LOGINShare
ตอนที่ 1 เธอผู้ไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว...
Last Updated:
2025-06-09 16:32:07สองปีแล้ว...ที่ เธอหายไป
หายไปจาก ทุกช่องทาง ทุกพื้นที่ นอกจากหัวใจของเขา----ยากที่จะลืม
อึก... อึก... อึก...
เสียงกลืนเหล้าจากขวดขนาด 1.5 ลิตร ดังขึ้นในความเงียบ ของเหลวสีน้ำตาลไหลผ่านลำคออย่าง ไร้รส ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงตามแรงกลืนจนแทบสำลัก
เพล้ง! ขวดแก้วถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ลังเล เศษแก้วแตกกระจายทั่วพื้นไม้ กลิ่นแอลกอฮอล์ราคาแพงระเหยฟุ้ง คลุ้งไปทั่วห้อง แต่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่กลางห้องนั้นกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย
เฉิงชิงอี หรือที่โลกทั้งใบเรียกเขาด้วยชื่อบนเวทีว่า Dion (ไดออน)—เทพเจ้า ศิลปินหนุ่มลูกครึ่งจีน–เกาหลี วัย 29 ปี ผู้ที่เคยถูกยกย่องให้เป็นปรากฏการณ์ของวงการเพลงแห่งเอเชีย ใบหน้าหล่อคม ผิวขาวสะอาด ดวงตาดำสนิทที่แฝงความลึกลับ ส่วนสูง 184.8 เซนติเมตรที่มักทำให้เขาดูโดดเด่นเสมอ พรสวรรค์ด้านดนตรีที่เขาขัดเกลาตั้งแต่อายุ 15 ปี ส่งเขาสู่จุดสูงสุดของวงการไอดอนอย่างสง่างาม
แต่เบื้องหลังชื่อเสียง ความสำเร็จ และแสงแฟลชนับพัน... คือหัวใจที่พังยับเยินจากการถูกหักหลัง
โดยคนที่เขาเคยไว้วางใจมากที่สุด—ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเองและเพราะเหตุการณ์นั้น…เขาจึงต้อง “เสียเธอไป”
สองปีแล้ว...ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ
ไม่มีแม้แต่ร่องรอยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
เขาทุ่มหมดหน้าตัก—เงิน เส้นสาย อิทธิพล กระทั่งมือสกปรกที่สุดในเงามืด นักสืบนับร้อยคน... แต่ผลที่ได้กลับมีเพียงความว่างเปล่า...
ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน...เธอก็เหมือนคนที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในโลกนี้เลย
เขาหลับตาลงแต่ภาพของเธอในความทรงจำกลับชัดเจนยิ่งกว่าทุกสิ่งในโลกนี้
วันนั้น...วันที่เธอยื่นร่มให้เขาใต้สายฝน ริมฝีปากของเธอยิ้มบาง ๆ ขณะเอ่ยเบา ๆ ว่า
“ฉันเกลียดเวลาคุณเปียกฝน… มันทำให้คุณดูเศร้าเกินไป”
เธอไม่ใช่แฟนคลับ
ไม่ใช่เพื่อนร่วมงาน
ไม่ใช่คนในวงการ
แต่เธอเป็นแค่ “คนธรรมดา” ที่มองเขา...ในแบบที่ไม่มีใครเคยมอง
คนเดียวที่เขาเคยเชื่อใจ...
และคนเดียวที่เขาทำหายไป...
โทรศัพท์ของเธอปิดเงียบตั้งแต่วันนั้น บัญชีธนาคารไม่มีการเคลื่อนไหว กล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เธอพัก…ไม่มีแม้แต่เงาของเธอปรากฏแม้เพียงเฟรมเดียว มันเหมือนเธอถูก "ลบ" ออกจากโลกใบนี้...
...หรืออาจจะถูกใครบางคน “ซ่อน” ไว้ตั้งแต่แรก
คิ้วเข้มขมวดเป็นปมแน่น สายตาคมกริบจ้องหน้าจอมือถือนิ่ง ราวกับถ้ามันมีชีวิต ก็คงไหม้เป็นจุณในเสี้ยววินาที
ครืน... ครืน...
เสียงสั่นจากมือถือดังซ้ำ ๆ อย่างน่ารำคาญ แต่เฉิงชิงอีกลับปัดหน้าจอทิ้งอย่างหัวเสีย
ติ่ง... ติ่ง...
