บทที่ 7

“จะให้ช่วยหาแฟนเหรอ?” ลอร่าตบหน้าอกตัวเอง “งั้นรับพี่สาวคนนี้ไว้พิจารณาดูหน่อยไหมจ๊ะ?”

“ยังไม่ถึงตาเธอสักหน่อย!” ถังอวี้เหมยมองค้อนลอร่า ก่อนมุมปากจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสวยงาม “น้องชายฉันยังโสด แล้วก็เพิ่งออกจากงาน ตอนนี้ต้องการงานดี ๆ สักตำแหน่ง ไม่ทราบมีใครพอจะช่วยได้บ้างไหม?”

“พี่เหมย นี่มัน...” โจวหยางชะงักงัน

ในที่สุด เขาก็เข้าใจถึงเจตนาดีของถังอวี้เหมยแล้ว

ความจริง คืนนี้ที่ถังอวี้เหมยพาเขามาสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอ ก็เพื่อจะหางานให้เขานั่นเอง

“หางานก็หางานสิ จะมาพูดเรื่องโสดทำไม ตกใจหมดเลย!” พี่ลอร่าเป็นคนร่าเริงพูดจาตรงไปตรงมา “น้องชาย มาขับรถให้พี่ไหมล่ะ เดี๋ยวพี่พาไปเก็บค่าเช่าทุกวัน”

“เก็บค่าเช่ามันดูไม่ดีหรอก! น้องเขาเพิ่งเรียนจบ เป็นช่วงวัยที่ต้องดิ้นรนสร้างตัว” ถังอวี้เหมยว่า

ถังเชี่ยนกล่าว “งั้นมาทำกับฉันสิ ผ่านช่วงทดลองงานแล้วก็ได้บรรจุ เป็นงานมั่นคง สวัสดิการดีเยี่ยม!”

“โจวหยาง ก่อนหน้านี้ฉันเคยได้ยินพี่ถังถังพูดถึงเธอ บอกว่าเธอทำงานอยู่ที่อีพีเอส” ซูซานมีบุคลิกเฉพาะตัวอย่างคนที่เป็นประธานบริษัทหญิง เธอจึงกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ในเมื่อเป็นบริษัทยาเหมือนกัน ฉันว่าบริษัทยาบีอาร์ก็น่าจะเหมาะกับเธอมากกว่านะ”

โจวหยางสูดหายใจเข้าลึก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างไร้สาระสิ้นดี

ตำแหน่งและโอกาส ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้คนตัวเล็กตัวน้อยต้องใช้เลือดเนื้อเข้าแลก เมื่อมาอยู่ในมือของไฮโซสาวเหล่านี้กลับเป็นเพียงของเล่นที่หยิบจับได้ตามใจชอบ ไม่ได้มีค่าอะไรเลย

ความแตกต่างทางชนชั้น ทำให้โจวหยางทั้งตกตะลึงและรู้สึกหมดหวัง

“ในบรรดาเพื่อนทั้งหมด ซูซานของฉันนี่แหละที่พึ่งพาได้ที่สุด!” คำพูดของถังอวี้เหมยขัดจังหวะความคิดของโจวหยาง เธอยิ้มพลางควงแขนซูซาน “ประธานซู คุณว่าโจวหยางเหมาะกับตำแหน่งอะไรดีคะ?”

“เดี๋ยวครับ!” แต่แล้วโจวหยางก็พลันลุกขึ้นยืน กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมดีใจมากที่ได้รู้จักพี่ ๆ ทุกคน แต่เรื่องงาน ผมจะหาทางด้วยตัวเอง ไม่รบกวนพวกพี่ ๆ ดีกว่าครับ”

พูดจบ เขาก็ก้มหัวคำนับทุกคน “พี่ ๆ ครับ ผมขอรับไว้เพียงน้ำใจเท่านั้น!”

เมื่อเขาพูดจบ กลุ่มหญิงสาวต่างก็ตกตะลึง

โอกาสดีงามขนาดนี้ ไม่ว่าเป็นใครก็คงต้องรีบวิ่งเข้ามากอดขาพวกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ?

แต่เจ้าหนุ่มคนนี้นี่!!!

ดูเหมือนจะหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่เบา!

เรื่องนี้กลับทำให้กลุ่มเพื่อนสาวคนสวยมองเขาในแง่ดีขึ้นมา

“น้องชายคนนี้ของเธอไม่เลวเลยนะ!” พี่ลอร่ายิ้มพลางพยักหน้า “ต่อไปถ้าอยู่ที่เมืองเซินเฉิง พวกพี่จะคอยดูแลเธอเอง!”

แต่ถังอวี้เหมยกลับถอนหายใจ ก่อนลุกขึ้นพูดว่า “โจวหยาง เธอมานี่หน่อยสิ”

ถังอวี้เหมยพาโจวหยางมาที่ห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง แล้วปิดประตู

“โจวหยาง โอกาสดีขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ลองดูละ?”

