พลิกชะตารักหญิงบ้า

งานแต่งงานสุดหรูในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุข ถูกจัดขึ้นบริเวณสนามหญ้ากว้างกลางแจ้งที่ตกแต่งอย่างงดงาม รายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มรื่น แสงอาทิตย์ยามเย็นกระทบกับดอกไม้สีขาวที่ประดับตามขอบทางเดินไปยังแท่นพิธีการ บรรยากาศอบอุ่นและเปล่งประกายไปด้วยความหวานเสียงเพลงคลาสสิคดังเบาๆ เคล้าคลอไปกับสายลม พร้อมกับเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขและการพูดคุยของแขกที่มาร่วมงาน รอบๆ บริเวณ ไม่ว่าจะเป็นซุ้มประตูโค้ง ภาพถ่ายของคู่บ่าวสาวในอิริยาบถต่างๆ ที่นำมาจัดแสดง บนโต๊ะเก้าอี้ที่มีเอาไว้ต้อนรับแขก ต่างตกแต่งเอาไว้ด้วยดอกกุหลาบขาวเรียงรายราวกับทุ่งหญ้าแห่งความรักเจ้าบ่าวใบหน้าหล่อเหลาในชุดทักซิโด้สีดำยืนรออยู่ที่แท่นพิธีอย่างสง่างาม ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความตื่นเต้นและความสุข ในขณะที่คนเป็นเจ้าสาวปรากฏตัวในชุดเจ้าสาวหรูหราสีขาวบริสุทธิ์ ปักดอกไม้เล็กๆ อย่างสวยงาม และมงกุฎดอกไม้ที่ประดับบนหัวดูเหมือนเจ้าหญิงจากเทพนิยายทุกสายตาจับจ้องมายังเจ้าสาว เมื่อเธอเดินไปตามทางเดินที่ประดับด้วยดอกไม้ขาว แสงแดดยามเย็นทำให้ทุกอย่างดูอบอุ่นยิ่งขึ้น แขกที่ถูกเชิญมาเป็นสักขีพยานเฝ้าดูด้วยความตื่นตาตื่

กันตาแนบใบหูเข้ากับบานประตูที่ปิดสนิท พร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกตักราวกับจะทะลุออกมานอกอก ผิวของบานประตูเย็นเฉียบและหยาบกระด้าง แต่เธอกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นเลยในเวลานี้ สิ่งเดียวที่เธอจดจ่อคือเสียงที่ดังขึ้นจากอีกฟากของประตูเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินไปมาอยู่ไม่ไกล ราวกับใครบางคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าห้อง จากนั้นเสียงเรียกของผู้ชายคนเดิมที่ดังขึ้นก่อนหน้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง "เหยียนเหยียนเร็วเข้า พ่อต้องรีบไปแล้ว พี่สาวเจียงกำลังรอเราอยู่นะ"เสียงของผู้ชายคนนั้นฟังดูเร่งรีบแต่ก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน กันตานิ่งฟังอย่างสงบ เธอไม่ได้ยินเสียงขานรับจากคนที่ถูกเรียกว่า เหยียนเหยียน แต่ยังคงได้ยินเสียงกุกกักดังอยู่หน้าห้องเสียงของคนด้านนอกเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลของชายคนนั้นจะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยนเอื้ออาทร"เด็กดี แม่ของลูกไม่สบาย ลูกไปอยู่กับพี่สาวเจียง ไปวิ่งเล่นกับถังถังดีกว่านะ มาเถอะ พ่อจะพาไปส่ง"ยังคงไม่มีคำตอบรับจาก เหยียนเหยียน เช่นเดิม แต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ขยับออกไปจากหน้าห้อง เสียงนั้นดังห่างออกไปจากบริเวณหน้าประตูเรื่อยๆ นั่นจึง

เวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งหลินจื่ออิงคลอดลูกสาวตัวอวบอ้วนออกมา ลูกสาวตัวน้อยของพวกเขา หลี่ซูเหยียนเหยียนเหยียนน้อย ลืมตาดูโลกพร้อมกับเสียงร้องไห้แผ่วเบา แต่กลับเติมเต็มหัวใจของหลี่เฉินจนเต็มเปี่ยมชายหนุ่มที่เคยเย็นชา รอยยิ้มที่หายไปจากใบหน้าหวนกลับมาอีกครั้งหลินจื่ออิงเห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ แม้ว่าเธอจะเหนื่อยล้าจากการคลอดลูก ร่างกายของหลินจื่ออิงอ่อนแอเพราะมีลูกในตอนที่อายุยังน้อย แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกอบอุ่น และถึงแม้ว่าหลินจื่ออิงจะคลอดลูกแล้ว หลี่เฉินก็ยังดูแลเธออย่างดีแต่ความสุขก็มักจะอยู่ไม่นานวันเวลาผ่านไปจนเหยียนเหยียนน้อยอายุครบหนึ่งเดือนเต็ม หลินจื่ออิงเตรียมจัดพิธีเล็กๆ ฉลองให้ลูกสาวตามธรรมเนียม แต่แล้ว... ข่าวใหญ่ก็ดังไปทั่วหมู่บ้านรัฐบาลประกาศให้มีการสอบเกาเข่าอีกครั้ง หลังจากที่ถูกระงับไปหลายปี ตอนนี้เหล่ายุวปัญญาชนที่ถูกส่งมาก็ได้รับโอกาสให้กลับไปสอบ และหากสอบผ่านก็จะได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยข่าวนี้เป็นที่ฮือฮาของเหล่ายุวปัญญาชนและคนในหมู่บ้าน พวกเขาต่างก็พูดคุยถึงข่าวใหญ่นี้ ทำให้บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนต่างถกเถียงกันด้วยความตื่น

"โครก~"เสียงท้องร้องดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของคนที่จะเป็นคนใหม่ เริ่มต้นชีวิตใหม่ก่อนที่ หลินจื่ออิง คนนี้ จะลงมือเปลี่ยนแปลงเรื่องราวทั้งหมด ความหิวโหย กลับเป็นสิ่งที่เร่งเร้าให้เธอต้องลงมือทำอะไรเกี่ยวกับปากท้องเสียก่อนจื่ออิงยกมือกดหน้าท้องแบนราบเบาๆ พลางถอนหายใจ คำกล่าวที่ว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ดูจะเป็นความจริงที่เถียงไม่ออก เพราะต่อให้เธอจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าปวดหัวเพียงใด แต่ร่างกายกลับเรียกร้องสิ่งที่สำคัญที่สุด ซึ่งในเวลานี้ก็คืออาหาร อย่างน้อยเธอก็ควรหาอะไรใส่ท้องเสียก่อน สมองของเธอจะได้ปลอดโปร่ง พอท้องอิ่มเธอจะได้คิดลงมือทำสิ่งอื่นต่อ เพราะตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาในร่างนี้ เธอยังไม่ได้แตะต้องอาหารเลยสักนิดหวังว่าคงจะพอมีอาหารหลงเหลือให้เธอประทังความหิวได้บ้างจื่ออิงไม่ลืมที่จะคว้าแอปเปิ้ลลูกนั้นขึ้นมากัดกินอย่างหิวโหย ในขณะที่เดินไปยังห้องครัวซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังของตัวบ้าน เมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู เธอกลับรู้สึกลังเลขึ้นมาอย่างประหลาด เธอไม่รู้เลยว่าข้างในนั้นจะมีอะไรให้กินบ้างไหม ตอนเดินสำรวจก็เพียงกวาดตามองผ่านๆ เพราะไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความทรงจำเกี่ยวกับร่าง