33 พี่ชายเป็นคนทำ

ตอนที่33

พี่ชายเป็นคนทำ

          “พอ ๆ ไม่ร้องแล้ว ๆ ว่าแต่ว่าหนูหิวไหมลูกแม่มีโจ๊กเห็ดหอม กับน้ำส้มคั้นที่หนูชอบไว้ด้วยนะ”

          “หิวค่ะ หิวมาก ไม่ได้กินอะไรมาตั้งห้าวันแน่ะ”

หญิงสาวอ้อนผู้เป็นแม่ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้รู้สึกหิวแม้แต่น้อย แค่อยากทำให้แม่สบายใจ ชดเชยกับที่ได้ทำให้ร้องไห้มาเป็นอาทิตย์แล้ว และต่อจากนี้ไป เธอจะทำทุกอย่างให้แม่มีความสุขมากที่สุด จนกว่าธรรมชาติหรือโรคภัยจะพรากชีวิตของเธอไปจากโลกใบนี้ จะไม่แม้แต่คิดจบชีวิตของตัวเองอีกเลย

โสภายิ้มอย่างยินดี พลางยื่นมือไปบีบปลายจมูกเล็ก เบา ๆ ก่อนจะรีบไปที่ตู้เย็น เปิดเอาโจ๊กออกมาอุ่น ครู่เดียวก็ส่งกลิ่นหอมอบอวนไปทั่ว ยั่วน้ำลายเป็นอย่างดี

เสร็จแล้วโสภาก็วางบนโต๊ะ ก่อนจะเข็นไปที่เตียง พร้อมกับประคองให้วุ้นเย็นลุกขึ้นนั่ง

หญิงสาวมึนหัวนิดหน่อย เพราะนอนไปหลายวัน แต่ครู่เดียวอาการมึนหัวก็หาย ตากลมมองไปที่เนื้อโจ๊กสีขาวเนียนละเอียด มีเห็ดหอมหมูสับและกุ้งตัวโต ๆ แบบที่เธอชอบกิน ก่อนจะตักโจ๊กเข้าปากไปคำหนึ่งแล้วก็ต้องตาโต

          “อื้อ อร่อยจังเลยค่ะคุณแม่ ขอบคุณนะคะที่ทำโจ๊กอร่อย ๆ แบบนี้มาให้หนู” พูดจบก็ตักโจ๊กเข้าปากอีกหลายคำ ทั้งที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกหิวสักนิด  แต่พอได้กินก็หิวมากชนิดที่ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองหิวขนาดนี้มาก่อน

โสภานั่งมองด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขจนน้ำตาซึม ที่ได้เห็นลูกสาวเพียงคนเดียว ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลและพูดคุยกับเธออีกครั้ง เพราะภาพที่วุ้นเย็นนอนแน่นิ่งเป็นผักอยู่ในห้องไอซียูเมื่อสามวันก่อนยังติดตาและทำให้เธอหวาดกลัวไม่หายเลย เธอได้แต่ภาวนาให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะเห็นภาพแบบนั้นของลูก

เมื่อวุ้นเย็นกินโจ๊กจนหมดชามแล้ว โสภาก็ยื่นแก้วน้ำส้มคั้นที่เย็นเจี๊ยบไปให้ อีกฝ่ายก็รับไปและค่อย ๆ จิบ เพราะจำได้ว่าเคยสำลักหนักมากมาก่อน

         “กินเสียหมดชามเชียว แสดงว่าโจ๊กต้องอร่อยมากเลยล่ะซิ” โสภาพูดพลางกวาดตามองชามเปล่าด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขและพึงพอใจ

วุ้นเย็นพยักหน้าก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใส เหมือนไม่เคยเป็นคนไข้อาการหนักมากมาก่อน

         “อื้อ อร่อยค่ะอร่อยมาก น้ำส้มคั้นนี่ก็อร่อย หอมหวานอมเปรี้ยวนิด ๆ มีเนื้อส้มปนมาด้วยค่ะ ฮือ...ตอนที่หนูหลับไปคุณแม่คงต้องเหนื่อยแย่เลยนะคะ ทั้งต้องดูแลหนู ทั้งยังต้องเตรียมโจ๊ก เตรียมน้ำส้มคั้นให้หนูด้วย แต่ถ้าคราวหน้าหนูหลับไปอีก คุณแม่ไม่..”

เธอพูดได้แค่นั้น ผู้เป็นแม่ก็เอามือบางมาปิดปากเธอเสียก่อน พร้อมกับดุเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

         “อย่านะ อย่าพูดแบบนี้อีก หนูจะต้องไม่เป็นอะไร เข้าใจไหม” น้ำเสียงตอนท้ายเริ่มสั่นเครือ

วุ้นเย็นหลับตาลง อยากจะเอาไม้เคาะหัวตัวเองสักป้าบ ที่เผลอพูดไม่คิด ทำให้แม่ต้องเสียใจอีกจนได้

          “อ๋อคือหนูหมายถึงตอนที่หนูได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจอย่างไรล่ะคะ” ดีที่เธอหัวไว นึกแก้ไขคำพูดได้ทัน ทำให้สีหน้าของผู้เป็นแม่ดีขึ้นมาได้

         “แล้วไป” โสภาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะเลื่อนโต๊ะกินข้าวออกมาพลาง พูดไปพลาง

          “แม่น่ะไม่ได้เป็นคนทำโจ๊กกับน้ำส้มคั้นนี่หรอกนะ จะไปเหนื่อยได้อย่างไรกัน”

         “อ้าว! แล้วใครเป็นคนทำล่ะคะ ถ้าไม่ใช่แม่”

ตากลมเบิกกว้างขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่คำตอบของแม่ทำให้แก้วน้ำส้มในมือแทบร่วงลงบนพื้น

         “เป็นคุณธัชต่างหากล่ะที่ทำ และทำมาส่งให้ทุกวันเลยนะลูก พอมาถึงเห็นหนูยังไม่ตื่นก็จะเอากลับไปและทำใหม่มาแทน สลับกันแบบนี้ทุกวันเลย อย่างวันนี้ก็เช่นกัน แล้วที่หนูตื่นมาไม่เจอแม่ก็เพราะว่าแม่ออกไปส่งคุณธัชมานั่นแหละ”

อึก! ในเมื่อเกลียดเธอขนาดนั้น ทำไมถึงต้องมาทำดีด้วย หรือแค่มาเช็คว่าเธอได้ตายสมใจเขามากกว่ากันแน่ แต่พอคิดถึงสัมผัสใกล้ชิดที่เกิดขึ้น ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความหยาบคาย แต่ก็ทำให้รู้สึกวาบหวามได้เช่นกัน แต่วันนั้นเธอเสียใจและตกใจจึงไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้

นิ้วเรียวเผลอยกขึ้นแตะริมฝากเล็กเบา ๆ มันยังรุมร้อน คล้ายกับริมฝีปากของเมธัชกำลังสัมผัสอยู่

 จู่ ๆ พวงแก้มที่ซีดเซียวเพราะนอนไปหลายวัน ก็แดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

         “อ้าวแล้วนั่น ทำไมจู่ ๆ ก็หน้าแดงล่ะลูก ไม่สบายหรือเปล่า” โสภารีบเข้ามาหาพร้อมกับยกมือบางไปแตะไปที่ใบหน้าของลูกสาวเพื่อเช็คดูว่าตัวร้อนหรือไม่

หญิงสาวเพิ่งจะรู้ตัว รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที

         “เปล่าค่ะเปล่า หนูไม่ได้เป็นอะไร แค่แปลกใจว่าทำไมจู่ ๆ พี่ชายที่เกลียดหนูนักหนา ถึงกลับมาทำอะไรแบบนี้ให้หนูได้น่ะค่ะ” เธอพูดเพื่อกลบเกลื่อนและหยั่งเชิงดูว่าแม่จะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่คอนโดในวันนั้นมากแค่ไหน ในระหว่างที่เธอหลับไปถึงห้าวัน แล้วเมธัชได้พูดถึงเรื่องสมุดจิ๋วเล่มนั้นหรือไม่