Share

บทที่ 11

Penulis: ฉินอันอัน
สวี่อินอินพลันมุ่นหัวคิ้วและเอ่ยปากตำหนิทันใด “เหลวไหล! แม้ข้าไม่เคยอาศัยในเรือน แต่กระนั้นก็รู้ว่า คุณชายใหญ่ของจวนโหวคือพี่ชายแท้ๆ ของข้า”

ชีอวิ๋นถิงชำเลืองสายลงมองนางอย่างเหยียดหยาม ขณะที่กำลังจะค่อนขอดดูแคลน

ก็ได้ยินสวี่อินอินเอ่ยเนิบๆ ขึ้นว่า “คุณชายใหญ่จวนโหว หลังจากนี้จะได้รับแต่งตั้งเป็นผู้สืบทอดมรดก เป็นความหวังของตระกูลในวันข้างหน้า เป็นที่พึ่งพิงของตระกูลในวันข้างหน้า”

ชีอวิ๋นถิงผงะไป

เด็กสาวบ้านนอกคนนี้ นางกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?

มิได้มีเพียงเขาที่อึ้งงันไป แม้กระทั่งชีเจิ้นและนางหวังเองต่างก็รู้สึกประหลาดใจเช่นเดียวกัน

คิดไม่ถึงว่าคนอย่างสวี่อินอินจะสามารถกล่าวถ้อยคำที่มีเหตุผลมีหลักการเช่นนี้ออกมาได้

ฉับพลันทันใดนั้น สวี่อินอินก็ไล่สายตาพินิจมองชีอวิ๋นถิงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ารอบหนึ่ง ความเกลียดชังและความดูหมิ่นดูแคลนในสายตานั้นไม่มีซ่อนเร้นเช่นเดียวกัน “เขาใจดำต่ำช้า ไร้ซึ่งกลิ่นอายของบุตรหลานชนชั้นสูงผู้ทรงเกียรติยศ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีจิตใจเมตตาของพี่ชายคนโต จะเป็นพี่ชายของข้าไปได้อย่างไร?”

สามหาว! ชีอวิ๋นถิงสบถด่าในใจ ชี้ปลายจมูกของสวี่อินอินพลางแผดเสียงด่าทอออกมา “คิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ถึงบังอาจชี้นิ้ววิจารณ์ข้า?”

นางหวังตัวแข็งไปแล้ว

นางเคยจินตนาการถึงภาพเหตุการณ์เมื่อได้พบเจอบุตรีคนนี้แล้วนับครั้งไม่ถ้วน

เคยคิดว่าอาจจะเป็นเพราะความต่ำต้อย ขี้ขลาด ไม่เคยเจอโลกภายนอกมาก่อน

หรืออาจเป็นเพราะถูกเลี้ยงมาในชนบทขาดการอบรม นางถึงได้มีอุปนิสัยหยาบคายไร้มารยาท

และอาจเป็นไปได้ว่าเพราะความโกรธเกลียดเคียดแค้นในใจทำให้ประพฤติตนไม่ถูกต้องเหมาะสมออกมา

แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เคยคาดคิด นั่นคือบุตรีของตนเองสามารถวิจารณ์คนด้วยถ้อยคำยาวเหยียด ซ้ำร้ายยังรู้จักตอกกลับให้ชีอวิ๋นถิงเงียบปากเป็นใบ้ไปได้ด้วย!

นางดุออกมาด้วยสัญชาตญาณ “สำรวมมารยาทด้วย!”

สวี่อินอินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เมื่อถอยหลังมาถึงข้างกายชีเจิ้นแล้ว ก็เงยหน้ามองเขาอย่างงุนงง “ท่านพ่อ สิ่งเหล่านี้แม่นมเจียงสอนข้าทั้งสิ้น นางสอนข้าผิดไปอย่างนั้นหรือ?”

