หนีเที่ยว1

“คุณพาไปเที่ยวหน่อยได้ไหมคะ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อน ผิดกับเมื่อครู่ หน้ามือเป็นหลังมือ

“บอกให้ฝึกนั่งสมาธิตอนก่อนนอน เวลาฝึกจะได้นิ่ง โฟกัสให้ตรงจุด การเคลื่อนไหวจะได้คล่องแคล่ว การจู่โจมจะแม่นยำ  ไม่ได้ทำเลยหรือไง”

ยูตะต่อว่าหญิงสาวเสียงเข้ม ไม่ยอมออกนอกเรื่อง ทำเหมือนหูไม่ได้ยิน ในสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยให้เขาฟัง

“นั่ง!...แต่พอหลับตา มันก็เห็น แต่สถานที่เที่ยวเต็มไปหมดเลยนี่คะ” เธอตอบเขาหน้าง้ำ และบ่นตามมาอีกกระบุง

“ปิดเทอมทั้งที ใคร ๆ เขาก็ไปเที่ยวกัน มีแต่ฉันที่ต้องมานั่งซ้อม ยูโด คาราเต้ ยิงปืน ปามีด ฟันดาบ ดูมือฉันสิคะด้านไปหมดแล้ว ตัวก็เหมือนกัน ถูกคุณทุ่มจนกระดูก เคลื่อนไปกี่ซี่แล้วก็ไม่รู้ ” ไอโกะหงายมือเรียวเล็กให้ชายหนุ่มดู ประกอบคำพูด เพราะกลัวเขาไม่เชื่อ

ยูตะหลุบเปลือกตาลง มองฝ่ามือเรียวบางตรงหน้า ก่อนเปิดเปลือกตา ประสานดวงตาคู่งาม อย่างรู้สึกหวั่นไหว แต่พยายามตัดใจ เอ่ยถามหญิงสาวกลับไปเสียงขรึม

“อยากไปไหน”

“ฉันอยากนั่งรถไฟไปเที่ยว ทะเลสาบคาวากุจิโกะ อยากนั่งรถดูรอบ ๆ ภูเขาไฟฟูจิ นั่งเรือโจรสลัด ชิมไข่ดำโอวาคูดานิ ไปดูดอกไม้ที่สวนฮิตาชิซีไซด์ ช่วงนี้ เป็นฤดูใบไม้ผลิ ดอกนีโมฟิลา ดอกนาร์ซีสซัส ดอกทิวลิป กำลังออกดอกสวยเลย ยูตะ คุณช่วยขอพ่อ ให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“อย่าไปเลย..อันตราย เวลานี้พ่อเธอไม่อยู่ด้วย รอให้ท่านกลับมาก่อน แล้วจะบอกให้”

ไอโกะเม้มปาก หลุบเปลือกตาที่มีขนตางอนยาว ปิดบังสายตาตัวเอง ก่อนจะเหลือบขึ้น ประสานสายตา กับชายหนุ่มตรงหน้า อย่างท้าทาย

“ฉันไม่รอพ่อหรอก คุณเฝ้าฉัน ไว้ให้ดีแล้วกัน” หญิงสาวเอ่ยกับเขาเสียงฉุน แล้วเดินออกจากห้องซ้อมเดี๋ยวนั้น

ยูตะนั่งเอาศอกเท้ากับโต๊ะ แล้วเอามือขึ้นกุมหัวอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ เหนื่อยที่ต้องคอยห้ามใจ เหนื่อยที่ต้องคอยหักใจ

ชายหนุ่มรู้ดีว่า ฮินาตะ ต้องการให้เขา เข้ากลุ่มยากูซ่า โดยเอาไอโกะมาล่อ ให้ชายหนุ่มติดกับ หลงรักลูกสาวของตัวเอง

 ไม่ได้บังคับเขาด้วยอำนาจ แต่เหมือนบังคับเขาทางอ้อม ชายหนุ่มได้แต่ฝังเธอไว้ เพียงแค่ในใจของเขาเท่านั้น

