LOGINShare
บทที่ 1391
Related chapters
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1392
‘เจ้าไปบอกเลยสิ!’พระชายาเส้าเยาะเย้ยเซียวทงอย่างไร้ความปรานี “ฉินรั่วซือเป็นสหายคนสนิทของเจ้า เป็นเจ้าเองที่มาถึงตำหนักข้าแล้วขอร้องให้ข้าจับคู่ให้เจ้ากับแม่ทัพเผย!”“เรื่องเหล่านี้แค่องค์จักรพรรดิตรวจสอบก็รู้แล้ว เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถทำให้องค์จักรพรรดิเชื่อเจ้าได้รึ?”“ยิ่งไปกว่านั้น… เซียวทงเจ้าเองก็ทำเรื่องที่มิอาจให้ใครเห็นได้อีก… เถาลี่ตายอย่างไรเล่า?”คำพูดของพระชายาเส้าทำให้เซียวทงตกใจในทันทีวันนั้นจู่ ๆ นางก็เป็นใบ้จึงบ้าคลั่งบีบคอเถาลี่จนตาย นางคิดว่าในเหตุการณ์วุ่นวายนั้นจะไม่มีผู้ใดเห็นว่าตนทำเรื่องเช่นนี้ แล้วเหตุใดพระชายาเส้าจึงรู้ได้เล่า!“หึ! เจ้าคิดว่าเจ้าทำได้อย่างแนบเนียนมากจนข้ามิรู้ว่าเจ้าเรื่องเช่นนี้กระนั้นรึ?”พระชายาเส้ายิ้มเยาะพลางเอ่ย “ตอนที่ตระกูลเถามารับตัวเถาลี่ไปนั้น เถากังพี่ชายของเถาลี่พบความผิดปกติ เหตุใดมือสังหารจึงมิใช้มือแต่กลับใช้มือบีบคอสังหารเถาลี่กันเล่า?”“เถากังจึงแอบไปหาเจ้าหน้าที่ชันสูตรมาแล้วก็ได้รับการยืนยันว่า นางถูกสตรีบีบคอจนตาย! เขาจึงแอบตรวจสอบอย่างเงียบ ๆ อีกจนไปพบนางรับใช้ผู้หนึ่งที่เห็นว่าเจ้าบีบคอเถาลี่จนตายที่ตำหนักอ๋องอ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1393
หลิงอวี๋รับผิดชอบจัดการเรื่องสถานที่ที่เหล่านางสนมจะไป หลังจากที่ยุ่งมาสองวัน ในวังก็โล่งไปครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว ในที่สุดก็จัดระเบียบเรียบร้อยแล้วลำดับต่อไปก็ต้องจัดการที่อยู่ให้ไท่เฟยเส้ากับไท่เฟยอีกสองคนที่มิยอมไปที่ศาลบูรพกษัตริย์อีกไท่เฟยเส้าจะย้ายไปอยู่ที่พระตำหนักโซ่วอัน ส่วนไท่เฟยเหอกับไท่เฟยจู้ก็จัดให้ไปอยู่บริเวณใกล้ ๆ กับตำหนักโซ่วอันด้วยไท่เฟยทั้งสองนี้ล้วนเป็นบาทบริจาริกาของจักรพรรดิองค์ก่อนไท่เฟยเหอมีองค์หญิงอยู่หนึ่งคน ปีนี้เพิ่งจะอายุสิบสาม นางอยู่ในอันดับที่เก้า ชื่อว่าเซียวเฟยส่วนไท่เฟยจู้มีองค์ชายหนึ่งและองค์หญิงอีกหนึ่ง ปีนี้องค์ชายอายุสิบสี่ อยู่อันดับที่แปด แต่เนื่องจากยังมิถึงวัยบรรลุนิติภาวะ จึงมิสามารถก่อตั้งจวนของคน หรือรับพระราชทานตำแหน่งอ๋องได้และองค์หญิงน้อยปีนี้เพิ่งจะอายุสิบขวบ อยู่อันดับที่สิบเอ็ด ในตอนที่จักรพรรดิอู่อันยังมีชีวิตอยู่จะเรียกนางอย่างใจดีว่าเจ้าสิบเอ็ดน้อย นางมีชื่อว่าเซียวเหยาหลิงอวี๋ยุ่งจนไม่มีเวลาได้ใกล้ชิดกับพวกนาง ที่รู้เรื่องของไท่เฟยทั้งสองนี้ก็เพราะหานอวี้ไปช่วยสืบมาให้สำหรับไท่เฟยทั้งสามคนนี้ของจักรพรรดิอู่อัน หลิงอว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1394
