บทที่ 5

ดังนั้น ภารกิจนี้ถ้ามอบให้โจวหยางทำ ก็จะต้องสำเร็จอย่างง่ายดายแน่นอน

ถ้าเป็นอย่างนั้น เซี่ยหงเทาก็ไม่ต้องลำบากลำบนทำงานอยู่ที่นี่อีก ผู้ใหญ่ทางเบื้องบนจะย้ายเขาไปที่สำนักงานใหญ่ทันที

เมื่อได้ไปสำนักงานใหญ่ และได้เป็นคนสนิทของผู้ใหญ่แล้ว อนาคตของเขาก็จะสดใสไร้ที่สิ้นสุด

ดังนั้น ในตอนนี้เซี่ยหงเทาจึงลดท่าทีความเป็นผู้จัดการลง แล้วกลับมาพูดคุยกับโจวหยางด้วยดีอีกครั้ง

“โจวหยาง เมื่อกี้ฉันอาจพูดแรงไปหน่อย แต่ก็เพื่อตัวนายทั้งนั้น ฉันรับรองได้เลยว่าถ้านายลงมือเอง ถังอวี้เหมยต้านทานไม่ไหวแน่ มีโอกาสดีขนาดนี้ นายต้องคว้าไว้ให้ได้สิ...”

เซี่ยหงเทาแอ่นพุงน้อย ๆ ดวงตาเล็กตี่ทอประกายเจ้าเล่ห์ ขณะคลี่ยิ้มประจบประแจงที่แฝงความลามกไว้หลายส่วน

“คุณคิดมากไปแล้วครับ พี่เหมยเป็นคนกว้างขวาง เธอก็แค่อัธยาศัยดีกับทุกคน” แววตาของโจวหยางสาดประกายรังเกียจ “ตอนบ่ายผมจะเอาของล็อตสุดท้ายนี้ไปส่งให้พี่เหมย แล้วก็จะลาออกครับ”

“แกนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”

สีหน้าของเซี่ยหงเทาบูดบึ้งถึงขีดสุด หันหลังกลับเข้าห้องทำงานไปโดยไม่พูดอะไรอีก

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเขาตะโกนด่าดังมาจากในห้องทำงาน “หน้าโง่ ก็เป็นซะแบบนี้ ชาตินี้อย่าหวังจะได้ดีเลยมึง!”

ตอนบ่าย เมื่อของออกจากคลังแล้ว โจวหยางก็ขับรถส่งของของบริษัทมาที่บ้านพักของถังอวี้เหมย

เขาเริ่มจากกดกริ่งหน้าประตู

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากในบ้าน โจวหยางจึงใช้คีย์การ์ดเปิดประตูบ้านพักและเดินเข้าไปในห้องโถง

ทว่า เขากลับต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นถังอวี้เหมยนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางเย้ายวนใจ คล้ายว่าเธอกำลังนอนหลับ

โทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นเปิดทิ้งไว้ และเสียงก็ดังไม่ใช่น้อย ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยินเสียงกริ่งที่โจวหยางกด

ในตอนนี้ ถังอวี้เหมยนอนตะแคงอยู่บนโซฟา ดุจดังเจ้าหญิงนิทรา

สายชุดนอนสีดำของเธอเลื่อนหลุดลงมาถึงข้อศอก เผยให้เห็นไหปลาร้าที่งดงามและแนวไหล่ที่เนียนราวหยกแกะสลัก ใต้กระโปรงสั้นสีดำ ขาเรียวยาวทั้งสองข้างไขว้กันอยู่ ปอยผมลอนคลื่นเส้นหนึ่งพาดอยู่บนสันจมูกโด่ง ทำให้ดูยุ่งเหยิงแต่ก็เย้ายวนใจ

โจวหยางรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย จึงรีบหันหลังตั้งใจจะแอบย่องกลับออกไปในความเงียบ

แต่โชคไม่ดีนัก ในตอนนั้นเองก็มีลมพัดมาวูบหนึ่ง ทำให้ประตูบ้านกระแทกปิดทันที

“ปัง!”

บานประตูที่หนักอึ้งกระแทกเข้าหากัน ในบ้านพักที่เก็บเสียงอย่างดี กลับเกิดเสียงดังสนั่นราวภูเขาถล่ม ซึ่งดังกว่าเสียงโทรทัศน์หลายเท่าตัว

“อ๊ะ!”

ถังอวี้เหมยสะดุ้งตื่น เมื่อเห็นโจวหยางยืนมองตัวเองอยู่ตรงหน้า ก็ถึงกับตัวแข็งทื่อราวถูกไฟฟ้าช็อต

ชุดนอนของเธอค่อนข้างยับยู่ยี่...

