LOGINShare
บทที่ 583
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 584
“ไม่เป็นไรจริงๆ” เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นมาจั๋วซือหรานคิด “ให้ข้ารักษาให้ท่านเถอะ มีโรคก็ต้องรักษาโรคสิ ไม่มีโรคร่างกายจึงจะแข็งแรง...”ฉุนจวินพอได้ยินคำพูดนี้จึงถอนใจโล่งออกมาพอรู้ว่าแม่นางจิ่วจะรักษาให้นายท่าน ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเห็นว่านายท่านกับแม่นางจิ่วจับมือถือแขนกันด้วยฉินจวินจึงถอยออกจากห้องอย่างรู้ความจั๋วซือหรานรักษาให้เขา พลางบอกเขาถึงเรื่องในวันนี้ส่วนใหญ่ก็เพราะ เขาเป็นคนที่ยื่นมือเข้าไปช่วยนางก่อน และเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างกายนางมาตลอดดึงนั้นจั๋วซือหรานจึงไม่เคยป้องกันอะไรเขาเลยยิ่งไปกว่าเรื่องอีกมากมาย ถ้าไปพูดกับคนอื่นก็ไม่ค่อยเหมาะสม จะพูดกับแม่ ก็กลัวแม่จะเป็นห่วงที่พูดกับเฟิงเหยียนก็เหมือนจะเหมาะสมที่สุดแล้ว เขาเองก็พูดน้อย ถนัดรับฟังมากกว่า นิสัยเช่นนี้ของเขา ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะโพนทะนาไปทั่วยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็รักษาอาการบาดเจ็บให้นาง มีจุดนี้อยู่จึงยิ่งปลอดภัยขึ้นไปอีกเฟิงเหยียนฟังเงียบๆ ได้ยินว่านางต้องไปเจอกับการเพ่งเล็งของตระกูลเหยียน แล้วยังไปค่ายป้องกันนอกเมืองรักษาให้ทหารอีก คนที่ตลาดมืดก็ยังมาหาเรื่องนาง...เฟิงเหยียนขมวดคิ้ว “หอจันทร์เงิน? ไ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 585
ดวงตาจั๋วซือหรานถลึงโตขึ้นมาก่อน สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือดวงตาลึกซึ้งราวกับทะเลราตรีที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมลึกซึ้งสวยงาม และดึงดูดราวกับกระแสวนจั๋วซือหรานสบตากับเขาครู่หนึ่ง เห็นในดวงตาของเฟิงเหยียนรอยยิ้มที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น ในที่สุดนางก็ไม่ทนแล้ว รีบปิดตาลงดังนั้น นางจึงไม่ทันสังเกต ว่าหลังจากนางหลับตาไปครู่หนึ่ง สีหน้าในดวงตาคู่งามของชายหนุ่ม มีเจ็บปวดจากการอดกลั้นเพิ่มขึ้มาพอสมควรเพราะเขาแบ่งพลังให้กับจั๋วซือหรานอีกครั้ง ดังนั้นตระกูลเฟิง จึงลงโทษเขาเช่นนี้ความรู้สึกเจ็บปวดทะลวงใจทะลุกระดูกนั่น ทำเอาเขาเกร็งไปทั้งตัวทั้งๆ ที่หลายปีนี้ ในฐานะที่เห็นภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์ ก็เจอเรื่องทุกข์ทรมานมาไม่น้อยแล้วแท้ๆ ตามหลักการก็ควรจะไม่รู้สึกกับความเจ็บปวดใดๆ แล้วแต่เพราะความเจ็บปวดนี้ ก็ยังเกร็งขึ้นมาทั้งตัวมือของจั๋วซือหรานจับไปที่เอวของเขาเบาๆ ดังนั้นจึงสัมผัสได้ถึงอาการเกร็งตัวของร่างกายเขาจั๋วซือหรานพอคิดจะลืมตา ก็ถูกมือข้างหนึ่งของเฟิงเหยียนปิดตาไว้ส่วนมืออีกข้างของเขา ก็ช้อนท้ายทอยนางแนบสนิทยิ่งขึ้นจั๋วซือหรานรู้สึกแค่ว่า จูบที่ดึงดันกลับอบอุ่นแต่เดิมของชายหนุ่ม เวลานี
