ตอนที่13
สายตาแห่งความผิดหวัง
ดุจดาวกระพริบตาปริบ ๆ พยายามใช้ความคิดว่าจะอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจได้อย่างไรดี ที่จะไม่โยงไปถึงวุ้นเย็น เพราะถ้าเขารู้ว่าวุ้นเย็นเป็นคนเอาเรื่องนี้มาบอกเธอ พี่น้องจะต้องทะเลาะกันแน่ ๆ
มือเล็กค่อย ๆ ดันแผ่นอกกว้างให้ถอยห่างออกไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปนขำเล็กน้อย
“ไม่ใช่ ธัชออกแมนเสียขนาดนี้ ใครจะไปคิดอย่างนั้นล่ะ แค่รู้สึกว่าธัชอาจจะรำคาญ เพราะเวลาสาว ๆ มากรี๊ดก็ไม่เคยเห็นธัชยิ้มเลย”
เมธัชหัวเราะออกมาเบา ๆ ใบหน้าคมแดงเรื่อ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบเรือนผมสีหมึก แล้วพูดออกมาอย่างเขิน ๆ
“ก็ทำหน้าตึงแก้เขินไปงั้นแหละ”
“คิก ฮ่า ๆ” ดุจดาวอดไม่ได้จึงปล่อยขำออกมาอย่างสุดกลั้น
เสียงหัวเราะที่ดังมา ทำให้วุ้นเย็นที่เพิ่งซ้อมลีดเสร็จรู้สึกสะดุดหู ใบหน้าเรียวเล็กแหงนเงยขึ้นไปมอง ตามที่มาของเสียง ก็พบสองหนุ่มสาวหน้าตางดงามและหล่อเหลากำลังหัวเราะหยอกล้อกันอย่างมีความสุข ดวงตาสุกใสหม่นลงเมื่อเห็นว่าเป็นเสียงหัวเราะของเมธัชกับดุจดาว เธอไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่ รู้แค่ว่าทั้งคู่ดูมีความสุขมาก โดยเฉพาะ เมธัช
วุ้นเย็นเบือนหน้าหนี หัวใจก็เริ่มสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ จนเธอต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอกด้านซ้าย เพียงครู่หนึ่งก็หายไป หลัง ๆ มาอาการแบบนี้เริ่มเป็นบ่อยขึ้น แต่ด้วยความเป็นเด็ก จึงไม่ได้สนใจความผิดปกติใด ๆ ของร่างกายมากนัก
วุ้นเย็นเดินกลับเข้ามาในห้องเรียน เพื่อเก็บกระเป๋า แต่ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องนั้น โมกับเม แฝดหญิงที่เรียนห้องเดียวกันกับเธอ ก็เอาดอกไม้ช่อหนึ่งกับการ์ดรูปหัวใจเล็ก ๆ มาให้เธอพร้อมกับพูดอย่างเขิน ๆ
“วุ้นเย็น พวกเรา...ฝากดอกไม้กับการ์ดนี้ให้พี่เมธัชด้วยนะ”
วุ้นเย็นลอบมองบนแวบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจและรับช่อดอกไม้มาจากแฝด พร้อมกับปรับสีหน้าให้เป็นรอยยิ้มยินดี
“อ้อได้ ๆ ฉันจะเอาไปส่งให้ถึงมือของพี่ชายเลยล่ะ”
สองแฝดได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้กันอย่างดีใจ มองวุ้นเย็นอย่างขอบคุณ
“ขอบใจมากนะวุ้น พวกเราน่ะเคยเอาดอกไม้ไปให้พี่เมธัช แต่ก็ไม่เคยถึงมือพี่เขาเลย โชคดีแล้วที่ได้เรียนห้องเดียวกันกับเธอ ดอกไม้ช่อนี้จะได้ถึงมือพี่เขาเสียที”
“ใช่ ๆ จะว่าไป ก็น่าอิจฉาเธอเหมือนนะ ที่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับพี่เมธัชน่ะ”
สองแฝดสนับสนุนคำพูดของกันและกัน แต่วุ้นเย็นแกล้งทำหน้าเศร้า ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ใคร ๆ ก็พูดแบบนี้กัน แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าความจริงแล้วพี่ธัชเป็นยังไง” น้ำเสียงนั้นทั้งเศร้าทั้งหดหู่ สองแฝดเห็นท่าทีของวุ้นเย็นก็หุบยิ้ม เบิกตากว้างพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสนใจ
“ทำไมเหรอ พี่ธัชเขาเป็นอะไร”
วุ้นเย็นมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบเบา ๆ
“เรื่องนี้ถ้าฉันบอกพวกเธอไปแล้ว พวกเธอห้ามไปบอกใครเป็นอันขาดนะ เข้าใจหรือเปล่า ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็จะไม่เอาดอกไม้นี้ให้พี่ชายนะ”
สองแฝดมองหน้ากัน ก่อนจะรีบพยักหน้า แล้วเอามือปิดปากไว้แน่น เป็นการบอกว่าจะทำตามที่วุ้นเย็นบอกอย่างเคร่งครัด
วุ้นเย็นพยักหน้า พร้อมกับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ แขนเล็กบางยกขึ้นโอบรอบคอของสองแฝด พร้อมกับกดให้ก้มลงมา แล้วเริ่มพูดตามแผนการณ์ที่เคยทำทุกครั้งเพื่อสกัดผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาเมธัชผ่านเธอ
“คืออย่างนี้นะ พี่ชายน่ะเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกนะ พี่เขาชอบผู้ชาย”
“ฮะ...เธอหมายความว่าพี่เมธัชเป็นเกย์เหรอ
โมร้องขึ้นด้วยความตกใจ วุ้นเย็นรีบกดคอโมลงมา ก่อนจะพูดย้ำอีกครั้ง พร้อมกับปรับเสียงให้ฟังดูเศร้าโศก ปานน้ำตาจะหยดลงมาด้วย
“ใช่แล้ว ทุกคนในบ้านน่ะ มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ว่า...พี่ธัชเป็นเกย์ ฉันสง...”
ตุบ!
ขวดน้ำของเมธัชร่วงจากมือลงบนพื้นจนเกิดเสียงดัง วุ้นเย็นกับสองแฝดตกใจรีบหันไปมองที่มาของเสียงทันที แล้วก็ต้องตกใจจนหน้าซีด
โดยเฉพาะวุ้นเย็นนั้น ตกใจจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ สายตาที่เมธัชมองมาด้วยความโกรธจัดและผิดหวังในตัวเธอนั้น ทำให้เธอทั้งหวาดกลัว ทั้งรู้สึกผิด จนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
เมธัชขบกรามแน่น จนเกิดเป็นสันนูนก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“ธัช ๆ รอดาวด้วย” ดุจดาวมองวุ้นเย็นแวบหนึ่ง ก่อนจะวิ่งตามเมธัชออกไป
วุ้นเย็นใจสั่นแรงจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ต้องทรุดนั่งลงบนพื้น เธออยากที่จะวิ่งตามเมธัชออกไปเพื่ออธิบายให้เขาเข้าใจ แต่รู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่ชาย หนูขอโทษ” เธอกระซิบออกมาเสียงแผ่ว ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง
...........................................................................
แปดปีผ่านไป
“วุ้น แต่งตัวเสร็จหรือยังลูก เราจะได้ไปรับพี่ชายกัน” เสียงโสภาที่ร้องเรียกอยู่ด้านนอก ทำให้วุ้นเย็นรีบสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยิ้มให้กำลังใจตัวเอง แล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง
ตอนที่75 อย่าเอามือสกปรกของเธอมาแตะต้องตัวฉัน “ไม่ใช่นะ หนู่ไม่ได้..”วุ้นเย็นยังพูดไม่ทันจบ เมธัชก็สวนขึ้นมาอย่างเย็นชา คำพูดของโทนี่ดังก้องเข้ามาในหัวของเขา ‘มันอยากได้มึงเป็นผัว ด้วยการแอบเก็บรูปเอาไว้ แล้วเอาไปเยาะเย้ยพี่ดาว พอพี่ดาวโกรธหนีขึ้นไปบนห้องมันก็ผลักพี่ดาวจนตกบันไดไง มึงสองคนเป็นฆาตกรฆ่าพี่ดาว’เมธัชรู้สึกปวดหัวจี้ด จนเขาเซไปก้าวหนึ่ง เยื่อใยความผูกพันธ์บาง ๆ ที่เพิ่งจะเริ่มก่อตัวขึ้น กลับสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยวุ้นเย็นเห็นอาการของเขาแปลก ๆ ก็รีบถลาเข้าไปจะประคองด้วยความเป็นห่วง แต่กลับถูกเมธัชปัดมือของเธออย่างแรง จนเกิดรอยแดงบนเรียวแขนที่ขาวเนียน “อย่าเอามือสกปรกของเธอมาแตะต้องตัวฉัน ฉันโง่เองที่ไม่ทันผู้หญิงร้อยเล่ห์เจ้ามารยาอย่างเธอ ที่จริงฉันควรจะเอะใจตั้งแต่ที่เห็นเธอถ่ายรูปแล้วล่ะ ฉันผิดเองที่ไม่น่าทำอะไรโง่ ๆ ด้วยการพาเธอไปทำอะไรแบบนั้นตั้งแต่แรก สุดท้ายดาวก็ต้องมาจากไปเพราะความโง่ไม่รู้
ตอนที่74 พี่ก็ทำลายตัวเองด้วยซิทันทีที่เมธัชเอามือออกจากปากของเธอ วุ้นเย็นก็รีบคว้ากางเกงซึ่งเป็นชุดของโรงพยาบาลมาสวมไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะห้อยขา จะลงไปที่อีกฝั่งของเตียง แต่ชายหนุ่มก็รั้งแขนของเธอเอาไว้ แล้วขยับขึ้นบนเตียงอุ้มเธอมาวางแล้วรวบมือเล็กไว้ในมือเดียว “รังเกียจหนูนักไม่ใช่หรือ แล้วมาจับมาแตะต้องตัวหนูไว้ทำไม” เธอพูดปนสะอื้น พร้อมกับร้องไห้จนตัวโยน เพียงไม่กี่นาทีเขาก็ทำให้เธอทั้งเจ็บปวดเสียใจและอับอายจนไม่อยากจะอยู่เป็นผู้เป็นคนแล้วมุมปากบางสีพีช เหยียดยกขึ้นพร้อมกับมองด้วยความเหยียดหยาม “ก็เพราะความสะใจไง สะใจที่เห็นเธอเจ็บ เธอร้องให้ และสะใจที่เธออาย แล้วเดี๋ยวค่อยเอาแอลกอฮอล์ล้างคราบสกปรกที่เผลอเอามือไปสัมผัสแตะต้องตัวเธอเอาก็ได้ แค่ได้เห็นน้ำตาของเธอฉันก็พอใจแล้วล่ะ”เมธัชพูดจบก็ปล่อยมือออกจากมือของเธอ ก่อนจะลงจากเตียงไปคว้าขวดเจลแอลกอฮอล์มาล้างมือ หลาย ๆ ครั้ง ราวกับตั
ตอนที่73ฉันจะทำลายชีวิตเธอเมื่อทารกน้อยหลับแล้ว วุ้นเย็นก็ค่อย ๆ เดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง โดยมีบุรุษพยายาบาลเดินตามมาส่ง เพราะเห็นว่าเธอผ่านการผ่าตัดมาตามที่เจ้าหน้าที่พยาบาลบอก เธออิดออดไม่อยากจะละสายตาจากทารกน้อยเลยหากเป็นไปได้ก็อยากจะขอให้เจ้าหน้าที่พยาบาลพามานอนกับเธอ ‘เราคงมีความสุขมาก ที่ได้นอนกอดหลานตัวน้อย ๆ ทั้งสองคน’ วุ้นเย็นคิดในใจอย่างมีความสุขเมื่อจินตนาการว่าได้นอนกอดทารกน้อยไว้ในอ้อมแขนคืนนี้โสภาไม่ได้มาเฝ้าเพราะไปปฏิบัติธรรมกับญาดาและภากร ตอนแรกโสภาก็ไม่ยอมไป ด้วยความเป็นห่วงวุ้นเย็น แต่เธอเป็นคนขอให้โสภาไปเพราะอยากให้เจ้าของหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของเธอได้รับส่วนบุญ ตัวเธอเองหากออกจากโรงพยาบาลได้ ก็จะไปทำบุญและปฏิบัติธรรมเช่นกัน อีกอย่างเธอก็รู้สึกว่าเข้ากับหัวใจดวงนี้ได้ดีมาก ๆ เพราะเธอรู้สึกแข็งแรงเหมือนไม่ใช่คนที่เพิ่งได้รับการผ่าตัดหัวใจมา อาการต่อต้านหรือโรคแทรกซ้อนหลาย ๆ อย่างที่หมอบอกว่าจะเกิดขึ้นกับเธอหลังการผ่าตัดก็แทบจะไม่มีอะไรเ