การแจ้งเตือนจากกรุ๊ปไลน์ “KigGuy4” โผล่ขึ้นกลางหน้าจอ
BomBom:/ มึงอยู่ไหน ซอนาบอกว่านายยังไม่ถึงสนามบินเลย เรื่องหัวใจมึง กูเข้าใจนะโว้ย
แต่งานก็คืองาน อย่าทำให้ความพยายามตลอดหลายสิบปีพังดิวะ/Kimho: /มันอ่าน แต่ไม่ยอมตอบวะ/
BomBom: /ถ้ามันไม่ตอบ กูไม่บอกว่าน้องอยู่ไหน/
แนบรูปหญิงสาว
ไดออนจ้องภาพหญิงสาวในมือถือ ดวงตาแดงก่ำ กรามซ้ายขบแน่นจนเส้นเอ็นขึ้น แทบเป็นตะคริว มือกดพิมพ์ตอบกลับอย่างหงุดหงิด
Dion: /มึงมีไร/
Kimho: /โห... พูดกับเพื่อนให้ไพเราะหน่อยครับท่านพี่! /
Dion: (ส่งสติกเกอร์รูป “ตีน”)
Kimho: /เซี่ยพากูไปส่ง รพ. ด่วน กูนี่โดนตีนเต็ม ๆ ว้อย!/
BomBom: /ยัง ยังไม่หยุดเล่นกันอีก! 555/
BomBom: /กู/
/แค่/
/จะ/
/บอกว่า…/
Kimho: /ควาย! มึงจะพิมพ์ทีเดียวไม่ได้รึไง กูลุ้นจนจะเยี่ยวราดอยู่แล้วเนี่ยะ!/
BomBom: /น น อ ง ไ ท ย.../
ที่พิมพ์ติดขัดเพราะขณะนั้นน้องชายของเขา กำลังถูกลุกล้ำด้วยปากของสาวหมวยนมใหญ่ ผู้บุกตะลุยโดยไม่ให้หนุ่มเจ้าเสน่ห์อย่างโอยองบอมตั้งตัวได้ทัน
ใช่…เขาคือ บอมบอม หรือ โอยองบอม นักธุรกิจหนุ่มอายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่ครองตำแหน่ง CEO แห่ง BBOOM Entertainment ค่ายเพลงที่เขาก่อตั้งร่วมกับไดออนนับตั้งแต่วันเดบิวต์ นอกจากเป็นพาร์ตเนอร์ทางธุรกิจ พวกเขายังเป็นเพื่อนรักที่ฟาดกันได้ทุกคำ
Kimho: /ค ว ... แล้วจะรู้เรื่องไหม กูไปเข้าฉากก่อนละ ภารกิจของมึงเสร็จเมื่อไหร่ ค่อยพิมพ์มาตรง ๆ หน่อยแล้วกัน วู้ววว!/
คิมโฮ—พระเอกหนุ่มหน้าหวาน เจ้าของฉายา “ดอกไม้งามแห่งเกาหลี” พิมพ์ข้อความจบก่อนวิ่งแจ้นเข้าสตูดิโอถ่ายทำแบบไม่เหลียวหลัง
Christ: …
BomBom: /น น อ ง ไ ท ย/
ไดออนจ้องภาพหญิงสาวในมือถือด้วยสายตาเศร้า มือกำแน่น น้ำตาไหลรินโดยไม่มีคำอธิบาย
‘ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน…ผมขอโทษ…ผมขอโทษ…’
หยดน้ำตาของลูกผู้ชายร่วงลงบนหน้าจอ เขาไม่ได้ร้องเพราะความอ่อนแอ แต่เพราะรู้ดีว่า…
เขากำลังกลายเป็นคนที่เขาเคยเกลียด
คนที่พยายามตามหาใครสักคน เพียงเพื่อให้ตัวเองรู้สึกว่า “ยังมีอะไรให้ยึด”
‘เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากเจอเธอเพราะคิดถึง...หรือเพียงเพราะเขาไม่เหลือใครอีกแล้ว’
‘แต่มีสิ่งเดียวที่เขารู้แน่—หากไม่ได้เจอเธอ...เขาอาจสูญเสียแม้แต่ตัวตนของตัวเอง’
ชายหนุ่มลุกจากโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หนึ่งที่เขาไม่อยากโทรหาที่สุด แต่ก็เลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว
“ซอนา…ติดต่อทีม…ฉันต้องรู้ว่าเธออยู่ไหน”
“ไดออน นายอยู่ที่ไหน? ทำไมยังไม่มาที่สนามบิน?”