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 586
เฟิงเหยียนส่งนางที่ประตูห้องนอน “ถ้าหากมีอะไรให้ข้าช่วย...”เฟิงเหยียนยังพูดไม่จบ จั๋วซือหรานก็โบกไม้โบกมือ “ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้าจัดการได้หมด”ฉุนจวินรออยู่ข้างนอก พอเห็นประตูเปิดออกก็เดินเข้ามาจั๋วซือหรานหยุดเท้าลงกะทันหัน เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ หันหน้ากลับไปหาเฟิงเหยียน “จะว่าไปก็มีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านอ๋องช่วยเหมือนกัน”และไม่รู้ว่าเป็นความความเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า จั๋วซือหรานรู้สึกว่าตอนที่ตนเองพูดว่าต้องการความช่วยเหลือ ในดวงตาของชายหนุ่ม ก็เหมือนมีประกายน้อยๆ วาบขึ้นมาอย่างชัดเจนเหมือนกับว่า อยากให้ความช่วยเหลือแก่นางมากอย่างไรอย่างนั้น“ลองพูดมาสิ” เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานคิดๆ “ข้าอยากได้เมล็ดพันธุ์คุณภาพดีหลายๆ ชนิดน่ะ พวกพืชไร่ผลไม้ยาสมุนไพรหรือพวกพืชวิเศษอะไรก็ได้”ครั้งนี้ที่เผชิญหน้ากับตระกูลเหยียน ไม่ใช่แค่วัตถุดิบที่ซื้อมาจากหอฟ้าดาวที่ใช้หมด แต่วัตถุดิบยาที่ปลูกไว้ในมิติของจั๋วซือหรานเองก็ใช้ไปไม่น้อยแม้ว่าจะให้เฉวียนคุนใช้น้ำพุวิเศษมาปลูกพืชในสวนบ้านตนเอง แต่ก็ทำมากเกินไปไม่ได้ ไม่เหมือนในมิติของนางเอง ไม่ว่าจะปลูกจนเติบโตแค่ไหน ก็ไม่มีใครล่วงรู้จั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 587
ฉุนจวินม่านตาหดลง เขารีบพุ่งตัวขึ้นมา ยื่นมือมาประคองเฟิงเหยียน อุทานเสียงต่ำ “นายท่าน!”เฟิงเหยียนถูกประคองให้นั่งลงบนแคร่ รับผ้าเช็ดหน้าที่ฉุนจวินส่งมาให้ เช็ดเลือดสดที่ปากและจมูกเขาหอบหายใจต่ำหลายครั้ง จึงยื่นมือมารับน้ำชาที่ฉุนจวินยื่นส่งมาให้ กลั้วปากล้างกลิ่นคาวเลือดในปากออกไปไม่รู้เพราะอะไร ตอนนี้ อารมณ์แรกสุดที่พุ่งขึ้นมาในใจเฟิงเหยียนถึงได้เป็นความโชคดียังดีที่ตอนที่ตนเองจูบนาง ไม่ได้รู้สึกอยากกระอักเลือด ไม่เช่นนั้นจั๋วเสียวจิ่วที่จมูกดีขนาดนั้น จะต้องจับสังเกตได้แน่ในดวงตาของฉุนจวินมีความกังวลอย่างหนักหนาขึ้นมา ขมวดคิ้วแน่นเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าพวกนั้นจากตระกูลเฟิงบ้าไปแล้วหรือ?! แค่ช่วงสั้นๆ แค่นี้ถึงกับใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษท่านถึงสองครั้งเชียว?”