บทที่ 12

ภายในหนึ่งวันมีร้อยพันเรื่องราวเกิดขึ้น สมองของนางหวังอื้ออึงด้วยเสียงหึ่งๆ แล้ว

จนกระทั่งชีเจิ้นหันไปตำหนิชีอวิ๋นถิงอีกครั้ง บังคับให้เขาเอ่ยปากขอโทษสวี่อินอิน สีหน้าของนางหวังถึงจะฉายแววเคร่งขรึมขึ้นมา

เป็นสามีภรรยากับชีเจิ้นมานานหลายปี นางย่อมรู้อุปนิสัยใจคอของสามีตนเองดี

ถึงขึ้นออกปากปกป้องสวี่อินอินเพียงนี้ ก็ชัดเจนแล้วว่าบุตรีคนนี้ได้การยอมรับจากชีเจิ้นแล้ว

ชีเจิ้นให้ความสำคัญ และนี่ยังเป็นบุตรีที่ตนเองให้กำเนิดด้วยแล้ว แม้ก่อนหน้านี้จะเป็นกังวลว่าเด็กสาวคนนี้มิใช่คนฉลาดเฉลียว แต่ยามนี้นางหวังก็ไม่รังเกียจเดียดฉันท์แล้ว

นางมองสวี่อินอินอย่างอ่อนโยน “เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?”

น่าขำสิ้นดี

หากว่าตระกูลชีให้คุณค่านางบ้างสักเสี้ยวหนึ่ง หรือรู้สึกสงสารรู้สึกสำนึกผิดต่อนางบ้างสักเสี้ยวหนึ่ง อย่างน้อยก็คงไม่ถึงขั้นไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของนาง

สวี่อินอินเงยหน้ามองนางหวัง และถามด้วยเสียงราบเรียบ “ในเมื่อข้าคือตัวจริง และคนก่อนหน้าคือตัวปลอม นางมีนามว่าอะไร ข้าก็ควรมีนามว่าแบบนั้น มิใช่หรอกหรือ?”

นางหวังผงะไป ในใจพลันปรากฏความไม่พอใจขึ้นมาทันใด

ยังรู้สึกลึกๆ ว่าสวี่อินอินไม่คู่ควร

นางมุ่นหัวคิ้วขึ้น “อย่าเอาแต่พูดว่าตัวจริงตัวปลอมเลย ฝ่ามือหลังมือล้วนเป็นมังสะ เจ้าเป็นบุตรที่ข้าให้กำเนิด นางก็เป็นบุตรที่ข้าเลี้ยงด้วยตนเอง พวกเจ้าสองคนต่างเป็นบุตรของข้าทั้งสิ้น”

สวี่อินอินเพิ่งได้รู้เป็นครั้งแรกว่าฝ่ามือหลังมือมีไว้ใช้งานเช่นนี้

ความจริงนางก็รู้จักพฤติกรรมของคนตระกูลนี้กระจ่างแจ้งนานแล้ว ทว่าทุกครั้งที่ได้ยินพวกนางพูดจาย่ำยีศักดิ์ศรีและมองข้ามตนเอง ก็ยังรู้สึกว่าขุ่นข้องหมองใจ

นางจ้องมองนางหวัง และถามด้วยเสียงเบาหวิวออกมาทันใด “ฮูหยิน ท่านทราบหรือไม่ว่า ตอนข้าใช้ชีวิตอยู่ในชนบท แม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงของข้าปฏิบัติอย่างไรกับตัวข้า?”

นางหวังอึ้งงันไปเล็กน้อย หัวคิ้วพลันขมวดมุ่นขึ้นอีกครั้ง “เรื่องนี้ไว้พูดคราวหลังเถิด ข้าเพียงแค่ถามถึงชื่อของเจ้า…”

“ข้ามีนามว่าสวี่อินอิน!” สวี่อินอินตัดบทนางอย่างเหลืออด พลางจดจ้องนัยน์ตาของนางไว้ “แซ่สวี่ ฮูหยินอยากให้ข้าใช้แซ่สวี่ต่อไปหรือไม่?”

ประโยคนี้ทำให้นางหวังหน้าร้อนผ่าว นางได้สติคืนกลับมาแล้ว

ใช่แล้ว นางจะถามสวี่อินอินเพื่ออะไรว่าก่อนหน้านี้มีนามว่าอะไร?