อันที่จริงแล้วก่อนหน้านี้ ชีเจิ้นยังเคลือบแคลงว่าแม่นมเจียงคนที่ว่านี้ใช่แม่นมเจียงที่คอยปรนนิบัติรับใช้เคียงกายองค์หญิงใหญ่ท่านนั้นหรือไม่ ทว่ามาถึงยามนี้ ข้อสงสัยเหล่านั้นได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว

พำนักอยู่ที่ศาลเจ้าบนภูเขา สามารถสั่งสอนให้สวี่อินอินอ่านตำรารู้อักษรได้แล้ว มิหนำซ้ำยังสั่งสอนให้นางเข้าใจความสัมพันธ์ของตระกูลชนชั้นสูงเหล่านี้ได้อีกด้วย

ที่ใดเล่าจะมีเรื่องบังเอิญเพียงนี้?

เขายิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีกว่าสวี่อินอินเป็นคนมีวาสนาล้ำลึก มีโชคดีมหาศาล

มิเช่นนั้นแล้ว มีหรือจะบังเอิญเช่นนี้? มีหรือที่นางจะได้รับความชมชอบจากแม่นมเจียง มีหรือที่จะทำให้แม่นมเจียงต้องชะตานางเพียงนี้?

และตอนที่บังเอิญเจอจิ้งอ๋องที่ศาลาว่าการเมืองต้าซิงก็ด้วย มีหรือที่นางจะเข้าตาจิ้งอ๋อง?

สวี่อินอินเห็นชีเจิ้นไม่เอ่ยวาจา ก็กัดริมฝีปากเอ่ยอีกครั้ง “แม่นมเจียงบอกข้าว่า เมื่อปัญหาเกิดขึ้นแล้วอย่าคิดซ่อนมันไว้ เมื่อใดที่ท่านเห็นลำต้นของต้นไม้ต้นหนึ่งได้เน่าผุแล้ว รากของมันย่อมเปื่อยเน่าไปแล้วเช่นกัน…บ่าวรับใช้อย่างแม่นมฮวา มุ่งร้ายจ้องเอาชีวิตข้า ข้าเกรงว่านางคงมิได้มีใจประสงค์ร้ายแต่เพียงข้า แต่ร้ายแรงกว่านั้น ยังไม่พอใจต่อจวนโหวด้วย…”

นางกระตุกยิ้มหัวเราะยั่วโทสะใส่ชีอวิ๋นถิงอย่างเฉียบคม และเอ่ยต่อ “วันข้างหน้าท่านพี่จะต้องขึ้นเป็นผู้สืบทอดมรดกแล้ว เรื่องแค่นี้เหตุใดยังมองไม่ออก?”

ชีเจิ้นสะเทือนอย่างยิ่ง เขากำลังจะส่ายหน้า ทว่าชีอวิ๋นถิงกลับง้างมือขึ้นฉับพลัน “เจ้าสวะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”

สวี่อินอินเบิกตาโพลงเบี่ยงตัวไปหลบหลังชีเจิ้นทันใด

ชีเจิ้นขัดมือของชีอวิ๋นถิงไว้ทัน มิได้บันดาลโทสะแต่กลับน่าเกรงขาม “เจ้าคิดจะทำอะไร?!”

ชีอวิ๋นถิงโกรธจนคุมสติไม่อยู่แล้ว “ท่านพ่อ ท่านไม่ได้ยินหรือว่านางชั่วช้าสารเลวคนนี้พูดอะไรออกมา? นางกล้าเอ่ยปากตั้งคำถามเรื่องแต่งตั้งผู้สืบทอด ซ้ำยังกล้าวิจารณ์จับผิดข้าอีก! เป็นแค่พวกบ้านนอกเหลือขอ นางคิดว่าเก่งกล้ามาจากที่ใดกัน?”

นางหวังคิดว่าถ้อยคำนี้ไม่ถูกต้อง จึงรีบร้อนห้ามปรามทันที “อวิ๋นถิง สำรวมวาจา!”

แต่ก็สายไปเสียแล้ว

ชีเจิ้นตบหน้าชีอวิ๋นถิงไปฉาดหนึ่งด้วยความโหดเหี้ยมแล้ว

ต่อหน้าต่อตานางหวัง สวี่อินอิน และบ่าวรับใช้อีกหลายคน ชีอวิ๋นถิงที่ถูกตบหน้าเซถลาไปเล็กน้อย

เขากุมใบหน้าตนเองไว้พลางมองไปทางชีเจิ้นด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “ท่านพ่อ?! ท่านตบข้า?”