ในเสียงของฉุนจวินมีความตกตะลึงอย่างไม่อยากเชื่ออยู่ด้วย คนพวกนั้นในตระกูลเฟิง ต่อให้จะใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษนายท่านเพื่อตักเตือน แต่ฉุนจวินก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจทว่าในเวลาสั้นๆ แค่นี้ กลับลงโทษถึงสองครั้ง! หรือว่าคนเหล่านั้นในตระกูลเฟิง ไม่กลัวที่จะทำให้นายท่านต้องเจอเรื่องอันตรายอย่างนั้นหรือ!ดวงตาเฟิงเหยียนหรุบต่ำ หล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 588
เฟิ่งเหยียนในมือมีหน้ากากเพิ่มมาหนึ่งชิ้น ถูกเขาครบเอาไว้บนหน้า “พอดีเลย ข้าจะไปสักรอบหนึ่ง”เฟิงเหยียนเดินออกมาจากตำหนักเฝินเทียน เดินออกมายังไม่ไกลนัก“นายท่าน” เสียงขรึมต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหน้าเฟิงเหยียนหยุดเท้าลง ยกมือกดไปบนหน้ากาก หน้ากากที่เดิมทีสะอาดหมดจด รอยไหม้สีแดงประหลาดค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาพอแหงนตาก็เห็นเวินป๋อยวนยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก“ตันติ่งทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่” เสียงของเฟิงเหยียนต่ำขรึมเย็นชา ไม่มีสูงต่ำเวินป๋อยวนตอบกลับ “แค่ออกมาเดินเล่น”“พักผ่อนไวไวแล้วกัน” เฟิงเหยียนพูดประโยคนี้จบ ก็ไม่ได้คิดจะพูดอะไรให้มากความนัก ยกเท้าเดินออกมาเวินป๋อยวนมองแผ่นหลังที่จากไปของเขา เอ่ยขึ้นอย่างมีมารยาท “นายท่านก็กลับดีดี”เฟิงเหยียนเดินมาไกลแล้ว เวินป๋อยวนกลับยังคงมองทิศทางที่เขาเดินไป แต่ในประกายในดวงตาเวินป๋อยวนกลับค่อยๆ สงสัยนายท่านก่อนหน้านี้ไม่ใช่บอกว่าช่วงนี้ไม่อยู่ที่เมืองหลวงหรือ? นี่กลับมาเมื่อไรกัน? ทำไมจึงไม่มีข่าวคราวเลย......เช้าวันถัดมา จั๋วซือหรานพาแม่กับน้องชายส่งไปที่ตลาดมืดในรถม้า จั๋วหวายทั้งอยากรู้อยากเห็นทั้งกระวนกระวาย “ท่านพี่ ที่นี่คือต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 589
ชายสองคนที่เดินเข้ามาอย่างขึงขัง ร่างกายค่อนข้างกำยำ ผิวสีคล้ำ บนคอกับแขนมีรอยสักสีดำประหลาดอยู่เส้นผมถักเป็นเปียเล็กมันวาวหลายเส้น ปลายเปียเล็กยังห้อยไว้ด้วยลูกปัดหลากสีคิ้วเข้มตาโต รูปทรงคิ้วตาคมชัดมีมิติ แปลกใหม่ไม่คุ้นตา มองแล้วไม่เหมือนคนแคว้นชางสีผิว หน้าตากับการแต่งกายเหมือนมาจากแดนใต้ทางนั้นจั๋วซือหรานมองพวกเขาเรียบๆ ตอนแรกยังคิดว่าพวกคนชายแดนทางใต้เข้ามาหาเรื่องเลยนางกลับไม่รู้สึกแปลกประหลาด ถึงอย่างไรตอนนี้นางก็ยังขังคนชายแดนทางใต้ไว้ที่คุกใต้ดินตำหนักตำหนักชิ่งหมิงถึงสองคนครั้งนี้ถือว่าทำลายแผนร้ายของนักปราชญ์หญิงแดนใต้ของพวกเขาไปอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็มีความบาดหมางกันขึ้นมาบ้างแล้วพอเห็นท่าทางเดินเข้ามาของพวกเขา