ถ้าไม่ตื่นมา พี่จะไม่ให้อภัยตลอดไป

ตอนที่22

ถ้าไม่ตื่นมา พี่จะไม่ให้อภัยตลอดไป

ญาดาพูดจบ ก็ดึงลูกสาวเข้ามากอดปลอบโยน แม้เธอเองจะเอ็นดูวุ้นเย็นไม่น้อย แต่ดุจดาวจะยึดติดจนทำให้ตัวเองไม่มีความสุขก็ไม่ได้เหมือนกัน ถึงอย่างไรความสุขของลูกก็ต้องมาก่อน และความสุขของลูกก็คือการได้แต่งงานกับเมธัช มีลูกหลานสืบไป

..........................................................................

ปลายนิ้วเรียว ไล้ไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดขาวของวุ้นเย็นอย่าแผ่วเบา ไล่ไปถึงเปลือกตาบางที่ปิดสนิท ก่อนที่จะลูบขนตางอนหนา ที่เวลาที่เจ้าตัวพูด ขนตานี้ก็จะสั่นไหวราวปีกผีเสื้อดึงดูดสายตาของผู้คนได้เสมอ

เมธัชหดมือกลับมา ก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบแผ่วเบาที่ริมใบหูบาง

         “ถ้าไม่ตื่นมา พี่ก็จะไม่ให้อภัยเธอตลอดไป”

ในตอนนั้นหมอก็เปิดประตูเข้ามา เพื่อตรวจดูอาการของวุ้นเย็น เมธัชจึงออกมาจากห้อง ก่อนจะเข้าไปถอดชุดปลอดเชื้อของโรงพยาบาลออก แล้วกดลิฟต์เพื่อกลับไปที่บริษัท เพราะไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเขามาหาวุ้นเย็น ซึ่งสวนทางกับดุจดาว ที่มาพร้อมกับญาดา วิชัยและโสภาพอดิบพอดี

ทั้งสี่คนตรงไปยังห้องพักฟื้นที่วุ้นเย็นพักรักษาตัวอยู่ แต่เมื่อไปถึง เจ้าหน้าที่ห้องปลอดเชื้อก็ออกมาแจ้งว่า

          “คุณวุ้นเย็นพ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ คุณหมอได้ส่งเข้าพักฟื้นที่ห้องพิเศษ ที่ญาติได้จองไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ตอนนี้คุณวุ้นเย็นอยู่ที่ห้อง...”

ด้วยความดีใจ ที่วุ้นเย็นพ้นขีดอันตราย โสภาจึงลืมไปเสียสนิทว่า ยังไม่เคยจองห้องพิเศษให้วุ้นเย็นเลย ทั้งหมดจึงรีบไปที่ห้องพิเศษ ตามที่เจ้าหน้าที่บอก โดยไม่ได้เอะใจอะไร

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าเรือนร่างบอบบางยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วย มีสายน้ำเกลือที่ค่อย ๆ หยดช้า ๆ อยู่บนหลังมือเล็ก แต่ไม่ต้องครอบ ออกซิเจนแล้ว สีหน้าก็ดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย นั่นพอที่จะทำให้หัวใจของโสภาดีขึ้นมาบ้าง

         “ยายวุ้น ๆ ตื่นสิลูก”

โสภาเรียกซ้ำ ๆ อยู่หลายครั้ง พร้อมกับเขย่าแขนเบา ๆ แต่วุ้นเย็นก็ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง มีเพียงลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ที่ยังพอเป็นสัญญานว่าลูกสาวของเธอยังมีชีวิตอยู่

         “ไหนคุณหมอคนเมื่อกี้บอกว่ายายวุ้นดีขึ้นแล้วไม่ใช่หรือคะ แล้วทำไมลูกถึงยังนอนหลับอยู่แบบนี้ล่ะ” โสภาหันมาถามวิชัย พร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วย

         “คุณทำใจดี ๆ ไว้ก่อน เดี๋ยวผมโทรคุยกับอาจารย์หมอเพื่อสอบถามสักครู่นะ” วิชัยบอก เมื่อโสภาพยักหน้าจึงปลีกตัวไปยืนโทรศัพท์อยู่ริมผนังกระจก