เซียวหลินเทียนปลอบใจหลิงอวี๋อย่างอดทน “เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องจัดคนไว้คอยปกป้องเขาอย่างดีแน่นอน! หากข้าทำให้เกิดเรื่องขึ้นกับเขาเพราะเหตุนี้ ข้าจะเอาชีวิตของข้าชดใช้ให้เจ้าเอง!”เมื่อเซียวหลินเทียนพูดมาถึงเพียงนี้ หลิงอวี๋ก็พูดมิออกเลยนางนึกถึงเรื่องที่ตอนนั้นเยวี่ยเยวี่ยกับเฮยจื่อถูกลักพาตัวไปด้วยกันและจะถูกโยนลงหน้าผา ตอนนั้นขาทั้งสองข้างของเซียวหลินเทียนยังพิการอยู่ก็ยังกระโดดลงจากหน้าผาไปช่วยเยวี่ยเยวี่ยโดยมิห่วงความปลอดภัยของตนเลยหากมีอันตรายขึ้นมาจริง ๆ หลิงอวี๋ก็เชื่อว่าเซียวหลินเทียนจะช่วยเซียวเยวี่ยอย่างมิห่วงความปลอดภัยของตนเช่นเดิมต่อให้หลิงอวี๋จะมิยินยอมแค่ไหน แต่เรื่องได้ถูกตัดสินใจไปแล้ว นางคัดค้านไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว“ครั้งต่อไปหากมีเรื่องอะไรก็หารือกับหม่อมฉันก่อนเถิดเพคะ หากกล้าจัดการเรื่องของเซียวเยวี่ยโดยที่ปิดบังหม่อมฉันเช่นนี้อีก หม่อมฉันจะไม่มีทางให้อภัยท่านอีกเด็ดขาด!”หลิงอวี๋เอ่ยเตือนอย่างเข้มงวด “การให้ความเคารพซึ่งกันและกันนั้นมิใช่แค่เพียงการพูด เซียวหลินเทียน หากท่านอยากจะให้พวกเราเห็นว่าท่านเป็นคนในครอบครัว ก่อนอื่นเลยคือต้องปลูกฝังความตระหนักรู้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1395
ส่วนเซียวหลินเทียนนั้นนอกจากเซียวเยวี่ยแล้วก็ยังมีลูกบุญธรรมอีกหนึ่งคนนั้นก็คือเฮยจื่อหรือเซี่ยเหวยนั่นเองก่อนหน้าเซี่ยเหวยถูกส่งตัวไปที่หออักษร น้อยครั้งมากที่จะกลับบ้านเซียวหลินเทียนได้ชื่อว่าเป็นจักรพรรดิแล้ว การทิ้งให้เซี่ยเหวยอยู่ข้างนอกนั้นคงมิเหมาะสมทั้งยังมิปลอดภัยด้วย เซียวหลินเทียนจึงวางแผนไว้ว่าจะรับเขากลับมาเป็นสหายร่ำเรียนกับเซียวเยวี่ยเรื่องนี้เซียวหลินเทียนเชื่อฟังหลิงอวี๋ และเขาก็ตั้งใจไปหารือกับหลิงอวี๋หลิงอวี๋นึกถึงความปลอดภัยของเซี่ยเหวยและมิได้คัดค้านใด ๆ เช่นกันแต่พอแม่นมลี่รู้เรื่องนี้ก็ไปหาหลิงอวี๋พลางเอ่ยด้วยเสียงเรียบ “พระชายาองค์รัชทายาทเพคะ บ่าวคิดว่าเซี่ยเหวยมิเหมาะที่จะมาเป็นสหายร่ำเรียนกับเยวี่ยเยวี่ยเพคะ!”“เพราะเหตุใดเล่า?”หลิงอวี๋เอ่ยถามไปอย่างแปลกใจนับตั้งแต่ที่เซี่ยเหวยถูกส่งไปที่หออักษรก็ได้ร่ำเรียนหนังสือและรู้เหตุผล ด้านความสัมพันธ์กับเยวี่ยเยวี่ยก็กลมเกลียวกันมากขึ้นเรื่อย ๆก่อนหน้านี้หลิงอวี๋มิชอบเซี่ยเหวยเพราะว่าเขาทำร้ายเยวี่ยเยวี่ยทั้งยังเคยใส่ร้ายตนด้วยแต่เมื่อเห็นว่าเซี่ยเหวยเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีแล้ว มุมมองของหลิงอวี๋ที่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1396
หลิงอวี๋เห็นความสามารถนี้ของหมิ่นกู ในใจพูดได้เลยว่าได้ของล้ำค่ามาแล้ว จึงใช้งานหมิ่นกูมากขึ้นตอนนี้ตำหนักอ๋องอี้ว่างเปล่าไปแล้ว เหลืออยู่เพียงคนเฝ้ายามและคนรับใช้มิกี่คนที่คอยดูแลอยู่ส่วนสี่สาวงามที่ฮองเฮาเว่ยได้ประทานมาให้นั้นก็เหลืออยู่เพียงจื่อผิงกับเนี่ยนจือหลังจากพิธีราชาภิเษกของเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋ก็ส่งคนไปรับพวกนางสองคนเข้ามาในวังหากทำตามความคิดของเซียวหลินเทียน เขาก็จะมิยอมให้พวกนางเข้าวังหลิงอวี๋เองก็มิยอมเช่นกัน แต่มาคิดดูอีกที หลิงอวี๋จึงเป็นฝ่ายไปบอกกับเซียวหลินเทียนเอง“ตอนนี้ท่านเป็นจักรพรรดิแล้ว หากในวังมีเพียงหม่อมฉันผู้เดียวก็คงจะมิเข้าท่าเช่นกัน ไปรับจื่อผิงกับเนี่ยนจือเข้าวังเถิดเพคะ!”จักรพรรดิองค์ใดบ้างที่ไม่มีภรรยาหลายคน แค่พวกนางสามคนนี้ยังมิพอด้วยซ้ำ!หลิงอวี๋เชื่อว่าต่อให้เซียวหลินเทียนมิต้องการ แต่ผ่านไปอีกหลายวันจากนี้ เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่เหล่านั้นจะต้องโน้มน้าวให้เซียวหลินเทียนเลือกสนมเข้าวังเป็นแน่หลิงอวี๋มิสามารถจินตนาการได้เลยว่า ตนจะต้องปรนนิบัติบุรุษผู้เดียวร่วมกับสตรีจำนวนมากเหล่านั้น ตอนนี้นางมิพูดอะไร รอดูเซียวหลินเทียนว่าถึงเวลา
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1397
การไว้ทุกข์จักรพรรดิเพิ่งจะผ่านพ้นไป ดังนั้นบรรดาคุณหนูที่มาในวังจึงล้วนแต่งกายอย่างงดงามและสุภาพกัน หลิงอวี๋เองก็เช่นกัน นางสวมชุดกระโปรงสีขาวลายพระจันทร์ และด้านนอกก็คลุมด้วยเสื้อคลุมที่ทำมาจากขนสุนัขจิ้งจอกแม้ว่าอากาศจะหนาวมาก แต่พอทำงานยุ่ง ๆ ไปก็มิรู้สึกว่าหนาวเลยไท่เฟยเส้ากับไทฮองไทเฮากำลังช่วยต้อนรับสตรีบรรดาศักดิ์อยู่ เหล่าองค์หญิงที่รู้ความหลายคนก็มาช่วยเช่นกันเซียวทงตามติดไทฮองไทเฮา นางเป็นใบ้ไปแล้วมิสามารถพูดได้จึงยืนฟังอยู่ด้านข้างเงียบ ๆสตรีบรรดาศักดิ์บางคนยังมิรู้เรื่องที่เซียวทงเป็นใบ้ เมื่อเห็นว่าองค์หญิงที่เย่อหยิ่งในอดีตกลับเงียบสงบในวันนี้ก็ค่อนข้างแปลกใจวันนี้สตรีบรรดาศักดิ์เหล่านี้ล้วนพาบุตรีของตนมาด้วยแม้ว่าจะมิสามารถแต่งตัวอย่างสวยงามได้ แต่คุณหนูแต่ละคนก็ใส่ใจในการแต่งตัวกันหลังจากจักรพรรดิเซิ่งอู่ขึ้นครองบัลลังก์ ที่วังหลังก็มีเพียงแค่หลิงอวี๋กับกุ้ยเหรินอีกสองคน ดังนั้นขอเพียงพวกนางแสดงออกอย่างดีก็จะมีโอกาสได้กลายเป็นนางสนมของจักรพรรดิองค์ใหม่เหล่าคุณหนูและสตรีบรรดาศักดิ์เหล่านี้ห้อมล้อมกันอยู่ตรงหน้าไทฮองไทเฮากับไท่เฟยเส้าและต่างก็พยายามเอาใจท
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1398
ทางด้านเผยอวี้ หลังจากเขียนอักษรไปได้สองอันอย่างดูสนุกสนานแล้วก็ไปนั่งพักอยู่ด้านข้างหางตาของขันทีคนหนึ่งมองมาเห็นว่าที่บนโต๊ะของเขาไม่มีถ้วยชาจึงวิ่งมารินน้ำชาให้เขาอย่างเอาใจ ทั้งยังยกพวกขนมมาให้ด้วยเผยอวี้ยิ้มออกมา ขันทีน้อยผู้นี้ดูท่าทางมีไหวพริบ พอหยุดรินชาก็สังเกตสีหน้าท่าทางด้วยเขาจิบชาและกินของว่างเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าขุนนางกลุ่มหนึ่งมีท่าทีเอาอกเอาใจเซียวหลินเทียนก็รู้สึกเพียงว่าสนุกดีหลังจากดื่มชาไปสองถ้วย เผยอวี้ก็รู้สึกว่ามิค่อยสบาย ดูเหมือนว่าในโถงนี้จะมีคนมากเกินไปจึงค่อนข้างร้อนอบอ้าวเผยอวี้จึงลุกขึ้นออกไปข้างนอก“แม่ทัพเผย จะไปห้องน้ำหรือขอรับ? ทางนี้ขอรับ!”ขันทีน้อยที่รินน้ำชาให้เผยอวี้เมื่อครู่ก้าวเข้ามาอย่างเอาใจใส่พลางเอ่ยเผยอวี้ได้ยินเขาเอ่ยดังนั้นก็รู้ว่าอยากไปห้องน้ำสักหน่อยจึงให้ขันทีน้อยนำทางไปห้องน้ำหลังจากจัดการปัญหาทางร่างกายเสร็จแล้วก็ออกมา แต่เผยอวี้ก็ยังรู้สึกมิดีอยู่ ยิ่งเวียนหัวมากขึ้นอีก หรือว่าจะป่วย?“แม่ทัพเผย ท่านมิสบายหรือ? บ่าวพยุงท่านไปพักผ่อนสักครู่นะขอรับ!”ขันทีน้อยก้าวเข้ามาพยุงเขาอย่างกระตือรือร้นเผยอวี้รู้สึกว่าค่อนข้า
