สายตาแห่งความผิดหวัง

ตอนที่13

สายตาแห่งความผิดหวัง

ดุจดาวกระพริบตาปริบ ๆ พยายามใช้ความคิดว่าจะอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจได้อย่างไรดี ที่จะไม่โยงไปถึงวุ้นเย็น เพราะถ้าเขารู้ว่าวุ้นเย็นเป็นคนเอาเรื่องนี้มาบอกเธอ พี่น้องจะต้องทะเลาะกันแน่ ๆ

มือเล็กค่อย ๆ ดันแผ่นอกกว้างให้ถอยห่างออกไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปนขำเล็กน้อย

         “ไม่ใช่ ธัชออกแมนเสียขนาดนี้ ใครจะไปคิดอย่างนั้นล่ะ แค่รู้สึกว่าธัชอาจจะรำคาญ เพราะเวลาสาว ๆ มากรี๊ดก็ไม่เคยเห็นธัชยิ้มเลย”

เมธัชหัวเราะออกมาเบา ๆ ใบหน้าคมแดงเรื่อ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบเรือนผมสีหมึก แล้วพูดออกมาอย่างเขิน ๆ

          “ก็ทำหน้าตึงแก้เขินไปงั้นแหละ”

          “คิก ฮ่า ๆ” ดุจดาวอดไม่ได้จึงปล่อยขำออกมาอย่างสุดกลั้น

เสียงหัวเราะที่ดังมา ทำให้วุ้นเย็นที่เพิ่งซ้อมลีดเสร็จรู้สึกสะดุดหู ใบหน้าเรียวเล็กแหงนเงยขึ้นไปมอง ตามที่มาของเสียง ก็พบสองหนุ่มสาวหน้าตางดงามและหล่อเหลากำลังหัวเราะหยอกล้อกันอย่างมีความสุข ดวงตาสุกใสหม่นลงเมื่อเห็นว่าเป็นเสียงหัวเราะของเมธัชกับดุจดาว เธอไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่ รู้แค่ว่าทั้งคู่ดูมีความสุขมาก โดยเฉพาะ            เมธัช

วุ้นเย็นเบือนหน้าหนี หัวใจก็เริ่มสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ จนเธอต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอกด้านซ้าย เพียงครู่หนึ่งก็หายไป หลัง ๆ มาอาการแบบนี้เริ่มเป็นบ่อยขึ้น แต่ด้วยความเป็นเด็ก จึงไม่ได้สนใจความผิดปกติใด ๆ ของร่างกายมากนัก

วุ้นเย็นเดินกลับเข้ามาในห้องเรียน เพื่อเก็บกระเป๋า แต่ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องนั้น โมกับเม แฝดหญิงที่เรียนห้องเดียวกันกับเธอ ก็เอาดอกไม้ช่อหนึ่งกับการ์ดรูปหัวใจเล็ก ๆ มาให้เธอพร้อมกับพูดอย่างเขิน ๆ

          “วุ้นเย็น พวกเรา...ฝากดอกไม้กับการ์ดนี้ให้พี่เมธัชด้วยนะ”

วุ้นเย็นลอบมองบนแวบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจและรับช่อดอกไม้มาจากแฝด พร้อมกับปรับสีหน้าให้เป็นรอยยิ้มยินดี

  “อ้อได้ ๆ ฉันจะเอาไปส่งให้ถึงมือของพี่ชายเลยล่ะ”

สองแฝดได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้กันอย่างดีใจ มองวุ้นเย็นอย่างขอบคุณ

          “ขอบใจมากนะวุ้น พวกเราน่ะเคยเอาดอกไม้ไปให้พี่เมธัช แต่ก็ไม่เคยถึงมือพี่เขาเลย โชคดีแล้วที่ได้เรียนห้องเดียวกันกับเธอ ดอกไม้ช่อนี้จะได้ถึงมือพี่เขาเสียที”

