บทที่ 8

โจวหยางเดินตามถังอวี้เหมยออกจากห้อง เมื่อมองออกไป ก็ต้องตกตะลึงจนตาค้าง

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ในห้องจัดเลี้ยงก็มีบริกรชายเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคน

พวกเขาสวมกางเกงสแล็คสีขาว ท่อนบนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำ ทรงผมจัดแต่งอย่างประณีตและแต่งหน้าบางเบา ดูหล่อเหลาเจริญตาเจริญใจ

หนึ่งในนั้นกำลังเต้นอย่างสุดเหวี่ยง มือจับเสาเหล็ก ท่วงท่ายั่วยวน

“เต้นแบบนี้ไม่เห็นจะเร้าใจเลย!”

พี่ลอร่าตะโกนลั่น ก่อนหยิบเบียร์สองขวดเดินเข้าไป เทราดลงบนศีรษะของชายคนนั้น

เบียร์ที่มีฟองขาวฟ่อด พลันไหลลงมาจากศีรษะของชายหนุ่ม ผ่านไหปลาร้า ไหลผ่านกล้ามอกและหน้าท้องที่กำยำ จนกระทั่งกางเกงเปียกชุ่ม...

“แบบนี้สิค่อยสะใจหน่อย!”

พี่ลอร่าหัวเราะลั่น หยกบนลำคอและเครื่องประดับทองคำที่มือส่องประกายรับกัน ดูหรูหราสูงส่งจับใจ

ชายหนุ่มผู้นั้นคุกเข่าลงเหมือนสุนัข แลบลิ้นเลียเบียร์บนร่างกาย เพื่อเอาใจลอร่าอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู

ตอนนี้เอง โจวหยางถึงได้เข้าใจ ว่าที่ไฮโซสาวเหล่านี้สุภาพกับเขาขนาดนั้น ก็เพราะเห็นแก่หน้าถังอวี้เหมย สิ่งที่กำลังแสดงออกมาในตอนนี้ต่างหากคือตัวตนที่แท้จริงของพวกเธอ

“ฉันอยากร้องเพลงแล้ว!” ถังเชี่ยนที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น

“ไม่ต้องเต้นแล้ว ไม่ต้องเต้นแล้ว!” พี่ลอร่าโบกมือให้ชายหนุ่มกลุ่มนั้น “เจ๊เขาจะร้องเพลง ไปบริการหน่อย”

“พี่สาวครับ ผมมาแล้ว!”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวคนหนึ่งคลานเข้าไป คุกเข่าลงตรงแทบเท้าด้านหลังถังเชี่ยน ก่อนกระตุกแขนเสื้อเธอเบา ๆ

ถังเชี่ยนจึงนั่งลงบนแผ่นหลังของเขา ท่าทางคล่องแคล่ว ไม่มีความรู้สึกขัดเขินแม้แต่น้อย

เมื่อชายหนุ่มอีกคนส่งไมโครโฟนให้ถังเชี่ยน เขาก็ยังคุกเข่าใช้แท็บเล็ตช่วยเธอเลือกเพลงอีกด้วย

ถังเชี่ยนมีสีหน้าเย็นชาหยิ่งผยอง นั่งอยู่บนแผ่นหลังของชายชุดขาว ไม่ต่างจากราชินีผู้สูงศักดิ์

ในไม่ช้า เสียงขับร้องอันไพเราะดั่งนกการเวกของถังเชี่ยน ก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยง

บริกรทุกคนต่างก็ส่งเสียงโห่ร้อง ปรบมือ คอยเอาใจ

ในวินาทีนี้ โลกทัศน์ของโจวหยางแทบพังทลาย

ชายหนุ่มกลุ่มนี้ดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าเขาเสียอีก คงเป็นพวกที่เรียนไม่จบ และออกมาทำงานสายนี้โดยตรง

การที่ได้เห็นพวกเขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเอง ทำให้ในใจโจวหยางรู้สึกซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก

ถังอวี้เหมยที่อยู่ด้านข้างตบไหล่โจวหยางเบา ๆ ขณะยิ้มพูดว่า “เพื่อนสนิทของฉันทำให้เธอตกใจไปเลยสินะ?”

“เปล่าครับ ไม่ใช่สักหน่อย!” โจวหยางทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “พี่เหมย ถ้าวันนี้ผมไม่มา พี่ก็...”

ถังอวี้เหมยยิ้มเล็กน้อย “ใช่ ฉันก็จะเหมือนคนอื่น ๆ นั่นแหละ”

โจวหยางพลันรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“แต่อย่าคิดมากเลยนะ พวกเราก็แค่มาปลดปล่อยกันเฉย ๆ ไม่มีอะไรเกินเลยหรอก!” ถังอวี้เหมยกล่าว “เพื่อนสนิทของฉันพวกนี้ ถึงจะเล่นสนุก แต่ก็มีขอบเขต พวกเธอไม่มีทางไปมีสัมพันธ์กับผู้ชายขายบริการแบบนี้แน่”

จากนั้น เธอก็ขยับริมฝีปากแดงเรื่อเข้ามาใกล้หูโจวหยาง ก่อนกระซิบด้วยลมหายใจหอมกรุ่น “หนึ่งคือรังเกียจว่าพวกเขาสกปรก สองคือพวกเขาไม่คู่ควร”

โจวหยางพยักหน้า เข้าใจดีว่าผู้หญิงกลุ่มนี้ที่มากับถังอวี้เหมย ล้วนแต่เป็นไฮโซสาวผู้รวยล้นฟ้าของจริง

ส่วนพวกไฮโซสาวที่ไปหาผู้ชายตามไนต์คลับ ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่รู้จักพอเท่านั้น เทียบกับพวกเธอไม่ได้สักนิด

“โจวหยาง มาดื่มเป็นเพื่อนฉันสักแก้วสิ!”

ถังอวี้เหมยรินวิสกี้สองแก้ว ยื่นให้โจวหยางแก้วหนึ่ง

โจวหยางรับแก้วมา เหลือบมองบริกรชายที่กำลังคุกเข่าให้บริการ พลางถามถังอวี้เหมย “พี่ครับ ดูทรงแล้ว ผมต้องคุกเข่าดื่มด้วยไหมครับเนี่ย?”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!” ถังอวี้เหมยหัวเราะลั่น มือขาวเนียนวางบนไหล่ของโจวหยาง หัวเราะจนตัวโยน “โจวหยาง เมื่อก่อนไม่เห็นจะรู้เลยว่าเธอก็มีอารมณ์ขันเหมือนกันนะ?”

“เมื่อก่อนผมไม่ได้สนิทกับพี่ขนาดนี้ เลยไม่กล้าคุยเล่นด้วยน่ะครับ”

ประโยคนี้ของโจวหยางเป็นความจริง

“งั้นต่อไปก็สนิทกันให้มากขึ้นสิ!” ถังอวี้เหมยขยับเข้ามาใกล้อีกนิด จนเรียวขางามแนบชิดกับขาของโจวหยาง เธอเม้มปาก ดวงตาคู่สวยทอประกายระยิบระยับขณะถามว่า “แบบนี้สนิทพอหรือยังจ๊ะ?”