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1399
เผยอวี้นอนอยู่บนเก้าอี้อย่างสะลึมสะลือ เมื่อได้ยินเสียงประตูถูกผลักออกแว่ว ๆ ก็คิดว่าลู่หนานมาแล้วจึงโวยวายออกไป“ลู่หนาน ข้าคิดว่าถูกคนวางอุบายใส่ข้าแล้ว! เจ้ารีบไปเอายาแก้จากพระชายาองค์รัชทายาทมาให้ข้าที!”ร่างกายของเผยอวี้ร้อนดั่งไฟ และคลื่นความร้อนก็ทำให้เขาแทบจะทนมิไหวแล้วต่อให้โง่แค่ไหนเขาก็รู้ว่าตนถูกวางอุบายใส่เผยอวี้ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ลู่หนาน ตอนนี้มีเพียงลู่หนานเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือตนได้ มิเช่นนั้นหากตนขาดสติแล้วทำสิ่งใดไปจะมิใช่เพียงแค่ตนเองที่อับอาย แต่เซียวหลินเทียนก็จะมิสามารถพูดอะไรเพื่อตนได้ด้วยคนที่อยู่ตรงประตูมิตอบรับใด ๆ เผยอวี้ได้ยินเพียงเสียงตุบดังขึ้นมาราวกับว่ามีสิ่งของอะไรบางอย่างถูกโยนเข้ามา จากนั้นประตูก็ปิดไปอีกครั้ง“ลู่หนาน เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่? ข้าถูกคนวางอุบายใส่!”เผยอวี้ทั้งร้อนใจทั้งโกรธ มองเห็นอยู่ราง ๆ ว่ามีร่างคนอยู่ที่พื้น เขายันตัวลุกขึ้นพลางเอ่ยอย่างมิพอใจ “เจ้าพูดสิ!”“หากเจ้ายังมิช่วยไปตามคนมาให้ข้า ข้าจะต้องแย่แน่!”คนผู้นั้นก็ยังมิพูดจาอีก เผยอวี้จึงเดินโซเซเข้าไปหาแต่เขาเวียนหัวมากจึงควบคุมแรงได้มิดี เผยอวี้จึงเ
Latest chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2214
“ซานเอ๋อร์!”หลงอวิ๋นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ทันใดนั้นในสมองก็ว่างเปล่า…ในฐานะมารดา นางจะมิรู้ได้อย่างไรว่าตนลำเอียงต่อบุตรชายทั้งสองคนหยวนซือและหยวนซานป่วยไข้พร้อมกัน นางกลับเฝ้าหยวนซือทั้งวันทั้งคืนส่วนหยวนซานกลับเป็นหยวนซิ่งสามีของนางที่คอยดูแลด้วยตนเองของประทานที่ได้รับจากมหาเทพและเจ้าแห่งทะเลผู้เป็นบิดาในช่วงเทศกาลปีใหม่และวันสำคัญต่าง ๆ นางก็จะให้หยวนซือเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะให้หยวนซานเรื่องเช่นนี้นับมิถ้วน แต่หยวนซานกลับถูกหยวนซิ่งบิดาของเขาสั่งสอนมาอย่างดี มิเคยบ่นว่าเรื่องความลำเอียงของนางเลย!บัดนี้มองดูหยวนซานกำลังจะตกหน้าผา หลงอวิ๋นในฐานะมารดาจะสามารถมองดูเฉย ๆ ให้บุตรชายตายตกไปเช่นนี้ได้หรือ?ฝ่ามือหลังมือก็เนื้อเดียวกัน นางทำให้หยวนซานมาสู่ใต้หล้าผืนนี้ หยวนซานมีความผิดอะไร นางมีสิทธิ์อะไรจะทำกับหยวนซานเช่นนี้“ซานเอ๋อร์!”เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิต เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียบุตรชายคนนี้ไปตลอดกาล หลงอวิ๋นก็พลันเสียใจแต่ก็สายเกินไปนางมิสนใจอีกต่อไปว่าจะทำให้หยวนซือบาดเจ็บหรือไม่ นางใช้แรงดึงหยวนซือออกอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผา“ซานเอ๋อร์ แม่มาช่วยเจ้าแล้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2213