อุ้มบุตรีผิดคนกลับไปแล้ว นางยังคิดจะให้สวี่อินอินใช้ชื่อเดิมต่อไปอีกหรือ?!

ครั้นถูกถามตอกหน้าเช่นนี้นางหวังรู้สึกเสียหน้าขึ้นมานิดๆ ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าบุตรีคนนี้มิใช่คนหัวอ่อนรับมือง่ายอย่างแน่นอน

กระแอมขึ้นมาเสียงหนึ่ง นางก็เหลือบมองชีเจิ้น

ชีเจิ้นย่อมไม่ยอมให้สวี่อินอินใช้แซ่สวี่ต่อแน่

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยอย่างอ่อนโยนขึ้นว่า “ย่อมไม่เป็นเช่นนั้น เรื่องในอดีตมิอาจกลับไปแก้ไขได้แล้วก็แล้วไป นับจากนี้เจ้าคือคุณหนูใหญ่ของจวนโหวเราแล้ว…เช่นนั้นจงใช้นามว่าชีหยวนเถิด”

หยวน ซึ่งหมายถึงผู้เป็นที่หนึ่ง

แม้แต่ชีจิ่น ยังเป็นแค่จิ่นที่หมายถึงบุปผาบนผืนแพรไหมเท่านั้น

แต่บัดนี้สวี่อินอิน อ้อไม่สิ ชีหยวน แค่ชื่อนี้เพียงพอจะยืนยันฐานะของนางได้แล้ว

ชาติที่แล้วนางเปลี่ยนเพียงแซ่เท่านั้น แต่ยังคงชื่อว่าอินอิน

บัดนี้ชื่อแซ่ล้วนเปลี่ยนไปทั้งหมด

แม้ชื่อชีหยวนจะมิได้เป็นชื่อแซ่ที่หาได้ยาก

แต่ตราบใดที่สามารถทำให้ชีจิ่นและชีอวิ๋นถิงไม่ยินดี นางก็มีความสุขมาแล้ว

ดังนั้นนางจึงกะพริบตาปริบๆ แล้วตอบกลับ “ดี”

นางหวังมองนาง ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด มักรู้สึกเสียววาบตรงสันหลังเสมอ

อดทนฟังจนจบแล้ว ค่อยสั่งให้แม่นมจางพาชีหยวนไปพักผ่อนก่อน แล้วขมวดคิ้วขึ้นพลางเสริมขึ้นประโยคหนึ่งว่า “พาคุณหนูใหญ่ไปที่หอหมิงเยว่ก่อนเถิด”

แม่นมจางอ้าปากพะงาบ นางรู้ดีแก่ใจ เรือนที่ตระเตรียมให้ชีหยวนก่อนหน้านี้ เป็นแค่เรือนหลังน้อยไกลๆ ที่ตั้งอยู่ในมุมอับของสวนบุปผาเท่านั้น

ทว่าหอหมิงเยว่คือหอสองชั้น และเป็นเรือนที่เมื่อก่อนท่านป้าเคยใช้พำนักอาศัยในตอนที่ยังไม่ออกเรือน

ทุกสิ่งได้เปลี่ยนไปแล้ว

นางเหลือบสายตามองชีหยวนปราดหนึ่ง และก้มศีรษะต่ำลงยิ่งกว่าเดิม “เจ้าค่ะ ฮูหยินโปรดวางใจ บ่าวรับทราบทุกประการเจ้าค่ะ”

เมื่อรับคำแล้วก็นำทางชีหยวนเดินออกไปด้านนอก

ภายในห้อง เมื่อชีหยวนเดินออกไปแล้ว นางหวังค่อยถอนหายใจออกมาอย่างยั้งตนเองไม่อยู่

นางเลื่อนมือไปฟาดชีอวิ๋นถิงด้วยฉาดหนึ่งเช่นกัน “เจ้าออกไปก่อน!”

