บทที่ 15

หลังจากที่จากไป ลั่วชิงยวนก็พาเซียวชูไปจัดการกับสิ่งล่อสายฟ้าในตำหนักอ๋อง แม้ว่านางจะไม่สามารถหยิบเข็มทิศออกมาได้ แต่นางก็สัมผัสได้ถึงทิศทางที่เข็มทิศชี้ไป เนื่องจากมันเป็นสมบัติของครอบครัว

ยามนี้ ฝนได้ซาลงมากแล้ว ในตำหนักยังคงสาละวนอยู่กับเรือนหลังที่ถูกฟ้าผ่า จึงไม่มีใครสังเกตเห็นลั่วชิงยวนที่พาเซียวชูลัดเลาะไปมาภายในตำหนัก

ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกตัวตั้งนานแล้ว เมื่อนางรู้ข่าวว่า ท่านอ๋องอยู่ในห้องตำรากับลั่วชิงยวน นางจึงไม่สามารถเข้าไปรบกวนได้ ได้แต่เดินไปรอบ ๆ ห้องอย่างใจจดใจจ่อ

ในที่สุด เมื่อนางได้ยินว่าลั่วชิงยวนออกมาจากห้องตำราแล้ว นางจึงรีบไปที่นั่นอย่างเร่งรีบ

แต่เมื่อนางไปถึงห้องตำรา ซูโหยวก็หยุดนางไว้ "คุณหนูรอง ท่านอ๋องบาดเจ็บสาหัส และกำลังพักผ่อนอยู่ขอรับ"

ลั่วเยวี่ยอิงตกใจ ห้องตำราของท่านอ๋องไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าไป ลั่วชิงยวนสามารถเข้าไปได้ แต่นางกลับเข้ามิได้ หรือว่าท่านอ๋องจะทรงสงสัยจริง ๆ ว่านางแย่งความดีความชอบจากลั่วชิงยวน?

“คุณหนูรอง รีบกลับไปพักผ่อนเถิดขอรับ” ซูโหยวเตือนเบา ๆ

ลั่วเยวี่ยอิงกลับมาได้สติ นางหันหลังกลับและจากไป แม้แต่ซูโหยวก็มิไปส่งนางที่ห้อง

นางรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก ทั้งอารมณ์เสียและเกลียดชัง ทั้งหมดเป็นเพราะนังผู้หญิงเลวลั่วชิงยวน!

สิ่งล่อฟ้าไร้สาระบ้าบออะไร ลั่วชิงยวนคนนั้นโง่เขลาจะตายไป ทำไมนางจะไม่รู้? เป็นไปได้อย่างไรที่นางจะเข้าใจสิ่งนี้!

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเป็นกังวล ไม่สิ มิสามารถหลอกนางโง่เขลาผู้นี้ได้อีกแล้ว ดังนั้นจะไว้ชีวิตนางต่อไปมิได้อีก! ต้องรีบจัดการนางโดยเร็วที่สุด !

หลังจากค่ำคืนที่วุ่นวาย ลั่วชิงยวนพาเซียวชูไปจัดการกับสิ่งล่อสายฟ้าทั้งหมดแล้ว ของทั้งหมดถูกเซียวชูนำออกไป ลั่วชิงยวนเองก็กลับห้องตัวเอง

ถึงแม้ว่าสิ่งล่อสายฟ้าจะถูกนำออกไปจนหมดแล้ว แต่เข็มทิศในแขนเสื้อของลั่วชิงยวนยังคงสั่นเล็กน้อย ในตำหนักอ๋องนี้ยังคงมีวิญญาณชั่วร้ายที่แข็งแกร่งอยู่ แต่มันถูกกดไว้โดยบางสิ่ง

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่มิเอื้อต่อฮวงจุ้ยที่อยู่ในตำหนักนี้ แต่ไม่มีผลกระทบมากเท่าไหร่นัก และมิได้ทำให้เข็มทิศสั่นอย่างรุนแรงนัก

ตำหนักอ๋องนี้ใหญ่เกินไป นางมิสามารถนำเข็มทิศออกมาต่อหน้าเซียวชู และเดินหาทุกซอกทุกมุมของตำหนักได้ นางไม่สามารถเอ่ยถึงปัญหาอื่นที่ยังหามิพบได้ จำเป็นต้องเก็บซ่อนเรื่องนี้ไว้เอาไว้ก่อน

เมื่อนางกลับมาที่ห้อง จือเฉาก็ได้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้นางเรียบร้อยแล้ว

“พระชายา คืนนี้ในตำหนักถูกฟ้าผ่า ท่านเป็นอะไรหรือไม่เพคะ?” จื่อเฉาถามนางด้วยความเป็นห่วง

"ข้าไม่เป็นไร" ลั่วชิงยวนส่ายหัว วางชามและตะเกียบไว้ข้างหน้าจือเฉา "คราวหน้า จงเตรียมอาหารไว้สองชุด มากินกันเถอะ"

จือเฉารู้สึกเขินอายเล็กน้อย ลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็อดมิได้ที่จะถามว่า "เหตุใดพระชายาถึงดีกับบ่าวยิ่งนักเจ้าคะ? เฉียงเวยบอกว่า บ่าวนั้นเป็นคนที่โง่เขลาที่สุด คนอย่างบ่าว เหตุใดถึงได้โชคดีได้รับความรักจากพระชายากัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกใจ "นางบอกว่าเจ้าเป็นคนโง่ แล้วเจ้าก็เชื่อนางงั้นรึ?"

