เจ็บที่หัวใจ

“ยิ่งเธออยากไล่ ฉันยิ่งไม่อยากออกไปนะ บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของฉัน ที่ที่เธอนั่งนอนอยู่อย่างสุขสบาย ก็ล้วนแต่อยู่ในอาณาเขตบ้านวิเศษชิตของฉันทั้งนั้น”

อินทุภากล้ำกลืนกับศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำนับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้เธอเลือกที่จะสู้

“อินบอกให้กลับออกไป ได้ยินไหมคะ” หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ ไล่น้ำตาให้ไหลย้อนกลับลงไป ก่อนจะสาดสายตาไม่พอใจให้เขาเห็น ดวงหน้าน้อย ๆ โกรธจนหน้าขาวใสกลายเป็นออกสีแดง

“อินทุภา เธอคิดว่าฉันไม่กล้าลงมือรึไง เธอมันก็แค่…”

“แค่อะไรคะ?”

“กล้าตีฝีปากนะ นับวันยิ่งกล้าดี ได้เลย… ได้… อินทุภา ฉันจะสั่งสอนให้รู้ว่า ฉันคือผู้ชายประเภทที่เธอไม่ควรกล้าต่อล้อต่อเถียง ต่อปากต่อคำ และเธอควรอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว” ชายหนุ่มไม่รีรอ ธีรุตม์ย่างสามขุมเข้าหา

“อย่าเข้ามานะคะ อินบอกให้ถอยออกไป ไม่ได้ยินหรือคะ คุณรุต” อินทุภาตั้งท่าผลักไส แต่เธอกลับถูกธีรุตม์ผลักจนล้มหงายหลังลงไปบนเตียงกว้าง สายตาของเขาเหมือนในคืนที่ส่งตัวเข้าหอไม่ผิดเพี้ยน เขาไม่เพียงเหยียบย่ำเหยียดหยาม เขาก็ยังไม่เคยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

อินทุภาทั้งจิกตีเพื่อไม่ให้ร่างของอีกฝ่ายคร่อมทับร่างของตนได้ แต่ลำพังเรี่ยวแรงของหญิงสาวตัวเล็กๆ จะประคองสู้ไปได้สักเท่าไหร่

“ถ้าจะอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข อย่าเผยอผยอง ถือว่าคุณแม่ให้ท้าย” ธีรุตม์จับเธอขึงพืด

“อินไม่ได้ อุบ…” ธีรุตม์ไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอีกแล้ว ริมฝีปากหาทั่งบดขยี้และจุมพิตหนักหน่วง

อินทุภาได้รู้ความจริงอย่างหนึ่ง ธีรุตม์เมา กลิ่นแอลกอฮอล์กรุ่นออกมาจากลมหายใจของเขา

อีกหนึ่งความคิด หรืออาจจะเป็นเหมือนคืนนั้น คุณหญิงทับทิมวางยาเขา เพื่อให้เขามีอะไรกับเธอ ท่านอยากให้หญิงสาวมีลูก และตั้งท้องลูกของธีรุตม์ เพื่อที่เขาจะเปลี่ยนไป

‘แต่ทำไม’ คำถามที่ผุดพราย

ธีรุตม์ทำไมทำกับเธอย่างนี้ ทั้งที่รังเกียจจะมาแตะต้องกันทำไม

“อยากท้องหรือ ฉันจะจัดให้ แต่อย่าหวังนะว่า จะได้รับความรักจากฉันนะ เธอก็แค่เมียในนาม เข้าใจไหม หัวใจของฉันมีแต่มายาวีเท่านั้น” เขาประกาศก้อง

อินทุภาถึงกับนอนนิ่ง น้ำตาไหลพราก ๆ นัยน์ตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความร้าวราน ความเจ็บที่เนื้อตัวตอนนี้ที่เขาทั้งขยี้ขยำ ไม่เจ็บเท่าที่หัวใจมันร้าวระบม คำประกาศกร้าวว่าไม่รัก และไม่อยากอยู่ด้วย แต่การกระทำไม่ใช่

