Share

บทที่ 13

Penulis: ฉินอันอัน
นางหวังยังคงประหลาดใจไม่หาย ก็ได้ยินชีเจิ้นเอ่ยกับนางอีกครั้งว่า “ยังมีอีกสิ่ง นางบ่าวรับใช้อวิ๋นเชวี่ยคนนั้น จัดการส่งตัวนางไปที่เหมืองถ่านหินทางเหนือเสีย”

บทลงโทษของบ่าวรับใช้ในทุกตระกูล เบาสุดคือโบยด้วยไม้และหักเงินเดือน

หนักกว่านั้นหน่อย ก็คือการขายทาสออกไป

และที่หนักที่สุด หนีไม่พ้นถูกส่งตัวไปที่เหมืองถ่านหิน

สตรีตัวคนเดียว ไหล่แบกไม่ไหวมือยกไม่ขึ้น ไปอยู่ที่นั่นแล้วจะทำอะไรได้ ไม่ต้องให้อธิบายก็เห็นภาพชัดเจนอยู่แล้ว

นางหวังอึดอัดเกินทน “ท่านโหว พวกนางต้องเหิมเกริมกระทำผิดด้วยตนเองแน่นอนเจ้าค่ะ ไม่ใช่ความคิดของจิ่นเอ๋อร์อย่างเด็ดขาด ข้าเลี้ยงจิ่นเอ๋อร์มากับมือ ข้าเชื่อใจนาง”

จะเชื่อใจหรือไม่เชื่อใจ ชีเจิ้นไม่สนใจแม้แต่น้อย ทำเพียงเอ่ยอย่างเยือกเย็นออกมา “ข้ามองเพียงผลลัพธ์ เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้น เจ้านายหากควบคุมบ่าวรับใช้ไม่ได้ นั่นถือว่าไร้ความสามารถแล้ว”

นางหวังพลันกัดริมฝีปากด้วยความตกใจ

อีกด้านหนึ่งชีอวิ๋นถิงเดือดดาลมากถึงขั้นด่ากราดสาปแช่งคนทันทีเมื่อกลับถึงห้อง

คนที่ถูกเขาด่ามากที่สุดยังคงเป็นชีหยวนเหมือนเดิม

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดอยากให้เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ได้กลับเรือน ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่ากลับเรือนแล้วจะยิ่งรู้สึกรังเกียจมากกว่าเดิม!

นางคิดว่านางเป็นใครกัน

เอาแต่พูดเรื่องการวางตัว เรื่องมารยาท!

ตอนที่เขากำลังเรียนรู้มารยาทการวางตัว เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้คงจะยังเลี้ยงสุกรอยู่ที่บ้านนอกกระมัง!

เขาโกรธจนหมดอารมณ์กินข้าวแล้ว แม้แต่อวิ๋นเยี่ยนบ่าวรับใช้ข้างกายชีจิ่นที่ถูกตามใจมากที่สุดมาขอเข้าพบ ยังไม่ได้พบหน้าคุณชายใหญ่ด้วยซ้ำไป

ตอนที่อวิ๋นเยี่ยนกลับมาในเรือน ชีจิ่นกำลังดูเนื้อผ้าที่จะใช้สำหรับตัดอาภรณ์

นางหวังรักบุตรีคนนี้มาก ยอมให้นางได้เลือกสรรแพรพรรณผืนใหม่ไปใช้ตัดอาภรณ์ได้ตามใจทุกฤดูกาล

แม้ว่าจะทราบความจริงแล้ว แต่ความรักที่นางหวังมีให้บุตรีคนนี้ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่น้อย

ยามนี้พวกบ่าวรับใช้กำลังกอบผืนผ้าหลายผืน พลางแนะนำให้ชีจิ่นฟังตรงหน้า

ทั้งผ้าไหมสู่จิ่น แพรต่วนเหลียวหลิง ผ้าไหมทอดิ้นเงินดิ้นทอง ทุกผืนล้วนทำให้ผู้คนมองจนลายตา