         “ใช่ ๆ จะว่าไป ก็น่าอิจฉาเธอเหมือนนะ ที่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับพี่เมธัชน่ะ”

สองแฝดสนับสนุนคำพูดของกันและกัน แต่วุ้นเย็นแกล้งทำหน้าเศร้า ก่อนจะพูดเสียงเบา

         “ใคร ๆ ก็พูดแบบนี้กัน แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าความจริงแล้วพี่ธัชเป็นยังไง” น้ำเสียงนั้นทั้งเศร้าทั้งหดหู่ สองแฝดเห็นท่าทีของวุ้นเย็นก็หุบยิ้ม เบิกตากว้างพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสนใจ

         “ทำไมเหรอ พี่ธัชเขาเป็นอะไร”

วุ้นเย็นมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบเบา ๆ

          “เรื่องนี้ถ้าฉันบอกพวกเธอไปแล้ว พวกเธอห้ามไปบอกใครเป็นอันขาดนะ เข้าใจหรือเปล่า ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็จะไม่เอาดอกไม้นี้ให้พี่ชายนะ”

สองแฝดมองหน้ากัน ก่อนจะรีบพยักหน้า แล้วเอามือปิดปากไว้แน่น เป็นการบอกว่าจะทำตามที่วุ้นเย็นบอกอย่างเคร่งครัด

วุ้นเย็นพยักหน้า พร้อมกับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ แขนเล็กบางยกขึ้นโอบรอบคอของสองแฝด พร้อมกับกดให้ก้มลงมา แล้วเริ่มพูดตามแผนการณ์ที่เคยทำทุกครั้งเพื่อสกัดผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาเมธัชผ่านเธอ

          “คืออย่างนี้นะ พี่ชายน่ะเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกนะ พี่เขาชอบผู้ชาย”

“ฮะ...เธอหมายความว่าพี่เมธัชเป็นเกย์เหรอ

โมร้องขึ้นด้วยความตกใจ วุ้นเย็นรีบกดคอโมลงมา ก่อนจะพูดย้ำอีกครั้ง พร้อมกับปรับเสียงให้ฟังดูเศร้าโศก ปานน้ำตาจะหยดลงมาด้วย

          “ใช่แล้ว ทุกคนในบ้านน่ะ มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ว่า...พี่ธัชเป็นเกย์ ฉันสง...”

ตุบ!

ขวดน้ำของเมธัชร่วงจากมือลงบนพื้นจนเกิดเสียงดัง วุ้นเย็นกับสองแฝดตกใจรีบหันไปมองที่มาของเสียงทันที แล้วก็ต้องตกใจจนหน้าซีด

โดยเฉพาะวุ้นเย็นนั้น ตกใจจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ สายตาที่เมธัชมองมาด้วยความโกรธจัดและผิดหวังในตัวเธอนั้น ทำให้เธอทั้งหวาดกลัว ทั้งรู้สึกผิด จนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

เมธัชขบกรามแน่น จนเกิดเป็นสันนูนก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

          “ธัช ๆ รอดาวด้วย” ดุจดาวมองวุ้นเย็นแวบหนึ่ง ก่อนจะวิ่งตามเมธัชออกไป

วุ้นเย็นใจสั่นแรงจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ต้องทรุดนั่งลงบนพื้น เธออยากที่จะวิ่งตามเมธัชออกไปเพื่ออธิบายให้เขาเข้าใจ แต่รู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

  “พี่ชาย หนูขอโทษ” เธอกระซิบออกมาเสียงแผ่ว ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง

...........................................................................

แปดปีผ่านไป

          “วุ้น แต่งตัวเสร็จหรือยังลูก เราจะได้ไปรับพี่ชายกัน” เสียงโสภาที่ร้องเรียกอยู่ด้านนอก ทำให้วุ้นเย็นรีบสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยิ้มให้กำลังใจตัวเอง แล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง