บทที่ 4

“นายต้องไปนอนกับถังอวี้เหมย ถ่ายคลิปเก็บไว้ทั้งหมด แล้วเอาคลิปมาให้ฉัน!” เซี่ยหงเทากล่าว “เรื่องนี้เบื้องบนทางสำนักงานใหญ่เป็นคนสั่งมาเอง”

“หา?”

โจวหยางตะลึงงัน

ทางเบื้องบนของสำนักงานใหญ่อยากให้เขาไปล่อลวงถังอวี้เหมยขึ้นเตียง และยังต้องถ่ายคลิปอีกด้วยเนี่ยนะ?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“เบื้องบนคนไหนครับ แล้วเขาสั่งให้ผมทำแบบนี้ทำไม?” โจวหยางถาม

“นี่เป็นเรื่องที่นายควรถามหรือไง?” เซี่ยหงเทาใช้อำนาจความเป็นผู้จัดการเข้าข่ม พูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ รับรองว่าเดี๋ยวนายจะได้เลื่อนตำแหน่งแถมยังมีเงินใช้ด้วย”

โจวหยางขมวดคิ้วมุ่น ในใจไม่เห็นด้วยอย่างแรง

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเรื่องนี้มันผิดกฎหมายหรือไม่ เอาแค่เรื่องศีลธรรมในใจก็ยอมรับไม่ได้แล้ว

“ผู้จัดการเซี่ย เรื่องนี้เกรงว่าผมคงทำไม่ได้ครับ”

“โอกาสดีขนาดนี้เชียวนะ!” เซี่ยหงเทาหรี่ตา พูดด้วยน้ำเสียงเคี่ยวเข็ญ “ถังอวี้เหมยเป็นถึงคนใหญ่คนโต จะเอาเงินก็มีเงิน จะเอาเส้นสายก็มีเส้นสาย หน้าตารูปร่างก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเด็กสาววัยรุ่นสักนิด ถ้านายทำให้หล่อนขึ้นเตียงได้สำเร็จ ชีวิตนี้ก็คุ้มแล้ว! นายจะหัวดื้อแบบนี้ไปทำไม?”

โจวหยางถอนหายใจ “นั่นมันคนละเรื่องกันครับ ผมจะไม่ยอมทรยศต่อมโนธรรมของตัวเอง เพื่อแลกกับการเลื่อนตำแหน่งหรือขึ้นเงินเดือนเด็ดขาด!”

ปัง!

เซี่ยหงเทากระแทกแฟ้มในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนถลึงตาใส่โจวหยาง “มโนธรรมมันจะมีค่าเท่าไหร่กัน? โจวหยาง ฉันจะบอกให้นะ นายอย่าทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ถ้านายไม่ยอมทำ วันนี้ก็เก็บข้าวของแล้วไสหัวไปซะ!”

โจวหยางกัดฟันกรอด “ผมยังอยู่ในช่วงฝึกงาน แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมผมต้องไปด้วย?”

เซี่ยหงเทาแค่นเสียงเย็นชา “นายฝึกงานอยู่ในพื้นที่ดูแลของฉัน ฉันจะทำอะไรกับนายก็ได้ ถ้าฉันบอกว่านายไม่ผ่านเกณฑ์ ก็คือไม่ผ่านเกณฑ์ อีกอย่าง ถ้าผู้ใหญ่ทางเบื้องบนคนนั้นรู้ว่านายไม่ยอมช่วย นายคิดว่าบริษัทในเครืออีพีเอส กรุ๊ป ยังจะมีที่ให้นายอยู่อีกเหรอ?”

โจวหยางสูดหายใจเข้าลึก รู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เรียนจบ ที่เขาได้สัมผัสกับด้านมืดและความไร้ปรานีของสังคม

แต่ตระกูลโจวของเขามีคำสอนสืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น ว่าจะไม่มีวันขายมโนธรรมเพื่อผลประโยชน์เป็นอันขาด

ถึงเขาโจวหยางจะยากจน แต่ก็ไม่สิ้นไร้ความทะเยอทะยาน ย่อมไม่มีทางทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าเพื่อแลกกับการการเลื่อนตำแหน่งหรือขึ้นเงินเดือนแน่นอน

“ถ้างั้นผมขอลาออก” โจวหยางกล่าว

“โจวหยาง นายจะมาทำตัวสูงส่งทำไมวะ?” เซี่ยหงเทาพูดด้วยความหัวเสีย “สังคมมันก็เหมือนถังย้อมผ้าใบใหญ่ เมื่อเข้ามาคลุกคลีอยู่ในสังคมแล้ว ไม่ว่าใครหน้าไหนแม่งก็ต้องแปดเปื้อนกันทั้งนั้น!”

“ผมไม่ได้ทำตัวสูงส่ง ผมแค่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับแผนการสกปรกของพวกคุณ” โจวหยางกล่าว

“ไอ้โง่! นายนี่สมองฝ่อไปแล้วหรือไง!”

ท่าทีของโจวหยาง ทำให้เซี่ยหงเทาโกรธจนแทบคลั่ง

เมื่อพนักงานสาวคนหนึ่งได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็รีบเข้ามาในห้องทำงาน แสร้งทำเป็นลูบไล้หน้าอกของเซี่ยหงเทาเพื่อปลอบโยนอย่างมีจริตจะก้าน “ผู้จัดการ โมโหอะไรขนาดนี้คะ? ใจเย็น ๆ ก่อนน้า”

เซี่ยหงเทาชี้หน้าด่าโจวหยาง “โจวหยางแกจำไว้ สันดานอวดดีแบบแกน่ะ ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีวันได้ดี คนอย่างแกถูกกำหนดมาแล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันประสบความสำเร็จ แกมันก็แค่เศษสวะชั้นต่ำของสังคม ไม่มีวันทำงานใหญ่สำเร็จหรอก”

โจวหยางหันหลังตั้งใจจะเดินจากไป แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากยอมแพ้ จึงหยุดเท้าแล้วหันกลับมาพูดว่า “ถ้าเกิดวันหนึ่งผมประสบความสำเร็จขึ้นมาล่ะ?”

เซี่ยหงเทาแสยะยิ้มตะโกนลั่น “คนหน้าโง่อย่างแกถ้าประสบความสำเร็จได้นะ ฉันเซี่ยหงเทาคนนี้ จะคุกเข่าเรียกแกว่าพ่อ ให้ดู!”

“คุณจำคำพูดนี้ไว้ให้ดีแล้วกัน” โจวหยางกัดฟันกล่าว

ขณะนั้น โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเซี่ยหงเทาก็ดังขึ้น พนักงานสาวที่อยู่ด้านข้างเป็นคนช่วยรับสายให้

“ผู้จัดการคะ ลูกค้าของคุณโจวหยางที่อยู่โถงด้านหน้ามาแล้วค่ะ ระบุชื่อให้คุณโจวหยางไปพบด้วย”

“ลูกค้าคนไหน?”

“ถังอวี้เหมยค่ะ!”

เซี่ยหงเทาสูดหายใจเข้าลึก พูดด้วยเสียงที่อ่อนลง “โจวหยาง ถึงแกจะลาออก แต่ก็ยังต้องทำหน้าที่ในกะสุดท้ายให้ดี”

“เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณมาบอก”

เมื่อโจวหยางปลีกตัวออกมา และเดินมาถึงโถงด้านหน้า ถังอวี้เหมยก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

วันนี้ถังอวี้เหมยสวมชุดเดรสรัดรูปสีไวน์แดง ชายกระโปรงผ่าสูงเผยให้เห็นเรียวขาขาวผ่อง ส่วนท่อนบนสวมทับด้วยเสื้อสูทสีขาวที่ตัดเย็บอย่างโดดเด่น ขับเน้นให้เห็นถึงราศีของความเป็นสาวแกร่ง

อีกทั้ง เธอยังแต่งหน้าอ่อน ๆ ด้วย

กรีดอายไลเนอร์บางเบา แพขนตาโค้งงอน

บนริมฝีปากสุดเซ็กซี่ ทาลิปสติกเนื้อแมตต์สีแดงย้อนยุค ตัดกับสีผิวที่ขาวเนียนตาได้เป็นอย่างดี

และต่างหูพู่ระย้าสีทองที่แกว่งไกวอยู่บนติ่งหู ก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกเลอค่ามากขึ้น

ประกอบกับโครงหน้าที่คมชัด ดวงตารูปเม็ดถั่วที่สดใส ทุกการชำเลืองมองแฝงไปด้วยความลุ่มลึกและนวยนาด...

นี่คือตัวแม่สุดแกร่งในคราบพี่สาวคนสวยชัด ๆ !!

โจวหยางรีบเดินเข้าไปหา “พี่เหมย วันนี้พี่มาที่ร้านด้วยตัวเองเลยเหรอครับ?”

“บังเอิญผ่านมา เลยแวะมาดูเธอหน่อยน่ะ!”

ถังอวี้เหมยยิ้มเล็กน้อย บอกเป็นนัยว่าตั้งใจหยอกเย้า

เหล่าเพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้านข้างได้ยินเข้า ก็ให้รู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที พวกเขาจับกลุ่มยกมือปิดปากซุบซิบกัน

“ฮื่อ!”

โจวหยางกลับหน้าแดงเรื่อ

“ฮ่า ๆ ๆ ฉันล้อเล่นน่ะ เธอไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้!” ถังอวี้เหมยหัวเราะอย่างเปิดเผย “คราวก่อนเธอไม่ได้บอกเหรอว่าช่วงนี้มีสินค้าใหม่ อยากให้ฉันเข้ามาดูน่ะ?”

“จริงด้วยครับ!”

โจวหยางยกมือตบหน้าผากตัวเอง วันนี้มัวแต่ทะเลาะกับผู้จัดการจนลืมเรื่องอื่นไปเสียหมด

“สินค้าใหม่อยู่ทางนี้ครับพี่เหมย เชิญตามผมมาเลย!”

“ได้จ้ะ!”

ถังอวี้เหมยลุกขึ้น เดินตามโจวหยางไปทางโซนจัดแสดงสินค้า

ถังอวี้เหมยสูงประมาณ 168 เซนติเมตร สัดส่วนช่วงเอวและสะโพกนั้นน่าทึ่ง เรือนร่างมีส่วนเว้าส่วนโค้งกลมกลึงได้รูป ยามเดินท่วงท่าสง่างาม เรือนร่างอรชรพริ้วไหวราวเกลียวคลื่น ชวนให้เลือดลมในร่างกายสูบฉีด

โจวหยางพยายามตั้งสติให้มั่น เมื่อมาถึงโซนจัดแสดงสินค้า ก็ชี้ไปที่สินค้าใหม่เพื่อแนะนำให้ถังอวี้เหมยรับฟัง “พี่เหมยครับ สินค้ารุ่นนี้...”

หลังใช้เวลาอธิบายกว่าครึ่งชั่วโมง โจวหยางก็ร่ายยาวจนถังอวี้เหมยคล้อยตาม และปิดการขายได้สำเร็จ

“ตอนนี้ฉันต้องออกไปข้างนอก ของที่ฉันสั่งไว้ทั้งหมดนี่ เดี๋ยวเธอค่อยเอาไปส่งให้ที่บ้านฉันแล้วกันนะ!” ถังอวี้เหมยบอก

“ไม่มีปัญหาครับ พี่เหมย!” โจวหยางตอบ

“ขอมือหน่อย!” ถังอวี้เหมยสั่ง

“หา?” โจวหยางชะงักกึก

ถังอวี้เหมยดึงมือของโจวหยางเข้าหาตัว ก่อนตบฝ่ามือของตนเองลงไปเสียงดัง "แปะ"

เมื่อได้สัมผัสผิวที่เนียนละเอียดราวหยกแกะสลักของถังอวี้เหมย หัวใจของโจวหยางก็สั่นไหว

วินาทีต่อมา ก็เห็นการ์ดสีดำใบหนึ่งปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

“พี่เหมย นี่อะไรครับ?”

ถังอวี้เหมยยกยิ้มมุมปาก เลิกคิ้วมองโจวหยาง “คีย์การ์ดเข้าบ้านฉัน เธอใช้มันเข้าออกบ้านฉันได้ตลอดเวลา”

“หา?” โจวหยางตื่นตกใจ “พี่เหมย ผมจะรับไว้ได้ยังไงครับ?”

“ใครบอกว่าให้เธอล่ะ?”

ถังอวี้เหมยมองค้อนโจวหยางวงหนึ่ง ราวกับเด็กสาวกำลังออดอ้อน

“ตอนนี้ฉันจะออกไปข้างนอก ไม่รู้กลับเมื่อไหร่ แม่บ้านก็กลับต่างจังหวัดไปแล้ว ที่บ้านไม่มีใครอยู่ ตอนเธอไปส่งของที่บ้านฉัน ก็ให้ใช้คีย์การ์ดนี่เปิดเข้าไป พอส่งของเสร็จก็วางคีย์การ์ดทิ้งไว้ในบ้านได้เลย”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง!”

โจวหยางยกมือเกาท้ายทอย แต่ในใจกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นฉันขอตัวก่อน”

ถังอวี้เหมยยิ้ม ก่อนเดินส่ายสะโพกจากไป

และผู้จัดการเซี่ยหงเทาก็เดินเข้ามาทันที “โจวหยาง ฉันเห็นหมดแล้วนะ!”

“เห็นอะไรครับ?” โจวหยางถาม

“สายตาที่หล่อนมองนายน่ะสิ แทบจะกลืนกินนายเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้ว!” เซี่ยหงเทาพูดเสียงต่ำพลางแสยะยิ้มลามก

เมื่อครู่ เซี่ยหงเทาเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ทางด้านข้าง

เขาเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างถังอวี้เหมยกับโจวหยาง ราวกับว่าทั้งสองอยู่ในโลกที่ลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดสิ้น

ในสายตาของถังอวี้เหมย มีเพียงโจวหยางเท่านั้น