เอ่ยพลางส่งสายตาให้ชีอวิ๋นถิง บอกเป็นนัยให้เขาอย่าอยู่วุ่นวายสร้างปัญหา

ชีอวิ๋นถิงถูกทุบตีอย่างไร้สาเหตุ ซ้ำยังถูกตำหนิ ในใจร้อนรนดั่งไฟสุมทรวงขึ้นมา

แต่เมื่อเห็นสายตาของมารดาแล้ว เขารู้ดีว่าเวลานี้ ตนเองหยุดวุ่นวายสร้างปัญหาอีกจะดีที่สุด

จึงข่มโทสะไว้และออกไป

ครั้นบุตรชายเดินออกไปแล้ว นางหวังจึงหันมองชีเจิ้น “ท่านโหว นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดท่านจึง…”

ชีเจิ้นย่อมรู้ว่าสิ่งที่นางกำลังจะถามคืออะไร ก็เรื่องที่สวี่อินอิน…ไม่สิ ชีหยวนต่างหาก

เขากระแอมออกมาหนึ่งครั้ง ก็เล่าเรื่องที่ชีหยวนนำไปฟ้องทางการจนกลายเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ และทำให้เซียวอวิ๋นถิงสนใจถึงขั้นถามถึงด้วยตนเองให้อีกฝ่ายฟัง

จิ้งอ๋องเข้ามาถามไถ่ด้วยตนเอง? นางหวังเข้าใจเหตุผลแล้ว รู้แล้วว่าเหตุใดชีเจิ้นจึงเปลี่ยนความคิดไป

ในเมื่อราชสำนักต่างรับรู้เรื่องนี้กันถ้วนหน้าแล้ว เช่นนั้นจะปล่อยให้ชีหยวนออกไปร่อนเร่ด้านนอกไม่ได้อีกเด็ดขาด

มิเช่นนั้นแล้ว หากถึงยามใดจิ้งอ๋องบังเอิญถามไถ่ว่า “จริงสิ บุตรีคนโตที่พลัดพรากจากพวกเจ้าไปกลับมาแล้วหรือยัง?”

พวกเขาจะตอบได้หรือว่า อ๋อ พวกข้ารังเกียจที่นางเติบโตในชนบท ก็เลยส่งตัวกลับไปแล้วเช่นนี้?

เช่นนั้นจะไม่ถูกคนอื่นแขวะลับหลังเอาหรือ?

นางหวังทอดถอนหายใจออกมา “ถึงจะเป็นเช่นนี้ แต่เจ้าเด็กคนนี้ ก็ทำให้ข้าหงุดหงิดใจจริงๆ”

“ได้อย่างไร?” ชีเจิ้นไม่เข้าใจ “ข้ากลับรู้สึกว่า นางดีมากแล้ว อย่างน้อย ก็ดีกว่าที่ข้าคาดการณ์ไว้มาก!”

มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ เมื่อไม่คาดหวังตั้งแต่แรก ขอเพียงผลลัพธ์ดีกว่าที่ตนเองคาดเดาไว้ล่วงหน้าแม้เพียงเล็กน้อยมากๆ ความรู้สึกปีติยินดีนั้นก็ยากเกินจะอธิบายได้แล้ว

นางหวังสังเกตได้อย่างเฉียบขาดว่าชีเจิ้นมองชีหยวนไม่เหมือนเดิม นางส่ายศีรษะ “ตอนที่นางเจอข้า ไม่มีความยินดีหรือรู้สึกตื่นเต้นอย่างผู้เป็นบุตรีได้พบหน้ามารดาแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายยังถึงขั้นเย็นชาจนทำให้หัวใจข้ากระสับกระส่าย”

ใช่ เด็กคนนี้ต่างจากภาพบุตรีที่นางหวังจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง

ร้ายแรงกว่านั้นยังต่างจากลักษณะทั่วไปยามอยู่ด้วยกันนางหวังและชีจิ่นไปอย่างสิ้นเชิงด้วย

คิดถึงชีจิ่นขึ้นมา นางหวังก็ใจอ่อนอย่างอดไม่ได้

บุตรีที่นางได้มาด้วยความยากลำบาก ย่อมทะนุถนอมดูแลดุจเป็นแก้วตาดวงใจมาตั้งแต่ยังน้อย

ชีจิ่นถูกนางเลี้ยงดูอย่างไร้ข้อแม้มาตั้งแต่ยังเป็นทารก ครั้งแรกที่เปล่งเสียงเรียกมารดา ครั้งแรกที่พลิกตัวได้ ครั้งแรกที่นั่งได้ ครั้งแรกที่เดินได้ นางล้วนจดจำภาพเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี

ไยบุตรีของนางต้องถูกสลับตัวกันด้วย?

สลับตัวกันแล้วจะให้นางรับรู้ความจริงอีกเพื่ออะไร?

นางยอมไม่รับรู้ความจริงเสียยังดีกว่า

ชีเจิ้นสีหน้าหมองคล้ำลง “ก่อนนางจะกลับมา เกือบถูกแม่นมฮวาฆ่าตาย! เจ้าจะให้นางกล้าวางตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับเจ้าได้อย่างไร?”

นางหวังเงียบไปครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยปากถาม “ท่านโหว ท่านหมายความว่าอะไร?”

“ข้าหมายความว่า แม่นมฮวาเป็นแค่บ่าวรับใช้คนหนึ่ง ลำพังแค่นางคนเดียวไม่กล้าคิดฆ่าคนเช่นนั้นแน่!” ชีเจิ้นรู้ดีว่านางหวังลำเอียงรักชีจิ่นบุตรีที่ตนเองเลี้ยงดูมากับมือมากกว่า

แต่ว่าหนนี้ยังต้องเตือนสตินางอย่างอดไม่ได้ “จำเป็นต้องขุดให้ถึงต้นตอจริงๆ แล้วยังมีอวิ๋นเชวี่ยด้วยอีกคน นางหากโง่เขลาจริงนั่นก็แล้วไป แต่เจ้าดูนางสิ เหมือนคนโง่เขลาที่ไหน?”

ไม่เหมือนแม้แต่น้อย

นางหวังในยามนี้กลับหวังว่าชีหยวนจะเป็นคนโง่เขลาจริงๆ มากกว่า

ฉลาดเกินไปจะทำให้คนอื่นเก็บความลับไม่อยู่

ชีเจิ้นเอ่ยอีกครั้งอย่างไม่ใส่ใจนัก “อีกสองสามวัน เจ้าจัดงานสังสรรค์ในเรือนขึ้นเถิด เชิญสหายคนสนิทของตระกูลชีมาร่วมงาน ให้พวกเขาได้ทำความรู้จักกัน”

จะให้รับบรรพบุรุษ กลับต้นตระกูลเดิมแล้ว ยังต้องการให้จัดงานเลี้ยงเป็นการเฉพาะอีก!

นางหวังตะลึงงัน “ท่านโหว เรื่องมารยาทการวางตัวของนางเล่า?!”

“เรื่องมารยาทการวางตัวของนางได้แม่นมเจียงผู้รับใช้เคียงกายขององค์หญิงใหญ่เป็นผู้ชี้แนะสั่งสอนด้วยตนเองแล้ว” ชีเจิ้นมองนางอย่างลุ่มลึก “นางมีแต่ทำได้ดีกว่าชีจิ่น ไม่มีด้อยกว่าชีจิ่นอย่างเด็ดขาด”

.....

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง ในที่สุดนางหวังก็กระจ่างแจ้งถึงเหตุผลที่ชีเจิ้นมองชีหยวนต่างไปจากเดิมแล้ว

ชีหยวนเรียนรู้มารยาทการวางตัวจากแม่นมเจียงผู้รับใช้เคียงกายองค์หญิงใหญ่อย่างนั้นหรือ?

หากนางเข้าตาองค์หญิงใหญ่จริง เช่นนั้นเส้นทางข้างหน้าหลังจากนี้ ไม่มีทางเลวร้ายอย่างเด็ดขาด

ก่อนหน้านี้เหตุผลที่ชีเจิ้นไม่ชอบบุตรีคนนี้ ก็แค่รู้สึกว่านางไร้ความสามารถเกินไป ไม่มีทางนำพาความรุ่งโรจน์มาสู่ตระกูลได้เด็ดขาด มีแต่จะฉุดรั้งชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลให้ต่ำลงเท่านั้น

บัดนี้เมื่อได้รับรู้คุณค่าของชีหยวนแล้ว เขาย่อมไม่ถือสาที่จะให้นางได้เติมแสงเพิ่มความรุ่งโรจน์ให้ตระกูลแล้ว