บทที่ 14

ลั่วชิงยวนยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับ ฟู่เฉินหวนสาวเท้าสองสามก้าว จ้องมองนางด้วยความโกรธ "เจ้าเป็น

คนทำอย่างนั้นรึ?!"

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างสงบ พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง "ท่านเชื่อหม่อมฉันแล้วหรือเพคะ?"

คำที่นางพูดออกมาหมายถึงยอมรับมัน

ฟู่เฉินหวนรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก เขาดึงดาบยาวออกมาจากเอวขององครักษ์ส่วนพระองค์ พลางชี้ไปที่คอของลั่วชิงยวน และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ข้าจะฆ่าเจ้า!"

ลั่วชิงยวนชูคอด้วยท่าทางเย็นชาและเย่อหยิ่ง "หากท่านอ๋องต้องการฆ่าก็ฆ่าเถิดเพคะ หลังจากที่ฆ่าหม่อมฉันแล้ว สิ่งล่อสายฟ้าในตำหนักอ๋องนี้ยังไม่ถูกถอนออกไป และพายุฝนฟ้าคะนองนี้จะกินเวลาอีกหลายวัน ตำหนักของท่านอ๋องจะกลายเป็นซากปรักหักพังเป็นแน่ อย่าได้คิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแม้แต่คนเดียว!"

“เจ้า!” ฟู่เฉินหวนกำดาบยาวไว้ในมือ ก่อนจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เซียวชูพยุงฟู่เฉินหวนทันทีด้วยความตกใจ และเป็นกังวล "ท่านอ๋อง!"

“ท่านหมอกู้อยู่ที่ไหน! ท่านหมอกู้!” เซียวชูตะโกนทันที

องครักษ์นายหนึ่งตอบว่า "หมอกู้หมดสติหลังจากหนีออกมาจากกองไฟ!"

เห็นดังนั้นลั่วชิงยวนจึงก้าวไปข้างหน้า และคว้าข้อมือของฟู่เฉินหวนขึ้นมาเพื่อสัมผัสชีพจรของเขา

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาผลักลั่วชิงยวนออกไปด้วยความโกรธ

“ท่านอ๋อง ท่านยังต้องการมีชีวิตอยู่หรือไม่? ” ลั่วชิงยวนขู่อย่างไม่เกรงกลัว

ฟู่เฉินหวนทำได้เพียงระงับความโกรธในใจ หยุดขยับตัว และปล่อยให้นางจับชีพจรสักพัก

ท่านหมอกู้เป็นลมหมดสติไปแล้ว ตอนนี้เขาทำได้เพียงปล่อยให้นางรักษาเขา ลั่วชิงยวนหัวเราะเย้ยหยันเขาในใจ อย่างน้อยเขาก็เชื่อมั่นในความสามารถของนาง และเชื่อเรื่องกู่ฉงกับสิ่งล่อสายฟ้า

แต่ทว่าเชื่อแล้วอย่างไร เขายังคงปกป้องรักษาคนรักของเขาเช่นเคย

ความไม่พอใจก่อตัวขึ้นในหัวใจของนางอีกครั้ง นางรู้ว่า นี่เป็นความไม่พอใจของเจ้าของร่างเดิม ความแค้นในตัวนางก็ยังไม่เหือดหายไป

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจแล้วจะอย่างไรได้? ชายผู้นี้ไม่มีนางในหัวใจ

“ท่านอ๋องอาเจียนเป็นเลือดเพราะความโกรธ สงบสติอารมณ์ลงได้ ก็จะมิเป็นไรแล้วเพคะ แต่บาดแผลบนพระวรกายของท่านอ๋องนั้นถูกน้ำ จำเป็นต้องทำแผลใหม่อีกครั้ง มิฉะนั้นอาการบาดเจ็บจะยิ่งแย่ลง และท่านอาจสิ้นพระชนม์ได้” ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา หลังจากจับชีพจรเสร็จ

คำว่า "สิ้นพระชนม์" เต็มไปด้วยน้ำเสียงข่มขู่

ฟู่เฉินหวนรู้ว่านางกำลังขู่เขา แต่เขาทำได้เพียงรับฟังคำขู่ของนางเท่านั้น เขารู้ดีว่าอาการบาดเจ็บของเขามันร้ายแรงมาก

“หากท่านอ๋องทรงยอมให้หม่อมฉันรักษา เช่นนั้นเรามาพูดถึงเงื่อนไขกันตามลำพังเถิดเพคะ”

