บทที่ 675  

คนเรามิใช่มีชีวิตอยู่หนึ่งชาติภพ มิใช่มีชีวิตอยู่เพียงกี่ปีกี่เดือนกี่วัน พูดให้ถึงที่สุดแล้วคนเรามีชีวิตอยู่เพียงแค่ไม่กี่เสี้ยวพริบตาเท่านั้น

ชีหยวนในยามนี้เข้าใจประโยคนี้อย่างถึงที่สุด

แน่นอนว่านางสามารถพึ่งพาตนเองได้ทุกอย่างไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม ทว่าคนที่เจ้ารักกลับรักเจ้ามากเสียยิ่งกว่าที่เจ้าคาดไว้ ที่แท้ความรู้สึกเช่นนี้มันงดงามหอมหวานแบบนี้เองหรือ

นางเลื่อนมือขึ้นไปลูบใบหน้าของเซียวอวิ๋นถิงเบา ๆ อย่างห้ามความรู้สึกไม่อยู่ “ข้าจะรอท่านกลับมา”

ไม่จำเป็นต้องเอ่ยวาจาใด ขอเพียงประโยคเดียว นางก็เข้าใจความรู้สึกในใจทั้งหมดของเขาแล้ว

เซียวอวิ๋นถิงโน้มกายลงมามองนาง แล้วจู่ ๆ ก็เลื่อนมือขึ้นมาหยิกแก้มของนางเบา ๆ อย่างรวดเร็ว

นุ่มน่าหยิกอย่างที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดจริง ๆ เลย

อีกอย่างนิ้วมือของเขาก็ยังอยู่ครบถ้วนดี เขาอดหัวเราะส่งเสียงออกมาไม่ได้เลยจริง ๆ

ยามอยู่ต่อหน้าชีหยวน เขามักจะรู้สึกเหมือนหัวใจมีรูรั่ว ความรู้สึกนุ่มนวลอ่อนโยนล้นทะลักออกมาจากด้านในไม่รู้จบสิ้น

ดอกพุดซ้อนบนชั้นวางกำลังผลิบาน สายลมในยามนี้รำเพยเอากลิ่นหอมอ่อนจางลอยออกมา ชีหยวนเลื่อนมือไปจับมือของเขาลงม