71 ใช่สองคนนี้หรือเปล่า

ตอนที่71

ใช่สองคนนี้หรือเปล่า

         “แปลกจริง ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนได้พูด ได้กอดยายดาวก็ไม่รู้ค่ะคุณ” ญาดาเอ่ยขึ้นทันทีที่วุ้นเย็นออกไปจากห้อง พร้อมกับซับน้ำตาป้อย ๆ

         “ผมก็รู้สึกเหมือนกันคุณ” ภากรยอมรับตามตรง

          “ใช่ไหม ฉันไม่ไม่ได้รู้สึกไปคนเดียวจริง ๆ ด้วย” ญาดาร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น ดีใจที่ได้รู้ว่าภากรรู้สึกเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าตนคิดถึงดุจดาวจนประสาทหลอนคิดไปเอง

          “อาจจะเป็นเพราะพวกเรารู้ว่าหัวใจของลูกยังเต้นอยู่ในร่างกายของหนูวุ้น คนที่พวกเรารักและเอ็นดูเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ได้นะคุณ” ภากรให้เหตุผลตามหลักความจริง ที่อาจเป็นสาเหตุให้พวกเขารู้สึกแบบนั้นกับวุ้นเย็นได้

         “ก็คงจะใช่ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ๆ เลยค่ะ พอหายคิดถึงยายดาวไปได้บ้าง เห็นทีจะต้องขอไปหาหนูวุ้น ไม่ก็ชวนหนูวุ้นมาที่บ้านบ่อย ๆ แล้วล่ะค่ะ” ญาดาพูดอย่างมีความหวัง ดวงตาเริ่มเป็นประกายสดใส มีชีวิตชีวาขึ้นมามาก จนภากรถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขากลัวว่าภรรยาจะล้มป่วยด้วยความตรอมใจเสียแล้ว ดีที่วุ้นเย็นมาหาในวันนี้ ญาดาก็มีเริ่มกลับมาพูดคุยได้เป็นปกติ วุ้นเย็นเปรียบเสมือนหยาดฝนที่พร่างพรหมลงบนต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาด้วยความทุกข์อย่างพวกเขา ให้กลับมามีชีวิตแตกกิ่งก้านใบอีกครั้ง แต่ถึงอย่างไรวุ้นเย็นก็ไม่ใช่ดุจดาว การที่ญาดาจะคาดหวังให้วุ้นเย็นเข้ามาเป็นตัวแทนของดุจดาว โสภาก็คงไม่ยอม เขาจึงจำต้องพูดเตือนสติของญาดาเอาไว้บ้าง

          “เจอกันบ่อย ๆ ก็ได้อยู่นะคุณ แต่ถ้าจะยึดเอาหนูวุ้นมาแทนยายดาว คุณโสภาก็คงไม่ยอมแน่ ๆ อย่าลืมซิว่าพวกเขาไม่รู้ว่าหัวใจที่อยู่ในร่างของหนูวุ้นเป็นหัวใจของลูกเรา ขืนเข้าไปวุ่นวายมากเข้า จะผิดสังเกตเอาได้นะ เพราะฉะนั้นอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ เหมือนเดิมนั่นแหละดีแล้ว”

  “ฉันก็ไม่ได้ถึงกับจะยึดเอาหนูวุ้นมาแทนที่ลูกของเราหรอกคุณ แค่ให้ฉันได้พบได้พูดคุยกับหนูวุ้นบ่อยกว่าเมื่อก่อนก็แค่นั้นแหละ ฉันเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ดี และฉันก็เชื่อว่าหนูวุ้นจะเป็นฝ่ายมาหาพวกเราบ่อย ๆ แน่ ๆ ฉันรู้สึกได้จากคำพูดและแววตาของหนูวุ้นว่ารักและห่วงใยฉันมากเหมือนกัน แต่จะว่าไป เราบอกหนูวุ้นหรือใคร ๆ ไปเลยไม่ได้หรือคะ ว่าลุกสาวของเราเป็นผู้บริจาคหัวใจให้หนูวุ้น” ญาดาคิดว่าหากบอกไปตรง ๆ อาจจะทำให้โสภาและวุ้นเย็นเข้าใจ ว่าทำไมตนถึงอยากให้เจอวุ้นเย็นบ่อย ๆ แต่ภากรกลับส่ายหน้าช้า ๆ