เสียงจากปลายสายของซอนา ผู้จัดการสาวใจหนุ่ม ฟังดูทั้งหงุดหงิดและร้อนใจ
“นักข่าว แฟนคลับ กำลังรอส่งนายอยู่นะ!”
ไดออนไม่ตอบอะไรนอกจากเอ่ยสั้น ๆ
“จองไฟลท์ใหม่ ฉันจะเดินทางพรุ่งนี้”
จากนั้นก็ตัดสายทิ้งโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายยังพูดไม่จบ
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งวาง!”
เสียงของซอนาตะโกนลั่น ก่อนจะสบถกับตัวเอง
“แล้วนัดคุยกับทีมดริฟต์รถโชว์ล่ะ? รูปแบบการแสดงที่ต้องเช็กด้วยกันอีก เฮ้อ…บ้าตายชะมัด!”
มือหนึ่งจับโทรศัพท์ อีกมือขยี้ผมตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง
จังหวะนั้น มีนักข่าวคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ พร้อมยิงคำถามทันควัน
“เกิดอะไรขึ้นกับไดออนครับ?”
ซอนาสะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบตั้งสติ ก่อนแปรเปลี่ยนสีหน้าทันที เธอยิ้มบาง โค้งตัวอย่างสุภาพ ก่อนเอ่ยเสียงชัด
“ไม่มีอะไรค่ะ ไดออนมีปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย อาจต้องเลื่อนการเดินทางเป็นพรุ่งนี้ ทางเราต้องขอโทษแฟน ๆ ทุกท่าน รวมถึงสื่อมวลชนที่รออยู่ด้วยนะคะ”
จากนั้นเธอหันกลับไปพูดกับกล้องที่ทีมงานไลฟ์อยู่
“ทางเราและไดออน ยินดีชดเชยด้วยการจัดแฟนมิตติ้งสุดพิเศษ ขอเชิญแฟน ๆ ทุกท่านลงชื่อกับทีมงานได้เลยค่ะ”
ซอนา...หญิงสาวร่างบางผู้ครองตำแหน่ง “ผู้จัดการมือทอง” แห่งวงการบันเทิงเกาหลี เพิ่งเซ็นสัญญากับ BBOOM Entertainment ได้ไม่นาน แต่กลับต้องมารับไม้ต่อดูแลศิลปินระดับโลกที่ขาดความมั่นคงทั้งอารมณ์และหัวใจอย่าง...ไดออน
ประตูเกสต์เฮาส์เปิดออกอย่างแรง เธอหันไปตามเสียง แล้วถอนหายใจแรงทันที
“เฮ้อ...”
ซอนามองร่างสูงของไดออนในสภาพสะบักสะบอม เมาเละจนแทบไม่เหลือเค้าศิลปิน
เธอเรียกแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด พร้อมหยิบมือถือโทรเคลียร์ตารางงานที่ไทย จัดการแทบทุกเรื่องในเวลาอันสั้น
“โชคดีที่วันนี้มีแค่ดูคิวการแสดงกับทีมเท่านั้น ไม่งั้น...ซวยกว่านี้แน่”
เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะลากร่างไอดอลระดับโลกขึ้นเตียงให้เรียบร้อย
ทันใดนั้น เธอชะงัก
“สนามบินสุวรรณภูมิ...ยังไม่ได้แจ้งแฟนคลับเลยนี่หว่า!”
ซอนารีบวิ่งไปเปิดคอมพิวเตอร์ กระแสจากโลกออนไลน์ในเกาหลีเริ่มขึ้นเทรนด์ไปแล้ว
‘ต้องหนักขนาดไหน ถึงเลื่อนการเดินทาง?’
‘ฉันเป็นห่วงเขาจัง สามีของฉัน…’
‘แม่จะนอนหลับได้ยังไง?’
