บทที่ 30

“ไม่นะคะพี่เคน” เธอปฏิเสธทันที

“พี่คงไม่ยอมให้เรื่องมันผ่านแล้วผ่านเลยไปอย่างแน่นอน พิมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ แล้วถ้าเรื่องนี้ถึงหูคุณพ่อคุณแม่ท่านคงไม่ทำแค่ที่พี่ทำแน่”

คำพูดที่เด็ดขาดของภีรวัจน์ทำให้เธอรู้ว่าเธอหมดทางปฏิเสธ แล้วภวินท์ล่ะจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาจะรู้สึกอึดอัดแค่ไหนที่ต้องหมั้นกับเธอทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก

ภีรดาถูกภีรวัจน์สั่งให้ย้ายแผนกมาฝึกงานกับฝ่ายบัญชีหลังจากนั้น หากเป็นแต่ก่อนเธอคงไม่ยอมพี่ชายง่ายๆ แบบนี้แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่านั่นเป็นการดีสำหรับเธอ เพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับภวินท์ในตอนนี้

วราลีทราบข่าวเรื่องนี้จากปากของภีรดา ทำให้เธอตื่นเต้นไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าจะได้เพื่อนรักมาเป็นพี่สะใภ้ในที่สุด เธอรู้ว่าภีรดาแอบชอบภวินท์มาหลายปีแล้ว แต่พี่ชายของเธอก็เอาแต่เมินเฉยและเย็นชาใส่ภีรดามาตั้งแต่แรกเช่นกัน เธอรู้สึกดีใจแทนภีรดาอย่างมากแต่ก็รู้สึกไม่ชอบใจนักที่รู้ว่าภีรวัจน์เป็นผู้บังคับให้ภวินท์หมั้นกับภีรดา คนร้ายกาจนั่นชอบวางอำนาจและชอบสั่งให้คนนั้นคนนี้ทำตามที่ตัวเองต้องการอยู่ร่ำไป โดยที่ไม่ได้ถามความสมัครใจเขาสักนิด

ความห่างเหินระหว่างภวินท์กับภีรดาเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว ภวินท์ทำงานอยู่แต่ในแผนกของเขา ส่วนภีรดาก็ไม่กล้าที่จะไปตอแยกับเขาเหมือนช่วงที่ผ่านมาเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะโกรธเธอมากแค่ไหนที่ทำให้เขาต้องมาตกกระไดพลอยโจนแบบนี้ เธอรู้ดีว่าภวินท์หยิ่งแค่ไหนและการที่ต้องถูกใครบังคับทำอะไรสักอย่างยิ่งเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด

ภวินท์ถอนหายใจออกมาหลังจากที่เคลียร์งานกองใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเสร็จ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้นเขาก็ไม่เห็นภีรดาอีกเลย ในส่วนลึกของหัวใจกลับคิดถึงเธออย่างประหลาดเมื่อไม่ได้เห็นเธอมาคอยวนเวียนกวนใจอยู่ใกล้ๆ เหมือนที่ผ่านมา

เธอไม่รู้หรอกว่าเขาพยายามแค่ไหนที่จะไม่เข้าใกล้เธอ เขาหยิ่งในศักดิ์ศรีเกินกว่าจะยอมให้ใครมาดูถูกว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอ แต่เธอก็ไม่ช่วยทำให้สิ่งที่เขาตั้งใจมันง่ายขึ้นเลย กลับมาคอยตอแยหาเรื่องจนในที่สุดมันก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

ในตอนเย็นก่อนเลิกงานทุกคนในแผนกบัญชีต่างต้องหยุดชะงักและมองภวินท์เป็นตาเดียวกันเมื่อหนุ่มที่เป็นขวัญใจของสาวๆ ทั้งบริษัทเดินเข้ามาในแผนก และตรงเข้าไปหาภีรดาซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท

ภีรดาเองทั้งตื่นเต้นและตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาหาเธอที่นี่ เพราะตั้งแต่เธอย้ายมาฝึกงานที่แผนกนี้เขาก็ไม่เคยย่างกรายมาให้เธอเห็นเลยสักครั้ง

“ไปกับผม” เขาพูดสั้นๆ และยืนรอเธอ

“ไปไหนคะ” ภีรดาถามอย่างสงสัย เขาไม่ตอบแต่เดินนำหน้าเธอไป ภีรดาได้แต่เดินตามไปและไม่กล้าถามอะไรเขาอีก

ภวินท์ขับรถออกจากบริษัทก่อนจะไปหยุดที่ห้างดังแห่งหนึ่ง เขาเดินนำโดยมีภีรดาเดินตามไปเงียบๆ

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม” ภีรดาถามเมื่อเขาพาเธอมาที่ร้านเพชรแห่งหนึ่ง

“ก็เราจะหมั้นกันไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ อย่าบอกนะว่านายพาฉันมาซื้อแหวน” เธอมองเขาอย่างแปลกใจ

“ผมไม่ได้ร่ำรวยมาจากไหนหรอกนะ ถ้าจะเลือกอันที่แพงๆ ผมคงไม่มีปัญญาซื้อให้” ภวินท์บอกเรียบๆ ตามแบบของเขา

“นายไม่โกรธฉันเหรอ” ภีรดาถามอย่างไม่มั่นใจนัก

“โกรธ” เขาตอบสั้นๆ แต่คำตอบของเขาทำเอาภีรดาจิตใจห่อเหี่ยวไปในทันที

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่ต้องหมั้นกันก็ได้นี่ ฉันจะไปอธิบายให้พี่เคนฟังเอง”

“มาถึงตอนนี้แล้วจะแก้ไขอะไรได้” เขาพูดราวกับสั่งสอนเธอ

“ฉันรู้ว่านายไม่เต็มใจ ฉันจะรีบถอนหมั้นให้เร็วที่สุด นายจะได้เป็นอิสระ”

“หยุดพูดมากซะทีแล้วก็ไปเลือกแหวน” เขาบอกหน้าตาบึ้งตึง

ผิดอีกแล้วสินะ...ภีรดาบอกตัวเอง ไม่ว่าเธอทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาเขา หญิงสาวคิดอย่างน้อยใจ

ภีรดาหันไปเลือกแหวนตามที่เขาบอกเงียบๆ สิ่งของพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการอยากได้จากเขาสักนิด แต่สิ่งที่เธอต้องการคือหัวใจและความรักจากเขาต่างหาก

พิธีหมั้นระหว่างภวินท์และภีรดาผ่านไปอย่างเรียบร้อยดี โดยพิธีเป็นไปอย่างเรียบง่ายตามความต้องการของภวินท์และภีรดา ทุกคนที่มาร่วมงานแยกย้ายกันไปรับประทานอาหารหลังจากเสร็จพิธีปล่อยให้ว่าคู่หมั้นหมาดๆ อยู่กันตามลำพัง

ภีรดาหน้าแดงและรู้สึกตื้นตันเมื่อเห็นแหวนเพชรวงเล็กๆ อยู่บนนิ้วนางของตัวเองโดยที่มีเขาเป็นผู้ที่สวมให้เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

เธอมองหน้าเขาก็พบว่าเขากำลังจ้องเธออยู่แล้ว ภีรดาเสหลบตาคู่นั้นทันที ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไรแต่ในเวลานี้เธอรู้สึกขัดเขินไปหมดเมื่อต้องมาอยู่ในฐานะคู่หมั้นของภวินท์

ชายหนุ่มมองภีรดาที่ขยันหน้าแดงและเอียงอายเขาอย่างเอ็นดู ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เขาจะเห็นภาพแบบนี้

“หิวหรือเปล่า” เขาถามเสียงเรียบๆ แต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นในความรู้สึกของภีรดา

“ไม่หิวค่ะแล้วนาย เอ่อ พี่ไก่หิวหรือเปล่า” เธอเปลี่ยนสรรพนามที่เคยเรียกเขา ที่จริงที่อยากเรียกเขาแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยกล้าเรียกซะที เพราะเขาชอบทำเหมือนเธอเป็นตัวประหลาดในสายตาเขาอยู่เรื่อยๆ

ภวินท์ฟังคำที่เรียกชื่อเขาอย่างเคอะเขินของเธอแล้วเผลอยิ้มน้อยๆ อย่างลืมตัว

“ไม่ครับ”

“พิม เอ่อ พิม” อยู่ๆ ภีรดาก็นึกคำพูดไม่ออกเอาดื้อๆ เมื่อเห็นท่าทีอ่อนโยนของเขา ภวินท์เข้าไปประคองภีรดาไว้เมื่อเห็นเธอทำท่าเซเหมือนจะล้มในตอนนั้น

“เป็นอะไร”