LOGINShare
บทที่ 833
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 834
“ช้าก่อน!”ลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเสียงนั้น แต่ยังคงคลานเข้าไปในช่องสุนัขลอดต่อไปครู่ต่อมา จู่ ๆ ก็มีมือมาคว้าแขนของนางแล้วดึงนางกลับไปลั่วเยวี่ยอิงเกือบล้มลงไปกองกับพื้นในตอนที่นางถูกฟู่เฉินหวนดึงตัวขึ้นมา นางก็เหวี่ยงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของฟู่เฉินหวนลั่วเยวี่ยอิงมองไปที่คนตรงหน้านางด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง…”ฟู่เฉินหวนดูโกรธและดึงลั่วเยวี่ยอิงไปที่ประตูใหญ่แล้วถีบมันให้เปิดออกภายใต้แสงจันทร์ ลั่วชิงยวนซึ่งกำลังนั่งอยู่ในศาลา เห็นฟู่เฉินหวนดึงลั่วเยวี่ยอิงเข้ามาท่าทางของเขาโกรธจัด“ท่านอ๋อง...” จือเฉาหยุดอยู่ข้างหน้าและกำลังจะอธิบายแต่ฟู่เฉินหวนผลักนางออกไปด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว จือเฉาล้มลงไปกับพื้นลั่วชิงยวนตกใจและลุกขึ้นยืนทันที “ฟู่เฉินหวน นี่ท่านคิดจะทำอะไร?!”นางกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงจือเฉาขึ้นมาเยี่ยงไรก็ตาม เมื่อนางเงยหน้าขึ้นก็มิทันระวัง พลันโดนตบอย่างแรงเมื่อแรงกระทบแก้ม ก็แผดเผาด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกแสบร้อนขึ้น ลั่วชิงยวนก็เงยหน้าขึ้นมองฟู่เฉินหวนด้วยสายตาเย็นชาใบหน้าของฟู่เฉินหวนเต็มไปด้วยความโกรธ กำมือแน่น ความรู้สึกเสียใจแวบเข้ามา แต่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 835
กลิ่นอายของเขาไร้มลทิน แต่สายตาของเขามิสงบมั่นคงเหมือนก่อนหน้านี้ดูแปลกมากสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนที่หมอกู้ยังอยู่แต่หมอกู้ตายไปแล้วตำหนักอ๋องนี้ได้ตรวจสอบจนสะอาดหมดจด ไม่มีใครสามารถทำอะไรฟู่เฉินหวนได้ฟู่จิ่งหลีตกใจ “ท่านสงสัยว่าลั่วเยวี่ยอิงทำอะไรกับพี่สามเช่นนั้นหรือ?”ฟู่จิ่งหลียืนขึ้นทันที “ข้าจะจับตาดูเขาเอง!”......ฟู่เฉินหวนส่งลั่วเยวี่ยอิงไปที่ห้องแล้วพูดว่า “วันนี้ข้ามีธุระบางอย่างจึงกลับมาช้าหน่อย ทำให้เจ้าลำบากแล้ว”ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงแดง แนบชิดเข้าไปในอ้อมแขนของฟู่เฉินหวนอย่างเข้าใจ “การที่เยวี่ยอิงสามารถแต่งเข้าตำหนักของท่านอ๋องได้ ถือเป็นบุญสามชาติของหม่อมฉันแล้วเพคะ”เมื่อพูดอย่างนั้น มือของลั่วเยวี่ยอิงก็ตกบนเข็มขัดของฟู่เฉินหวน “เพราะความเมตตาของท่านอ๋อง เยวี่ยอิงจะดูแลท่านอ๋องอย่างดีแน่นอน”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วในเวลานี้มีเสียงเคาะประตูอย่างกังวล“พี่สาม! พี่สาม!”ฟู่เฉินหวนก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อเปิดประตูและเห็นฟู่จิ่งหลียืนรออยู่“พี่สาม ข้ามีเรื่องจะถามท่าน” หลังจากพูดอย่างนั้น ฟู่จิ่งหลีก็พาฟู่เฉินหวนจากไปก่อนที่ลั่วเยวี่ยอิงจะทันได้พ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 836
