ตอนที่ 6

“ง่วงแล้วค่ะ แม่” เธอยกหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาก่อนระบายรอยยิ้มหวานส่งไป เมื่อคิดว่านอนกอดแม่ที่จากมาทำงานในเมืองกรุง

“ยั่วเก่ง” เสือพูดเบาๆกับตัวเอง มองใบหน้าสวยที่ยกยิ้มหวานหยดย้อยให้เขา เพราะคิดว่าเขาเป็นแม่ซะงั้น

“ฝันดีนะคะ” นิราพูดจบก็หลับตาลงอีกครั้ง เธอยังอยู่ในความฝันแสนหวาน ฝันที่ว่าได้นอนในอ้อมกอดแม่ที่เธอคิดถึงสำหรับเธอจะมีอะไรดีไปกว่านี้

“ชิบหายละ!” เสือมัวแต่มองหน้าเธอ จนเผลอปล่อยเธอหลับไปอีกแล้ว นี่เขาต้องปลุกเธอยังไงดี เธอถึงจะตื่น

“เธอบังคับให้ฉันทำแบบนี้เองนะ”

เสือพลิกร่างเย้ายวนไปอีกด้านของโซฟา เกยร่างคร่อมทับตัวเธอไว้ กดจูบลงไปตามซอกคอขาวผ่อง แม้หน้าเธอจะไม่ขาวมาก แต่คอและผิวเนื้อที่อื่นกลับขาวเนียนละเอียดน่าฟัด

“อื้อ จะ เจ็บค่ะ” นิราครางเสียงแผ่วเบา เพราะเสือกัดผิวเนื้อเธอแรงๆ เธอเลยต้องลืมตาจากฝันแสนหวาน เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“อ๊ะ เจ็บนะคะ อื้อ”

 นิราดุร่างสูงเลือนรางที่คร่อมทับเธออยู่ เสือจึงต้องเงยหน้าขึ้นมองเธอ ตอนบอกเขาว่าเจ็บ

นิรายอมรับเลยว่าตัวเองฝันดี ผู้ชายที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้โคตรหล่อ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอใจเต้นโครมคราม แถมยังทำให้รู้สึกวูบวาบไปทั่วช่องตลอดเวลา

“เธอยั่วเอง”

เสือพูดเหมือนละเมอ ร่างกายนี้ช่างเย้ายวน มันยั่วอารมณ์เขาตั้งแต่ครั้งแรก แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่ชอบบังคับใครซะด้วยสิ ไม่อย่างนั้นเขาคงจับเธอขย่มแรงให้ครางเสียงสยิวบนโซฟานี่ไปนานแล้ว

“เปล่าค่ะ อ๊า อื้อ” นิราปฎิเสธ แต่ถูกเขาฉกริมฝีปากลงมากัดริมฝีปากเธอเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ที่เธอเอาแต่ปฎิเสธ ทั้งที่ร่างกายเธอกำลังยั่วเขาอย่างหนัก

ไม่ว่าจะใบหน้าสวยที่แดงซ่านเพราะเหล้าราคาแพง ไหนจะชุดของร้านที่มันโชว์เนื้อหนังมังสา ไหนจะอกอวบๆ ที่เขาอยากขย้ำแรงๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น รวมทั้งปากอวบอิ่มที่ชิมครั้งแล้วครั้งเล่านี่อีก ตอนนี้มันกำลังเผยอขึ้นน้อยๆ อย่างต้องการบางอย่างใหญ่ๆ อย่างเช่นของเขาเข้าไปกิน

ทุกอย่างบนร่างกายเธอ กำลังยั่วยวนเขาอย่างหนัก!

“ปฎิเสธในสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่น่ารักเลย” พูดจบเสือก็ก้มลงจูบปากเธอทันทีอย่างต้องการ ใช่! เขาต้องการเธอเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป ที่เห็นร่างยั่วยวนของผู้หญิงนั่นแหละ

“อื้อ” นิราโดนเขาว่าอีกแล้ว เธอจึงเบะปากใส่ เสือเห็นแบบนั้นยกมือดึงจมูกเธออย่างหมั่นเขี้ยว ยัยนี่โคตรเหมือนเด็ก อายุเท่าไหร่แล้ววะ 20-22 น่าจะไม่เกินนี้

โดยที่ไม่รู้เลยว่าปีนี้ นิราอายุ 25 ปีแล้ว

“ตื่นได้แล้วนะ จะกลับ” เสือดุอีกครั้ง แต่เธอเหมือนไม่มีสติเลยซะเลย เอาแต่ทำตัวงอแงใส่เขา เขาต้องกลับบ้าน ยิ่งนานเวลายิ่งหมดลงไปทุกที

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูเบาๆจากด้านนอก ทำให้เสือหันไปมอง คงจะปิดร้านแล้วสินะ เสือคิดในใจ แล้วเขาต้องทำยังไงกับยัยนี่ดี

เสือตัดสินใจอุ้มร่างเย้ายวนขึ้นฟาดไว้บนบ่า แอบใช้มือบีบเค้นบั้นท้ายเธอแรงๆ ก่อนจะเดินมาเปิดประตู และทันทีที่ประตูเปิดออก เสือก็เห็นว่ามีผู้หญิงสวยอย่างเจ้าของร้าน ยืนทำหน้าบึ้งตึงมองมาที่เขา

“นิรา! คุณพยัคฆ์ ไหนบอกจะไม่ทำอะไรคนของฉันไงคะ” เจ้าของร้านคนสวยแต่ท่าทางห้าวเป้ง ถลกแขนเสื้อยืดขึ้นนิดๆ เหมือนพร้อมมีเรื่องตลอดเวลา

“ผมไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอแค่ดื่มเยอะไปหน่อย บอกที่อยู่มาพิมพา ผมจะไปส่งเธอเอง”

พยัคฆ์หรือเสือพูดเสียงดังฟังชัด ตอนนี้เพลงในผับเงียบลงไปแล้ว แต่ลูกค้าบางส่วนกำลังดื่มอยู่ ในขณะที่พนักงานบางคนเริ่มเก็บข้าวของแล้ว

“คอนโดของคุณที่อยู่ในซอย 1 ใกล้ๆ ร้านนี่แหละค่ะ ชั้นบนสุด”

พิมพาเจ้าของร้านคนสวย บอกพยัคฆ์ที่ยืนรอคำตอบนิ่งๆ เธออยากไปส่งนิราเอง แต่ลูกค้าบางส่วนยังไม่กลับ แถมโต๊ะในสุดทำท่าจะชิ่งค่าเหล้าเธอด้วย เธอไว้ใจเสือเพราะรู้จักกันมาก่อน เสือไม่นอนกับคนเมา อันนี้เธอรู้ดี

“ครับ” เสือก้าวเดิน ไม่สนใจสายตาดุดันของพิมพาสักนิด รู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร แล้วไงละ เขาไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก ไม่ชอบนอนกับคนเมา

“อย่าทำอะไรน้องสาวพิมนะคะคุณเสือ พิมขอร้อง” พิมพาพูดเสียงดัง มองแผ่นหลังกว้างของลูกค้าวีไอพีของเธอ รู้ดีว่าเขาเสน่ห์แรงแค่ไหน แต่อยากให้เว้นนิราไว้สักคน เพราะเด็กคนนี้เธอรักและหวงไม่ต่างจากน้องสาวจริงๆ

“ผมไม่ชอบนอนกับคนเมา มันไม่ได้อารมณ์”

เสือพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก้าวเดินพาร่างคนเมาไปขึ้นรถยนต์คันหรูของตัวเอง ขับมุ่งหน้าไปที่คอนโด ที่เขาเป็นเจ้าของทั้งหมดอย่างไม่ต้องเปิดแผนที่เลย

รถคันหรูขับเข้ามาจอดในคอนโดขนาดใหญ่ โดยไม่ต้องแลกบัตร เพราะพนักงานรักษาความปลอดภัยรู้จักเขาดีมากกว่าใคร แม้จะไม่ได้ลงมาตรวจงานพวกอสังหาริมทรัพย์ เอง แต่เขาก็เคยมาที่นี่บ่อยๆ เพราะเด็กๆของเขาอยู่ที่นี่กันหลายคน

