54 ต้องเห็นหลักฐาน

ตอนที่54

ต้องเห็นหลักฐาน

เขาเว้นช่วงนิดหนึ่ง ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ ๆ ดุจดาว ก่อนที่จะจับมือของเธอมากุมไว้แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ พร้อมกับพูดออกมาเบา ๆ

          “แต่พี่ดาวครับต่อให้มีหลักฐาน ผมก็ไม่อาจให้พี่ดูได้จริง ๆ ผมไม่อยากเห็นพี่เจ็บไปมากกว่านี้ แต่พี่เชื่อผมเถอะว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง ผมไม่ได้ใส่ร้าย   คุณเมธัชจริง ๆ นะพี่”

ดุจดาวสะบัดมือออกด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเด็ดเดี่ยว

         “ไม่ พี่ต้องเห็นหลักฐานเท่านั้นถึงจะเชื่อ พี่ไม่มีวันเชื่อคำพูดลอย ๆ จากใครทั้งนั้นรวมถึงคุณด้วย ถ้าไม่ให้ดูนั่นก็แสดงว่าคุณไม่มี”

โทนี่สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ในเมื่อดุจดาวไม่ยอมเชื่อคำพูดของเขา เขาก็จำเป็นที่จะต้องเอาหลักฐานให้เธอดูแล้ว

มือถือถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา พร้อมกับเปิดไปที่รูปภาพที่ได้บันทึกไว้

หัวใจของดุจดาวเต้นรัว ทั้งที่ยังไม่ได้เห็นอะไรจากมือถือของโทนี่เลย แต่ลางสังหรณ์มันบอกว่าสิ่งที่โทนี่พูดมาเป็นเรื่องจริง แต่อยากรู้ว่าผู้หญิงอีกคนของเมธัชเป็นใคร พร้อมกับบอกตัวเองว่าให้เข้มแข็งพอที่จะดู

         “พี่ดาวแน่ใจนะครับว่าจะดู”

ดุจดาวพูดไม่ออกแล้ว แต่พยักหน้าเป็น การยืนยัน โทนี่จึงยื่นมือถือของเขาให้กับเธอ

ดุจดาวรับมาด้วยมือที่สั่นเทา เธอหลับตาและสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นช้า ๆ

แล้วภาพของเมธัชกับวุ้นเย็นในลักษณะที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันในลักษณะต่าง ๆ มีทั้งกอดคอ ทั้งหอมแก้มกัน แต่นั่นสำหรับดุจดาวก็ไม่ได้ทำให้เธอคิดอะไรมาก เพราะมันไม่แปลกที่พี่น้องจะแสดงความรักต่อกันแบบนี้

แต่! ข้อความกำกับภาพนั้นต่างหากที่ทำให้สติของดุจดาวแทบจะดับวูบลง

          [พี่ชายสุดที่รักของหนู , หนูจะเก็บพี่ชายไว้ในหัวใจ , อิจฉาพี่ดาวจังที่ได้นอนกอดพี่ทุกคืน , พี่จะคิดถึงตอนที่จูบหนูบ้างไหมนะ]

ตุบ!

ดุจดาวอ่านได้แค่นั้น มือถือของโทนี่ก็ร่วงลงบนพื้น ไม่นานขาของเธอก็หมดแรง และทรุดนั่งคุกเข่ากองกับพื้น โทนี่รีบเข้าไปประคองไว้ทันที

         “เพราะรู้ว่าพี่ต้องเป็นแบบนี้ไง ผมถึงไม่อยากให้พี่ดู” โทนี่บอกอย่างเจ็บปวดใจ และยิ่งเคียดแค้นชิงชังเมธัชกับวุ้นเย็นมากขึ้นไปอีก

น้ำตาของดุจดาวไหลพรากอาบแก้ม แต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ทั้ง ๆ ที่เธอเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว

แววตาคู่นั้นแดงก่ำดูเย็นชาจนน่ากลัว โทนี่ตกใจไปเหมือนกันเพราะเขาไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้มาจากดุจดาวมาก่อน และเขาก็เชื่อว่า น่าจะยังไม่มีใครเคยเห็นเหมือนกัน

          “โทนี่ ช่วยพยุงพี่ให้ลุกขึ้นที” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สี่นเครือ แต่เย็นชาและเด็ดเดี่ยว

โทนี่รีบทำตามทันที เขาประคองให้ดุจดาว   ค่อย ๆ ลุกขึ้น ก่อนจะพาไปนั่งที่โซฟา โทนี่คุกเข่าลงข้าง พร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้

         “ถ้าไม่ไหว เราก็ไปกันเถอะพี่ พี่ไปอยู่กับผมที่อเมริกาก็ได้พี่..”

         “ไม่! ตอนนี้พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เธอพูดจบก็เอื้อมหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก ก่อนที่จะต่อสายไปหาวุ้นเย็น

         “พี่ดาว! พี่จะทำอะไรครับ” โทนี่ขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย แต่ดุจดาวกลับไม่ตอบ

  [ค่ะพี่ดาว โทรมาแบบนี้แสดงว่ามีเมนูเด็ด   แน่ ๆ]

เมื่อเสียงหวานสดใสดังมาตามสาย  ดุจดาวก็สะอื้นฮักออกมาอย่างสุดกลั้น จนต้องยกมืออีกข้างขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คนปลายสายผิดสังเกตุได้

          [พี่ดาวคะ ทำไมเงียบไปละคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ พี่ดาว]

เสียงจากปลายสารดังมาอีกครั้ง ดุจดาวจึงพยายามตั้งสติด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ   ช้า ๆ ก่อนจะบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุดแล้วตอบกลับไป

         “พี่รู้สึกเหมือนจะไม่ค่อยสบายน่ะ น้องวุ้นว่างหรือเปล่า ช่วยพาพี่ไปหาหมอหน่อยได้ไหมจ้ะ พี่ไม่อยากโทรหาธัช วันนี้ธัชมีประชุมใหญ่ด้วย กลัวธัชจะเป็นห่วงจนเสียงานน่ะ”

         [ว่าแล้วเชียว ถึงว่าทำไมวันนี้เสียงพี่ดุแปลก ๆ ไป งั้นรอหนูแป๊บเดียวนะคะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ]

สายตัดไปแล้ว ดุจดาวก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ด้วยความเจ็บปวดทรมาน เมื่อโดนคนที่เธอรักทั้งสองคนรวมหัวกันทำร้ายได้ลงคอ

โทนี่ยกมือลูบหน้าของตัวเอง รู้สึกเจ็บแค้นแทนดุจดาวจนแทบอยากจะไปต่อยหน้าของเมธัชและลากวุ้นเย็นไปประจานให้สาสมกับที่ทำดุจดาวร้องไห้ถึงขนาดนี้ เขาค่อย ๆ ยกมือขึ้นไปบีบที่ไหล่บางเบา ๆ

ดุจดาวยิ่งสะอื้นหนักเข้าไปอีก โผเข้าซบแผ่นอกกว้างของโทนี่อย่างต้องหารหาที่พึ่งพิง

         “ร้องออกมาเถอะครับพี่ดาว ร้องออกมาให้หมด ผมจะอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ พี่จะคอยปกป้องดูแลพี่เอง”

ยี่สิบนาทีต่อมาเสียงรถที่คุ้นเคยก็เข้ามาจอดหน้าบ้าน ไม่ได้จอดในโรงจอดรถเหมือนทุกครั้ง