หลงเพ่ยเพ่ยเห็นท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋น ในสมองพลันเกิดความคิดแวบขึ้นมา ถึงได้คิดข้ออ้างนี้ออกเมื่อเห็นเย่หรงตามแนวคิดของตนทัน หลงเพ่ยเพ่ยก็แอบชื่นชมในไหวพริบของเย่หรงในใจ แล้วกล่าวต่อไป“เสด็จย่า ท่านคงมิประสงค์ให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลต้องเสียหน้าใช่หรือไม่เพคะ!”“หากเย่หรงไปหาท่านปู่ของเขาให้ออกหน้า การกระทำอันเผด็จการเช่นนี้ของท่านอาเจ้าแห่งทะเลจะถูกผู้คนรังเกียจ ถึงเวลานั้นก็จะส่งผลกระทบต่อเกียรติของราชวงศ์พวกเรา!”“ในใต้หล้านี้มีสตรีมากมาย ท่านอาเจ้าแห่งทะเลก็มิได้ขาดสตรีที่มาเสนอตัวให้ เหตุใดต้องทำเรื่องทำลายวาสนาคู่ครองของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย!”ครั้นฮองเฮานึกถึงความเหลวไหลของเจ้าแห่งทะเลก็รู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก กล่าวเสียงเข้ม “เอาเถอะ ย่ารู้แล้ว จะออกพระราชโองการให้พวกเจ้าไปรับคนที่จวนเจ้าแห่งทะเล...”หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงถอนหายใจโล่งอก เพียงแต่ทั้งสองยังมิทันลุกขึ้นยืน ก็มีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ไกล ๆได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนแว่วมา “ช่วยด้วย เร็วเข้า ใครก็ได้ คุณชายน้อยตกลงไปใต้หน้าผาแล้ว...”ฮองเฮาพลันลุกขึ้นยืน ร้องเรียกอย่างร้อนรน “เร็ว ไปดูซิ ใครตกลงไป?”วันนี้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2212
หลงอวิ๋นได้สติกลับคืนมา ตามปกติแล้วคนทั่วไปหากมิได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็จะถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?”แต่หลงอวิ๋นกลับมิทำตามปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “เสด็จย่า เด็ก ๆ เดินไปไกลแล้ว หม่อมฉันไปตามพวกเขากลับมาดีกว่า ควรลงจากเขาได้แล้วเพคะ!”พูดจบ หลงอวิ๋นก็เดินออกจากศาลาพักร้อนไป ร้องเรียกสาวใช้ของตนว่า “พวกคุณชายใหญ่ไปทางไหนกันหรือ?”เนี่ยนจูนางรับใช้ของหลงอวิ๋นกล่าวพลางยิ้มประจบ “แม่นมจี้และเนี่ยนชิงพาพวกเขาไปทางนั้นเจ้าค่ะ มิน่าจะเดินไปไกล!”“ไป ไปดูกัน!”หลงอวิ๋นเดินตามทิศทางที่เนี่ยนจูชี้ไปโดยมิหันกลับมามองท่านหญิงชิงเฉิงมองแผ่นหลังของนางที่เดินจากไปเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะด่าทอเสียงดังลั่นออกมา“พี่หญิงชิงเฉิง พี่หญิงอวิ๋นไปตามหาเด็ก ๆ แล้ว ท่านมิไปตามหาแก้วตาดวงใจทั้งสองของท่านบ้างหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยเห็นดังนั้นก็จงใจกล่าว “ผานกกระเรียนแห่งนี้แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย แต่เด็ก ๆ ยังเล็กนัก เล่นอยู่ริมผา หากพลาดตกลงไป เช่นนั้นก็…”“เจ้าแช่งลูกข้ารึ?”ท่านหญิงชิงเฉิงมองหลงเพ่ยเพ่ยอย่างโกรธเคือง ด่าว่า “หลงเพ่ยเพ่ย เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ คบหากับเย่ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2211
“เรื่องคู่ครองของข้ารึ?”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง นางยังมิได้พูดคุยเรื่องแต่งงานเลย เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับเรื่องคู่ครองของตนได้เล่า“นี่เป็นเพียงข้ออ้าง หลอกพวกนางไปก่อน แล้วค่อยพูดเรื่องสำคัญกับเสด็จย่าของท่าน!”เย่หรงยิ้มกล่าว “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อยอธิบายให้เสด็จย่าของท่านเข้าใจทีหลังก็ได้!”ขณะพูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงศาลาพักร้อนแล้วท่านหญิงชิงเฉิงที่อยู่ในศาลาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยกับเย่หรงตามมาถึงที่นี่ ก็พลันนึกถึงคำกำชับของชายาเจ้าแห่งทะเลนางรีบชิงพูดก่อน “ท่านหญิงฉางเล่อก็มาด้วยรึ อ้าว นี่พาคุณชายมาด้วย!”“คุณชายผู้นี้หน้ามิคุ้นเลย เมื่อก่อนมิเคยเห็น เป็นคุณชายจากตระกูลใดกัน?”เย่หรงเห็นใบหน้างดงามของท่านหญิงชิงเฉิงแสดงท่าทีดูแคลนก็รู้ว่าอันที่จริงนางรู้ว่าตนเป็นใครเพียงแต่เหมือนกับพวกคนหัวสูงในเมืองหลวงแดนเทพ นางก็ดูถูกตนที่เป็นบุตรชายที่มิได้เรื่องของตระกูลเย่เช่นกันเสด็จย่าของหลงเพ่ยเพ่ยยังคงดูสดใสร่าเริง อายุหกสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้ายังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล แทบจะไม่มีริ้วรอยเลยฮองเฮาได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็มองมาอย่างสงสัย พินิจพิจารณาเย่หรง แล้วกล่าวพล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2210
สิ่งที่เย่หรงคิด หลงเพ่ยเพ่ยก็คิดถึงเช่นกัน นางกล่าวกับเย่หรงอย่างขัดแย้งในใจ“เจ้าคิดจะบอกเรื่องที่เฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ให้พี่หญิงอวิ๋นฟังรึ?”“แต่เช่นนี้ก็มิยุติธรรมกับพี่เขยหยวน เขาและพี่หญิงอวิ๋นก็มีลูกชายด้วยกันอีกคนแล้ว หากบอกพี่หญิงอวิ๋นว่าเฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นการทำลายครอบครัวของพวกเขาเสียเปล่า!”“ข้ามิชอบที่ชายาเจ้าแห่งทะเลทำกับเฉาฮุยเช่นนี้ แต่พี่เขยหยวนและหลานชายตัวน้อยของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์!”“อีกอย่าง พี่เขยหยวนก็ดีต่อพี่หญิงอวิ๋นมาก ก่อนหน้านี้ข้ายังอิจฉาพี่หญิงอวิ๋นที่ได้ลงเอยกับคนที่ดี!”เย่หรงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นยุติธรรมกับเฉาฮุยแล้วหรือ? เขายังมีบิดามารดาที่ต้องกตัญญูเลี้ยงดู ท่านหญิงอวิ๋นมิช่วยเขาออกมา แล้วจะมีใครช่วยเขาได้อีก?”“ชั่วชีวิตของเขาจะต้องอยู่ในคุกน้ำไปตลอดหรือ? นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาทิ้งเสียอีก!”หลงเพ่ยเพ่ยพูดมิออกเดิมทีเฉาฮุยมีอนาคตที่สดใส เพียงเพราะรักใคร่กับท่านหญิงอวิ๋น ถึงต้องตกอยู่ในชะตากรรมอันน่าเศร้าเช่นนี้มิอาจกตัญญูเลี้ยงดูบิดามารดาได้ บุตรชายก็มากลายเป็นของผู้อื่น การที่เขาสามารถทนอยู่ต่อไปในคุกน้ำได้ คาดว่าคงเพราะยังมี