โกโร่กับฮิบาริ ยืนเฝ้าประตู อยู่หน้าห้องซ้อม ได้ยินและเห็นทุกอย่าง ทั้งสองคนมองสบตากัน อย่างรู้สึกสงสาร และเห็นใจ คิดว่าคืนนี้ ลูกพี่คงต้องหาที่ระบายอีกแล้ว

 ไอโกะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เพียงไม่กี่ชุด และยัดกระเป๋าซ่อนไว้ใต้เตียง โดยไม่ลืมพกอาวุธ ใส่ไว้ในนั้นด้วย

เมื่อก่อนเธอไม่เคยสนใจ อาวุธพวกนี้ ตั้งแต่ถูกตามล่าในวันนั้น มันทำให้หญิงสาว รู้สึกรักพวกมัน ขึ้นมาจับใจ อย่างน้อยมันคือเพื่อนที่ไม่มีปากเสียง และสามารถปกป้องเธอได้ในระดับหนึ่ง

ในเมื่อไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ ความรู้สึกของใครทั้งนั้น...

ปัง!ๆๆ

“ขอโทษครับลูกพี่! พอดีบอดี้การ์ด โทรมารายงานว่า คุณไอโกะ หนีออกจากบ้านไปแล้วครับ”

โกโร่ทุบประตู เรียกยูตะเสียงดัง ความจริงเขาไม่อยากมาขัดจังหวะ แต่ถ้าช้ากว่านี้ ไอโกะอาจเกิดอันตราย เพราะหญิงสาวหนีออกจากบ้าน ไปคนเดียว

ชายหนุ่มรีบเปิดไฟ ใส่เสื้อผ้า แหย่เงินให้หญิงสาวตรงหน้าทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไร

“คุณยังไม่ได้..”

“ช่างเถอะ!”

หญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่า มองตามหลัง บุรุษรูปงามที่กำลังเดินจากไป อย่างรู้สึกเสียดาย

ไม่ได้เงิน เธอก็ไม่เสียดายเท่า ยังไม่ได้นอนกับเขา อยากให้แก่นกายแข็งแรงของเขา อยู่ในกายของเธอบ้าง สักครั้งก็ยังดี

“โกโร่ ฮิบาริล่ะ”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นโกโร่ ยืนรอเขาอยู่หน้าประตูห้อง

“รอที่รถแล้วครับ”

“รีบไปกันเถอะ”

ทั้งสองจึงรีบไปขึ้นรถ ที่ฮิบาริ สตาร์จเครื่องรออยู่แล้ว ออกไปจากบริเวณนั้นทันที

ความเป็นห่วงไอโกะ มีมากกว่าความต้องการของตัวเอง เขาสามารถตัดทุกอย่างทิ้งไปได้ เพียงเพราะรู้ว่า เธออาจตกอยู่ในอันตรายเท่านั้น

“โกโร่ โทรหาเธอสิ”

 ยูตะออกคำสั่ง แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม กดโทรศัพท์หาเธอ จนแทบจะขว้างเครื่องทิ้ง เพราะไม่ทันใจ

“โธ่โว๊ย!เป็นที่สัญญาณ หรือเป็นที่เครื่องกันวะ..โกโร่ ของแกติดไหม”

“ใจเย็น ๆ ก่อนครับลูกพี่ คุณไอโกะเธอปิดเครื่อง”

“แกรู้ไหมถ้าพวกนั้นได้ตัวเธอไป จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง หาเธอให้เจอ คืนนี้ให้ได้!”

ชายหนุ่มหัวเสีย ออกคำสั่งกับลูกน้อง อย่างรู้สึกร้อนใจ

เขาประมาท และพลาดเองทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่า หญิงสาวต้องหนีแน่ ถ้าหากเขาไม่ยอมพาเธอไป แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะตัดสินใจไวขนาดนี้ ถือโอกาสในยามที่เขา และลูกน้องไม่อยู่ ใช้ปืนข่มขู่บอดี้การ์ดในบ้าน เพื่อให้ยอมหลีกทาง