เว่ยอวิ๋นเซี๋ยล้มเหลวในการตกลงประเด็นเรื่องการยืมเงินและมิจ่ายคืน ยืมเงินแล้วมิคืนมิได้รับการไกล่เกลี่ย กลับทำให้เรื่องทุจริตรับสินบนของตระกูลเว่ยถูกเปิดโปงขึ้นมาแทนท้ายที่สุด โฉนดทรัพย์สินมีมูลค่ามากกว่าสองแสนตำลึง ใต้เท้าเว่ยเป็นเพียงข้าราชการระดับห้าเท่านั้น จะจัดหาทรัพย์สินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไรเมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ตระกูลเว่ยก็ตระหนักได้ว่า ศัตรูที่อยู่ข้างหลังพวกเขามิเพียงมุ่งเป้าไปที่เว่ยอวิ๋นเซี๋ยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลเว่ยทั้งตระกูลด้วยหลักฐานการทุจริตได้ถูกรวบรวมไว้นานแล้ว ทำให้ตระกูลเว่ยมิทันได้ตั้งตัวเรื่องนี้ทำให้องค์จักรพรรดิตื่นตกใจ และผลลัพธ์ก็คลี่คลายในมิช้าตระกูลของใต้เท้าเว่ยถูกเนรเทศไปทั้งหมดเนื่องจากเว่ยอวิ๋นเซี๋ยยังคงติดหนี้หอฝูเสวี่ย และลงนามในสัญญาไว้ นางจึงต้องขายตัวเองให้กับหอฝูเสวี่ยไว้เป็นหลักประกันในวันที่ตระกูลเว่ยถูกเนรเทศออกจากเมือง เว่ยอวิ๋นเซี๋ยก็คลุ้มคลั่งและวิ่งไปอาละวาดที่ประตูตำหนักอ๋อง“ลั่วชิงยวน เจ้าคนเลวทราม! เจ้าหลอกข้า เจ้าวางกับดักข้า! เจ้าทำลายตระกูลของข้า!”“ใต้หล้านี้มิยุติธรรม! เมืองหลวงยิ่งใหญ่เพียงนี้ ลั่วชิงยว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 837
จนกระทั่งใต้เท้าเหอนำเงินสองแสนตำลึงและลั่วไห่ผิงเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิจากนั้นลั่วไห่ผิงก็ตระหนักได้ว่านี่เป็นกับดักที่ถูกคนขุดไว้เขายังติดในร่างแหนั้นด้วย!ข่าวใหญ่เยี่ยงนี้เผยออกไปแล้ว ตำแหน่งของอัครเสนาบดีสูงขนาดนี้แม้ว่าลั่วไห่ผิงจะบอกว่าเขาถูกใส่ร้าย แต่เขามิสามารถให้คำอธิบายแก่ราษฎรได้ องค์จักรพรรดิจึงให้ฟู่เฉินหวนตรวจสอบเหตุการณ์นี้ให้ละเอียดจากการสืบสวนพ่อตาของตนทำให้ฟู่เฉินหวนตกอยู่ในภาวะที่กลืนมิเข้าคายมิออกหลังจากที่ฟู่เฉินหวนสื่อสารกับลั่วไห่ผิงเขาก็นึกถึงหอฝูเสวี่ย และเถ้าแก่ของหอฝูเสวี่ยก็คือลั่วชิงยวนในลานบ้าน หลังจากที่ลั่วชิงยวนได้ยินข่าวที่จือเฉารายงาน ฟู่เฉินหวนก็ปรากฏตัวที่ประตูลานบ้านลั่วชิงยวนหลับตาอาบแดด มิสนใจเขาจนกระทั่งร่างนั้นบดบังแสงแดดของนางเสียงเย็นชาดังขึ้น “เรื่องเงินสองแสนตำลึงฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนตอบอย่างใจเย็น “ท่านอ๋องมีหลักฐานหรือ?”ฟู่เฉินหวนเกือบจะแน่ใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับลั่วชิงยวน! เขารู้ว่านางช่วยทาสใบ้เอาไว้ และคงมิน่าแปลกใจเลยหากทาสใบ้จะเปิดเผยการมีอยู่ของทางลับนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ลั่วไห่ผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 838
เสียงของจือเฉาเปิดเผยตำแหน่งของลั่วชิงยวนทันทีประตูห้องตำราเปิดออกอย่างกะทันหัน ฟู่เฉินหวนเหลือบมองที่ลั่วชิงยวนด้วยความโกรธแต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ลั่วชิงยวนก็รีบวิ่งหนีไป“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?” ลั่วชิงยวนรู้สึกมิดีเมื่อเห็นการปรากฏตัวของจือเฉาจือเฉาเช็ดน้ำตาของนางตลอดทางและพูดอย่างรู้สึกผิด “บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ ข้ามิได้สังเกต บ่าวมิคิดว่าลั่วเยวี่ยอิงจะไปห้องนอนของพระชายากะทันหันฎ”หัวใจของลั่วชิงยวนอยู่ในลำคอของเขาเมื่อรีบวิ่งเข้าไปในลาน ก็เห็นห้องที่วุ่นวายพร้อมเสียงทุบทำร้ายข้าวของอย่างต่อเนื่องห้องอยู่ในความยุ่งเหยิง แจกันและถ้วยชาถูกทุบลงกับพื้นแต่หม้อดินที่แตกบนพื้นทำให้ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีขี้เถ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น และลั่วเยวี่ยอิงก็เหยียบย่ำพวกมัน ทิ้งรอยเท้าไว้เต็มห้องความโกรธพุ่งตรงขึ้นศีรษะของลั่วชิงยวนในขณะนั้น จิตใจของนางแทบจะระเบิด เมื่อเห็นลั่วเยวี่ยอิงคลุ้มคลั่ง และทุบสิ่งของต่าง ๆ ในห้อง ลั่วชิงยวนตาแดงก่ำรีบเข้าไปนางคว้าผมของลั่วเยวี่ยอิงไว้ แล้วกระแทกนางเข้ากับผนังกริชจันทร์เสี้ยวถูกปลดออกจากฝักและแทงเข้าไปในผนังอย่างแรงล