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2209
ชีวิตนี้หาสหายรู้ใจได้ยากนัก!หลงเพ่ยเพ่ยยิ้ม นางก็รู้สึกว่าตนกับเย่หรงพูดคุยสื่อสารกันง่ายเช่นกันเย่หรงฉลาด ที่สำคัญที่สุดคือมิใช่บุรุษประเภทหัวโบราณคร่ำครึ มิเหมือนพวกพี่สามที่เอะอะก็วางตนเป็นผู้ใหญ่สั่งสอนนางเฮ้อ หากสามีในอนาคตของนางสามารถพูดคุยกันได้เหมือนเย่หรง เช่นนั้นสามีภรรยาจะมิรักใคร่กลมเกลียวกันมากหรอกหรือ?หลงเพ่ยเพ่ยคิดแล้วพลันหน้าแดงเรื่อ นี่นางกำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่!“พวกเรามาคิดกันก่อนดีกว่าว่าอีกประเดี๋ยวหากพบเสด็จย่าแล้วจะทำอย่างไรดี!”หลงเพ่ยเพ่ยมิกล้าคิดฟุ้งซ่านต่อไป รีบเปลี่ยนเรื่องคุย“ท่านกังวลว่าท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นจะก่อกวนหรือ?”เย่หรงก็ดึงความคิดกลับมา พวกเขาใกล้จะถึงภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว ต้องคิดหาข้ออ้างให้ดี“อืม ท่านหญิงชิงเฉิงมิใช่คนประเภทที่จะเจรจาด้วยง่าย ๆ ท่านหญิงอวิ๋นยังพอคุยง่ายอยู่บ้าง แต่ในเมื่อพวกนางรับคำสั่งจากชายาเจ้าแห่งทะเลมาเพื่อถ่วงเวลาเสด็จย่า ย่อมมิยอมให้ข้าบรรลุเป้าหมายแน่!”หลงเพ่ยเพ่ยเผยสีหน้าอมทุกข์เย่หรงพลันนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับท่านหญิงอวิ๋นขึ้นมา แม้ท่านหญิงอวิ๋นจะเป็นธิดาแท้ ๆ ของชายาเจ้าแห่งทะเล แต่ช่วงห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2208
“โอ้ ใต้หล้านั้นแตกต่างจากใต้หล้าของพวกเราหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยถูกเย่หรงกระตุ้นความอยากรู้ จึงจ้องมองพลางถาม“อืม บ้านเรือนที่นั่นสูงเท่าภูเขา สูงที่สุดอาจถึงร้อยชั้นได้ ทั้งยังมีรถมากมายที่มิต้องใช้ม้าลาก วิ่งได้เร็วมาก!”เย่หรงเล่าให้หลงเพ่ยเพ่ยฟังไปเรื่อย ๆเมื่อพูดถึงเครื่องบินก็ทำให้หลงเพ่ยเพ่ยเบิกตากว้าง นางมองเย่หรงอย่างงง ๆ “เจ้าโกหกกระมัง จะมีเครื่องมือที่สามารถบรรทุกคนขึ้นไปบนฟ้าได้อย่างไร!”“มีจริง ๆ ข้ามิได้โกหกท่าน พี่หญิงหลิงหลิงจำได้มากกว่าข้าเสียอีก รอมีโอกาสให้นางเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็จะเชื่อว่าข้ามิได้โกหกท่าน!”เย่หรงเริ่มตื่นเต้น “ท่านหญิง ท่านปู่มิได้บอกหรือว่าคันฉ่องคุนหลุนของตงกู่อวี้สามารถพลิกฟ้าคว่ำปฐพีได้?”“หากพวกเราได้คันฉ่องคุนหลุนมา มิต้องรอเวียนว่ายตายเกิด ข้าจะพาท่านไปดูใต้หล้านั้น! ท่านจะต้องชอบใต้หล้านั้นอย่างแน่นอน!”เย่หรงพูดจนหลงเพ่ยเพ่ยใจเต้นระรัว นางกล่าวออกไปโดยมิต้องคิด “ได้ เช่นนั้นรอพวกเราช่วยแดนเทพผ่านพ้นภัยพิบัติครั้งนี้ไปได้ พวกเราหาคันฉ่องคุนหลุนเจอแล้วก็ไปด้วยกัน ไปดูใต้หล้าที่เจ้าพูดถึงกัน!”“ตกลงตามนี้!”เย่หรงยกมือขึ้น หลงเพ่ยเพ่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2207
