บทที่ 2666

หลิงอวี๋อาศัยพลังระดับสูงของตน แค่เพียงครึ่งชั่วยามก็ไปถึงบนภูเขาฝั่งตรงข้ามได้แล้ว

ฝนยังคงตกหนักอยู่ หลิงอวี๋ปีนขึ้นไปได้ครึ่งเขาก็มิเห็นเงาแม้แต่คนเดียว ชาวบ้านเหล่านั้นคงจะหลบกันอยู่ในถ้ำไปแล้ว

หลิงอวี๋จึงค้นหาตามถ้ำ นางเดินไปก็ตะโกนไปว่า “มีคนอยู่หรือไม่?”

เดินไปได้สักพักหนึ่งก็เห็นว่าบนที่สูงมีถ้ำอยู่แห่งหนึ่ง และที่ปากทางเข้าก็มีคนชะโงกหน้ามองไปมาอย่างระแวดระวัง เมื่อคนผู้นั้นเห็นหลิงอวี๋ก็เบี่ยงตัวหลบเข้าไปทันที

“มีคนหรือไม่?”

หลิงอวี๋ตะโกนเสียงดัง “หากมีคนกรุณาออกมาคุยกันหน่อยเถิด ข้าต้องการความช่วยเหลือ!”

หลิงอวี๋ตะโกนออกไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครออกมา

นางจึงปีนขึ้นไป และเมื่อปีนขึ้นไปได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงตะคอกอย่างโกรธเคือง

“หยุดนเจ้าเป็นใคร? หากกล้าเดินเข้ามาอีกก็อย่าหาว่าหน้าไม้ของข้ามิเกรงใจ!”

หลิงอวี๋หยุดลงแล้วเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าที่บนถ้ำนั้นมีบุรุษคลุมเสื้อฟางกันฝนพร้อมใส่หมวกฟางกำลังถือหน้าไม้เล็งมาที่นาง

ข้าง ๆ นั้นมีเด็กผู้ชายอายุสิบสี่สิบห้าสองคนยืนอยู่ พวกเขาสวมชุดขาดรุ่งริ่ง และถือหน้าไม้เล็งมาที่นางด้วยเช่นกัน

มองดูแล้วน่าจะเป็นพ่อลูกกัน

“ท่านล