บทที่ 2379

ฮูหยินหยางถึงกับนิ่งอึ้งไป เมื่อมีกันเพียงสองคน เช่นนี้ก็เท่ากับว่ามิอาจแก้ต่างได้เลยมิใช่หรือ?

อย่างไรเสียเจ้ากรมหยางก็เป็นขุนนางในราชสำนัก เมื่อได้รับคำชี้แนะจากฮูหยินหยาง จึงสงบสติอารมณ์ลงแล้วกล่าวว่า “หงหนิง เจ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ประสบพบเจอสัตว์ประหลาดให้พ่อฟังโดยละเอียด พ่อจะช่วยเจ้าคิดหาหนทางเอง!”

หยางหงหนิงหมดหนทาง จึงจำต้องเล่าเรื่องที่ประสบพบเจอสัตว์ประหลาด รวมถึงเรื่องที่ตนเองและหลงเพ่ยเพ่ยพลัดตกน้ำออกมาทั้งหมด

หยางหงหนิงมิกล้าบอกความจริงแก่เจ้ากรมหยางว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นแผนการของตนเอง ความสนใจของเจ้ากรมหยางจึงมุ่งไปเพียงแค่ตอนที่หลิงอวี๋คว้าเชือกใหญ่เอาไว้ได้เท่านั้น

แววตาของเขาเป็นประกาย กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “หงหนิง สิงอวี๋ผู้นี้ก็คือแพะรับบาป เจ้าจงโยนความผิดทั้งหมดไปให้นาง บอกไปว่าตอนนั้นสิงอวี๋คิดจะสังหารเจ้า ด้วยความตกใจสุดขีดเจ้าจึงพลั้งมือดึงหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปในน้ำ!”

“อย่างไรเสียสิงอวี๋ก็ตายไปแล้ว คนตายมิอาจพูดได้ ขอเพียงเจ้ายืนกรานว่าเป็นฝีมือของสิงอวี๋ ส่วนเรื่องอื่น ๆ พ่อจะช่วยเจ้าหาทางกลบเกลื่อนเอง!”

“ทำเช่นนี้ได้หรือเจ้าคะ?”

หยางหงหนิงมองบิ