63 ความตายมาถึงเราในวันหนึ่งแน่นอน

ตอนที่63

ความตายมาถึงเราในวันหนึ่งแน่นอน

         “บริจาคอวัยวะอย่างนั้นหรือ” เมธัชลืมตาขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

         “ใช่ครับ เราตรวจสอบกับศูนย์รับบริจาค พบว่าเธอระบุชัดว่า หากเข้าสู่ภาวะสมองตาย ขอบริจาคอวัยวะทุกส่วนในร่างกายที่ยังสมบูรณ์ดีให้กับผู้ป่วยที่ต้องปลูกถ่ายอวัยวะ หมอได้ตรวจเช็คดูแล้วก็พบว่า มีตับกับไตหนึ่งข้างที่ยังสมบูรณ์แต่อีกข้างเสียหาย และหัวใจของเธอที่ยังแข็งแรงมากครับ”

ห้องเงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ

“จุดประสงค์ของผู้บริจาคอวัยวะ คือการให้ที่ยิ่งใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย และนี่คือเอกสารที่คุณดุจดาวได้ทำเอาไว้เมื่อสองปีก่อนครับ”

อาจารย์หมอพูดจบก็ยื่นเอกสารที่เป็นรายละเอียดในการบริจาคอวัยวะ และลายเซ็นของดุจดาว ส่วนเอกสารอีกใบเป็นการบริจาคหัวใจที่ระบุชื่อของผู้รับบริจาคอย่างชัดเจน ทั้งยังมีลายเซ็นของภากรและญาดาเป็นพยานอีกด้วย รูม่านตาของเมธัชหดเล็กลงเมื่อเห็นชื่อของผู้รับบริจาค

  “นางสาววีรยา สิริยศ อย่างนั้นหรือ” เขาพึมพำเสียงลอดไรฟันเพราะจำได้แม่นยำว่าเป็นชื่อกับนามสกุลของวุ้นเย็น!

ญาดาค่อย ๆ ตั้งสติก่อนจะอธิบายตามความจริงที่ได้คุยกับดุจดาว เธอคิดย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ในวันที่เธอได้บอกกับดุจดาวที่เพิ่งกลับจากอเมริกา

          “อะไรนะคะ น้องวุ้นยังไม่ได้รับผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจอีกหรือคะ” ดุจดาวร้องเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟานุ่ม ในตอนนั้นป้าณีแม่บ้านเก่าแก่ก็ถือขนมเผือกกวนมาส่งให้พร้อมกับชากุหลาบซึ่งเป็นเมนูขนมหวานที่ดุจดาวชอบมากที่สุด

          “สวัสดีค่ะ ป้าณี ว้าว!รู้ใจดาวเหมือนเดิม ตอนอยู่อเมริกาดาวอยากกินมากเลยค่ะ ร้านขนมไทยก็มีนะคะ แต่ไม่อร่อยเท่าป้าณีทำ”

          “ถ้าอย่างนั้นก็ทานเยอะ ๆ นะคะ ป้าทำไว้เยอะเลย เผื่อคุณวุ้นด้วยค่ะ” ป้าณียิ้มหวานวางจานขนมให้ก่อนจะกลับเข้าไปในครัว ดุจดาวใช้ช้อนส้อมจิ้มขนมเคี้ยวตุ้ย ๆ พร้อมกับซดน้ำชากุหลาบตามอย่างเอร็ดอร่อย

          “ยังไม่ได้รับบริจาคหัวใจเลย อาการก็ยิ่งแย่ลงทุกวัน สงสารหนูวุ้นจริง ๆ” ญาดาบ่นให้ดุจดาวฟัง พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ

         “อาจจะเพราะความเชื่อบางอย่างด้วยค่ะ  บ้านเราถึงไม่ค่อยมีคนบริจาคอวัยวะ แต่สำหรับต่างประเทศคนบริจาคเยอะมากเลยค่ะ หนูก็บริจาคแล้วเหมือนกัน”

         “หือ ไปบริจาคตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่กลัวว่าเกิดชาติหน้าจะพิการหรือยังไง” ญาดาหน้าตื่น พร้อมกับร้องขึ้นด้วยความตกใจ ส่วนดุจดาวกลับหัวเราะคิกพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ

         “ก็เพราะบ้านเราคิดกันแบบนี้อย่างไรล่ะคะ คนบริจาคถึงน้อย ทั้งที่ความจริงแล้วการบริจาคร่างกายอวัยวะในชาตินี้ ไม่ได้เกี่ยวกับชาติหน้า ซึ่งเรายังไม่รู้แน่เลยว่าจะมีจริงหรือเปล่า แต่หากมีจริง ร่างกายของเราจะสมบูรณ์หรือไม่ก็ได้เกี่ยวกับชาติก่อนเลยค่ะ ไม่อย่างนั้นคนที่เกิดอุบัติเหตุ แขนขาขาด เกิดชาติหน้าไม่กลายเป็นคนพิการกันไปหมดหรือ แล้วคนพิการน่ะเกิดจากกรรมค่ะ อีกอย่างสำหรับหนูมันเป็นการทำบุญครั้งสุดท้าย เป็นการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต หากชาติหน้ามีจริง บุญที่เราได้ทำครั้งสุดท้ายก็จะส่งผลให้ได้ไปเกิดกับคุณพ่อคุณแม่ที่น่ารักแบบชาตินี้อย่างไรล่ะคะ” ดุจดาวพูดจบก็สวมกอดผู้เป็นแม่พร้อมกับหอมแก้มฟอดหนึ่ง

          “ถ้าหนูคิดแบบนี้แม่ก็ไม่ขัดทางบุญหนูหรอก แม่ก็เคยฟังพระท่านพูดอยู่เหมือนกัน เรื่องบริจาคร่างกายบริจาคอวัยวะเนี่ย พระท่านบอกว่าแค่ตั้งใจจะบริจาคก็ได้รับบุญใหญ่ไปแล้วครึ่งหนึ่งเลยนะ แต่แม่ใจไม่ถึงพอ”

          “ไม่เป็นไรค่ะ ดาวเป็นลูกของคุณแม่บุญที่ดาวทำก็เผื่อแผ่ไปถึงทั้งคุณพ่อและคุณแม่เหมือนกันค่ะ” ในตอนนั้นภากรก็เข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยเช่นกัน

          “คุยอะไรกันสองแม่ลูก”

          “ยายดาวน่ะซิคะ ไปแอบบริจาคอวัยวะไม่บอกพ่อแม่สักคำ” ญาดาฟ้องทีเล่นทีจริง

          “ลูกโตแล้ว ตัดสินใจเองได้แล้วน่าคุณ อีกอย่างในเมื่อลูกจะทำบุญใหญ่ก็อย่าไปขวางทางบุญลูกเลย”

          “จริง ๆ ดาวก็ไม่ได้บริจาคเพื่อหวังผลบุญอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ แค่ดาวอยากใช้ร่างกายให้เป็นประโยชน์กับคนที่เขากำลังทุกข์ทรมาน อย่างน้องวุ้นเป็นต้น” ดุจดาวเว้นช่วงนิดหนึ่งก่อนจะขยับเข้าไปใกล้พ่อกับแม่ พร้อมกับจับมือทั้งสองเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

          “ดาวขออนุญาติคุณพ่อคุณแม่ ช่วยเซ็นเอกสารยินยอมให้ดาวหน่อยนะคะ เพราะดาวตัดสินใจที่จะมอบหัวใจโดยระบุเป็นชื่อของน้องวุ้นค่ะ”

          “ยายดาว!” ทั้งภากรและญาดาร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ

         “ไม่ได้นะยายดาว แม่ไม่อนุญาต มันฟังดูเป็นลางสังหรณ์ยังไงก็ไม่รู้”

          “ลางสังหรณ์อะไรกันคะ ดาวแค่ระบุชื่อบริจาคให้น้องวุ้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่าจู่ ๆ จะไปนอนให้หมอควักเอาหัวใจของตัวเองให้น้องเสียที่ไหนกันล่ะคะ การที่หมอจะเอาอวัยวะของเราไปให้คนอื่นได้ นั่นหมายถึงว่าเราต้องมีภาวะสมองตายแล้วเท่านั้น และก่อนที่หมอจะระบุว่าสมองของเราตายแล้วนั้น ต้องมีการทดสอบหลายขั้นตอน จากหมอหลายคนมากค่ะ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน แต่ความตายมาถึงตัวเราในวันหนึ่งแน่ ๆ นะคะคุณแม่”