เซี่ยอวิ๋ฯเหนียงกับจั๋วหวายก็ตึงเครียดขึ้นมามีแต่จั๋วซือหราน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ด้วยท่าทีไม่วิตกกังวล ในสีหน้าไม่มีความหวาดกลัวกระทั่งความลนลานลูกน้องของหอเฟิ่งเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางจั๋วจิ่ว ทางนี้คือเจ้าสำนักทั้งสองของพวกเรา”ที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือเจ้าสำนักสองคนของหอเฟิ่งเสวี่ย: สองพี่น้องหลงซ่งกับหลงหยวนจั๋วซือ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 590
หลังจากนั้นจึงเห็นคิ้วงามที่เลิกขึ้นเบาๆ ของหญิงสาวสะสวยคนนี้ ค่อยๆ ลดระดับลงมา“ทำให้เจ้าสำนักทั้งสองให้ความสำคัญเช่นนี้ได้ ดูท่าจะเป็นเงินก้อนเลยเอาการเลย...” จั๋วซือหรานคำนี้พูดออกมาเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มในใจหลงซ่งเต้นตึกตัก นายท่านคิดจะปกปิดตัวตนฐานะมาตลอด จะมาพังด้วยมือพี่น้องอย่างพวกเขาไม่ได้! เขาทำไมถึงรู้สึกว่าแม่นางจั๋วจิ่วคนนี้ เหมือนจะรู้อะไรไปทั้งหมดกันนะ?จั๋วซือหรานเอ่ยขอบคุณ “ไม่ว่าอย่างไร ก็ขอบคุณเจ้าสำนักทั้งสองมาก ให้หน้าขนาดนี้ ข้าคิดว่าแม่กับน้องชายของข้าระหว่างทางนี้คงไม่ถูกละเลยแน่ๆ”“แม่นางจิ่วโปรดวางใจ” หลงหยวนถอนใจโล่งออกมา น่าจะได้สติกลับมาแล้วว่าตนเองเกือบจะเปิดโปงตัวตนของนายท่านเสียแล้วพอเห็นว่ากว่าจะกลบเกลื่อนลงมาได้ จึงถอนใจโล่งออก หรุบตาลงต่ำพอหรุบตาลง หลงหยวนม่านตาก็หดลง กระทั่งคอหอยยังเกร็งเป็นระยะเพราะสายตาที่เขาเห็น คือแขนเสื้อของแม่นางจั๋วจิ่วตรงหน้า...ยิ่งไปกว่านั้นสายตานี้ของเขา ก็มองเห็นเข้ากับหนวดอ่อนนุ่มสีแดงหลายเส้นกับครึ่งตัวของแมลงตัวอ้วนกลมขนาดลูกชิ้น หดกลับเข้าไปที่แขนเสื้อของนางพอดี! หลงซ่งกับหลงหยวนมาจากดินแดนทางใต้! จะไม่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 591
จั๋วซือหรานอันที่จริงก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมจั๋วหวายต้องร้องไห้ แต่พอคิดๆ แล้วเด็กคนนี้ตั้งแต่เด็กก็ถูกปกป้องด้วยเจ้าของร่างคนเดิมมาตลอด ยิ่งไปกว่นั้นโตมาขนาดนี้แล้วก็แต่ก็ยังไม่เคยออกจากเมืองหลวงแล้วยิ่งไม่เคยห่างกายจากตัวพี่สาวอีก บวกกับตอนนี้ที่ในเมืองหลวงเต็มไปด้วยสารพันปัญหา ตัวเองก็ช่วยพี่สาวแบ่งเบาภาระไม่ได้ชายหนุ่มเศร้าในใจ เหมือนว่าจะดูเข้าใจขึ้นมาแล้วหลังผ่านไปครู่หนึ่ง เซี่ยอวิ๋นเหนียงก็พาจั๋วหวายไปที่ตนเองทางนั้น พูดเสียงต่ำกับเขา “เอาล่ะ อย่าทำให้พี่สาวเจ้าเสียใจสิ”จากนั้นเซี่ยอวิ๋นเหนียงก็มองจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นว่า “หรานหราน เจ้าดูแลตัวเองดีดี