ชั่วพริบตา บนใบหน้าของถังอวี้เหมย ก็ปรากฏความอับอายและกระดากใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เองครับ!” โจวหยางเกาท้ายทอยพลางอธิบาย “พี่เหมยครับ ผมมาส่งของ พอกดกริ่งแล้วไม่มีเสียงตอบ ก็เลยใช้คีย์การ์ดที่คุณให้ไว้เปิดประตูเข้ามา...”

“เธอเห็นหมดแล้วสินะ?” ใบหน้าของถังอวี้เหมยแดงระเรื่อราวกับแสงอาทิตย์ยามอัสดง

“อะไรเหรอครับ?”

“ที่ฉันนอนอยู่เมื่อกี้ เธอเห็นหมดแล้วใช่ไหม?”

โจวหยางไม่อยากโกหก จึงพยักหน้า “เห็นแล้วครับ!”

จากนั้นก็รีบอธิบาย “แต่ว่าไม่มีอะไรหรอกครับ...”

“เธอไปซะ!”

ถังอวี้เหมยยกสองมือปิดหน้า ก้มศีรษะลงต่ำ ปล่อยให้ผมลอนยาวสยายตกลงมาระหว่างขาทั้งสองข้างราวม่านน้ำตก ทั้งรู้สึกเจ็บใจและหดหู่ใจในเวลาเดียวกัน

“ถ้างั้น... ผมไปนะครับ! พี่เหมย คือว่า... ผมวางคีย์การ์ดไว้บนโต๊ะรับแขกแล้วนะ”

โจวหยางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เขาวางคีย์การ์ดลง ก่อนหันหลังย่องเท้าเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวก่อน!”

ถังอวี้เหมยเงยหน้าขึ้น สีหน้ากลับมาเยือกเย็นดังเดิม แววตาก็กลับมาเฉียบคมอีกครั้ง “ฉันขอถามอะไรเธออย่างหนึ่ง”

“พี่เหมยว่ามาเลยครับ” โจวหยางหยุดเท้า

“ในสายตาเธอ ฉันดูเป็นคนน่าไม่อายมากเลยใช่ไหม?” ถังอวี้เหมยถาม

ยากที่จะจินตนาการได้ว่า หญิงแกร่งผู้สง่างามและดูดีในวันธรรมดา จะถามคำถามเช่นนี้ออกมา

เพียงเท่านี้ก็บอกได้แล้วว่า ภายในใจเธอกำลังเปราะบางมากแค่ไหน

“พี่เหมยพูดอะไรครับ? นี่มันเป็นเรื่องธรรมดาจะตาย โดยเฉพาะ...”

โจวหยางอยากจะบอกว่า โดยเฉพาะผู้หญิงที่ต้องอยู่คนเดียวมาเป็นเวลานานอย่างคุณ ย่อมต้องมีการปลดปล่อยความต้องการทางร่างกายบ้างเป็นธรรมดา

แต่เมื่อคิดว่าพูดออกไปแบบนั้นคงไม่ดี จึงรีบห้ามตัวเอง

“ฉันก็มีเหตุผลที่พูดไม่ได้เหมือนกัน!” ถังอวี้เหมยปัดผมที่ปรกลงมาตรงหน้าผาก “ถ้าเธอไม่รังเกียจ ฉันจะเล่าให้ฟัง”

โจวหยางย่อมไม่รังเกียจอยู่แล้ว จึงตอบว่า “ได้สิครับ ผมมีเวลาถมเถ”

ถังอวี้เหมยแค่นยิ้ม ก่อนตบโซฟาข้างตัว “มานั่งตรงนี้สิ”

โจวหยางนั่งลงข้างถังอวี้เหมยด้วยความอึดอัด เมื่อได้กลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอ เขาก็ยิ่งเกร็ง นั่งตัวตรงแน่ว

ถังอวี้เหมยขยับเข้ามาใกล้ ก่อนกระซิบข้างหูโจวหยางว่า “ฉันเป็นโรคภายในของผู้หญิงน่ะ”

“หา?” โจวหยางชะงักกึก

ถังอวี้เหมยถอนหายใจด้วยความจนปัญญา “ฉันไปโรงพยาบาลใหญ่ ๆ ในเมืองเซินเฉิงมาหมดแล้ว ยาก็กินไปเยอะ แต่ก็กลับมาเป็นซ้ำตลอด”

“โรคภายในแบบไหนกันครับ ทำไมถึงได้รักษายากขนาดนี้?” โจวหยางถาม

ถังอวี้เหมยมีท่าทีลำบากใจไม่อยากพูด ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นอีกหลายส่วน “รายละเอียดฉันไม่อยากพูดถึง แต่ฉันเป็นคนรักนวลสงวนตัว ปกติก็ใส่ใจเรื่องความสะอาด ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงเป็นได้”

“พี่เหมย ขอมือผมหน่อยครับ!” โจวหยางพูด

“หา?”