‘เชื่อว่าไดออนของฉันต้องไม่เป็นอะไร’
‘ดังแล้วทำอะไรก็ได้เหรอ? ไม่เห็นใจแฟนคลับเลย’
ซอนามองหน้าจอถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ
“แก...มีคนรออยู่มากมายขนาดนี้ อย่าทิ้งตัวเองไปไกลกว่านี้เลยนะ...ไดออน”
Latest chapter
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 17 เผชิญหน้าอีกครั้ง
รถของเธอหมุนดริฟต์เข้าโค้งสุดท้าย ปิดโชว์ด้วยการหมุนตัวหนึ่งรอบ ก่อนเบรกลงช้า ๆจังหวะพอดีที่เขาวิ่งมาถึง—ทันเห็นเธอก้าวลงจากรถ ทันเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายเดือน แต่ก็ทัน... เห็นใครอีกคนที่เดินเข้าหาเธอก่อน“เกอ...” เขาพึมพำบางอย่างออกมาชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลอง เดินตรงเข้ามายืนบังเธอไว้ จากนั้นก็โอบบ่าของเธอไว้แน่น แน่น... ราวกับต้องการประกาศอะไรบางอย่างต่อหน้าทั้งสนามเขาหัวเราะเบา ๆ—แต่แววตาที่มองตรงมาหาไดออน... ไม่ขำแม้แต่นิดเดียว“เพิ่งรู้ว่า คนที่เคยทิ้งเธอไว้ได้... กล้ากลับมามองเธออีกครั้ง”น้ำเสียงของชายคนนั้น คนที่เขาคุ้นเคย ไม่ได้ดัง ไม่ได้ขู่ ไม่ได้ขึ้นเสียง แต่ทุกคำของเขา หนักพอจะฝังหมัดลงกลางอกไดออน... โดยไม่ต้องแตะตัวไดออนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เขาไม่โต้กลับด้วยความบ้าระห่ำ...แต่เขาเลือก “เงียบ” และ มองแค่เธอคนเดียวข้าวหอม...ไม่หลบตา แต่ก็ไม่ได้สบตากลับ เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ข้าง ๆ เขา เหมือนกำลัง... “รอคำตอบ” หรือไม่ก็ “ทดสอบ” อะไรบางอย่าง“ผมไม่ได้กลับมา เพื่อขอร้องให้เธอย้อนกลับมา” ไดออนพูดเสียงเรียบ แต่ชัดทุกคำ“ผมกลับมา... เพื่อยืนอยู
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 16 ความจริงในวันนี้
ปัจจุบันไดออนนั่งพิงเบาะในเครื่องบินส่วนตัว ดวงตาคมทอดมองออกไปยังท้องฟ้ากว้างที่ถูกแต่งแต้มด้วยกลุ่มเมฆสีขาวเรียงตัวเป็นระเบียบ สวยงามในสายตาใครหลายคน... ยกเว้นเขาริมฝีปากหนายกยิ้มจาง ๆ เมื่อนึกถึงวันแรกที่เธอตอบตกลงเป็นแฟนกัน—วันที่หัวใจเขาเต้นแรงที่สุดในชีวิต... แต่น่าเศร้าที่ตอนนี้ ความทรงจำเหล่านั้นกลับกัดกินหัวใจเขาแทน‘ฉันมันโง่... ที่เอาความเจ็บปวดในอดีต ไปตัดสินคนที่รักผมมากที่สุด’แววตาอ่อนล้าภายใต้แว่นดำสั่นระริก ความรู้สึกผิดในใจยังไม่เคยจางลงแม้เพียงวันเดียว‘หากได้เจอเธออีกครั้ง... ไม่ว่าเธอจะยังรักผมหรือเปล่า ผมก็จะทำให้ดีที่สุด เพื่อชดเชยทุกอย่างที่ทำพังไปกับมือ’ณ ห้องพัก โรงแรมใจกลางเมืองบุรีรัมย์ข้าวหอมทรุดตัวนั่งริมเตียง สองมือกุมโทรศัพท์แน่น จ้องหน้าจอที่หยุดนิ่งอยู่ตรงช่วงท้ายของคลิปสัมภาษณ์ศิลปินคนหนึ่ง—อดีตคนรักของเธอ“เราเลิกกันเถอะ…”เสียงคำพูดของเขาในวันนั้นยังคงดังชัดอยู่ในหัวใจ ราวกับลมหายใจของเขายังอบอวลอยู่ตรงหน้า ทั้งที่จริง… มันกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นในอดีตดวงตาเธอเต็มไปด้วยแววเจ็บปวด... ความเจ็บปวดจากการถูกตัดสิน ทั้งที่ไม่ได้รับโอกาสแม้แต่จะอธิบาย‘
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 15 ขัดจังหวะ
