72 ขอฉันอุ้มหน่อย

ตอนที่72

ขอฉันอุ้มหน่อย

พยาบาลสาวสองคนมองหน้ากันด้วยความงุนงง ที่วุ้นเย็นรู้ว่าลูกของเมธัชคือทารกแฝดที่พวกเธอกำลังอุ้มอยู่ ทั้งที่ทารกแฝดในห้องมีอีกตั้งสามคู่

         “ใช่ค่ะ คุณหนูสองคนนี้คือลูกของคนเมธัชค่ะ”

วุ้นเย็นยิ้มบาง ๆ ออกมาก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ

          “ขอฉัน...อุ้มหน่อยได้ไหมคะ”

          “ได้ค่ะ ว่าแต่คุณเคยอุ้มเด็กทารกมาก่อนหรือเปล่าคะ” พยาบาลสาวร้องถามเสียงดังขึ้นนิดหนึ่ง เพื่อแข่งกับเสียงร้องไห้ของทารกน้อยทั้งสองคน

วุ้นเย็นจะส่ายหน้า แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ เธอเปลี่ยนใจพยักหน้ารับทันที

         “เคยค่ะ ฉันเคยอุ้มเด็กทารกมาก่อน ฉันอุ้มเป็นค่ะ”

เธอยืนยันหนักแน่น แต่พยาบาลสาวก็ยังไม่มั่นใจ จึงร้องบอกเพื่อนพยาบาลให้ไปหยิบตุ๊กตายางซิลิโคนที่มีลักษณะใกล้เคียงกับเด็กทารกมากที่สุด มาส่งให้วุ้นเย็น

  “ขอโทษนะคะ ฉันขออนุญาติให้คุณทดลองอุ้มตุ๊กตาตัวนี้ให้ดูก่อนจะได้ไหมคะ ฉันถึงจะอนุญาติให้คุณอุ้มลูกของคุณเมธัชได้ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่อาจจะเกิด หากคุณอุ้มผิดวิธีค่ะ”

วุ้นเย็นพยักหน้ารับทั้งที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเลี้ยงเด็กทารกเลยสักครั้ง

  “ได้ค่ะ” เธอพูดพลางยื่นมือไปรับทารกตุ๊กตายางซิลิโคนมาไว้ในอ้อมแขนเล็ก ๆ ของเธอ และไม่ว่าเจ้าหน้าที่พยาบาลจะบอกให้อุ้มท่าไหน เธอก็ทำได้โดยอัตนโนมัติ และถูกต้องราวกับเคยฝึกมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น จนเจ้าตัวอดรู้สึกอัศจรรย์ใจไม่ได้ว่าทำได้อย่างไร

          “โอเคค่ะ คุณทำได้ถูกต้องและเยี่ยมมาก แต่อย่าลืมนะคะว่าทารกจริง ๆ กับตุ๊กตานั้นต่างกัน ทารกจริงร้องและดิ้นได้ เพราะฉะนั้นคุณจะต้องเพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษนะคะ คนนี้เป็นแฝดน้องค่ะจะร้องไห้งอแงมากกว่าแฝดพี่” พยาบาลสาวย้ำเตือนอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจส่งแฝดน้องที่เป็นผู้หญิง ซึ่งกำลังร้องงอแงกว่าแฝดพี่ที่เป็นผู้ชายให้วุ้นเย็นก่อน

หญิงสาวค่อย ๆ รับทารกน้อยมาไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ด้วยหัวใจที่อิ่มฟูและเต้นแรง ทารกน้อยยังคงร้องไห้จ้า จนหน้าแดงตัวแดงไปหมด ความรู้สึกบางอย่างสั่งให้เธอเอาทารกน้อยเข้ามาแนบไว้กับหน้าอกข้างซ้าย เพียงครู่เดียวทารกน้อยก็ค่อย ๆ หยุดร้องไห้ เหลือเพียงแค่สะอื้นเบา ๆ และหลับไปในที่สุด ท่ามกลางสายตาของพยาบาลสาวที่เบิกกว้างมองมาที่เธอด้วยความแปลกใจ