ดุจดาวขยับเขาไปลูบเรือนผมนุ่มของวุ้นเย็นด้วยความเอ็นดู พร้อมกับกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคนที่ริมใบหูของบอบบาง

          “พี่ทำตามที่น้องวุ้นขอได้สำเร็จแล้วนะ ธัชเข้าใจและหายโกรธน้องวุ้นแล้วจริง ๆ แต่วันนี้พี่เขาติดงานที่บริษัทแทนคุณลุงวิชัย เลยมาเยี่ยมไม่ได้ รีบหายนะ จะได้ไปฉลองกัน”

นิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จากวุ้นเย็นที่ยังคงนอนหลับสนิท ทำให้ดุจดาวใจหายอย่างบอกไม่ถูก

ในตอนนั้นวิชัยก็ก้าวเข้ามาหา พร้อมกับใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้ม

         “คุณหมอว่าอย่างไรบ้างคะคุณ” โสภารีบเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ

         “ไม่มีอะไรต้องห่วง อาจารย์หมอท่านบอกว่าหนูวุ้นพ้นขีดอันตรายแล้วจริง ๆ แต่หมอยังคงให้ยานอนหลับอ่อน ๆ เพื่อให้ร่างกายได้ เดี๋ยวเย็น ๆ ก็ตื่นแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวล ร่างกายคงค่อย ๆ พักฟื้น”

สิ้นเสียงของวิชัยทุกคนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาพร้อมกัน

          “ดีใจด้วยนะคุณโสภา เดี๋ยวหนูวุ้นก็ลุกมาซนได้แล้ว” ญาดาบีบมือของโสภาเพื่อแสดงความยินดี

          “ขอบคุณมากนะคะ หนูดาวด้วย แล้วนี่ได้ยินว่าวันนี้จะไปดูฤกษ์แต่งงานกันไม่ใช่หรือคะ”

ดุจดาวพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบเสียงหวานปนเขินนิด ๆ

          “ใช่ค่ะ คุณแม่จะพาไปที่วัดป่าแถวชานเมือง ซึ่งเป็นวัดที่คุณพ่อเคยไปบวชน่ะค่ะ”

         “ใช่แล้วค่ะ หลวงพ่อวัดนี้ท่านศักดิ์สิทธิ์มากค่ะ ที่บ้านพากันไปทำบุญกันบ่อย ๆ เลยกลายเป็นลูกศิษย์ท่านไปแล้ว ชื่อยายดาวท่านก็เป็นคนตั้งให้นะคะ” ญาดาพูดเสริมตามความเชื่อและความศรัทธาที่มี

โสภากับวิชัยหันมายิ้มให้กันด้วยความยินดี

          “ดีละ ๆ ได้เรื่องอย่างไรก็บอกนะญาดา ส่วนเรื่องสินสอดทองหมั้นก็เรียกมาได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจล่ะ ขอแค่มีหลานให้ปู่เร็ว ๆ ก็พอ”

เมื่อถูกว่าที่พ่อสามีแซว ดุจดาวก็หน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดอย่างขวยเขิน

          “ยายวุ้นตื่นขึ้นมา รู้ว่าพี่ชายจะแต่งงาน คงจะดีใจมาก และมีกำลังใจสู้ต่อ คุณธัชก็คงให้อภัยน้องเสียทีนะคะ” โสภาพูดอย่างมีความหวัง

ทั้งหมดสนทนากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ดุจดาวและญาดาจะขอตัวไปวัดเพื่อดูฤกษ์ดูยาม วิชัยกับโสภาจึงเดินออกไปส่งที่หน้าลิฟต์ และถ้ามีใครหันกลับมามองบนเตียงคนไข้ ก็จะพบว่ามีน้ำตาใสไหลเป็นทางออกมาจากหางตาของวุ้นเย็น พร้อมกับเสียงสะอื้นแผ่วเบา เพราะได้ยินหมดทุกคำที่พวกเขาสนทนากัน