยกันทำซีพีอาร์กันให้วุ่น ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนจะตายเสียให้ได้

          “ห้าวัน หนูหลับไปถึงห้าวัน แต่ใส่ท่อแค่สามวันแรก อีกสองวันต่อมาก็ถอดออก แต่...” เสียงของโสภาหายเข้าไปในลำคอ เธอกลืนน้ำลายนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อเสียงเครือ

         “แต่...หนูไม่ยอมตื่น เพิ่งมาตื่นวันนี้แหละ” พูดพลางน้ำตาก็ร่วงพรูออกมาอีก

วุ้นเย็นยื่นมือออกไปซับน้ำตาให้ผู้เป็นแม่อย่างอ่อนโยน ทั้งที่น้ำตาของตัวเองก็รินไหลไม่หยุด

         “หนูขอโทษค่ะที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้เพราะหนู”