นางหวังพุ่งตัวเข้าไปขวางชีเจิ้นอย่างร้อนใจ “ท่านโหว มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าลงไม้ลงมือกันเลย!”

ชีเจิ้นชี้จมูกชีอวิ๋นถิง แทบจะถามทีละคำ “นางคือบุตรที่เกิดจากข้าและมารดาของเจ้า เกิดร่วมครรภ์มารดาเดียวกับเจ้า เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้า เจ้าเรียกนางว่าคนสารเลวชั้นต่ำ เช่นนั้นเจ้าเห็นข้ากับมารดาเจ้าเป็นตัวอะไร?”

สวี่อินอินยิ้มเยาะอย่างเงียบเชียบในใจ

ชีเจิ้นเดือดดาลยิ่งนัก

เขายอมให้บุตรชายบันดาลโทสะ แต่มิได้หมายความว่าเขาจะใส่ใจเป็นห่วงสวี่อินอินมากขึ้น

ความหมายของเขาก็คือ สวี่อินอินพูดถูกต้องแล้ว

คนที่วันข้างหน้าจะต้องเป็นผู้สืบทอดจวนโหว คนที่จะต้องรับสืบทอดจวนโหวแห่งนี้ จะไร้ซึ่งความมุ่งมั่นตั้งใจไม่ว่า แต่เขากลับไม่มีสมองด้วย!

ถ้อยคำเหล่านี้พูดออกมาได้เสียที่ไหน?

คนที่รังเกียจเดียดฉันท์น้องสาวแท้ๆ ของตนเองถึงเพียงนี้ วันข้างหน้าจะทำอะไรสำเร็จได้อย่างนั้นหรือ?

นางหวังเองก็ร้อนรนและโกรธเคือง ไม่คิดไม่ฝันแม้แต่น้อย ว่าสิ่งแรกที่สวี่อินอินกลับมาทำ คือทำให้พี่ชายตนเองถูกตบ

นางรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้ว “ท่านโหว เป็นความผิดของอวิ๋นถิงจริงแท้เจ้าค่ะ…ท่านได้โปรดระงับโทสะ…”

ชีเจิ้นไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก “ต้องเป็นความผิดของเขาแน่! พวกเจ้าฟังข้าให้ดี! คุณหนูใหญ่ก็คือคุณหนูใหญ่ อีกสองสามวัน ข้าจะไปขอร้องให้ผู้อาวุโสประจำตระกูลเลือกวันมงคล เปิดศาลบรรพบุรุษ เติมชื่อของคุณหนูใหญ่เพิ่มบนผังวงศ์ตระกูล ให้นางรับบรรพบุรุษ กลับคืนสู่ตระกูลเดิม!”

เขาจ้องมองชีอวิ๋นถิงอย่างดุดัน “หลังจากนี้อย่าให้ข้าได้ยินอะไรไม่เข้าหูจากปากเจ้าอีก มิเช่นนั้น ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติของวิถีตระกูล!”

บรรพชนตระกูลชีสร้างฐานะขึ้นจากผลงานทางทหาร วิถีตระกูลของพวกเขานั่นคือการโบยด้วยไม้พลองทหาร มิใช่เรื่องเล่น

ชีอวิ๋นถิงอึ้งงันไป

ไม่เคยแม้แต่คิดฝันว่า ชีเจิ้นจะทุบตีตนเพียงเพื่อสวี่อินอินคนเดียว

และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ชีเจิ้นยังประสงค์จะเปิดศาลบรรพบุรุษให้สวี่อินอินรับบรรพบุรุษ หวนกลับสู่ตระกูลด้วย!

นี่ นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?!