คนหนึ่งคือคนที่ตนรัก อีกคนคือสหายที่ดีที่สุดของตน!แต่พวกเขากลับร่วมมือกันหลอกลวงตน!หยางหงหนิงหันหลังเดินออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง นางจะมิปล่อยชายชั่วหญิงโฉดคู่นี้ไปแน่!สิ่งที่นางมิได้มาครอบครอง ยอมทำลายทิ้งเสียดีกว่ายอมให้คนอื่นได้ไป!หยางหงหนิงกลับไปที่รถม้าของตน เค้นเสียงลอดไรฟันออกมาคำหนึ่ง “ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์!”ด้านหน้า เย่หรงและหลงเพ่ยเพ่ยต่างก็ร้อนใจดั่งไฟเผา ฮองเฮาเสด็จไปสองชั่วยามแล้ว พวกเขาจะตามทันพระนางหรือ?อีกทั้งต่อให้ตามทัน มีท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นอยู่ พวกนางต้องช่วยชายาเจ้าแห่งทะเลขัดขวางมิให้ฮองเฮาเรียกตัวหลิงอวี๋เข้าเฝ้าแน่“ท่านหญิง พวกเราจะไปทันหรือไม่? ชายาเจ้าแห่งทะเลจะลงมือกับพี่หญิงหลิงหลิงแล้วหรือไม่?”เย่หรงถามอย่างร้อนรนหลงเพ่ยเพ่ยก็ร้อนใจเช่นกัน หลิงอวี๋ยังรอให้นางช่วยชีวิตอยู่ แต่นางก็มิรู้ว่าจะสามารถทูลขอพระราชโองการจากฮองเฮาได้สำเร็จหรือไม่“พวกเราพยายามเต็มที่เถอะ! ขอเพียงตามเสด็จย่าทัน ต่อให้ข้าต้องคุกเข่าอ้อนวอนก็ต้องให้นางพาพี่หญิงหลิงหลิงออกมาให้ได้!”หลงเพ่ยเพ่ยกล่าวปลอบใจเย่หรงเห็นหลงเพ่ยเพ่ยวิ่งวุ่นไปทั่วกับตนก็นับว่าพยายามเ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2206
รองแม่ทัพจางยังคงกล่าวพลางยิ้มแย้ม “ท่านหญิงฉางเล่อมามิถูกจังหวะ วันนี้ฮองเฮาพร้อมด้วยท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นพาคุณชายน้อยทั้งหลายเสด็จไปชมดอกไม้ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์พ่ะย่ะค่ะ!”ว่ากระไรนะ?หลงเพ่ยเพ่ยนิ่งอึ้งไป ท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นล้วนเป็นธิดาของเจ้าแห่งทะเล และเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลงเพ่ยเพ่ยด้วยเหตุใดพวกนางถึงมิไปชมดอกไม้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เล่า แต่กลับเลือกไปชมดอกไม้ในตอนที่ตนต้องการความช่วยเหลือจากเสด็จย่าพอดีนี่น่ะหรือ?“ไปนานเท่าใดแล้ว?”หลงเพ่ยเพ่ยสงสัยว่านี่เป็นการจัดฉากโดยเจตนาของชายาเจ้าแห่งทะเล“สองชั่วยามแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้น่าจะอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้วขอรับ!”รองแม่ทัพจางกล่าวพลางยิ้มหลงเพ่ยเพ่ยอยากจะชกหน้ายิ้ม ๆ ของรองแม่ทัพจางเสียสักหมัด เหตุใดนางมองรอยยิ้มของรองแม่ทัพจางแล้วเหมือนกำลังสมน้ำหน้าตนอยู่เลยเล่า“เจ้ามิได้หลอกข้าใช่หรือไม่?”หลงเพ่ยเพ่ยถามเสียงเย็นรองแม่ทัพจางกล่าวพลางยิ้ม “ท่านหญิงฉางเล่อพูดเล่นแล้ว ไหนเลยข้าน้อยจะกล้าหลอกท่านหญิง! หากมิเชื่อท่านลองถามใครดูก็ได้ว่าที่ข้าน้อยพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่!”“หากท่านหญิงมีธุระด่วนจร