แสงไฟสลัวส่องกระทบใบหน้างดงามของถังอวี้เหมย ทำให้เธอดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ เธอไม่ได้โกรธที่โจวหยางปฏิเสธ แต่กลับถามเขาด้วยความอ่อนโยน

โจวหยางขมวดคิ้ว “พี่เหมย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ แต่ผมว่ามันไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่”

“บีอาร์เป็นบริษัทที่ดีมากเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วก็ตรงกับสายงานที่เธอเรียนมาด้วย จะไม่เหมาะได้ยังไง?” คิ้วเรียวของถังอวี้เหมยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ที่เธอช่วยโจวหยางหางาน ก็เพื่อตอบแทนที่เขารักษาอาการป่วยให้เธอ

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการครับ” โจวหยางกล่าว

ถังอวี้เหมยเม้มริมฝีปากแดงเบา ๆ ก่อนนิ่วหน้า “ฉันว่าเธอคงห่วงเรื่องศักดิ์ศรี คิดว่าการพึ่งพาผู้หญิงมันน่าอายใช่ไหม?”

พูดจบ เธอดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาเล็กน้อย จึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ถ้าเธอเป็นแบบนี้ ฉันก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้ว!”

จากนั้น เธอก็บิดสะโพกเดินตรงไปที่ประตู

“พี่เหมย!” โจวหยางเรียกถังอวี้เหมยไว้ทันที

“มีอะไร?” น้ำเสียงของถังอวี้เหมยยังคงเย็นชาอยู่บ้าง

“พี่เหมยครับ ก่อนหน้านี้พี่เคยถามผมใช่ไหม ว่าทำไมตระกูลของผมถึงห้ามประกอบอาชีพแพทย์มาหลายชั่วอายุคน? ตอนนี้ผมจะบอกพี่ครับ!”

ในวินาทีนี้ สีหน้าของโจวหยางดูจริงจังมากขึ้น จนถังอวี้เหมยต้องหยุดชะงัก

เธอไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของโจวหยางมาก่อน

“มันเกี่ยวกับที่เธอจะไม่ไปทำงานที่บีอาร์หรือเปล่า?” ถังอวี้เหมยถาม

“ใช่แล้วครับ!”

“ถ้างั้นฉันก็อยากฟังดูสักหน่อย!”

ถังอวี้เหมยกลับมาอยู่ตรงหน้าโจวหยาง และนั่งลงอีกครั้ง

โจวหยางกล่าวว่า “บรรพบุรุษของผมเปิดสถานพยาบาลจินหลิน ประกอบอาชีพแพทย์มาหลายชั่วอายุคน ต่อมาในสมัยสาธารณรัฐจีน เกิดสงครามขุนศึก บรรพบุรุษของผมได้เดินทางไปรักษาผู้ประสบภัยและทหารที่บาดเจ็บตามที่ต่าง ๆ โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ช่วยชีวิตคนไว้นับไม่ถ้วน แต่มีครั้งหนึ่งขณะรักษาขุนศึกผู้หนึ่ง ท่านทวดของผมกลับเลินเล่อเรื่องส่วนผสมในตำรับยา จนทำให้อาการของขุนศึกผู้นั้นทรุดหนักลง”

“ท่านทวดของผมได้สำนึกผิดและปรับปรุงตำรับยาจนรักษาขุนศึกผู้นั้นหายดี แต่ใครจะรู้ว่าขุนศึกผู้นั้นเป็นทรราช เขากลับคิดว่าท่านทวดของผมตั้งใจกลั่นแกล้ง จึงจับตัวท่านไปยิงเป้า”

“หา?” แววตาของถังอวี้เหมยปรากฏความตกตะลึง

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ผมพาครอบครัวหนีไปก่อน ทั้งตระกูลของพวกเราคงถูกฆ่าล้างโคตรไปแล้วในตอนนั้น!” โจวหยางถอนหายใจก่อนเล่าต่อ “หลังจากนั้น ครอบครัวของพวกเราก็ต้องอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ และไม่เคยทำใจเรื่องของท่านทวดได้เลย คุณปู่ผมเสียใจถึงขั้นล้มป่วยและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ก่อนสิ้นใจ ท่านได้สั่งเสียไว้ว่า การรักษาและช่วยชีวิตคนนั้นเป็นเรื่องดี แต่หากพลาดพลั้งเพียงครั้งเดียว ก็เท่ากับทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะฉะนั้นเมื่อสิ้นท่านไปแล้ว ก็ไม่ให้ตระกูลเราประกอบอาชีพแพทย์อีก หากใครไม่เชื่อฟัง ก็ให้ตัดออกจากวงศ์ตระกูลทันที”

“แม้ว่าครอบครัวของเราจะยังคงสืบทอดตำรับยาจินหลินของบรรพบุรุษ แต่หลังจากนั้น ก็ไม่เคยเปิดสถานพยาบาลรักษาใครอีกเลย”

เมื่อถังอวี้เหมยฟังจบ สีหน้าของเธอก็ดูเคร่งขรึม “สรุปก็คือปู่ของเธอใช้บทเรียนของปู่ทวด เพื่อปกป้องลูกหลานในอนาคตสินะ”

“ใช่ครับ!” โจวหยางถอนหายใจ “แต่ว่าผมไม่ยอม!”

