บทที่ 802

จักรพรรดิเฒ่ากับพระสนมเอกล้วนไม่เข้าใจความหมายของจั๋วซือหราน และสัมผัสได้ว่าแมลงนั่นแปะลงมาบนคอของพวกเขา ความรู้สึกนั้น...

ทำเอาขนขนลุกเลยทีเดียว เพราะเหมือนพวกมันกำลังรวมเข้ามาในร่างกายตนเองอย่างไรอย่างนั้น!

พวกเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้นมา แต่ว่า ในขั้นตอนนี้ ร่างกายของพวกเขาเหมือนจะคล่องแคล่วขึ้น ถูกหนวดสัมผัสไร้รูปร่างชักดึงไว้

เคลื่อนไหวคล่องแคล่วเหมือนสัตว์ที่ปีนป่ายขึ้นมาท่ามกลางราตรี ถึงแม้ความเร็วจะไม่เร็ซนัก แต่ทุกการเคลื่อนไหวก็มั่นคง ปีนขึ้นมาถึงบนกำแพงล้อม

จั๋วซือหรานเอียงตามองชิงหง ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับสายตาตกตะลึงและชื่นชมในดวงตาของเขา

จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ คำหนึ่ง "ไปเถอะ"

จากนั้นร่างของนางก็กระโจนขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ปลายเท้าแตะบนกำแพงเบาๆ เพียงพริบตาก็ขึ้นไปถึงบนกำแพงล้อม

และได้เห็นสถานการณ์ที่ฝั่งนั้นของกำแพงอย่างชัดเจน อดพูดไม่ได้เลย ว่าเป็นอย่างที่ชิงหงพูดจริงๆ คนคุ้มกันหนาแน่นมาก

พวกเขาตอนนี้อยู่บนกำแพงล้อม มีกิ่งไม้บดบังอยู่บ้าง จึงยังไม่ถูกพบชั่วคราว แต่ถ้ายังถ่วงเวลาอยู่ คงถูกพบอย่างรวดเร็วแน่นอน

องค์จักรพรรดิเฒ่าเอ่ยถามเสียงขรึม "แม่นางจั๋วจิ่ว