ทว่าหัวใจของชีจิ่นกลับมิได้อยู่ที่ตรงนี้ นางเลือกอย่างใจลอยอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเมื่อเห็นอวิ๋นเยี่ยนที่กลับมาถึงแล้ว ก็สั่งให้คนเหล่านั้นออกไปทันที

อวิ๋นเยี่ยนไม่รอให้นางถาม ก็รีบสาวเท้าเข้าไปเบื้องหน้านาง และเอ่ยด้วยเสียงกระซิบว่า “คุณหนู เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”

ชีจิ่นเป็นคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ของจวนโหวมาหลายปีแล้ว พวกบ่าวรับใช้ข้างกายนาง ล้วนแต่เป็นคนที่นางหวังคัดเลือกให้นางด้วยตนเอง

และมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับคนภายในเรือนของนางหวัง

ไม่ว่าเรื่องจะเป็นมาอย่างไร ขอเพียงถามไถ่ก็ได้ความแล้ว

สีหน้าของชีจิ่นหมองหม่นลงทุกเสี้ยวขณะ หลังจากได้ยินว่าชีอวิ๋นถิงถูกตบหน้าหนึ่งฉาด เรื่องที่ชีเจิ้นตั้งใจเรียนเชิญญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมเปิดศาลบรรพชน มิหนำซ้ำยังเปลี่ยนชื่อแซ่ให้สวี่อินอินเป็นชีหยวนด้วยแล้ว สีหน้าของนางหมองคล้ำราวพายุฝนกำลังตั้งเค้าพร้อมกระหน่ำ

เสียงของอวิ๋นเยี่ยนยิ่งเบาลงเรื่อยๆ ครั้นเห็นเมฆครึ้มปกคลุมบนใบหน้าชีจิ่นแล้ว ก็รีบร้อนปลอบโยนด้วยเสียงเบาหวิว “คุณหนู พวกเราไม่จำเป็นต้องลดตัวไปเทียบกับนางเจ้าค่ะ! อย่างนางจะมีอะไรเหนือไปกว่าท่าน?”

ชีจิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงคับแค้นและแดกดันออกมา “แต่นางเป็นบุตรโดยกำเนิด บุตรโดยกำเนิดก็คือบุตรโดยสายเลือดเดียวกัน ข้ามันก็แค่บุตรีของคนขายเนื้อสัตว์เท่านั้น!”

บัดนี้นางโกรธแค้นชีเจิ้นจนกัดฟันกรอดๆ

ปากพล่ามแต่วาจาไพเราะน่าฟัง บอกว่านางเป็นบุตรีของเขาตลอดไปบ้าง เป็นคุณหนูใหญ่ของจวนโหวตลอดไปบ้าง!

แต่เผลอครู่เดียวก็ยกย่องเทิดทูนชีหยวนไว้สูงส่งเพียงนี้แล้ว!

หากว่ารักนางตามใจนางจริง แค่ให้ชีหยวนกลับมาเงียบๆ ก็สิ้นเรื่องแล้ว แต่ตอนนี้เล่าเป็นอย่างไร? ตั้งใจเปิดศาลบรรพชนบันทึกชื่อเข้าวงศ์ตระกูล มิหนำซ้ำยังต้องการเชื้อเชิญญาติมิตรมาทำความรู้จักกันด้วย!

แบบนี้จะให้ตนเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? จงใจหักหน้าทำให้ตนเองเสื่อมเสียเกียรติยศชัดๆ!

ถ้อยคำนี้ทำคนไปต่อไม่ถูก อวิ๋นเยี่ยนตกใจจนอกสั่นขวัญแขวนแล้ว ทว่าเพียงเสี้ยวพริบตาผ้าม่านกั้นประตูกลับถูกเลิกขึ้นมา

ชีอวิ๋นถิงหอบรอยฝ่ามืออันหนึ่งบนใบหน้าเดินเข้ามา เห็นสีหน้าของชีจิ่นแล้วก็รู้สึกสงสารจนอดไม่ไหว รีบย่างเท้าเดินดุ่มๆ เข้าไปนั่งลงตรงหน้านาง “เกิดเรื่องใดขึ้นหรือ? อยู่ดีๆ ไยเจ้าจึงร้องไห้ออกมาเช่นนี้?”

