63 ความตายมันสบายเกินไป

ตอนที่63

ความตายมันสบายเกินไป

ญาดาเล่ามาถึงตอนนี้ก็ร้องไห้โฮออกมาอีก ในขณะที่ภากรและเมธัชปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบ ๆ ต่างรู้สึกเทิดทูนบูชาในน้ำใจอันประเสริฐของดุจดาว ที่คิดดีทำดีและมีจิตใจที่เข้มแข็ง กล้าหาญกว่าใครอีกหลายคน

ญาดาพยายาม ตั้งสติก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่ปนสะอื้น

          “ตอนนั้นยายดาวพูดจนฉันและคุณภากรเข้าใจและยอมเซ็นเอกสารฉบับนี้ให้ แต่ไม่คิดเลยสักนิดว่าสุดท้ายยายดาวจะได้บริจาคหัวหัวใจให้หนูวุ้นจริง ๆ ฮือ...” ญาดาสะอื้นฮักออกมาอีกจนภากรต้องดึงมากอดไว้ ทั้งที่หัวใจของเขาก็แหลกสลายแล้วเช่นกัน

         “ถึงแม้ว่าจะมีเอกสารที่ชัดเจน แต่ทางโรงพยาบาลก็ต้องได้รับความยินยอมจากญาติอีกครั้งนะครับ หมอจะให้เวลาได้ตัดสินใจ แต่ก็ไม่ควนจะนานเกินไปนะครับ เพราะเมื่อสมองหยุดทำงานร่างกายก็จะค่อย ๆ หยุดการทำงานไปด้วยเช่นกัน ถึงตอนนั้นก็ไม่สามารถนำอวัยวะของคุณดุจดาวไปบริจาคเพื่อช่วยใครได้อีก ก็จะเป็นการขัดเจตจำนงค์ของเธอ”

 หมออธิบายช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบตามเหตุผลของหลักทางการแพทย์ ไม่ได้คาดคั้นหรือบังคับแต่อย่างใด เพราะถึงแม้ว่าอวัยวะของดุจดาวจะสามารถช่วยชีวิตคนถึงสามคนก็ตาม แต่ต้องเป็นไปตามความยินยอมของญาติด้วย ไม่อย่างนั้นหมอก็จะมีความผิดทางกฎหมายเช่นกัน

         “ถ้าคุณหมอทำการรักษาเต็มที่แล้ว ก็ทำตามประสงค์ของยายดาวเถอะครับ” ภากรเอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก

ญาดาปาดน้ำตาแล้วพยักหน้า

          “ฉันก็เห็นด้วยค่ะ”

          “คุณพ่อคุณแม่ พวกท่านไม่รักดาวแล้วหรือ ดาวยังไม่ตายนะ!” เมธัชร้องเสียงดังด้วยความเสียใจรุนแรง ทำให้ไม่มีสติคิดวิเคราะห์อะไรอีกแล้ว ต่อให้หมอยกตำราทางการแพทย์มาทั้งหมดเขาก็คงไม่ฟัง

          “คุณธัช ตั้งสติหน่อยเถอะนะ พ่อรู้ว่าคุณกำลังเสียใจมาก แต่ในหัวอกของพ่อแม่ ความเจ็บปวดเสียใจที่มีไม่อาจเอาสิ่งใดมาเทียบได้หรอกนะ พวกเรามีลูกสาวเพียงคนเดียวเสียไปแล้ว ก็สูญสิ้นแต่คุณยังมีตัวแทนยาวดาว ยังมีหัวใจดวงน้อยถึงสองดวงที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณอยู่ ไม่ว่าคุณจะรักยายดาวมากแค่ไหน ยายดาวก็หวังว่าคุณจะรักดวงใจสองดวงนั้นเช่นกัน” ภากรพยายามเตือนสติของเมธัช เช่นเดียวกับญาดา

          “ได้โปรดให้ยายดาวได้สร้างบุญใหญ่เป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถอะค่ะคุณธัช”

เมธัชนิ่งงัน เขากำมือเข้าหากันแน่น รู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงตัวเองเป็นที่สุด ที่เมื่อถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้าบอกใคร ๆ ว่าวุ้นเย็นเป็นคนผลักดุจดาวให้ตกบันได เพราะอยากได้ตัวเขาตามที่โทนี่บอก

          ‘ช่างโหดร้ายทำได้ลงคอ ทั้งที่ดุจดาวรักและทำเพื่อเธอขนาดนี้ ในเมื่อเธออยากได้ฉันนักฉันก็จะเก็บความชั่วของเธอเอาไว้ บางทีความตายมันสบายเกินไป ฉันก็จะให้เธอมีชีวิตอยู่แบบทุกข์ทรมานไปจนตาย วุ้นเย็น’ เมธัชคิดในใจอย่างเคียดแค้นชิงชัง ก่อนจะพูดออกไปเสียงแผ่ว

         “ครับผม...ไม่มีอะไรขัดข้องแล้ว”

         “ถ้าอย่างนั้น หมอก็จะให้พวกคุณได้เข้าไปร่ำลาคุณดุจดาว”

...........................................................................

เมื่อเจ้าหน้าที่พยาบาลและภากร ช่วยกันหามญาดาที่เป็นลมหมดสติออกมาจากห้อง เมธัชก็เดินเข้าไปทันที เขาจ้องมองดวงหน้าของขาวซีดปราศจากสีเลือดของดุจดาว ที่ยังเคลื่อนไหวเพราะเครื่องช่วยหายใจนั้น พลันน้ำตาก็ร่วงไหลออกมา ชายหนุ่มสะอื้นฮักจนตัวโยน ความสูญเสียในครั้งนี้ มันได้ทำลายความเข้มแข็งของของลูกผู้ชายไปจนหมดสิ้น

เขาค่อย ๆ จับมือที่เย็นเฉียบของดุจดาวเอามาแนบอก

         “ผมขอโทษนะดาว ฮือ...ขอโทษที่..ฮึก...ที่ไม่ได้ดูแลคุณให้ดีกว่านี้....ฮื่อ...ทั้งที่...อีกเพียงนิดเดียว...เราก็จะมีครอบครัว...ฮึก....ที่สมบูรณ์...มีลูกที่น่ารัก...เราช่วยกันเลี้ยงลูก...ผมจะพาคุณกับลูกไปเที่ยว...รอบโลก...แต่สุดท้าย....มันก็พังทะลายลงหมดแล้ว.....ฮือ...หลับให้สบายนะดาว....ผมจะ...จัดการกับคนที่มันทำลายคุณ ทำลายครอบครัวของเรา...ฮือ...ให้ต้องร้องหาความตายตามคุณไปเอง...ฮื่อ...ดาวผมรักคุณนะดาว”

 เมธัชร้องไห้คร่ำครวญราวกับจะขาดใจเสียให้ได้ ในตอนนั้นเจ้าหน้าที่ก็ได้เข้ามายืนห้อมล้อมเตียงของดุจดาว แล้วทำความเคารพก่อนจะก้มหน้าไว้อาลัยเป็นเวลาสามนาที

          “ขอนุญาติค่ะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลเข้ามาหาพร้อมกับพูดขึ้นเบา ๆ ก่อนที่จะเข็นเตียงของดุจดาวเพื่อที่จะพาเข้าห้องผ่าตัด มือของเมธัชจึงหลุดออกจากกัน นาทีนั้นเขารู้เลยว่านับจากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีเมธัชคนเดิมอีกต่อไปแล้ว