หนีเที่ยว2

เวลานี้ เธอกำลังอยู่ที่ไหน เขาได้แต่หวังว่า อย่าให้พวกนั้น เจอเธอก่อนเขาเท่านั้นเอง

ไอโกะบอกเขาว่า อยากนั่งรถไฟไปเที่ยว หญิงสาวคงไปสวนดอกไม้จังหวัดอิบารากิ  ดอกไม้ที่สวนฮิตาชิซีไซด์ เพราะเธอชอบดอกไม้มาก

“ฮิบาริ รีบไปที่สถานีรถไฟ”

ฮิบาริเหยียบจนสุดไมล์ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจ ลูกพี่เอาเสียเลย

ไอโกะสะพายกระเป๋า เดินเข้าไปในสถานีรถไฟเพื่อซื้อบัตร หญิงสาวเคยนั่งรถไฟกับเพื่อน เที่ยวภายในโตเกียวเท่านั้น ยังไม่เคยนั่งรถไฟออกไปต่างจังหวัด เลยสักครั้ง ครั้งนี้คือครั้งแรก เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย และไม่รู้ตัวเลยว่า มีใครเฝ้าตามตลอดเวลา ตั้งแต่ออกจากบ้านมา จนถึงสถานีรถไฟ

ชายปริศนารีบหลบหลังเสาทันที เมื่อเห็นยูตะ เดินแกมวิ่งเข้าไปดึงแขน ของหญิงสาวอย่างแรงด้วยความโมโห จนร่างบางเซมาปะทะกับอกกว้าง ชายหนุ่มจึงรวบเอวบางเอาไว้กับตัว เพราะกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีเขาไปอีก

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!”

ยูตะตะคอกใส่หญิงสาวเสียงดังลั่น ไม่สนใจคนบริเวณนั้น ที่กำลังมองทั้งคู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

สองแขนกลมกลึงยกขึ้น ดันอกกว้างของชายหนุ่มเอาไว้ เงยหน้าขึ้น สบตาคู่คมโดยไม่รู้สึกกลัวอะไร และตะเบ็งเสียงตอบกลับไป ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน

“ไม่กลับ!..ปล่อยฉันนะ!”

ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนที่กำลังกอดรัด เปลี่ยนเป็นจับข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่น แล้วลากเธอออกมาจากจุดนั้น โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะดิ้นรนขัดขืน ทุบตีเขาให้เจ็บอย่างไร เวลานี้ เขากำลังโกรธ และโมโห จนแทบจะฆ่าคนได้ ถ้าหากมีใครเข้ามาขวาง

เขาเหวี่ยงเธอเข้าไปในรถทันที โดยไม่สนใจใบหน้างาม ที่กำลังบอกเขาด้วยสายตา อย่างรู้สึกเจ็บปวด แต่ไม่ร้องออกมาสักแอะ

หญิงสาวเปิดประตูอีกข้างออกได้ เพราะลูกน้องของชายหนุ่ม ไม่ได้กดล็อกเอาไว้ เธอก้าวเท้าออกวิ่ง...วิ่ง...วิ่ง หนีไปให้ไกล โดยไม่สนใจคนข้างหลัง ที่กำลังวิ่งตามเธอมาติดๆ แล้วรวบเอวบางเอาไว้ได้ ก่อนจะล้มกลิ้งไปด้วยกัน

ไอโกะดิ้นรนจนสุดฤทธิ์ ทั้งตบ ทุบ ตี ชายหนุ่มแบบไม่ลืมหูลืมตา จนถูกมือแข็งแรง รวบกอดเธอไว้ทั้งตัวแนบแน่น ยากจะดิ้นรนออกได้

เธอแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมมาก เพราะออกกำลังกาย และฝึกการต่อสู้อย่างหนักทุกวัน

ถ้าหญิงสาวเก่งระดับสิบ ครูฝึกอย่างยูตะคงมีถึงระดับพัน ลูกศิษย์ชั้นปลายแถวอย่างเธอ หรือจะเทียบชั้น สู้ระดับอาจารย์แบบเขาได้

“หยุดเถอะ!ฉันยอมแล้ว”

ชายหนุ่มเอ่ยกับเธอ ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ยิ่งเขาแรงใส่เธอมากเท่าไหร่ เธอยิ่งตอบโต้กลับมาเท่านั้น หรืออาจแรงยิ่งกว่า

 ผู้หญิง!น่ากลัวกว่าผู้ชาย เหมือนที่พ่อของเขา เคยบอกเอาไว้จริง ชายหนุ่มเพิ่งเคยเจอ ก็คือเธอคนนี้นี่แหละ

ไอโกะมองประสานสายตาคู่คม ด้วยความรู้สึกน้อยใจ หันหน้าหนี ก่อนจะมีน้ำตาของความเสียใจ ไหลออกมาเงียบๆ

ทำไมเขาไม่พาเธอมาแต่ทีแรก ทั้ง ๆ ที่เขา น่าจะเป็นคนที่รู้จักเธอดีที่สุด ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ เขายอมเธอดี ๆ ไม่ได้หรือไง

ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนออก เมื่อเห็นว่าหญิงสาวหยุดพยศลง  เขากำลังอ่อนแอ เมื่อสบลงมาในดวงตาคู่สวย แล้วเห็นน้ำตาของเธออีกแล้ว

ยูตะลุกขึ้นนั่ง ก่อนดึงเธอลุกตาม แล้วรวบร่างบางเข้ามาหาตัว สองแขนกอดกระชับ กดศีรษะเธอไว้กับบ่ากว้าง ปล่อยให้เธอร้องไห้ดัง ๆ ระบายสิ่งที่กำลังอัดอั้น ไว้ในใจออกมาให้พอ

ลูกน้องของชายหนุ่มทั้งคู่ยืนดูอยู่ห่างๆ หันมองสบตา แล้วพากันถอนใจ

“นายใหญ่ฮินาตะ คงทำสำเร็จแล้วละงานนี้ ลูกพี่เราติดกับดัก คงยากจะถอนตัว หนีไม่พ้นสิ่งที่ตัวเอง ไม่ชอบเลยสักอย่าง”

โกโร่รำพึง

“ไม่ชอบเด็กนักเรียนปกเสื้อกะลาสี แต่กอดไว้ซะแน่นจนคุณไอโกะ แทบจะหายเข้าไปในอกได้อยู่แล้ว”

 ฮิบาริพูดบ้าง ตามความจริงที่เขาได้เห็น

“ไม่อยากเป็นยากูซ่า แต่รักลูกสาวยากูซ่า ฉันว่าเรามาเกลียดความรวย กันดีไหมฮิบาริ เผื่อเราจะได้รวยล้นฟ้า ขึ้นมาบ้าง”

“ฮึ้ย!ผิดอุดมการณ์ของเรากับลูกพี่นะ ไม่ต้องรวยล้นฟ้า แค่อยากสร้างครอบครัว ให้มันสมบูรณ์ มีความสุขพร้อมหน้า ไม่ต้องมานั่งรอความตาย ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่ เหมือนเวลานี้ ก็น่าจะเพียงพอแล้ว”

“ก็ใช่...แต่ว่า...เมื่อไหร่กันวะ..ฉันชักมองไม่เห็นทาง เสียแล้วว่ะเพื่อน” โกโร่ตบบ่าเพื่อน อย่างทำใจไว้แล้ว เมื่อมองภาพชายหญิงที่กำลังกอดกันแนบแน่น ของเจ้านายทั้งสองคน