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเคร่งขรึม สายตาไม่มีความโกรธ แต่ก็ยากที่จะหยั่งรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สายตานี้ทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือก

เขาพูดด้วยเสียงต่ำ "ห้องตำรา"

ลั่วชิงยวนไม่รีบที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของฟู่เฉินหวน นางกลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่แห้งสะอาดเรียบร้อยแล้ว นางถึงกลับมาที่ห้องตำรา

เซียวชูที่เฝ้าอยู่ข้างนอกประตู เมื่อเขาเห็นนางเดินมา ก็รีบผลักประตูเปิดออก

ห้องตำราล้อมรอบไปด้วยไม้จันทน์ เมื่อเดินเข้ามาก็สามารถทำให้รู้สึกสงบใจ

ลั่วชิงยวนสังเกตการตกแต่งห้องตำราโดยมิรู้ตัว เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีสิ่งชั่วร้ายที่ส่งผลกระทบต่อฮวงจุ้ย ดูเหมือนว่า ห้องตำรานี้จะอยู่ภายใต้การดูแลอย่างเข้มงวด ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ห้องตำรานี้ ดังนั้นผู้ที่ต้องการที่จะทำร้ายฟู่เฉินหวนจึงมิสามารถเข้ามาทำอะไรในห้องนี้ได้

“เจ้ามองอะไรอยู่? ยังต้องหาอะไรอีก?” ฟู่เฉินหวนซึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้พูดขึ้นอย่างเงียบ ๆ

น้ำเสียงที่เย็นชามีการลองเชิง และการระวังแอบแฝงอยู่

"แน่นอนว่าหม่อมฉันกำลังตรวจดูว่าในห้องตำรานี้มีสิ่งล่อสายฟ้าหรือไม่ หากมีสายฟ้าผ่าลงมาที่นี่ ชีวิตของท่านอ๋องมิได้สำคัญ แต่หม่อมฉันยังมิอยากตายเพคะ" ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา นางนั่งลงกับพื้น และเอื้อมมือไปปลดเสื้อผ้าของฟู่เฉินหวน

เขาเองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดแล้ว แม้ว่าข้างนอกฝนจะตกหนัก แต่อุณหภูมิในห้องตำรานั้นเย็นสบาย เมื่อลั่วชิงยวนปลดกระดุมเสื้อผ้าเขาและเปิดออก เขาก็รู้สึกขนลุกซู่ มือที่วางอยู่บนเก้าอี้คว้าที่จับแน่นโดยไม่รู้ตัว

ลั่วชิงยวนปลดผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดออก นางพูดขึ้นอย่างใจเย็น "หม่อมฉันมีเงื่อนไขในการรักษาบาดแผลของท่าน หม่อมฉันต้องการสิทธิ์ในการเข้าและออกห้องยาอย่างอิสระ หม่อมฉันต้องการสมุนไพร"

ฟู่เฉินหวนหลับตา และพยายามเพิกเฉยต่อสัมผัสของนาง แต่ปลายนิ้วที่เย็นเฉียบของนางมักจะลูบไล้ผ่านผิวของเขาราวกับขนนก ทำให้เขาสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

เขาขมวดคิ้ว และเสียงของเขาก็เย็นลงเล็กน้อย "เจ้าต้องการสมุนไพรไปทำอันใด?"

“ก็ต้องนำมารักษาอาการบาดเจ็บสิเพคะ! ท่านคิดว่าที่หม่อมฉันวิ่งชนกำแพงเป็นการแสดงให้ท่านดูแค่นั้นจริง ๆ รึ?” หากมัวแต่ยืดเยื้อไม่รักษาล่ะก็ ผลกระทบที่ตามมาของการชนกำแพงอาจจะรักษาไม่หาย

ฟู่เฉินหวนยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย เขาชำเลืองมองนาง ดวงตาสีเข้มและลึกของเขามองนางอย่างเงียบ ๆ

เมื่อมองไปที่ท่าทางจริงจัง และการเคลื่อนไหวที่เรียบร้อยของนาง เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น ช่างไม่เหมือนลั่วชิงยวนที่เขารู้จักจริง ๆ

“ก็ได้ แต่เจ้าต้องตอบคำถามข้าสองสามข้อ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าขณะเย็บแผล

ฟู่เฉินหวนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "สิ่งล่อสายฟ้ามีจริงหรือ?"

“แน่นอนว่ามีจริง คืนนี้ท่านอ๋องก็เห็นแล้วมิใช่หรือเพคะ?”