“แม้ว่าตระกูลโจวของพวกเราจะไม่ได้เป็นหมออีกแล้ว แต่ผมเรียนแพทย์แผนจีนกับคุณปู่และคุณพ่อมาตั้งแต่เด็ก ผมมองออกว่าความรักที่พวกท่านมีต่อศาสตร์แพทย์แผนจีนนั้นไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้น ผมจึงมีความฝันมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้คนในตระกูลผมจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีก แต่ตำรับยาจินหลินก็ไม่ควรถูกกลบฝัง ภูมิปัญญาของบรรพบุรุษเรานับพันปี จะต้องไม่ถูกลืมเลือนครับ!”

วินาทีนี้ ดวงตาของโจวหยางพลันสาดประกายเจิดจ้า

“ผมจะใช้ตำรับยาสูตรจินหลิน เผยแพร่ศาสตร์แพทย์แผนจีนให้กว้างไกล สร้างคุณประโยชน์แก่เพื่อนร่วมชาติ และสร้างชื่อเสียงให้ก้องโลก”

ถังอวี้เหมยเองก็รู้สึกใจสั่นสะท้าน

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า ชายหนุ่มผู้อยู่ตรงหน้า จะมีความฝันและปณิธานอันยิ่งใหญ่ถึงขนาดนี้

“ดังนั้น ผมจึงมาที่บริษัทยาอีพีเอส เพราะที่นี่เป็นกลุ่มบริษัทยาจีนที่ใหญ่ที่สุด” โจวหยางกล่าว “และมีเพียงบนเวทีที่ยิ่งใหญ่นี้เท่านั้น ที่ตำรับยาจินหลินจะแสดงศักยภาพได้อย่างเต็มที่ และมีโอกาสเผยแพร่ไปทั่วประเทศ และทั่วโลกครับ”

“เข้าใจแล้ว!” ในดวงตาของถังอวี้เหมยเต็มไปด้วยความนับถือ

“ดังนั้น เป้าหมายของผม ก็คือการไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของบริษัทอีพีเอส กรุ๊ปและมีอำนาจที่มากพอให้ได้!” โจวหยางกล่าว “มีแค่วิธีนั้น ผมถึงจะทำตามแผนการของผมได้สำเร็จ”

ไม่เคยมีวินาทีไหน ที่แววตาของโจวหยางจะแน่วแน่ถึงเพียงนี้

ถังอวี้เหมยเองก็สั่นสะท้านไปทั้งกายใจ ในดวงตางดงามของเธอทอประกายระยิบระยับ

ในที่สุด เธอก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมโจวหยางถึงได้ปฏิเสธตำแหน่งงานที่ดีขนาดนั้นจากกลุ่มเพื่อนของเธอ

เพราะว่า สิ่งที่โจวหยางต้องการไม่ใช่ตำแหน่งงาน แต่เขาต้องการเวทีและโอกาสที่จะทำให้ความฝันและปณิธานอันยิ่งใหญ่ของตนเองกลายเป็นจริง

เช่นเดียวกับชื่อตำรับยาที่สืบทอดกันมาในตระกูลของเขาอย่างตำรับยาจินหลิน ซึ่งหมายถึงเกล็ดทองคำ

พญามัจฉาเกล็ดทองคำย่อมไม่ใช่ลูกปลาน้อยทั่วไป เมื่อพบเมฆาและวายุก็กลายร่างเป็นมังกรใหญ่

ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา สักวันหนึ่งเขาจะต้องกลายเป็นมังกรทะยานฟ้าแน่นอน

แม้แต่สาวแกร่งผู้ยิ่งใหญ่อย่างถังอวี้เหมย วินาทีนี้ ก็ยังต้องตกตะลึงในความมุ่งมั่นของโจวหยางแล้ว

“โจวหยาง ฉันผิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้เป็นฉันเองที่ดูถูกเธอเกินไป!” ถังอวี้เหมยพูด “ขอโทษด้วยนะ”

“พูดอะไรอย่างนั้นครับ คุณก็แค่ต้องการช่วยผม!” โจวหยางกล่าว “อ้อ จริงสิ เมื่อกี้ที่ผมปฏิเสธเพื่อน ๆ พี่ไป พวกเธอคงไม่โกรธผมใช่ไหม?”

“ไม่หรอก เพื่อนฉันไม่ใส่ใจเรื่องแบบนั้นแน่!” มุมปากของถังอวี้เหมยยกขึ้นเป็นรอยยิ้มลึกลับ “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ป่านนี้พวกเธอคงกำลังสนุกกันสุดเหวี่ยงแล้วล่ะ!”

โจวหยาง: “สนุกสุดเหวี่ยง? หมายความว่ายังไงครับ?”

ถังอวี้เหมยใช้ริมฝีปากเซ็กซี่บุ้ยใบ้ไปทางนอกประตู “เธอออกไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง”