บทที่ 885

หลิงอวี๋ถูกแม่นมเจี่ยกับนางรับใช้จับไว้จนมิสามารถขยับได้เลย

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อนางรู้สึกว่านางกำลังจะหายใจไม่ออก แม่นมเจี่ยก็ปล่อยมือออก

แม่นมเจี่ยหัวเราะอย่างเต็มที่ “เจ้าได้กลืนยานี้ไปแล้ว ตอนนี้เจ้าอยากอาเจียนก็อาเจียนออกมามิได้แล้ว! แค่รอจนกว่าผิวหนังกับเนื้อของเจ้าจะเปื่อยเน่าแล้วตายไปในวันพรุ่งเสียเถอะ!”

แม่นมเจี่ยจ้องมองหลิงอวี๋อย่างดุร้ายอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนางเห็นว่าหลิงอวี๋หมดแรงแม้แต่จะอาเจียนแล้วนางก็ออกไปพร้อมกับนางรับใช้อย่างสบายใจ

อ้วก… อ้วก...

หลิงอวี๋อาเจียนอยู่หลายครั้ง แต่มิสามารถอาเจียนออกมาได้เลยจริง ๆ

นางพาตัวเองเข้าไปในไร่ยาในมิติ บนพื้นยังมีกล่องเหล็กที่ตนเอาขึ้นมาจากสระน้ำวางอยู่

หลิงอวี๋เห็นขวดยาเล็ก ๆ นั้น สิ่งที่หลานฮุ่ยจวนทิ้งไว้น่าจะเป็นยาแก้พิษ!

นางไม่มีแรงที่จะตรวจสอบว่าตนได้รับพิษชนิดใดอีกต่อไปแล้ว จึงเทยาออกมาเม็ดหนึ่งแล้วกลืนลงไป

เม็ดยานี้เข้าปากไปแล้วรู้สึกสดชื่น และมีกลิ่นหอมแปลก ๆ เสียดายที่มีแค่สามเม็ดเท่านั้น

ไม่นานหลังจากที่หลิงอวี๋กลืนยาเข้าไป การมองเห็นก็พร่ามัว ความรู้สึกง่วงนอนก็เข้ามาครอบงำ นางฝืนมิไหวแล้วจึงหลับไปอีกครั้ง

นาง