จู่ ๆ ขอบตาของวุ้นเย็นก็รู้สึกร้อนผ่าว พลันน้ำตาใสก็ไหลรินออกมาเป็นสาย ทั้งที่ตอนนี้เธอกำลังยิ้มอย่างมีความสุข ที่ทำให้ทารกน้อยหยุดร้องไห้งอแงได้อย่างน่าอัศจรรย์

พยาบาลสาวรีบเข้าไปประครองให้เธอนั่งบนเก้าอี้สำหรับให้บรรดาคุณแม่นั่งให้นมทารก อย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะทำให้ทารกน้อยในอ้อมแขนขอวุ้นเย็นตกใจตื่นแล้วร้องไห้จ้าออกมาอีก ซึ่งกว่าพวกพยาบาลจะทำให้สงบลงได้ก็ต้องใช้เวลานานมาก แต่วุ้นเย็นกลับทำให้ทารกน้อยสงบลงได้ภายในเวลาเพียงแค่ไม่ถึงสามนาที จนเจ้าหน้าที่พยาบาลในห้องอดที่จะขนลุกไม่ได้

         “โอ....คุณพระ! ฉันไม่รู้ว่าคุณทำได้อย่างไร มันมหัศจรรย์มากจริง ๆ ค่ะ ถ้าฉันจะขอให้คุณอุ้มแฝดพี่ด้วย คุณพอจะอุ้มไหวหรือเปล่าคะ แต่ฉันจะช่วยประคองด้วย” พยาบาลสาวเอ่ยถามเมื่อสังเกตุเห็นผ้าปิดแผลที่หน้าอกของวุ้นเย็น ตอนที่เธอก้มรับทารกน้อย

  “ได้ค่ะ ส่งมาเลยค่ะคุณพยาบาล” เธอร้องบอกทั้งน้ำตา พยาบาลสาวอีกคนที่อุ้มทารกน้อยแฝดพี่อยู่ก็ค่อย ๆ ส่งทารกน้อยสู่อ้อมแขนของเธอ

เสียงร้องไห้ของแฝดพี่ ทำให้แฝดน้องขยับยุกยิก แต่ไม่นานก็หลับปุ๋ยไปอีก

วุ้นเย็นค่อย ๆ ประคองทารกน้อยที่เป็นแฝดพี่มาแนบหน้าอกของเธอเช่นเดียวกับที่ทำกับแฝดน้อง เพียงครู่เดียวแฝดพี่ก็ค่อย ๆ หยุดร้องและหลับปุ๋ยอยู่บนเนินอกของเธอเช่นกัน หญิงสาวยิ้มและหัวเราะออกมาเบา ๆ ทั้งน้ำตา

พยาบาลสาวยกมือขึ้นปิดปาก ต่างมองมาที่เธอด้วยความประหลาดใจ

วุ้นเย็นไม่ได้สนใจสีหน้าท่าทางของเจ้าหน้าที่พยาบาลเลย เพราะตอนนี้หัวใจของเธอกำลังอิ่มฟูเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เธอหลับตาลงแล้วร้องเพลงขึ้นเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบโดยไม่รู้ตัว เธอรู้แค่ว่าจู่ ๆ ร่างกายของเธอมันก็ทำออกมาเองโดยอัตนโนมัติไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการอุ้ม หรือการพาทารกน้อยเข้ามาแนบอก ทั้งที่ไม่รู้มาก่อนว่าทำแบบนี้แล้วทารกน้อยจะหยุดร้อง ทั้งยังร้องเพลงกล่อม ซึ่งเป็นเพลงที่ดุจดาวเคยบอกว่าชอบให้ทารกน้อยฟัง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นไปโดยอัตโนมัติ แต่ความรู้สึกรักและผูกพันธ์เกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นทารกน้อยทั้งสองคน แล้วยังรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นทารกน้อยร้องไห้จนตัวแดงแบบนั้นด้วย นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอผูกพันธ์กับทารกน้อยและรอคอยที่จะได้อุ้มหลานมาตลอดก็เป็นได้

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงหวานใสของวุ้นเย็นที่แผ่วเบา เจ้าหน้าที่พยาบาลต่างยิ้มให้กันพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อซึมกับเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า