ชีเจิ้นกลับไม่มีเวลาว่างพอจะสนใจว่าชีอวิ๋นถิงคิดอย่างไร จ้องมองชีอวิ๋นถิงแล้ว ก็จ้องมองสวี่อินอินที่สุขุมเยือกเย็นและเด็ดขาดเคร่งครัดอีกครั้ง

โทสะในใจคลายลงบ้างแล้ว

เบือนศีรษะกำชับนางหวัง “อินอินกลับมาแล้ว เจ้าจงไปเปิดเรือนให้นาง แล้วค่อยคัดเลือกบ่าวรับใช้ที่เหมาะสมจำนวนหนึ่งส่งไปให้นาง ตอนเย็น ให้ทุกคนมาพร้อมหน้าสังสรรค์ ถือว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับนางแล้วกัน”

แม้ไม่รู้ว่าชีเจิ้นมีเหตุผลใดถึงให้ความสำคัญกับสวี่อินอินมากเพียงนี้

แต่นางหวังเป็นภรรยาที่ดีและเป็นมารดาที่มีคุณธรรมเสมอมา ยกย่องสามีดุจผืนฟ้า

เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้แล้ว ก็รับคำทันใด “ท่านโหวโปรดวางใจ สิ่งเหล่านี้ข้าได้ตระเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วเจ้าค่ะ”

นางชะงักไปเล็กน้อย และเหลือบสายตามองสวี่อินอินปราดหนึ่ง “ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่ออกมาจากท้องของข้า เป็นบุตรีที่ข้าให้กำเนิด ข้าจะไม่รักได้อย่างไร?”

ชีเจิ้นฟังพลาง ก็ผงกศีรษะ และเดินไปยังเบื้องหน้าสวี่อินอินอีกครั้ง “กลับเรือนเราแล้ว พำนักอาศัยได้เต็มที่ ขาดเหลือสิ่งใด จงไปหามารดาเจ้า!”

สวี่อินอินน้อมรับคำด้วยเสียงแผ่วเบา

นางทำแน่

ไม่ว่าจะเหลือสิ่งใดขาดสิ่งใด นางจะทวงทุกสิ่งจากนางหวัง ชีอวิ๋นถิง รวมถึงชีจิ่นที่เอาแต่หลบอยู่ด้านหลังมาตลอดคืนกลับมาแน่

แม่นมจางบัดนี้ตะลึงงันอ้าปากค้างไปแล้ว!

คุณหนูใหญ่ท่านนี้ นางช่างกล้าหาญและมีฝีมือมากจริงๆ!

กลับมาได้วันเดียวก็ทำให้ท่านโหวลงมือตบหน้าคุณชายใหญ่ได้แล้ว!

องค์ชายใหญ่เดือดดาลจนจะกลายร่างเป็นตัวอะไรไปแล้ว?

ชีอวิ๋นถิงโกรธจนคุมสติไม่อยู่แล้วจริงๆ เขาไม่เคยนึกไม่เคยฝัน ว่าตนเองจะถูกสวี่อินอินคนที่ตนเองดูหมิ่นดูแคลนมาตลอด ทำให้ขายหน้าได้ถึงเพียงนี้!

สวี่อินอินนางเด็กเหลือขอ!

สักวันเขาจะหาโอกาสสังหารเจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ให้ได้ นางจะได้รับรู้ถึงความโหดเหี้ยมอำมหิตของตนเอง!

ส่วนสวี่อินอินบัดนี้ นางกำลังยิ้มเยาะให้ชีอวิ๋นถิงอย่างเงียบเชียบ

 
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Komen (2)
goodnovel comment avatar
Waranya Chaiwan
สนุกมากๆๆๆๆๆฟฟฟฟๆ
goodnovel comment avatar
Jocky Tagool
อ่านไปอ่านมานึกว่า กำลังอ่านเรื่องเวินซื่อ เวินซื่อ=อินอิน
LIHAT SEMUA KOMENTAR

Bab terbaru

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 602

    เฝิงไฉ่เวยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ท่านปู่อย่าได้กังวลไปเลย นี่ก็อาจเป็นอีกหนทางหนึ่งที่จะทำให้พระนัดดารัชทายาทจดจำข้าได้ก็เป็นได้”นางกล่าวพลางเลิกคิ้วเบา ๆ “พรุ่งนี้ข้าจะไปจวนชีสักรอบ ให้คนส่งเทียบเชิญไปล่วงหน้าด้วยเถิด บอกว่าข้าจะไปกล่าวคำขอบคุณชีหยวนโดยเฉพาะ”เฝิงจวิ้นถึงกับไม่อาจเข้าใจการกระทำของน้องสาวตนเองได้เลยยังจะไปขอบคุณอีกหรือ?มีอะไรให้ต้องขอบคุณกัน? ชีหยวนทำลายเรื่องดีของตระกูลเฝิง แล้วตอนนี้ตระกูลเฝิงยังจะยื่นหน้าเข้าไปกล่าวคำขอบคุณอีก?!นี่มันต่างอะไรกับถูกตบแก้มซ้ายแล้วยื่นแก้มขวาไปให้เขาตบซ้ำอีก?กลับกลายเป็นเฝิงอวี้จางที่ลูบเคราแล้วหัวเราะอย่างพอใจ “ดี ดี! รู้จักยอมรับผิด ไม่ผลักภาระกลบเกลื่อน กล้ารับผิดชอบ นี่ก็คือคุณธรรมข้อหนึ่งเหมือนกัน ไฉ่เวยเป็นเด็กที่ใจมั่นคง!”ใช่แล้ว คนที่สมบูรณ์แบบเกินไปก็ย่อมดูไม่เหมือนคนการที่ตอนนี้ทำผิดแต่กลับไม่โกรธเกรี้ยว ไม่เอาแต่ปกป้องตนเอง กล้ายอมรับผิด นี่ก็นับเป็นข้อดีใช่หรือไม่?เขาหันไปมองฮูหยินเฝิง “พอเถอะ ไม่มีอะไรให้น่าโมโห ดั่งที่ไฉ่เวยพูดไว้ หากเราไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่ ใครก็หัวเราะเยาะพวกเราไม่ได้!”ฮูหยินรองตระกูลชี

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 601

    นางขบกรามแน่นใช้มือกุมหน้าผากของตนเอง แทบจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาคำหนึ่งว่า “แม่นางผู้นั้นมาจากที่ใดกัน?!”เวลานี้แขกเหรื่อนได้ถูกส่งกลับไปหมดแล้ว คนในตระกูลเฝิงเล็กใหญ่ต่างก็พากันมารวมตัวอยู่ที่ห้องของฮูหยินเฝิง สีหน้าของทุกคนล้วนไม่สู้ดีนักโดยเฉพาะเฝิงอวี้จาง เขามองไปที่เฝิงไฉ่เวย พอคิดถึงตอนก่อนหน้านี้ที่ตนพยายามอย่างไรก็รั้งเซียวอวิ๋นถิงไว้ไม่อยู่ ใบหน้าก็ยิ่งมืดครึ้มลง “เจ้าว่า นางตั้งใจทำ หรือที่แท้ก็แค่คิดจะช่วยคนจริง ๆ?”ในเพลานี้ฮูหยินเฝิงยังคงโกรธจนรู้สึกปวดหัวแต่เดิมทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน เดิมก็รอแค่วันนี้ให้ก้าวหน้าไปอีกขั้น แล้วค่อยใช้จังหวะนี้ให้เซียวอวิ๋นถิงได้พบกับเฝิงไฉ่เวยอย่างเหมาะสมแต่ใครจะคาดคิดว่าอยู่ ๆ ชีหยวนจะโผล่เข้ามาขัดขวางทุกอย่าง กลายเป็นว่าทุกอย่างพังไม่เป็นท่าเท่ากับว่าความพยายามทั้งหมดในช่วงก่อนหน้านี้สูญเปล่า แถมยังทำให้ตระกูลเฝิงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอีกด้วยต่อไปหากใครพูดถึงเฝิงไฉ่เวย ก็ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่นางแม้แต่หลักพื้นฐานของอาหารขัดข่มกันยังไม่รู้ความฮูหยินเฝิงขบปากแน่น โกรธจนแทบจะ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 600