ประตูใหญ่เปิดออกในจังหวะที่ไม่ควรที่สุด...ชายหญิงคู่หนึ่งเดินโอบกันเข้ามา ก่อนจะแลกจูบกันอย่างเร่าร้อนราวกับลืมโลก ทั้งที่อีกมุมยังมีคนสองคนจ้องมองอยู่อย่างตะลึงมือหนึ่งกอดเอว มือหนึ่งลูบต้นขา ไม่มีแม้สำนึกถึงสาธารณะ จากนั้นทั้งคู่พากันหายเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนเสียงประตูจะ...ปัง!“ไม่ต้องเบามือนะหนุ่มน้อย เต็มที่เลย เจ้ชอบบบ~!”เสียงแสบหูดังแว่วมาทันก่อนประตูจะปิด เงียบงันอีกครั้ง...บรรยากาศเงียบ...จนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายตัวเองข้าวหอมหน้าแดงปลั่ง เธอหันไปมองหน้าไดออน ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ของตัวเองกับเขา‘ถ้าเพื่อนไม่โผล่มา...เราจะเลยเถิดไปไกลแค่ไหนนะ…’เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้น...ติ๊ง!เสียงข้อความจากมือถือของไดออนดังขึ้นกะทันหันเขาหยิบขึ้นมาดู“ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่มีความสุขนะคะ ^^ ถ้าจะใช้มุมไหนในบ้านก็ตามสบายเลยค่ะ รับรองว่าคืนนี้ทั้งคืนฉันจะไม่ออกจากห้องนี้แน่นอน😏 – มินยง”ไดออนชะงัก มือที่ถือโทรศัพท์สั่นนิด ๆ ด้วยความพยายามกลั้นหัวเราะ“มินยง...” เขายื่นมือถือให้ข้าวหอมดูข้าวหอมเห็นข้อความแล้วแทบจะเอาหน้าซุกหมอน ร้องเส
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 14 ให้เวลาคิดแค่ 3 นาทีเท่านั้น
“เราเป็นแฟนกันนะ”เธอพูดเสียงเบา ใบหน้าแดงระเรื่อเต็มสองแก้ม ‘ให้ตายสิ…เขาคงไม่รู้หรอกว่า ต้องรวบรวมความกล้าแค่ไหนถึงจะพูดออกมาได้’แต่เขากลับ... เงียบ!?เธอเริ่มเม้มปากแน่นขึ้น เหลือบมองเขาอย่างไม่มั่นใจ ในขณะที่เขาเอนตัวพิงพนักโซฟา ทำท่าทางสบายเกินหน้าเกินตา“ผมว่า... ขอเวลาคิดก่อนจะได้ไหม?” เขาตอบเสียงเรียบ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่มีสีหน้าอะไรทั้งนั้น“ห๊ะ?” เธอเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ ‘นี่เขากำลังแกล้งเรารึเปล่าเนี่ย?’“ผมอยากแน่ใจว่าผมกำลังจะรักผู้หญิงธรรมดา... ไม่ใช่ดีไซเนอร์เพิ่งได้รางวัลระดับโลกมา”เขาเริ่มวางมาดขรึม ‘จะเอาคืนบ้าง ใครบอกให้เขารอมาได้ตั้ง 6 เดือน’“โอเคค่ะ... ฉันให้เวลาคุณคิด...” เธอลุกขึ้น ยกคางนิด ๆ อย่างวางฟอร์ม “แต่ให้ได้แค่ 3 นาทีเท่านั้น!”“หืมม?” เขาเลิกคิ้ว“ถ้าครบสามนาทีแล้วคุณยังไม่ตอบ ฉันจะถือว่าไม่ตกลง... แล้วฉันจะขอคืนกำไลด้วย”ว่าแล้วเธอก็แกล้งยื่นมือไปจับข้อมือเขา ทำท่าจะถอดกำไลออก“เฮ้ย! ไม่เอาน่า!” เขารีบดึงข้อมือหลบ“ห้ามเอาคืนนะ ให้แล้วก็ต้องให้เลยสิครับ”“เวลาเดินนะคะ เหลือสองนาทีห้าสิบแปดวินาทีแล้ว”เธอทำหน้าเฉยเหมือนไม่แคร์ ทั้งที่ใจเต้นต
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 13 คำสารภาพ
ในห้องนั่งเล่นข้าวหอมเปิดประตูบ้าน ค่อย ๆ หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วผลักบานประตูให้เปิดออกช้า ๆ“เข้ามาก่อนสิคะ”เธอพูดเบา ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำเชื้อเชิญยืดยาว เขาเดินตามเข้าไปโดยไม่ลังเล ก่อนประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งความวุ่นวายไว้ด้านนอกแสงไฟอุ่นในห้องนั่งเล่นค่อย ๆ ไล่ความเย็นชาในใจของทั้งสอง และ...