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 839
“ก็เพราะหม่อมฉันบ้าถึงใจอ่อนกับท่านก็เพราะหม่อมฉันบ้า หม่อมฉันถึงได้ไว้ชีวิตลั่วเยวี่ยอิง!”ฟู่เฉินหวนเดิมทีก็โกรธอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งโกรธจนเกือบจะเสียสติ“ข้าขอเตือนเจ้า! อย่าได้แตะต้องนาง! หากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ข้าจะมิยอมปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่!”ลั่วชิงยวนนึกถึงอาจารย์ที่ถูกลั่วไห่ผิงเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน และตอนนี้ยังถูกลั่วเยวี่ยอิงโยนโถอัฐิทิ้ง ทั้งยังถูกนางเหยียบย่ำลั่วชิงยวนเลือดลมพลุ่งพล่าน ควบคุมเจตนาฆ่าของตนไว้แทบมิไหวพ่อลูกคู่นี้ ต้องตายทั้งคู่!“หากเป็นเช่นนั้น หม่อมฉันก็จะบอกท่านไว้เลย ลั่วเยวี่ยอิง หม่อมฉันจะฆ่านางแน่!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนอำมหิตมากในช่วงเวลานั้น นางเหยียบเท้าของฟู่เฉินหวนอย่างแรงลั่วชิงยวนหลุดออกมาได้ทันที ก็พยายามจะพุ่งออกไปที่ประตูการแสดงออกของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ และเขาก็คว้าลั่วชิงยวนกลับมา “ลั่วชิงยวน อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ!”ดวงตาของลั่วชิงยวนเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร นางยกมือขึ้นและต่อยฟู่เฉินหวนเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงทั้งสองต่อสู้กันอีกครั้งฟู่เฉินหวนลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาเปลี
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 840
เสียงสะอื้นแทรกเข้ามาในหู ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา“จือเฉา?” ลั่วชิงยวนได้ยินเสียงร้องไห้คล้ายเสียงของจือเฉาซ่งเชียนฉู่กดนางกลับไปอย่างรวดเร็ว “อย่าขยับ”“เส้นลมปราณของท่านเสียหายอย่างรุนแรง อย่างน้อยสิบวันอย่าลุกจากเตียง มิเช่นนั้นจะกลายเป็นคนไร้ค่า ชาตินี้อย่าหวังว่าจะฝึกวรยุทธได้อีกเลย!”ซ่งเชียนฉู่ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นลั่วชิงยวนนอนราบอยู่บนเตียง รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในร่างกายของนาง นางยังรู้ว่าคราวนี้อาการบาดเจ็บสาหัสเพียงใดในใจเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ“เจ้ามาเมื่อไร” ลั่วชิงยวนถามซ่งเชียนฉู่ตอบว่า "หากมีอะไรเกิดขึ้นกับท่าน จือเฉาจะมาหาข้าทันที"“เป็นเรื่องจริงสินะ ท่านอ๋องลงมือโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ทำลายวรยุทธของท่าน มิเท่ากับการฆ่าท่านหรือไร?”ซ่งเชียนฉู่ก็เต็มไปด้วยความมิพอใจเช่นกันเพื่อให้ลั่วชิงยวนฝึกฝนวรยุทธนางใช้สมุนไพรอันล้ำค่าไปมากมายตอนนี้ทุกอย่างพังทลายหมดแล้วจือเฉาเดินถือโถดินเผาใบใหม่เข้ามาแล้วพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “บ่าวได้เก็บเถ้ากระดูกมาไว้แล้ว แต่เก็บได้เพียงบางส่วนเท่านั้น และบางส่วนก็ถูกลมพัดปลิวไป…”ลั่วชิงยวนมองดูโถนั้นอย่างเศร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 841