    ฮูหยินเฝิงก็พลันหน้าถอดสี รีบสั่งให้คนไปตามหมอเพียงแค่มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ไฉนจึงล้มทรุดลงไปได้?ฮูหยินรองชีก็ตกใจเช่นกัน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ จนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะแต่ชีหยวนกลับก้าวฉับเข้าไปหาฮูหยินเฉิงกั๋วกงแล้วคุกเข่าลง เปิดเปลือกตานางขึ้นดู จากนั้นกวาดตามองไปยังอาหารบนโต๊ะ นางไม่เอ่ยคำใดก็ใช้มืออ้าปากของฮูหยินเฉิงกั๋วกงออก แล้วเอาตะเกียบกดไปบนเพดานปากฮูหยินเฉิงกั๋วกงก็อาเจียนเสียงดัง สำรอกอาหารออกมาจนหมดแขกเหรื่อต่างรีบถอยหนีเว่ยชิงยางถึงกับตะโกนเสียงดัง “ชีหยวน! เจ้ากำลังทำอะไร!”ชีหยวนหาได้ใส่ใจไม่ จนกระทั่งฮูหยินเฉิงกั๋วกงไม่มีสิ่งใดจะอาเจียนได้อีก นางจึงส่งตัวให้ฮูหยินที่อยู่ข้าง ๆ พร้อมกับบอกว่า “ให้นางดื่มน้ำเปล่าเจ้าค่ะ”ฝ่ายบุรุษกับฝ่ายสตรีในงานเลี้ยงนี้ มีเพียงทะเลสาบหนึ่งผืนคั่นกลาง เมื่อเกิดเรื่องขึ้นทางนี้ ทางโน้นย่อมเห็นได้ทันทีเฉิงกั๋วกงอดรนทนไม่ไหว รีบวิ่งมาถึงหัวสะพานถามเสียงดังว่าเกิดเรื่องอันใดเฝิงไฉ่เวยก็ขมวดคิ้ว มองชีหยวนด้วยแววตาเป็นกังวล “คุณหนูใหญ่ชี เจ้าไม่รู้ว่าฮูหยินเป็นอะไร ก็ทำเช่นนี้โดยพลการ...”ทำเช่นนี้โดยพลการอันใด?ฮ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 599

    องค์หญิงลั่วชวนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชีหยวนอีกครั้งที่จริงนางรู้สึกอึดอัดใจมานานแล้วใครก็ดูออกว่าเฝิงไฉ่เวยนั้นมีฝีมือแท้จริง แต่ช่วงหลายวันมานี้ ทุกครั้งที่นางไปงานเลี้ยงก็ต้องชิงเอาความโดดเด่นไปจนหมดสิ้นถึงขั้นที่แม้แต่พระชายาอ๋องโจว ก็อดมิได้ที่จะเอาแต่พร่ำว่า ‘หากเจ้ามีความสามารถเพียงหนึ่งในสิบของคุณหนูเฝิง...’ พูดแต่วาจาเช่นนี้ ชวนให้คนเบื่อหน่ายใจยิ่งนักยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เฝิงไฉ่เวยทำให้ผู้คนตื่นตะลึง กลับเอ่ยราวไม่ใส่ใจว่า ‘ข้ามิได้มีสิ่งใดพิเศษนัก เป็นเพราะคุณหนูทั้งหลายคอยเกรงใจข้าเท่านั้น’‘สิ่งเหล่านี้ก็มิใช่อันใด เพียงแต่ตอนเด็กข้าไม่มีงานอดิเรกอื่น จึงอ่านตำรามากหน่อยเท่านั้น’องค์หญิงลั่วชวนถึงกับเบื่อหน่ายจนสุดจะทนบัดนี้ เมื่อนางมองชีหยวนก็พลอยรู้สึกว่าดูรื่นตาขึ้นมาหลายส่วนสตรีสูงศักดิ์ร่ำเรียนสิ่งเหล่านี้แล้วมีประโยชน์อันใด?จำวิธีทำขนมแต่ละอย่างได้ จำชื่อขนมแต่ละชนิดได้ แล้วก็รู้จักรูปลักษณ์ของบุปผาชื่อดังแต่ละสายพันธุ์เรื่องเหล่านี้มีสิ่งใดให้น่าสรรเสริญนักหรือ?เหตุใดจึงได้รับคำชมจนเกินควรเช่นนี้?แต่พอนึกได้ว่าเฝิงไฉ่เวยสามารถเรียนรู้สิ่งเ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 598