ตอนที่72 ขอฉันอุ้มหน่อยพยาบาลสาวสองคนมองหน้ากันด้วยความงุนงง ที่วุ้นเย็นรู้ว่าลูกของเมธัชคือทารกแฝดที่พวกเธอกำลังอุ้มอยู่ ทั้งที่ทารกแฝดในห้องมีอีกตั้งสามคู่ “ใช่ค่ะ คุณหนูสองคนนี้คือลูกของคนเมธัชค่ะ”วุ้นเย็นยิ้มบาง ๆ ออกมาก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ขอฉัน...อุ้มหน่อยได้ไหมคะ” “ได้ค่ะ ว่าแต่คุณเคยอุ้มเด็กทารกมาก่อนหรือเปล่าคะ” พยาบาลสาวร้องถามเสียงดังขึ้นนิดหนึ่ง เพื่อแข่งกับเสียงร้องไห้ของทารกน้อยทั้งสองคนวุ้นเย็นจะส่ายหน้า แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ เธอเปลี่ยนใจพยักหน้ารับทันที “เคยค่ะ ฉันเคยอุ้มเด็กทารกมาก่อน ฉันอุ้มเป็นค่ะ”เธอยืนยันหนักแน่น แต่พยาบาลสาวก็ยังไม่มั่นใจ จึงร้องบอกเพื่อนพยาบาลให้ไปหยิบตุ๊กตายางซิลิโคนที่มีลักษณะใกล้เคียงกับเด็กทา
ตอนที่71ใช่สองคนนี้หรือเปล่า “แปลกจริง ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนได้พูด ได้กอดยายดาวก็ไม่รู้ค่ะคุณ” ญาดาเอ่ยขึ้นทันทีที่วุ้นเย็นออกไปจากห้อง พร้อมกับซับน้ำตาป้อย ๆ “ผมก็รู้สึกเหมือนกันคุณ” ภากรยอมรับตามตรง “ใช่ไหม ฉันไม่ไม่ได้รู้สึกไปคนเดียวจริง ๆ ด้วย” ญาดาร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น ดีใจที่ได้รู้ว่าภากรรู้สึกเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าตนคิดถึงดุจดาวจนประสาทหลอนคิดไปเอง “อาจจะเป็นเพราะพวกเรารู้ว่าหัวใจของลูกยังเต้นอยู่ในร่างกายของหนูวุ้น คนที่พวกเรารักและเอ็นดูเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ได้นะคุณ” ภากรให้เหตุผลตามหลักความจริง ที่อาจเป็นสาเหตุให้พวกเขารู้สึกแบบนั้นกับวุ้นเย็นได้ “ก็คงจะใช่ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ๆ เลยค่ะ พอหายคิดถึ
ตอนที่70 ไม่เจ็บเลยค่ะ “แล้วหนูไปทำอะไรให้คุณธัชได้คิดแบบนั้นกันลูก เล่าให้แม่ฟังได้มั้ย จะได้ช่วยกันแก้ไขไม่ใช่ให้พี่น้องต้องผิดใจกันแบบนี้” โสภาถามอย่างเป็นกังวล เพราะเมธัชกับวุ้นเย็นเพิ่งจะเข้าใจกันได้ไม่นาน ก็ต้องกลับมาผิดใจกันอีกแล้ว “วันนั้นหนูกับพี่ดาว เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะ พี่ดาวจะเลิกกับพี่ธัช แต่หนูไม่ยอมอยากให้พี่ดาวได้คุยกับพี่ธัชก่อน แต่พี่ดาวไม่ฟัง ขึ้นไปชั้นบนเอาเอกสารจะหย่ากับพี่ธัช หนูขวางไว้ แต่...หัวใจของหนูมันมีปัญหาขึ้นมาเสียก่อน ก่อนสติจะดับสนิทลงหนูก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่ดาว แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่คะ ตอนหนูฟื้นหลังจากผ่าตัด หนูจำอะไรไม่ได้เลย แต่ทุกครั้งที่หนูหลับ หนูจะฝันถึงพี่ดาวตลอดเลยค่ะ” “หืม ฝันถึงคุณดาวหรือ ฝันว่าอย่างไร” โสภาถามด้วยความสนใจ “ครั้