ความรุ่งโรจน์และความหรูหราของจวนอัครเสนาบดีสูญสิ้นไปโดยสิ้นเชิงลั่วชิงยวนนอนอยู่บนเตียงอยู่หลายวัน ตอนนี้สามารถลงจากเตียงได้แล้ว แต่ซ่งเชียนฉู่ยังคงกังวลและอยู่กับนางตลอดเวลาหลังจากนอนอยู่บนเตียงมาหลายวัน ในที่สุดนางก็ได้เดินออกจากห้องมารับแสงแดดยามเช้าอันสดใส ลั่วชิงยวนเหม่อมองไปในระยะไกล “ข้าอยากไปเยี่ยมท่านแม่”“ข้าจะไปกับท่านด้วย!”หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกจากตำหนัก และขึ้นรถม้าออกจากเมืองคนที่ซ่งเชียนฉู่จ้างมาแบกลั่วชิงยวนขึ้นเขาไปแม้ว่านางจะเดินได้ แต่เส้นลมปราณได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง นางยังมิเหมาะกับการเดินทางไกลบนเนินเขาแห่งนี้มีทะเลดอกไม้ป่าเบ่งบาน หอมหวนชวนหลงใหลถัดจากหลุมศพของลิ่นฝูเสวี่ย มีหลุมศพเพิ่มขึ้นมาที่หนึ่งหลุม นี่คืออัฐิของอาจารย์ที่ก่อนหน้านี้ให้ซ่งเชียนฉู่ช่วยฝังไว้เมื่อมาถึงหลุมศพ ลั่วชิงยวนจะทำพิธีไหว้ แต่ทันใดนั้นกลับพบว่ามีดินที่เพิ่งถูกขุดอยู่ที่มุมหลุมฝังศพศิลาจารึกก็เอนไปเล็กน้อยอีกด้วย“เชียนฉู่ ดูสิ” ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว และชี้ให้ซ่งเชียนฉู่ซ่งเชียนฉู่ก็ประหลาดใจเช่นกัน “แปลกจริง ก่อนหน้านี้ข้าก็จัดการไว้อย่างดีแล้วนี่ เหตุใด…”นางก้าวไ
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1421
ใบหน้านั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นโหยวจิ้งเฉิง“ต่อไปก็ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเย็นเยือกโฉวสือชีกำกระบี่ในมือแน่น ปกป้องคนใบ้และอวี๋โหรวไว้ส่วนลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าในดวงตาค่อย ๆ ก่อเกิดจิตสังหารนางหลับตาลง แล้วกล่าวว่า “อวี๋ตันเฟิ่ง ไปแก้แค้นของเจ้าเถิด”ลั่วชิงยวนมอบร่างของตนให้อวี๋ตันเฟิ่งโดยสมบูรณ์เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางยังคงเป็นใบหน้าเดิม เพียงแต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งนัก ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งดังขึ้น “โหยวจิ้งเฉิง ความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า วันนี้ถึงคราวสะสางแล้ว”“สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ อย่างไรถึงจะสาสมกับความแค้นในใจข้า”“แต่คาดมิถึงว่าเจ้าจะตายไปแล้ว”“แต่ก็มิเป็นไร วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ ให้ได้!”เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็กระโจนเข้าไปเสียงอาวุธปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นแต่ในเวลานี้เอง โหยวจิ้งเฉิงก็พุ่งไปยังกำแพง คว้ากระบี่ห้วงสวรรค์มาได้ จากนั้นกระโจนออกนอกห้องไปอวี๋ตันเฟิ่งรีบไล่ตามไปสีหน้าคนใบ้เปลี่ยนไป กระบี่ห้วงสวรรค์! หากฝูเหมิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1420