เมื่อเห็นท่าทางไม่สบายใจของจือเฉา ลั่วชิงยวนก็บอกกับนางว่า "เจ้ารู้ร่างกายของเจ้าดีใช่หรือไม่ ข้าเพียงแค่อยากช่วยชีวิตเจ้า ให้เจ้าได้มีชีวิตต่อ ข้าขอกับท่านอ๋องแล้วว่า ให้เจ้ามาเป็นนางรับใช้ส่วนตัวของข้า ต่อไปนี้จงติดตามข้า แล้วฟังเพียงข้าเท่านั้น"

“ไม่ว่าคนอื่นจะพูดถึงเจ้าอย่างไร ก็อย่าได้ไปใส่ใจ ตราบใดที่ข้ามิได้ดูถูกเจ้า เจ้าก็มิได้รับอนุญาตให้ดูแคลนตน!”

จือเฉารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น นางจึงรีบคุกเข่าลงทันที "บ่าวสมควรตาย ฟังความคนพวกนั้น และเผลอคิดไปว่า ท่านดีกับบ่าวเพราะหวังประโยชน์บางอย่าง บ่าวขอประทานอภัยเจ้าค่ะ พระชายา!"

“ในอนาคต ไม่ว่าพระชายาจะให้บ่าวทำอะไร บ่าวก็จะทำ บ่าวจะฟังแต่พระชายาเจ้าค่ะ!” จือเฉากลั้นเสียงร้องไห้

"ลุกขึ้นได้แล้ว นั่งลงและกินข้าวเถอะ" ลั่วชิงยวนดึงนางขึ้นจากพื้น

หลังจากนั้นไม่นาน เซียวชูก็มาที่ประตูห้องของนาง และประโยคแรกที่เขาพูดก็คือ "พระชายาต้องการสมุนไพรอะไรหรือขอรับ"

จือเฉานำพู่กันและกระดาษมาให้ลั่วชิงยวนเขียนใบสั่งยา ยาที่ใช้ราคาไม่ถูก แต่คงมิใช่เรื่องใหญ่สำหรับตำหนักอ๋อง

นางส่งใบสั่งยาให้เซียวชู

เซียวชูพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะเตรียมสมุนไพรเหล่านี้ไว้ที่ห้องยา หากพระชายาต้องการก็สามารถไปเอาได้ทุกเมื่อขอรับ”

"เข้าใจแล้ว ต่อจากนี้จือเฉาจะเป็นคนไปรับยามาให้ข้า"

นางบอกกับเซียวชูไว้ก่อน อนาคตหากจือเฉาไปเอายาจะได้ไม่ถูกห้าม

ขณะที่เซียวชูจากไป ทันใดนั้นก็มีเงามืดลอยออกไปนอกหน้าต่าง ทำให้จือเฉาหดตัวด้วยความตกใจ "นั่นอะไรเจ้าคะ!"

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้น นางเห็นเงาสีขาวและดวงตาที่เศร้าสร้อยคู่นั้นในช่องประตู

จือเฉาค่อนข้างหวาดกลัว แต่สีหน้าของลั่วชิงยวนยังคงสงบนิ่ง นางพูดขึ้นเสียงเย็น "นางรับใช้เมิ่งเจ้ามาที่นี่มีธุระอันใด? พรางเป็นเทพ แสร้งเป็นผีก็ไม่สามารถทำให้กลัวได้หรอก"

เมื่อถูกจับได้ เมิ่งจิ่นอวี่ก็กระแทกเปิดประตูด้วยความโกรธ นางพุ่งตัวเข้ามาด้วยผมที่ยุ่งเหยิง และกรงเล็บของนาง "ข้าจะฆ่าเจ้า! เพราะเจ้าทำร้ายข้า! ถึงแม้ข้าจะตายเป็นผี ข้าก็จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!"

จือเฉากลัวมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่นางยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขัดขวาง แต่นางก็ถูกเมิ่งจิ่นอวี่ผลักออกด้วยแรงทั้งหมด

เมิ่งจิ่นอวี่คล่อมตัวลั่วชิงยวน และข่วนนางอย่างบ้าคลั่ง ลั่วชิงยวนคว้าข้อมือของนางอย่างแรง และผลักนางออกไป

"เจ้าคิดร้ายกับผู้อื่น สิ่งเหล่านี้จึงย้อนกลับมาหาตัวเอง แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า? หากเจ้าไม่มีเล่ห์เหลี่ยมสกปรก ก็คงมิลงเอยเยี่ยงนี้!" น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ หรือสงสารใด ๆ

เมิ่งจินหวี๋ที่ถูกผลักล้มลงไปที่พื้น จ้องมองนางอย่างดุเดือด และกรีดร้องว่า "ข้าอยู่ในตำหนักนี้มาหลายปี อีกเพียงก้าวเดียวก็จะสำเร็จแล้ว! มันเป็นความผิดของเจ้าทั้งหมด!! เจ้าทำลายชีวิตของข้า ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าได้ตายดีแน่!"