“ฉันจะเรียกต้นดอกที่พ่อเธอเอาไปก็แล้วกัน” เขากระซิบข้างใบหู หมายจะให้เธอเจ็บไปถึงทรวง และก็ได้ผล ร่างเล็ก ๆ สะอึกสะอื้น

แม้เขาจะไม่อยากทำ แต่เหมือนร่างกายกำยำจะฉุดรั้งอะไรไม่อยู่ ท่อนเนื้อของเขาที่สงบนิ่งมันผงาดแข็งเหยียดหยัด และอยากจะเสพสุขกับร่างที่สั่นสะท้านนี่

ลมหายใจของธีรุตม์กระเส่าแรงเป่ารดไปตามร่างกายของเธอ เสื้อผ้าอาภรณ์ของอินทุภาถูกเขากระชากออกไปจนขาดวิ่น เขาไม่ไยดีและอนาทรเธอแม้แต่น้อย

น้ำตาของเธอยังไหลอย่างหักห้ามไม่ได้เช่นเดียวกัน

“ถึงกับออกปากบอกคุณแม่ว่าอยากมีลูกหรือ ก็ได้ จะจัดให้ตามคำขอ”

อินทุภานึกถึงที่เธอได้คุยกับคุณหญิงทับทิม มีแต่ท่านที่บอกว่าให้เธอมีลูกกับเขา

“ติดใจหรือ อยากจะมีอะไร ๆ กับฉันอีกหรือ”

อินทุภาได้แต่สั่นหน้า ดวงตามองสบกับเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“อยากเป็นเมีย อยากทำหน้าที่ ก็เอา... ฉันไม่ขัดศรัทธา”

ธีรุตม์คลุกหน้าลงไปกับร่างกายนวล ร่างนี้คือของของเขา ชายหนุ่มผู้ได้ครอบครองทั้งความสาวและความสดสวย จะว่าไปเขาก็แอบติดใจอยู่พอสมควร แต่ปากหนักได้กล่าวหาเธอไปแบบนั้นเสียแล้ว

“แต่ฉันก็ไม่เคยอยากไปนอนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวค่ะ มีแต่ผู้หญิงบางคนที่ร่านเท่านั้น ที่อยากนอนกับผัวของคนอื่น”

“อินทุภา”

“อื้อ...” จูบที่ฉกลงมาบดหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม และสอดปลายลิ้นจ้วงลึกทำให้เธออ่อนระทดระทวย

แม้อยากจะขัดขืนแต่ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงตอบโต้เขาทั้งนั้น

อินทุภาพยายามจะดิ้นหนี แต่ไม่พ้นร่างหนาที่บดเบียดแนบแน่น เธอที่ไม่ประสาเรื่องบนเตียง ตอนนี้หญิงสาวอารมณ์กระเจิดกระเจิง ใจที่ปฏิพัทธ์กับเขาตั้งแต่แรกเห็น ธีรุตม์เป็นคนหน้าตาดี สมาร์ตหล่อเหลายิ่งกว่าดาราหนุ่มบางคนเสียอีก

“อย่าค่ะ ไม่...” เธอพยายามห้ามปราม แต่ก็ไร้ผล ชายหนุ่มฉกใบหน้าลงไปคลุกกับเนื้อตัวของอินทุภา หญิงสาวไม่ได้ขยะแขยงอย่างที่ปากว่า แต่เธอเหมือนจะรู้ใจตัวเอง อินทุภาตกหลุมรักสามีของตัวเองที่ไร้หัวใจรักเธอ

สองแขนของเธอถูกขึงตรึงไว้บนศีรษะ ธีรุตม์ก้มหน้าก้มตาตักตวงกลิ่นหอมจากเรือนกายของอินทุภา ทั้งจากความเคย ๆ เมื่อครั้งก่อน เขาก็ติดใจ