"เจ้ามีทักษะทางการแพทย์จริงหรือ?"

“หากไม่จริง ท่านอ๋องจะทรงอนุญาตให้หม่อมฉันรักษาท่านหรือไม่เพคะ?”

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเคร่งขรึม และเสียงของเขาก็เย็นชา "แล้วเจ้าคือลั่วชิงยวนจริงหรือ?"

ลั่วชิงยวนชะงัก นางสบตากับเขานิ่ง "มิเช่นนั้นหม่อมฉันคือใครหรือเพคะ?"

ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาลึกล้ำ "แต่สายตาที่เจ้ามองข้า ไม่มีความรักอยู่เลย"

นั่นแตกต่างจากสายตาที่นางใช้มองเขาก่อนที่จะปลิดชีพตนเองโดยสิ้นเชิง

การเปลี่ยนแปลงนี้ราวกับมีคนสองคน

ดวงตาของลั่วชิงยวนมีแต่ความเย็นชา ก่อนจะตะคอกกลับเบา ๆ "ท่านอ๋องทรงปฏิบัติต่อหม่อมฉันเช่นนั้น หม่อมฉันจะยอมแพ้ความรู้สึกที่มีต่อท่านมิได้หรือไร? ใครบอกว่าคนคนหนึ่งจะรักคนอื่นโดยไม่มีเงื่อนไขตลอดไปกัน"

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว มันก็สมเหตุสมผลแล้ว ดังนั้นเขาจึงปัดความสงสัยเหล่านี้ทิ้ง

จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "สมุนไพรที่เจ้าอยากได้ ข้าสามารถให้เจ้าได้ แต่เจ้าไม่สามารถเข้าออกห้องยาได้โดยไม่ได้รับการอนุญาต"

เขายังคงระวังลั่วชิงยวน เพราะอย่างไรเสีย นางก็เป็นคนของฟู่อวิ๋นโจว หากนางใช้โอกาสนี้ทำอะไรกับยาเหล่านั้น คงเกิดปัญหาแน่

"ย่อมได้เพคะ ให้สมุนไพรกับหม่อมฉันก็พอ" ลั่วชิงยวนได้ยินเสียงที่หนักแน่นของเขา จึงต้องถอยหลังหนึ่งก้าว

นางพันแผลของฟู่เฉินหวนเรียบร้อยแล้ว

ขณะนั้นเองฟู่เฉินหวนก็พูดขึ้นอีกครั้ง "นอกจากนี้ จงอย่าพุ่งเป้าไปที่ลั่วเยวี่ยอิงอีก"

ลั่วชิงยวนประหลาดใจ มองเขาอย่างตะลึงก่อนจะลุกขึ้นยืน และพูดด้วยความโกรธ "่ท่านทั้งสองจะอยู่ด้วยกัน หรือทำอะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของหม่อมฉัน! ตราบใดที่นางไม่มายั่วยุหม่อมฉัน ก็ต่างคนต่างอยู่ มิต้องมาเกี่ยวข้องกัน! แต่ถ้านางทำร้ายหม่อมฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะให้หม่อมฉันยอมทนนั้น ย่อมเป็นไปมิได้!”

นางคิดว่าคำพูดเหล่านี้จะทำให้ฟู่เฉินหวนโกรธนางอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฟู่เฉินหวนมิได้โกรธ ดวงตาของเขาลึกและสงบนิ่ง ไม่มีคลื่นแม้แต่น้อย

น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้น "ข้ามิได้ขอความเห็นจากเจ้า"

"แต่นี่คือคำสั่ง"

เขาเงยหน้าขึ้นและมองตรงไปที่นาง เสียงทุ้มและเย็นชาของเขาค่อนข้างอันตราย

"เช่นนั้นก็ดูแลคนของท่านให้ดี!" หลังจากพูดจบ ลั่วชิงยวนก็หันหลังกลับและจากไป

จู่ ๆ นางก็นึกอะไรขึ้นมาได้ นางชะงัก หันกลับมาอีกครั้งและพูดว่า "นางรับใช้นามว่าจือเฉาที่หลังเรือน หม่อมฉันต้องการตัวนางเพคะ"

ฟู่เฉินหวนเอนตัวลงบนเก้าอี้และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า "กำจัดสิ่งล่อสายฟ้า"

นี่คือเงื่อนไข

ลั่วชิงยวนตกลงอย่างง่ายดาย "ย่อมได้เพคะ"