ค่ำคืนนี้ ก็เพิ่งจะเริ่มต้นเขานั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง หันไปมองเธอเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมแก้วน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งมะนาว 2 แก้ว“เห็นคุณดื่มไปเยอะในงาน เลยทำอันนี้มาให้ค่ะ”เธอยื่นให้ เขารับไว้เงียบ ๆ ก่อนดื่มช้า ๆ สายตายังไม่ละไปจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว“คุณเห็นด้วยใช่ไหม?”เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้… ใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง“หะ…เห็นอะไรคะ?”“ว่า…คืนนี้ผมอยากอยู่กับคุณ...แค่สองคน”เขากระซิบเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมอ่อนจากลมหายใจที่ทำให้เธอเคลิ้ม“ตะ...ตัวคุณหอมจัง” ‘โอ้ยยยย ยัยข้าว พูดอะไรออกไปเนี่ย!’เขาหัวเราะเบา ๆ สบตาเธอ“ชอบเหรอ หึ...”‘ชอบค่ะ ชอบมากเลย!’ แต่เธอกลับแค่ยิ้ม...แล้วหลบตาเขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น เหม
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 12 ความรู้สึกค้างคา
หลังจากที่ข้าวหอมก้าวขึ้นเบาะข้างคนขับ เธอก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศเย็นเยียบที่ปกคลุมอยู่ภายในรถ ไม่ใช่เพราะเครื่องปรับอากาศ แต่เป็นเพราะความเงียบของคนขับที่นั่งอยู่ข้าง ๆ‘เขามาได้ยังไง ทั้งที่อ่านข้อความแล้วไม่ตอบ...อยู่ ๆ ก็โผล่มา?’คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวข้าวหอมไม่หยุด เธอหันไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่เสียงเพลง มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขารถแล่นด้วยความเร็ว 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง — เร็วและแรงเหมือนกับความรู้สึกที่เดือดปุด ๆ อยู่ในใจของเขา เธอไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน...นิ่งเงียบเกินไป ราวกับเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง‘เขา...กำลังโกรธใช่ไหม?’‘หรือ...เขาแค่เมา?’ข้าวหอมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจเต้นระรัว ทั้งหวั่น ทั้งสับสน ทั้งกลัวเขาไม่แม้แต่จะมองเธอ ไม่พูด ไม่ถาม ไม่อธิบาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขาคือคนที่ขี้เล่น อารมณ์ดี ความเงียบในรถหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก เธอกำลังจะเอ่ยปากถามอะไรสักอย่าง ทว่าในจังหวะนั้นเอง เสียงเบรกรถจากรถตู้คันสีดำที่ขับตามมาอย่างกระชั้นชิดทางด้านหลังดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกดวงตาคู่สวยเบิกกว้า
You may also like
รักสุดร้าย ลูกชายมาเฟีย Bad Relationship
MaNIE-STORY12.9K viewsแรงรัก แรงสวาท
ลำเจียก21.2K viewsมีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร
จันทร์ส่องแสง16.5K viewsกลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย Love Beginning
MaNIE-STORY18.9K viewsผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่
โนเนจัง1.7K viewsมาเฟียตัวร้ายกับยายจอมซึน
Luffy.g98 viewsพันธะร้ายหมอ(เลว)ที่รัก
ชาไทยเย็น515 viewsคุณอาขา...อย่าซึนนัก
ปามาลี708 views