         “ไม่ได้หรอกคุณ มันผิดจริยธรรมทางการแพทย์ คุณหมอก็ได้กำชับเรื่องนี้นะ แล้วก็อย่างที่คุณหมอบอกว่าอาจจะทำให้หนูวุ้นเครียด เป็นซึมเศร้า จากการรู้สึกผิดหากรู้ว่ายายดาวต้องจากไปแล้วมอบหัวใจให้ เพราะฉะนั้นอย่าพูดไปเลย เก็บไว้ในหัวใจของพวกเราดีกว่า หนูวุ้นจะได้หายดีไว ๆ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้มากเท่าไหร่ ก็เหมือนพวกเราได้เห็นยายดาวกำลังมีความสุขมากเท่ากัน” ภากรอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ไม่ให้ญาดารู้สึกว่าถูกขัดความคิดเอาได้

ญาดาเองก็คิดตามอย่างไตร่ตรอง และเห็นจริงอย่างที่ผู้เป็นสามีเตือนสติ เพราะหากวุ้นเย็นที่เปรียบเสมือนตัวแทนของดุจดาวเป็นอะไรไปอีกคน ตนคงทำใจไม่ได้เหมือนกัน

          “ก็จริงอย่างที่คุณพูด ตกลงค่ะฉันไม่บอกหนูวุ้น ไม่บอกใคร ๆ จะเก็บไว้ในใจก็พอค่ะ” ญาดาพูดจบก็อิงศีรษะไปแนบกับแผ่นอกของผู้เป็นสามี ทั้งสองถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกัน ต่างรู้สึกมีกำลังใจและลืมความเศร้าโศกไปได้มาก

...................................................................................

          “ขอโทษนะคะ ฉันเป็นน้องสาวของคุณเมธัช มาเยี่ยมหลานแฝด ลูกของคุณเมธัชน่ะค่ะ” วุ้นเย็นแจ้งเจ้าหน้าที่พยาบาล ซึ่งกำลังวุ่นอยู่กับทารกน้อยสองคนที่กำลังร้องไห้จ้า

         ‘ไม่รู้ทำไมเสียงร้องของทารกสองคนนี้ ถึงทำให้เรารู้สึกเป็นทุกข์ได้ขนาดนี้กันนะ’ วุ้นเย็นคิดในใจด้วยความสงสัย

  “อ้อ! ได้ค่ะ ไปเปลี่ยนเป็นชุดปลอดเชื้อที่ห้องทางซ้ายมือชองคุณ ล้างมือด้วยเจลแอลกอฮอล์แล้วเข้ามาได้เลยค่ะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลสาว อีกคนร้องบอก วุ้นเย็นรีบทำตามทันที เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย ก็คว้าหมวกที่เจ้าที่เตรียมไว้ให้มาสวม เก็บเส้นผมหมดทุกเส้น เพื่อป้องกันเชื้อโรคไม่ให้แปดเปื้อนทารกน้อย ก่อนจะล้างมือด้วยเจลแอลกอฮอล์จนมั่นใจว่าสะอาด แล้วเดินกลับไปที่ห้องเดิม

         “เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันเข้าไปได้เลยใช่ไหมคะ” เธอร้องบอกเจ้าหน้าที่พยาบาล

          “เข้ามาได้เลยค่ะ”

เมื่อพยาบาลสาวคนเดิมอนุญาต เท้าเล็ก ๆ ก็ซอยเร็ว ๆ เข้าไปในห้องนั้นทันที ดวงตาของเธอจับอยู่ที่ทารกน้อยที่กำลังร้องไห้จ้าอยู่ในอ้อมแขนของพยาบาลสองคน พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมา ทั้งที่เธอก็ไม่รู้ว่าทารกสองคนนั้นจะเป็นลูกของดุจดาวกับเมธัชหรือเปล่า

         “คนไหนที่เป็นลูกของคุณเมธัชหรือคะ ใช่....สองคนนี้หรือเปล่า” เธอเอ่ยถามอย่างร้องรน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงของเธอกำลังสั่นเครือ