ท่าทางนั้นที่ดูเหมือนจะทะลุทะลวงคน

ลั่วชิงยวนเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ "เจ้าไม่มีความสามารถที่จะทำให้ข้าตายได้ จงช่วยตัวเองก่อนเถอะ"

นางเห็นว่าทั้งใบหน้าของเมิ่งจิ่นอวี่ปกคลุมไปด้วยความโกรธเกลียด นางได้ก้าวเข้าสู่นรกแล้ว และจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน นี่เป็นเพียงการแก้แค้นครั้งสุดท้ายของนาง

เมิ่งจิ่นอวี่โกรธมาก นางลุกขึ้นมาอย่างไม่พอใจ และพุ่งไปหาลั่วชิงยวน เพื่อพยายามที่จะบีบคอนางอย่างบ้าคลั่ง

ลั่วชิงยวนเกลียดร่างกายที่หนักอึ้งของตน ทำให้นางไม่สามารถหลบได้ทันเวลา จึงทำได้เพียงเผชิญหน้ากับเมิ่งจิ่นอวี่แบบตัวต่อตัว หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก ในที่สุดก็ผลักเมิ่งจิ่นอวี่ออกจากประตูห้องไปได้ นางปิดประตูลงทันที เมิ่งจิ่นอวี่ยังคงทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง แต่สักพักนางก็ยอมแพ้และจากไป

จือเฉามองดูเหตุการณ์อย่างตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "มือของพระชายาช่างว่องไวมากเจ้าค่ะ"

ลั่วชิงยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมากับคำพูดนี้ "เจ้าต้องการจะบอกว่า ข้าเป็นคนอ้วนที่ว่องไวมากใช่หรือไม่?"

สีหน้าของจือเฉาเปลี่ยนไป นางโบกมืออย่างรวดเร็ว "ไม่ใช่นะเจ้าคะ บ่าวมิได้หมายความเยี่ยงนั้น พระชายามิได้อ้วนเลยเจ้าค่ะ"

“มิต้องตกใจไป ข้ารู้ดีว่าตัวข้าเป็นเช่นไร”

ทุกวันนี้นางแทบไม่อยากส่องกระจกด้วยซ้ำ นางอ้วนมากจนต้องใช้เวลานานกว่าจะจัดการเมิ่งจิ่นอวี่ได้ หากนางตัวเบากว่านี้ล่ะก็ เมิ่งจิ่นอวี่จะมิสามารถจับได้แม้แต่ชายเสื้อของนาง！

ตอนนี้นางมิได้กังวลแต่เพียงเรื่องการรักษาโรคเท่านั้น แต่ยังต้องแก้ปัญหาร่างกายที่อ้วนท้วนนี้ด้วย

นางนึกคิดเกี่ยวกับชีวิตของลั่วชิงยวน เมื่อยังเป็นเด็กนางนั้นงดงามมาก และนางยังเชี่ยวชาญในการเล่นเปียโน หมากรุก คัดลายมือ และวาดภาพทุกชนิด ครั้นนางยังเด็ก ขุนนางหลายคนต่างก็มาทาบทามนางเรื่องการแต่งงาน แต่เมื่ออายุได้สิบสามปี นางก็อ้วนขึ้น โรคนี้ต้องกินยาเป็นเวลานาน ดังนั้นนางจึงอ้วนขึ้นเรื่อย ๆ

ตั้งแต่บัดนั้นมา ลั่วชิงยวนก็กลายเป็นตัวตลกของเมืองหลวง พ่อของนางรู้สึกละอายใจ เขาจึงไม่ยอมให้นางออกไปข้างนอก จนลั่วชิงยวนก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในทางกลับกัน หลังจากลั่วชิงยวนกลายเป็นคนอัปลักษณ์ ก็กลายเป็นช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ของลั่วเยวี่ยอิง หากไม่ถูกกล่าวว่าเป็นบุตรบุญธรรมของจวนอัครเสนาบดี หลายคนคงเข้าใจว่านางเป็นลูกสาวของอัครเสนาบดี

เมื่อมองดูตอนนี้ ยาที่ลั่วชิงยวนกินหลังจากที่นางล้มป่วย มันมีความผิดปกติมาก! อาจจะเป็นน้องสาวที่แสนดีของนางที่เป็นคนก่อเรื่องก็เป็นได้! แต่เนื่องจากลั่วเยวี่ยอิงนั้นแสดงละครเก่ง ลั่วชิงยวนจึงไม่เคยสงสัยในตัวลั่วเยวี่ยอิง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ การรักษาโรคอ้วนในร่างกายของนาง จึงกลายเป็นเรื่องเร่งด่วนสำหรับนางที่จะต้องแก้ไข