ไม่ต้องกังวลข้ากับเสี่ยวหวาย”“ท่านแม่เองก็ด้วย” จั๋วซือหรานยิ้มๆแต่ว่าเซี่ยอวิ๋นเหนียงยิ้มไม่ออก นางจับมือจั๋วซือหรานไว้แน่น จ้องมองตาจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจว่า “หรานหราน ข้ากับเสี่ยหวายกลับไปบ้านตายาย เจ้าอยู่ที่เมืองหลวงก็จะไม่มีอุปสรรคใดอีกแล้ว ดังนั้น เจ้าก็อย่าเสียใจไปเลย”จั๋วซือหรานมองดวงตาที่ตั้งใจของท่านแม่ ในใจดูจะตื้นตันหน่อยๆนางฟังออก ว่าท่านแม่ตอนนี้ยังรู้สึกโทษตนเองอยู่ ก่อนหน้านี้ที่ถูกตระกูลจั๋ว
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1277
ขณะที่ตระหนักถึงจุดนี้ จั๋วซือหรานก็ตระหนักได้ถึงอีกจุดหนึ่งถ้าบอกว่า ตนเองหลังจากนี้อยู่ห่างเขาไม่ได้ แต่หลังจากนี้ยังต้องการแสงแดดล่ะก็เช่นนั้นก็เท่ากับว่า...นางมองชายหนุ่มที่โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม เห็นอักขระคำสาปประหลาดบนหน้าตาคนสมองทื่อนี้ ปรากฏขึ้นมาต่อเนื่อง หายไป แล้วก็โผล่ออกมารักษาแผลไฟไหม้...จั๋วซือหรานจึงเดินเข้าไปสองก้าวอย่างอดไม่อยู่ พอมาถึงตรงหน้าเขา ก็ยกมือขึ้นมาเบาๆเขาไม่ขยับ จ้องมองนางนิ่งจั๋วซือหรานแตะลงไปบนหน้าเขาเบาๆ ราวกับว่าแค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยเท่านั้นนางขมวดคิ้วแน่นเขามองนางเงียบๆจั๋วซือหรานนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยเสียงต่ำขึ้นว่า "พลังวิญญาณของข้า ช่วยอะไรท่านไม่ได้แล้วหรือ"น่าจะเพราะตนเองตั้งท้องจนงงๆ ไปแล้วจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะไม่พอใจเจ้าคนสมองมีปัญหาตรงหน้านี้ ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอะไรมากกระทั่งถึงตอนนี้ จั๋วซือหรานจึงเพิ่งรู้สึกตัวพลังของตนเองก่อนหน้านี้ ทั้งๆ ที่สามารถบรรเทาอาการทำร้ายตนเองของเฟิงเหยียนได้แท้ๆ แล้วยังทำให้เขาต้านทานแสงแดดได้ระดับหนึ่งอีกด้วยแต่ตอนนี้ทำไมเหมือน...มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ?ทว่าเฟิงเหยียน ดูเหมือนจะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1276
ขณะที่จั๋วซือหรานขมวดคิ้วคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมถึงมุดเข้ามาด้วยกัน...กับเขาในผ้าห่มที่มืดสนิทนี้ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังขึ้นเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ ในผ้าห่มมืดๆ ภายใต้ระยะใกล้ชิดที่แทบจะเบียดกันของคนทั้งสองนี้ จึงยิ่งชัดเจนเป็นพิเศษ...กระทั่งความหยาบกร้านแหบพร่าเล็กๆ ในน้ำเสียง ก็ยังชัดเจน ชัดเจนเอามากๆ!