พวกเขาสองคนพี่น้องกินด้วยกันเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ความใกล้ชิดสนิทสนมมีมากกว่าพี่น้องคนอื่นๆ

เห็นชีอวิ๋นถิงเข้ามา หยาดน้ำตาบนดวงหน้าของชีจิ่นยิ่งไหลพรากรุนแรงกว่าเก่า แต่ปากกลับบอกว่า “ท่านพี่มองผิดแล้ว ร้องไห้ที่ไหนกัน?”

“ยังจะพูดว่าไม่ได้ร้องไห้อีกหรือ?!” ชีอวิ๋นถิงร้อนรนกระวนกระวาย “เจ้าดูสิร้องไห้จนตาของเจ้าบวมเป่งแล้ว! เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าบอกข้ามาตรงๆ เถิด!”

ชีจิ่นฝืนยิ้มเต็มประดา “ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เจ้าค่ะ”

อวิ๋นเยี่ยนกระแอมออกมาเสียงหนึ่ง “เพราะคุณหนูใหญ่ที่เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรือเจ้าคะ…”

ใบหน้าของชีอวิ๋นถิงพลันฉายประกายโกรธเคืองขึ้นทันใด

ชีจิ่นรีบออกปากตำหนิอวิ๋นเยี่ยนทันที “เจ้าพูดเหลวไหลอะไร? เจ้านายกำลังคุยกัน มีที่ไหนให้เจ้าสอดปากเข้ามาแทรก?”

ชีอวิ๋นถิงเคยเห็นน้องหญิงเป็นทุกข์เช่นนี้มาก่อนที่ไหน? ไม่ต้องถามถึงสาเหตุอะไร ก็ลุกพรวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน “ข้าจะไปคิดบัญชีกับนาง!”

ชีจิ่นรีบดึงเขาไว้ หยาดน้ำตายิ่งไหลพรากๆ ลงมา “ท่านพี่ใหญ่! ยิ่งท่านกล่าววาจาเช่นนี้ ยิ่งทำให้ข้ารู้สึกอับอายไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดแล้ว! คนผู้นั้นเป็นคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ที่แท้จริงของจวนโหว เป็นน้องสาวสายเลือดเดียวกับท่าน ส่วนข้าหรือ? ข้าก็เป็นแค่นกเขาที่มายึดรังนกกางเขนอาศัยเท่านั้น…”

เพียงเอ่ยคำว่านกเขายึดรังนกกางเขนออกมา ชีอวิ๋นถิงยิ่งโกรธจนแทบหมดสติให้ได้ “ใครมันพูดคำนี้ออกมา บอกข้ามา ข้าจะไปจัดการมัน!”

ชีจิ่นเงียบงันไม่เปล่งเสียง ฟุบหน้าลงบนโต๊ะร้องไห้ออกมาจนหัวไหล่สั่นเทิ้ม

อวิ๋นเยี่ยนทนไม่ไหวก็ร้องไห้น้ำตานองเช่นกัน “คุณชายใหญ่ หยุดถามเถิดเจ้าค่ะ! ใครบ้างไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่กลับมาได้วันเดียว ก็ไล่อวิ๋นเชวี่ยออกจากจวนไปแล้ว? แค่นี้สถานการณ์ของคุณหนูพวกข้าก็เข้าขั้นวิกฤติพอแล้ว หากล่วงเกินคุณหนูใหญ่ท่านนี้อีก วันข้างหน้าก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรแล้วเจ้าค่ะ…”

ชีอวิ๋นถิงรู้สึกเพียงว่าไฟโทสะระลอกหนึ่งปะทุขึ้นในใจ “น่าขำสิ้นดี! คุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ที่พวกข้าจวนโหวเลี้ยงดูมาหลายปี จะสู้นางเด็กสาวบ้านนอกคนนั้นไม่ได้หรือ?! ข้าไม่สนว่าจะใช่สายเลือดเดียวกันหรือไม่อะไรนั่นหรอก ข้าชีอวิ๋นถิงมีอาจิ่นเป็นน้องสาวเพียงคนเดียว! มันผู้ใดกล้าทำให้นางเจ็บช้ำน้ำใจ ข้าจะสังหารมันผู้นั้น!”

เขากล่าวพลาง กระชากม่านกั้นประตูทิ้งและเดินออกไป ยืนใต้ชายคาและจ้องมองพวกบ่าวรับใช้ด้วยสายตาเย็นยะเยือก “พวกเจ้าทุกคนจงจับตาดูให้ดี! หากมีพวกไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนใด กล้าทำให้คุณหนูรองเดือดร้อน ข้าไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่!”

ชีอวิ๋นถิงเป็นคุณชายใหญ่ และเป็นบุตรชายคนโตสายเลือดหลักของจวน และเป็นผู้สืบทอดจวนโหวคนต่อไปอย่างไม่ต้องสงสัย

ตำแหน่งภายในจวนของเขาแม้ไม่อธิบายก็เข้าใจได้ทันที มีเขาออกตัวรับรองและหนุนหลังอยู่เช่นนี้แล้ว ไม่นานบ่าวรับใช้ทั้งจวนโหวต่างรับรู้กันโดยทั่ว คุณชายใหญ่ไม่สนใจน้องสาวที่แท้จริงของตนเองแม้แต่น้อย ทว่าคนที่เขาให้ความสำคัญที่สุดยังคงเป็นคุณหนูรองผู้ซึ่งเติบโตมาด้วยกัน

เป้าหมายของชีจิ่นบรรลุผลแล้ว นางจ้องมองบ่าวรับใช้ที่คุกเข่าบนพื้นด้านนอกผ่านผ้าม่านกั้นบางๆ และกระตุกมุมปากขึ้นอย่างเยือกเย็น

ต่อให้จะกลับมาจากบ้านนอกสำเร็จแล้วจะเป็นอย่างไร?

จวนโหวไม่ได้มีแค่ชีเจิ้นคนเดียว

การเรียนรู้การเอาตัวรอดในเรือนหลังก็ไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น

นางมีชีอวิ๋นถิงและนางหวังคอยหนุนหลัง มีเส้นสายมีข่ายความสัมพันธ์ที่สร้างขึ้นมาสิบกว่าปี

ตราบเท่าที่นางคิดลงมือ นางมีวิธีมากมายที่พร้อมทำให้ชีหยวนไร้ที่ยืนในเรือนนี้ได้เสมอ!

ศาลบรรพชน

รับบรรพบุรุษ หวนคืนสู่ตระกูล?

เช่นนั้นก็จับตาดูให้ดี ดูสิ ว่าชีหยวนนางจะมีวาสนาอยู่ได้ถึงวันนั้นหรือเปล่า!

ชีอวิ๋นถิงเมื่อเตือนบ่าวรับใช้เรียบร้อยแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะกลับเข้าไปยืนยันกับชีจิ่นอีกครั้ง “อาจิ่น เจ้าวางใจเถิด ตราบใดที่มีข้าอยู่ ในจวนแห่งนี้ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามข่มเหงย่ำยีเจ้า!”

ตอนที่แม่นมจางได้ยินเรื่องราวนี้ เป็นตอนที่นางกำลังช่วยชีหยวนจัดห้อง

โชคดีที่ในหอหมิงเยว่นี้มีข้าวของพร้อมพรัก นางคิดจะพักหายใจอยู่พอดี จนกระทั่งได้ยินถ้อยคำจากบุตรสาวของตนเองที่นำมาเล่าให้ฟังแล้ว ฉับพลันทันใดนั้นก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามืดดับไปเสียแล้ว

 
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 709

    ชีหยวนลงมือทั้งรวดเร็วและรุนแรง มีเพียงเซียวจิ่งจาวเท่านั้นที่เห็นได้ชัดเจนว่าตั้งแต่ที่นางลงมือไปจนถึงการอ่านการเคลื่อนไหวของเถียนเป่าซื่อนั้นเด็ดขาดเพียงใดหญิงสาวผู้นี้ นางถึงกับไม่ต้องหันกลับไปมองด้วยซ้ำ!เซียวจิ่งจาวกดเสียงต่ำ “เถียนเป่าซื่อไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางแน่”เถียนเป่าซื่อนั้นตั้งแต่เด็กก็เติบโตในวัง ต่อมาได้เป็นสหายร่ำเรียนมากับเหล่าองค์ชาย แม้แต่อ๋องฉียังเคยพยายามดึงตัวเขาไปอยู่ฝ่ายเดียวด้วยดังนั้นเซียวจิ่งจาวย่อมรู้ดีว่าเถียนเป่าซื่อมีฝีมือมากน้อยเพียงใดเมื่อครู่นี้ตอนที่ชีหยวนจับข้อเท้าเถียนเป่าซื่อไว้ เขากลับขยับไม่ได้เลย นั่นก็เพียงพอจะบอกถึงฝีมือของชีหยวนได้แล้วแต่กระนั้น เซียวจิ่งจาวก็อดตกใจไม่ได้ “นางไปเรียนวรยุทธ์มาจากที่ใด?”ในบรรดาบุตรีตระกูลขุนนางในเมืองหลวง ก็ใช่ว่าจะไม่มีเด็กสาวชื่นชอบดาบทวนหอกกระบี่ แต่ส่วนมากก็เรียนเพียงท่วงท่าเอาไว้ขู่คนได้บ้าง แต่พอถึงเวลาสู้จริงกลับสู้ศัตรูไม่ได้เลยชีหยวนนั้นก็เป็นคนที่เพิ่งถูกรับกลับตระกูลในภายหลัง นางสามารถฝึกจนมีฝีมือถึงเพียงนี้ในเวลาอันสั้นจริงหรือ?!เฝิงไฉ่เวยไม่ชอบเวลามีคนกล่าวชื่นชมชีหยวนใบหน้านางเย

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 708

    โอหังเกินไปแล้ว!โอหังเกินไปจริง ๆ!ตอนนี้ผู้คนที่มุงดูอยู่ก็เบียดกันเป็นชั้น ๆ และต่างก็อดวิพากษ์วิจารณ์กันไม่ได้“หมาจะมาเทียบกับคนได้ยังไง?”“เจ้าดูหมาไม่ดีเอง มันถึงได้พุ่งไปกัดน้องชายเขาก่อน คนเขาถึงได้เตะหมากลับ!”“ถึงจะเป็นหลานชายไทเฮาแล้วอย่างไรเล่า? ทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้ได้หรือ?”แต่ก็มีบางคนรีบดึงสหายไว้ “เรื่องของพวกจวนขุนนาง เกี่ยวอะไรกับเรา? อีกฝ่ายก็เป็นคุณชายของจวนโหวเหมือนกันนะ!”ดูพวกเขาทะเลาะกันเองก็พอแล้วชีอวิ๋นจื่อเชิดคอถมน้ำลายปนเลือดออกมาแล้วจ้องเถียนเป่าซื่อด้วยสายตาเย็นชา “หมาของเจ้ากัดน้องข้าไม่ปล่อยก่อน ข้าถึงได้เตะมันออกไป ข้าไม่ผิด!”ไม่ผิด ก็ไม่ต้องขอโทษ!พี่หญิงเคยบอกไว้ว่า ถ้าทำผิดก็ต้องยอมรับ แต่ถ้าไม่ได้ผิด ก็ห้ามยอมจำนน!เถียนเป่าซื่อโกรธจนหัวเราะออกมา “งั้นหรือ?”เขาปล่อยคอเสื้อชีอวิ๋นจื่อทันที ก่อนฟาดหน้าชีอวิ๋นจื่อหนึ่งฉาด แล้วเงื้อเท้าจะเตะอย่างแรงแต่ในจังหวะนั้น ขาของเขากลับถูกใครบางคนขวางเอาไว้ถึงเขาจะตัวใหญ่กำยำ แต่กลับไม่สามารถเตะลงไปได้ และยังดึงเท้ากลับมาไม่ได้อีกด้วย จึงเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาในทันทีหลิวผิงอันถึงกับน้ำตาคล

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 707

    ความป่าเถื่อนของเถียนเป่าซื่อนั้น เฝิงไฉ่เวยรู้ดีตั้งแต่แรกตลอดหลายปีมานี้ นางไม่ได้เรียนแค่การชมดอกไม้ ดีดพิณ เล่นหมากรุก เขียนพู่กัน และวาดภาพเท่านั้น แต่ใช้เวลามากกว่านั้นไปกับการท่องจำลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ตระกูลเฝิงสั่งให้นางเรียนใครเป็นคนของตระกูลไหน นิสัยใจคออย่างไร ในตระกูลมีบุคคลโดดเด่นคนใดบ้าง และมีการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลใดนางทุ่มเทพลังใจอย่างมหาศาลกับสิ่งเหล่านี้ก็เพื่อว่าวันหนึ่งหากได้เป็นชายาพระนัดดา จะสามารถช่วยเหลือเซียวอวิ๋นถิงได้ดียิ่งขึ้น ช่วยเขาดึงพวกคนที่ควรดึงมาอยู่ฝ่ายเดียวกันได้แต่ตอนนี้ เซียวอวิ๋นถิงไม่มีวาสนาจะได้รับสิ่งเหล่านี้อีกแล้วเขาไม่เห็นค่านาง นั่นคือความสูญเสียของเขาสิ่งที่เขาเห็นคือเฝิงไฉ่เวยผู้ถูกบีบจนไร้หนทาง ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดแต่เขาไม่รู้เลยว่า เขายังไม่เคยมีโอกาสได้รู้จักนางจริง ๆ ด้วยซ้ำถึงกระนั้นก็ไม่สำคัญแล้ว นางจะทำให้เขารู้เอง ว่านางเก่งกว่าชีหยวนเป็นร้อยเท่า!การฆ่าคนมันจะมีอะไรน่าภาคภูมิใจนักหรือ?นางอยากดูเสียจริง ว่าถ้าชีหยวนต้องเผชิญหน้ากับตระกูลเถียนและจวนอ๋องโจว จะย

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 706

    บัดซบเอ๊ย เบื่อชีวิตแล้วหรืออย่างไร? ถึงมาทำร้ายคุณชายของพวกเขา?!เถียนเป่าซื่อหรี่ตาลงเล็กน้อยแต่หลิวผิงอันไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะจ้องเขายังไง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ด่าออกไปทันที “เจ้าก็ตัวโตป่านนี้แล้ว กล้ารังแกเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่อายบ้างหรืออย่างไร?!”เสิ่นเจียหล่างตกใจจนแทบเสียขวัญ เด็กที่เคยถูกฝังทั้งเป็นในโลงแล้วยังทนไม่ร้องไห้ออกมา กลับร้องสะอึกสะอื้นจนหายใจไม่ทันเพียงเพราะเห็นชีอวิ๋นจื่อที่คอยปกป้องตนเองถูกตบชีอวิ๋นจื่อแม้จะเจ็บปวดมาก แต่ยังฝืนลูบศีรษะเขาแล้วปลอบเสียงเบา “ไม่ร้องนะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”ตอนนั้นเอง เด็กรับใช้ของชีอวิ๋นจื่อก็ดึงแขนเสื้อหลิวผิงอันอย่างกลัว ๆ พลางกระซิบเตือน “พี่ผิงอัน นี่ นี่มันคือคุณชายหกแห่งจวนเฉิงเอินกง...”หลิวผิงอันไม่เคยได้ยินคุณชายหกอะไรนั่น แต่ชื่อจวนเฉิงเอินกงเขารู้จักดี จึงชะงักไปเล็กน้อยทว่าก็แค่ชะงักเท่านั้นเขาไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงยืนขวางอยู่หน้าชีอวิ๋นจื่อกับเสิ่นเจียหล่างอย่างมั่นคง “ถึงอย่างนั้น ก็ใช่ว่าจะมาทำร้ายคนอื่นได้ตามใจชอบ!”เขาจะกลัวอะไร?คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วนี่มากสุดก็แค่ให้เรื่องนี้ไปถึงหูคุณหนูใหญ่ ใครกลัวใครก

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 705

    ในฐานะที่เป็นเชื้อพระวงศ์ เซียวจิ่งจาวย่อมจำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใครนั่นก็คือเถียนเป่าซื่อ หลานชายของไทเฮาเถียน!และยังเป็นคุณชายน้อยจากตระกูลของเฉิงเอินกง ผู้เคยกดจวนฉู่กั๋วกงไว้แค่ได้ยินชื่อก็รู้แล้วว่าตระกูลเถียนรักและทะนุถนอมลูกชายคนเล็กคนนี้เพียงใดไม่รู้เป็นเพราะฮวงจุ้ยไม่ดีหรืออย่างไร ลูกหลานรุ่นนี้ของตระกูลเถียนสายตรงหลายคนล้วนตายตั้งแต่ยังเล็ก มีชีวิตไม่เกินเจ็ดแปดขวบ ดังนั้นตั้งแต่เถียนเป่าซื่อเกิดมาก็เป็นที่รักอย่างมากว่าไปแล้ว ไทเฮาเถียนยังตั้งชื่อของเขาด้วยตัวเองอีกด้วย ยิ่งเห็นได้ชัดถึงความเอ็นดูที่ไทเฮาเถียนมีต่อเขายิ่งไปกว่านั้น คู่หมั้นขององค์หญิงลั่วชวนแห่งจวนอ๋องโจวก็คือเถียนเป่าซื่อนี่เองเซียวจิ่งจาวหันไปมองเฝิงไฉ่เวย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร?”ไม่ว่าอย่างไร ไทเฮาเถียนก็มีความชอบในการช่วยฮ่องเต้องค์ปัจจุบันได้ขึ้นครองราชย์เพราะเหตุนี้ ฮ่องเต้หย่งชางเพื่อแสดงถึงความชอบธรรมของตน จึงยกย่องไทเฮาเถียนเป็นพระมารดา และตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็เคารพรักไทเฮาเถียนเป็นอย่างยิ่งและปฏิบัติต่อตระกูลเถียนอย่างดีมาโดยตลอดพูดได้ว่า แม้เซียวจิ่งจาวพบเถียนเป่าซื่อ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 704

    จนกระทั่งเซียวจิ่งจาวปล่อยมือออก เฝิงไฉ่เวยจึงไออย่างหนักแต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่ถอยสักก้าวจะกลัวอะไร?นางไม่อยากทนถูกรังแกอีกแล้วสิ่งที่ชีหยวนทำได้ นางก็ทำได้เช่นกันแต่นางยังไม่ทันที่จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนใส่เซียวจิ่งจาวออกมาอีก ประตูก็ถูกเคาะเบา ๆ สาวใช้ที่อยู่ข้างนอกเรียกนางเสียงแผ่วเฝิงไฉ่เวยมองเซียวจิ่งจาวแวบหนึ่ง พลางลูบลำคอของตนเองก่อนตะโกนตอบเสียงดัง “เข้ามา!”ซิ่วอี๋ก้าวเข้ามาด้วยฝีเท้าคล่องแคล่ว ยืนอย่างเคารพในระยะไม่ไกลจากทั้งคู่แล้วพูดเสียงเบา “คุณหนู พวกเขาสองคนมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”พวกเขาสองคนหรือ?แววตาเซียวจิ่งจาววูบไหวด้วยความสงสัย ในใจสงสัยใคร่รู้ว่าเฝิงไฉ่เวยกำลังทำอะไรอยู่กันแน่เฝิงไฉ่เวยผลักหน้าต่างออก จากชั้นสองสามารถมองเห็นผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องโถงชั้นล่างได้แต่สายตาของนางมิได้หยุดที่คนในห้องโถง หากแต่จ้องไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดด้วยแววตาเย็นชาเมื่อมองตามสายตานาง เซียวจิ่งจาวก็เห็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งจูงเด็กเล็กอายุสี่ห้าขวบขึ้นบันไดมาในทันทีเฝิงไฉ่เวยละสายตากลับมามองเซียวจิ่งจาวที่อยู่ตรงหน้า “ท่านอ๋องไม่ต้องสงสัยหรอก พวกเขาคือน้องชาย

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status