ต่งอวิ๋นซิ่วตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบยกมือขึ้นมาป้องกัน แล้วต่อสู้กับฝูเหมิ่งแต่พลังในตอนนี้ของต่งอวิ๋นซิ่วเทียบกับฝูเหมิ่งแล้วยังอ่อนแอกว่ามากนักสุดท้ายก็ถูกฝูเหมิ่งบีบคอไว้แน่นลั่วชิงยวนเห็นชัดเจนว่าในร่างของฝูเหมิ่งตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง!เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เขาจะฆ่าต่งอวิ๋นซิ่วภรรยาของตนหรือ?เมื่อเห็นดังนั้น โหยวเซียงก็ชักกระบี่พุ่งเข้าไปหมายจะช่วยต่งอวิ๋นซิ่ว แต่ฝูเหมิ่งกลับมิหลบเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้กระบี่ในมือนางแทงทะลุร่างจากนั้นฝูเหมิ่งก็ฟาดมือไปทีหนึ่ง โหยวเซียงจึงกระเด็นปลิวไปโหยวเซียงกระอักเลือดออกมาต่งอวิ๋นซิ่วร้อนใจยิ่งนัก “เซียงเอ๋อร์ มิต้องสนใจแม่ รีบหนีไป!”โหยวเซียงจะทนมองดูมารดาของตนถูกฆ่าได้อย่างไร นางพยายามลุกขึ้นมาสู้ต่อแต่ฝูเหมิ่งกลับมองโหยวเซียงอย่างดุดัน แล้วกล่าวขู่ “คนที่ข้าต้องการฆ่ามีเพียงต่งอวิ๋นซิ่วเท่านั้น เจ้าจงหลีกไป”“มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก”เมื่อได้ยินดังนั้น โหยวเซียงก็ตกใจจนยืนอึ้งไปกับที่ แล้วกล่าวเสียงสั่นเครือ “พ่อ… พ่อลูกหรือ?”ตอนนี้เสียงของฝูเหมิ่งก็มิใช่เสียงของฝูเหมิ่งอีกต่อไปแล้วเมื่อต่งอวิ๋นซิ่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1419
ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขาลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็นลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรงต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไปแต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้องทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1418
ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนักลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่งต่งอวิ๋นซิ่ว!โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดีนางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1417
นางปฏิเสธอย่างหนักแน่นลั่วชิงยวนกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พานางไปด้วย ไปวัดร้าง!”พวกเนางมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โหยวเซียงดิ้นรนตลอดทาง แต่โฉวสือชีและคนใบ้จ้องมองทุกการกระทำของนางอย่างใกล้ชิด มิเปิดโอกาสให้นางหลบหนีไปได้แม้แต่น้อยเมื่อเดินไปได้ไกลมากพอสมควร เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณก็ดังขึ้นแล้วในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวัดร้างแห่งนั้นในวัดร้างมีพระพุทธรูปที่เป็นซากปรักหักพังล้มลงบนพื้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีใครมานานแล้วเมื่อมองหาอย่างละเอียดก็พบรอยเท้าบนพื้นลั่วชิงยวนมั่นใจยิ่งขึ้น นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง!โหยวเซียงจ้องมองทุกการกระทำของลั่วชิงยวนอย่างกระวนกระวาย เกรงว่าลั่วชิงยวนจะพบกลไกเข้าแต่ลั่วชิงยวนกลับสังเกตปฏิกิริยาของโหยวเซียง ค่อย ๆ เดินไปในแต่ละที่โดยอาศัยการสังเกตปฏิกิริยาโหยวเซียงสุดท้ายลั่วชิงยวนจึงเพ่งเล็งไปที่ผนังด้านหนึ่งแล้วเริ่มค้นหากลไกเสียงเปิดกลไกดังแกร๊กดังขึ้นประตูบานหนึ่งบนพื้นพลันเปิดออกหลังจากที่ลั่วชิงยวนเปิดประตูแล้วก็พบว่าด้านล่างยังมีประตูอีกบานหนึ่ง และบนนั้นก็มีกลไกเช่นกันแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วเรื่องนี้ง่ายมากเมื่อประต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