ยิ่งไปกว่านั้น เพราะความใกล้ชิดมากๆ ยังมีกระแสลมแผ่วๆ ที่เหมือนจะพัดผ่านข้างหูนางไปเหมือนกับแม้กระทั่งตอนที่เขาหัวเราะเสียงทุ้ม การสั่นสะเทือนของทรวงอก ตนเองก็ยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนด้วย!จั๋วซือหรานกัดริมฝีปากเบาๆจึงได้ยินเสียงของตาคนสมองทื่อ ยังคงเป็นเส้นเสียงหยาบๆ ที่ชวนหลงใหลนั่นอยู่บอกกับนางว่า "นี่เจ้ากำลัง...เชื้อเชิญข้าหรือ?"จั๋วซือหรานเพิ่งตื่นขึ้นจากความฝันที่อยู่กับคนรัก ถือว่าถูกกวนให้ตื่นก็ได้ มีอารมณ์ขุ่นเคืองอยู่บ้างก็เรื่องปกติดังนั้นนางจึงไม่มีเวลามาปรับอารมณ์กับตาคนสมองทื่อนี่จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นว่า "ข้าควรจะมองท่านถูกเผาตายทั้งเป็นไปซะ"ตาสมองทื่อนี่ก็ไม่รู้ทำไมผ่านไปคืนนึงนิสัยก็เปลี่ยนไป จู่ๆ อารมณ์ก็ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้นบางทีคงเพร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1275
จั๋วซือหรานได้ยินอารมณ์เจ็บปวดจากในน้ำเสียงเขา และได้ยินถึงอารมณ์เสียใจด้วยอันที่จริงสำหรับสำหรับอาการข้าหึงตัวข้าเองที่แปลกใหม่นี้ จั๋วซือหรานก็รู้สึกจนใจอยู่หน่อยๆ แล้วยังดูน่าขำอีกด้วยผลลัพธ์คือพอแหงนตามอง สีหน้ารอยยิ้มบนหน้าจั๋วซือหรานเหล่านั้น ก็แข็งทื่อไปทันทีอารมณ์ที่เรียกว่าความกังวล ก่อตัวขึ้นมาในดวงตามิน่าในน้ำเสียงเขาถึงมีความเจ็บปวดอยู่ตอนนี้ อักขระคำสาปปรากฏขึ้นบนตัวเขาแล้ว แสดงรูปลักษณ์ที่ประหลาดออกมา"นี่คือ..." จั๋วซือหรานยกมือมากำข้อมือเขาแต่นี่ไม่ใช่ความจริง เป็นแค่เขตแดนจิตใต้สำนึกบางอย่าง เป็นแค่ในความฝันเท่านั้น แน่นอนว่าจับชีพจรเขาไม่ได้"ไม่เป็นไร" บนสีหน้าชายหนุ่มแม้จะเต็มไปด้วยอักขระคำสาปประหลาด สายตาที่ก้มลงมามองนางกลับดูอบอุ่น "ไม่เป็นไร"เหมือนกลัวว่านางจะกังวล เขาจึงบอกว่าไม่เป็นไรขึ้นมาอีกครั้งจั๋วซือหรานตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ขมวดคิ้วขึ้นมานิ้วโป้งของชายหนุ่มกดลงเบาๆ ที่หว่างคิ้วนาง นวดๆ เหมือนติดจะนวดคลายสีหน้าอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นออก"พักผ่อนให้ดี กินข้าวให้ดีด้วย" เขาเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานเบ้ปากเบาๆ เหลือบมองเขา "ถ้าหากเจ้าส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1274
จั๋วซือหรานไม่ส่งเสียง ครู่เดียว จึงถอนใจเบาๆ เอ่ยขึ้นว่า "อันที่จริง ข้าเองก็ไม่ได้ยืนหยัดขนาดนั้น แค่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาจนตรอกจริงๆ ข้าก็ยังไม่อยากละทิ้งทั้งที่ยังไม่ได้ลอง"เฟิงเหยียนกอดนาง ในสีหน้ามีความเจ็บปวดเสียงยิ่งแหบพร่า เอ่ยขึ้นว่า "ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาเหยียบซ้ำรอยมารดาของข้า และข้าก็ไม่อยากให้ลูกของเราเติบโตมาเป็นเหมือนข้าด้วย หากเรื่องนี้ ไม่มีวิธีอื่นแก้ไขได้นอกจากปล่อยให้มีฝันร้ายแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ...ข้าก็หวังให้ฝันร้ายนี้หยุดลงที่ตัวข้าพอ"เสียงของชายหนุ่มแหบพร่ามาก ในน้ำเสียง...ก็มีความสิ้นหวังที่ปิดไว้ไม่มิดอยู่ ทิ่มแทงเข้ามาที่ใจของจั๋วซือหรานต้องเป็นแบบไหนกันนะ...ถึงบีบคั้นให้คนดีๆ ที่หยิ่งทะนงและยอดเยี่ยมคนหนึ่งตกอยู่ในสภาพนี้...ราวกับสัตว์ที่ถูกกักขังไว้จั๋วซือหรานมองเขา ครู่ต่อมา ก็ถอนหายใจเบาๆเอ่ยขึ้นว่า "จริงๆ แล้ว...เดิมทีข้าเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ การวางแผนและความคิดของข้าจึงไม่ได้เล่าใด้คนอื่นฟัง"เฟิงเหยียนไม่พูดอะไร แค่แหงนตามองนางเงียบๆจั๋วซือหรานยิ้มๆ "ข้ารู้สึกจริงๆ ว่าไม่แน่ข้าอาจมีวิธี แม้ตอนนี้ข้ายังพูดถึงเหตุผลออกมาให้ชัดเจนไม่ได้ แต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1273
แม้จะบอกว่าเป็นความฝัน แต่อันที่จริงจั๋วซือหรานก็ค่อยๆ เข้าใจแล้ว ว่าเพราะอะไรหลังจากฝันถึงเขาครั้งที่แล้วจนมาถึงครั้งนี้ นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝันถึงเขาอีกพอมาคิดอย่างละเอียด เหมือนว่าตอนฝันถึงเขาครั้งที่แล้ว จะเป็นหลังจากที่นางมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาดังนั้นจั๋วซือหรานจึงค่อยๆ เข้าใจ บางทีน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้การดูดหยางบำรุงหยินของนางก็ดูดซับมาจนพอเข้าใจแล้ว เหมือนว่าพอดูดซับมาถึงระดับหนึ่ง ก็จะเกิด...ถ้าจะพูดว่าเป็นความฝัน สู้บอกว่าเป็นการสื่อสารทางจิตใต้สำนึกกับความทรงจำของเฟิงเหยียนส่วนที่ถูกผนึกไปจะดีกว่า?และไม่ว่าจะ 'ความฝัน' ครั้งที่แล้ว หรือว่าครั้งนี้ก็มองออกได้ไม่ยากเฟิงเหยียนน่าจะเข้าใจต่อสถานการณ์อยู่ ดังนั้นบางทีจิตใต้สำนึกเขายังคงอยู่มาตลอด เพียงแต่ถูกสมองทื่อๆ นี่กดเอาไว้ หรือบางทีคงถูกสภาผู้อาวุโสลงมือสะกดเอาไว้ไม่แน่ว่า อาจจะต้องมีชนวนเหตุบางอย่าง ถึงจะสามารถปลุกขึ้นมาได้จั๋วซือหรานอยากจะรู้ชนวนเหตุนั้นว่าคืออะไรกันแน่"ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะดีขึ้นมา?" จั๋วซือหรานถามแต่เฟิงเหยียนกลับเหมือนจะจำจุดสำคัญนั้นไม่ได้แล้ว ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเหมือนขมขื่น เหมือนว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1272