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขามีเด็กกี่คน เพราะเขาไม่เคยบอกใคร มันเป็นเรื่องที่ต้องบอกคนอื่นไหม ก็ไม่นี่นา

“นี่เธอ คีการ์ดอยู่ไหน”  ถามคนเมาที่ร่างพาดอยู่บนบ่าเสียงเบา ดังกว่านี้ไม่ได้ ชาวบ้านได้ออกมาด่าเขาแน่

“นี่นิรา!”

 เสือเรียกชื่อที่เขาเพิ่งได้ยินจากพิมพาเจ้าของร้าน นี่ยัยนิราหรือยัยนิทราวะ ทำไมหลับเป็นตายได้ขนาดนี้ ยัยนี่ภาระชัดๆ เลย นี่ถ้าไม่ติดว่าสวยแล้วตรงสเปกเขานะ จะทิ้งไว้ข้างทางแม่งเลย เสือคิดอย่างหงุดหงิด

“แม่งเอ้ย!  ยัดไว้ในนมนี่นะ ที่นมใหญ่เพราะไอ้นี่หรือเปล่าวะ”

 เสือที่เคยมีท่าทีนิ่งๆ พูดอย่างหงุดหงิด เมื่อคลำหาคีการ์ดตามตัวเธอแล้วไม่เจอ แต่ดันมาเจอกระเป๋าใบเล็ก ซ่อนอยู่ในเสื้อชั้นในแบบเกาะอกของเธอ

เสือใช้ความพยายามอย่างมากในการหยิบคีการ์ด เพราะเธออยู่ในท่าที่ห้อยหัวต่องแต่งอยู่  มือข้างนึงของเขาก็ต้องใช้มันจับเธอไว้ เพราะกลัวเธอจะร่วงลงมากองอยู่บนพื้น

“โอ้ย ยัยภาระ”

ทันทีที่เปิดประตูห้องได้ เสือก็สาวเท้ายาวๆ เดินไปทิ้งร่างนิราลงบนเตียงใหญ่ ก่อนจะยกมือบีบไหล่ตัวเองเบาๆ เพราะรู้สึกปวด  บอกเลยว่าเขาเพิ่งจะเคยหิ้วผู้หญิงมาด้วยสภาพนี้

เขาไม่ชอบนอนกับคนเมา เพราะมันไม่ได้อารมณ์ และคนที่เขานอนด้วย ก็ไม่เคยเมาสักคน ยกเว้นยัยบ้านี่ละ

“อ่ะ อุก อื้อ”

 นิราร้องด้วยความเจ็บ ก่อนที่จะรู้สึกจุก และรู้สึกอยากจะอ้วก เธอลุกขึ้นนั่งปิดปากตัวเองไว้แน่น รีบหอบร่างไร้สติ ผ่านหน้าเสือไปทางห้องน้ำอย่างรีบร้อน

“อ้วก” นิราเอาของที่อยู่ในท้องออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง ก่อนจะเดินโซเซมาบ้วนปากจนสะอาด ด้วยสติที่มีเพียงน้อยนิด แล้วหอบร่างเมาๆของตัวเอง กลับมานอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนุ่มนิ่ม

“บ้าเอ้ย”

เสือสบทลั่นกับภาพที่เห็น ไม่ได้โมโหที่เธอเมินเขาแล้วไปอ้วกอย่างน่ารังเกียจ แต่โมโหที่เธอเอาแต่ยั่วเขาด้วยร่างกายแสนเย้ายวนของตัวเอง ด้วยสภาพเมาๆนั่น

เขาไม่ชอบนอนกับคนเมาไง ต่อให้ตอนนี้จะอยากทำกับเธอมากแค่ไหน แต่พอคิดว่ามันไม่ได้อารมณ์ เขาก็หยุดความคิดทันที แม้แท่งเนื้อขนาดใหญ่จะขยายตัวแน่นขึงคับกางเกงแล้วก็ตาม