    เว่ยชิงยางพอเห็นชีหยวน ท่าทีของนางก็ยิ่งแฝงด้วยความเหน็บแนมขึ้นอีกหลายส่วน “ขนมพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของไฉ่เวย สูตรที่ใช้นั้นก็มาจากตำราโบราณทั้งสิ้น ผู้ที่ไม่เคยร่ำเรียนหนังสือย่อมไม่รู้จัก”เฝิงไฉ่เวยดูเหมือนจะมีท่าทีจนใจ นางดึงชายเสื้อของเว่ยชิงยางเบา ๆ “ข้าเชิญเจ้ามาเพื่อมาเป็นแขก มิใช่ให้เจ้ามาอวดอ้างแทนข้า”ชีหยวนเลิกคิ้วมองเว่ยชิงยาง “เช่นนั้นคุณหนูเว่ยที่อ่านตำรามากมาย คงรู้แจ้งถึงที่มาของขนมพวกนี้กระมัง?”เว่ยชิงยางกัดริมฝีปาก แค่นเสียงเย็นชา “ทำเหมือนกับเจ้ารู้จักอย่างนั้นแหละ”ชีหยวนเพียงยิ้มน้อย ๆ “ทำไมจะไม่รู้จัก?”นางก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เหลือบตามองโต๊ะตัวเล็กแล้วกล่าวเสียงขรึม “เซียงเย่ามู่กวา เซียงเย่าเถิงฮวา หน่ายฝางอวี้รุ่ยเกิง”หวังฉานถึงกับตะลึงงัน หันไปมองฮูหยินรองชีโดยไม่รู้ตัวส่วนฮูหยินรองชีก็ตกตะลึงยิ่งกว่านางเสียอีกนางไม่รู้เลยว่าชีหยวนศึกษาสิ่งเหล่านี้ด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่ชีหยวนมักให้ห้องครัวทำอาหารแปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งนางบอกสูตรให้แม่ครัวด้วยตนเอง...เว่ยชิงยางก็ตกตะลึงไปเช่นกัน แต่แล้วก็แค่นเสียงหัวเราะเย็นชา “ใครจะรู้ว่าเจ้าพูด

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 597

    เนื่องจากคราวก่อนไม่ได้เกิดเหตุอันใด ดังนั้นการออกมากับชีหยวนคราวนี้ฮูหยินรองชีจึงรู้สึกผ่อนคลายกว่าเดิมมากนักทว่าพอถึงจวนตระกูลเฝิง ฮูหยินรองชีก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมางานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลเฝิงครั้งนี้ จัดได้แตกต่างจากผู้อื่นจริง ๆตระกูลขุนนางในเมืองหลวงที่อยู่ในงานนี้ ต่างก็เคยจัดงานเลี้ยงวันเกิดกันมาทั้งนั้น แต่การจัดงานเช่นนี้ ฮูหยินรองชีก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็นจวนตระกูลเฝิงหาได้เชิญคณะงิ้วมีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาแสดงงิ้วเช่นตระกูลอื่นไม่ กลับตั้งโต๊ะจัดเลี้ยงไว้ในสวนดอกไม้แทน แขกชายหญิงแยกกันอยู่คนละฟากของทะเลสาบ คั่นกลางด้วยสะพานโค้งฮูหยินรองชีพาชีหยวนไปส่งของขวัญ พอเดินเข้าสู่เรือนรับรองก็ได้กลิ่นหอมประหลาดสายหนึ่ง อดพึมพำเบา ๆ ไม่ได้ว่า “กลิ่นหอมยิ่งนัก”ขณะนั้นเอง พระชายาอ๋องโจวกำลังยิ้มพลางกล่าวกับฮูหยินเฝิงว่า “ไม่ทราบว่าในจวนจุดกำยานกลิ่นใดกัน? กลิ่นนี้แปลกใหม่ดีนัก ไม่รู้ว่าเป็นของสำนักใด?”ฮูหยินเฝิงเพียงกล่าวยิ้ม ๆ “ไฉ่เวยเจ้าเด็กคนนั้นรู้ว่าข้ามีโรคปวดศีรษะที่เกิดจากลมชั่ว จึงตั้งใจปรุงกลิ่นหอมชนิดหนึ่งขึ้นมาให้ข้า เห็นบอกว่าชื่อ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status