ในห้วงฝันนางมองมือตัวเอง สับสนไปหมดทั้งตัว เหมือนยังตั้งตัวกลับมาไม่ได้เพราะนางถ้าไม่หลับลึก ก็จะเอาจิตใต้สำนึกส่งเข้าไปในมิติ จึงฝันน้อยครั้งมากดังนั้นตอนที่ดำดิ่งสู่ห้วงฝัน นางยังรู้สึกไม่คุ้นอยู่หน่อยๆ มองมือตนเอง รู้สึกไม่คอ่ยเป็นจริงสักเท่าไรวินาทีต่อมา มือข้างหนึ่งก็ทาบมาบนมือของนางมือข้างนั้น ข้อต่อกระดูกชัดเจน นิ้วเรียวยาว เล็บตัดมาดูสะอาดสะอ้าน ผิวหนังขาวซีดเย็นเหมือนไม่โดนแดดมานานสายตาของจั๋วซือหรานจ้องนิ่งอยู่บนมือข้างนี้ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกขึ้นมามองไปยังเจ้าของมือนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีที่ตินั่นทั้งที่เป็นใบหน้าที่เพิ่งเห็นไปก่อนหลับตาลงเมื่อครู่แท้ๆ แต่ตอนนี้พอมอง กลับยังคงทำให้นางรู้สึกเหมือนไม่เจอกันเสียนานสายตาของชายหนุ่มอบอุ่น ด้านในมีความรู้สึกอารมณ์เหมือนความเจ็บปวดแฝงอยู่"จั๋วเสียวจิ่ว..." เขาก้มหน้าลงเรียกนางจั๋วซือหรานมองเขา จากนั้นจึงออกแรงบีบมือเขา และน่าจะเพราะออกแรงมากเกินไปปลายเล็บจึงเหมือนจิกลงไปในเนื้อเขาฝันถึงเขาอีกแล้วจั๋วซือหรานมีปฏิกิริยาขึ้นมา ครั้งนี้เหมือนกับครั้งนั้นเลย ฝันถึงเฟิงเหยียนยิ่งไปกว่านั้นยังดูเหมือนจริงเป็นพิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1270
แต่กลับรู้ตัวตนฐานะผู้ชายทรยศของเฟิงเหยียนได้ ไม่ต้องคิดเลยว่าคงเป็นจั๋วหวายพล่ามออกมาแน่"จั๋วหวายมาบอกเจ้าหรือ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นคำหนึ่งจวงอี๋ไห่ พยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณชายเสี่ยวหวายไม่หลอกข้าหรอก คุณชายเสี่ยวหวายบอกว่าเป็นผู้ชายทรยศ เช่นนั้นกว่าครึ่งก็ต้องเป็นผู้ชายทรยศแล้ว"ปันอวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบาในห้อง จั๋วซือหรานนั่งลงข้างโต๊ะเฟิงเหยียนไม่พูดอะไร รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งจั๋วซือหรานกำถ้วยไว้ ใช้นิ้วมือลูบไล้ขอบถ้วยเบาๆ"อีกเดี๋ยวพออาหารส่งเข้ามา ก็กินสักหน่อยแล้วค่อยนอนพัก" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ห้ามปฏิเสธจั๋วซือหรานแหงนตามองเขา กำลังจะบอกว่ายังไม่หิวก็เห็นริมฝีปากบางของชายคนนี้เม้มเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์จะมาหารือกับเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ..." สายตาเขาทอดลงไปที่ท้องน้อยนาง แววตาลึกซึ้งจากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า "แต่การจะเตือนให้เจ้ากินอะไรดีดีก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่" สายตาเขายกขึ้นมาจากท้องน้อยจั๋วซือหรานเลื่อนมาที่ดวงตานาง จ้องมองดวงตานาง เอ่ยต่อว่า "ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยเจ้ากลับมา ยิ่งไปกว่นั้นเรื่องถูกพลังศักดิ์สิท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
