บทที่ 878

ฟู่เฉินหวนหันไปมองนาง

เมื่อมองดูสายตาของฟู่เฉินหวน ลั่วชิงยวนก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ

“นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา

หัวใจของฟู่เฉินหวนสับสน แต่มิกล้าแสดงอารมณ์อย่างเปิดเผย น้ำเสียงของเขาสงบและเย็นชา ปราศจากความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง

สายตาของเขาก็เย็นชาเช่นกัน

“อย่างไรก็ไม่มีอะไร เจ้าไปพักสักสองวันก็มิเป็นอะไรหรอก”

ดวงตาของลั่วชิงยวนแดงก่ำทันที “มิเป็นอะไรหรือ?”

นางหัวเราะกับตัวเอง “ก็ดี ถ้ามิเป็นอะไร”

จากนั้นดวงตาของลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “ในเมื่อท่านอ๋องทรงคิดว่ามันมิเป็นไรจริง ๆ เช่นนั้นก็มิเป็นไร”

“หม่อมฉันจะไป”

ทันทีที่คำพูดดังกล่าวหลุดออกมา องค์ชายหล่างมู่ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก “เยี่ยมมาก! ขอขอบคุณท่านอ๋องที่ยอมเสียสละ!”

คำพูดเหล่านี้เปลี่ยนการแสดงออกของฟู่เฉินหวนทันที

ฟู่จิ่งหลีกังวล และรีบพูดว่า “นี่ นี่ นี่ นี่มิเรียกว่าการเสียสละ พระชายาเพียงไปฝึกทักษะดนตรี นางยังคงเป็นพระชายาอ๋องอยู่!"

องค์ชายหล่างมู่ยิ้มอย่างเชื่องช้า “ใช่ ใช่ ใช่ ข้าพูดผิดไปเอง”

จากนั้นองค์ชายหล่างมู่ก็กลับไปนั่งลงที่เดิม

ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ มีการร้องเพลง ร่ายรำในวังห