“ขอมือผมหน่อย!”

โจวหยางไม่สนใจท่าทีงุนงงของถังอวี้เหมย เขาเป็นฝ่ายจับมือของเธอขึ้นมาเอง

จากนั้น ก็ใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางของอีกมือหนึ่ง แตะลงบนข้อมือของถังอวี้เหมยแผ่วเบา

ครู่ต่อมา โจวหยางก็พูดขึ้น “นี่ไม่นับว่าเป็นโรคภายในหรอกครับ”

“เธอดูอาการป่วยเป็นด้วยเหรอ?”

ดวงตาคู่งามของถังอวี้เหมยฉายแววประหลาดใจ

“บ้านผมสืบทอดวิชาแพทย์แผนจีนมาหลายชั่วอายุคน ผมตามคุณพ่อไปตรวจคนไข้ตั้งแต่เด็ก เลยซึมซับมาบ้างน่ะครับ!” โจวหยางกล่าว “จากชีพจรของคุณ บ่งบอกว่ามีความร้อนชื้นในเส้นลมปราณตับ โดยพื้นฐานร่างกายมีภาวะหยินพร่อง เลือดลมแห้ง ทำให้ผิวพรรณขาดการบำรุง มีไฟพร่องรบกวนบริเวณส่วนสงวน ทำให้ภูมิคุ้มกันเฉพาะที่ของระบบสืบพันธุ์ไม่เพียงพอ จึงปรากฏอาการบางอย่างออกมา”

“แต่นี่ไม่ใช่โรค แล้วก็ไม่ส่งผลต่อสุขภาพหรือสุขอนามัยของคุณ เพียงแต่ว่า...”

“เพียงแต่อะไร?” แววตาของถังอวี้เหมยเต็มไปด้วยความร้อนรน

“ก็แค่...มักจะมีความต้องการสูงกว่าคนทั่วไปหน่อยน่ะครับ” โจวหยางพูดด้วยความเขินอาย

เมื่ออวัยวะเพศถูกรบกวน ประกอบกับเกิดความร้อนรุ่มในร่างกาย คนเราย่อมไม่อาจอดกลั้นความกระสับกระส่าย

“เธอนี่ตรวจแม่นดีจริง” ถังอวี้เหมยพึมพำ เสียงแผ่วเบาหงุงหงิงใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายราวลูกท้อสุกปลั่ง จนแทบจะมีหยดน้ำไหลซึมออกมา “เพราะอย่างนี้นี่เอง ฉันถึงได้ฝันแบบนั้นตอนหลับเป็นประจำ”

โจวหยางยิ้ม ใบหน้าของเขาปราศจากความสิ้นหวังและสับสนของเซลล์แมนตัวเล็กตัวน้อยอย่างที่เคยเป็น แต่กลับเต็มไปด้วยความสุขุมเยือกเย็น “แบบนี้ไม่นับว่าเป็นโรค รักษาหายง่ายมาก แค่ใช้ยาจีนไม่กี่ตัวก็จัดการได้แล้วครับ”

โจวหยางเกิดในตระกูลที่สืบทอดวิชาแพทย์แผนจีน บรรพบุรุษได้ถ่ายทอดตำรับยาไว้กว่าร้อยชนิด แน่นอนว่าย่อมมีตำรับยาสำหรับรักษาอาการร้อนชื้นในเส้นลมปราณตับด้วย

“นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีความสามารถด้านนี้เหมือนกัน” ใบหน้าของถังอวี้เหมยแดงระเรื่อดุจดอกท้อ รู้สึกดีใจเป็นล้นพ้น ท่าทีเย็นชาในยามปกติลดน้อยลงไป ตอนนี้เธอมีแต่ความอ่อนโยนในแบบฉบับพี่สาวข้างบ้านคนสวย “เสี่ยวโจว ถ้าเธอช่วยรักษาให้ฉันหายได้ ต่อไปเรื่องยอดขายของเธอ เดี๋ยวฉันรับผิดชอบทั้งหมดเอง”

สีหน้าของโจวหยางหม่นหมองลง ก่อนถอนหายใจ “พี่เหมย ขอบคุณในความหวังดีของคุณมากเลยครับ แต่เรื่องยอดขายคงไม่ต้องรบกวนคุณแล้ว ผมถูกบริษัทไล่ออกแล้วน่ะครับ!”

“หา? ทำไมล่ะ?” ถังอวี้เหมยถามด้วยความประหลาดใจ