ตอนที่ 5

พยาบาลกำลังจะตอบคำถาม หลีเยว่ที่เดินผ่านมาแถวนั้นพอดีก็ชิงตอบว่า “คนไข้ที่เป็นผู้หญิงท้องห้องข้างบนน่ะ เขาถูกหมอคนก่อนไล่ออกไป”

“พี่อวี้หาน อย่าไปฟังที่พวกเธอพูดนักเลย ปกติพวกเขาก็ชอบนินทาเม้ามอยไปทั่วแบบนี้แหละ เลยจำสับสน”

ฟู่อวี้หานย่อมเชื่อคำพูดของหลีเยว่อยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น หลายปีที่ผ่านมาเขากับเสิ่นฝานซิงก็ป้องกันมาตลอด มีโอกาสน้อยมากที่เสิ่นฝานซิงจะตั้งครรภ์

เขาถามเหมือนไม่ใส่ใจ “เสิ่นฝานซิงเป็นยังไงบ้าง? ได้ยินว่าเธอก็อยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนกัน”

หลีเยว่หลบตาเหมือนมีความผิดติดตัว

“เธอเหรอ ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่แผลถลอกนิดหน่อย”

“บางทีคงได้ยินว่าพี่มาดูแลเอาใจใส่พี่เยี่ยจิงมั้ง เธอก็เลยแกล้งทำเป็นบาดเจ็บเพราะหึงหวงน่ะ”

ขณะที่หลีเยว่พูดแบบนั้น ก็แอบเหล่สายตาไปทางฟู่อวี้หาน

อีกฝ่ายไม่มีท่าทางสงสัยเลย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

หลีเยว่พรูลมหายใจอย่างโล่งอก

หลังจากฟู่อวี้หานออกไปแล้ว เขาก็หันไปเตือนพยาบาลสองคนนั้นว่า “เรื่องคนไข้ที่เคยอยู่ห้องนี้ ห้ามบอกให้ใครรู้เด็ดขาด”

กว่าฟู่อวี้หานกับเยี่ยจิงจะกลับมาคืนดีกันได้อีกครั้งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นอีก

เพราะเขามั่นใจอย่างมากว่าฟู่อวี้หานไม่ชอบเสิ่นฝานซิง แต่เขาไม่กล้ารับประกันว่าฟู่อวี้หานจะชอบลูกของเสิ่นฝานซิงหรือไม่ หรือบางทีอาจจะใจอ่อนเพราะเด็กคนนี้ก็ได้ เขาอาจจะรู้สึกผิดหรือสงสารเธอด้วยเหตุผลเรื่องนี้

ไม่ว่าจะเป็นยังไง

ถ้าเขายังอยู่ตรงนี้ จะไม่มีทางยอมให้แผนการของเสิ่นฝานซิงสำเร็จแน่

——

หลังเสิ่นฝานซิงพักรักษาตัวอยู่สองวันก็ออกจากโรงพยาบาล สิ่งแรกที่เธอทำคือซื้อสุสานให้ลูก

เด็กคนนี้ไม่มีใครคาดหวังและต้อนรับตั้งแต่เขาเกิดขึ้นมาแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เตรียมของเล่นและชุดเด็กเอาไว้ล่วงหน้า

เสิ่นฝานซิงตั้งใจไปที่ห้องสรรพสินค้า เธอฟังคำแนะนำของพนักงานขาย ซื้อของที่คิดว่าเหมาะสมมาครบเกือบทุกอย่าง

หลังจากซื้อจนถึงท้ายที่สุด ขนาดพนักงานขายก็อดไม่ไหวจึงแนะนำเธอว่า

“พี่สาวคะ เด็กเล็กโตไวมากเลยนะ ไม่ต้องซื้อเยอะขนาดนี้หรอกค่ะ เปลืองเงินเปล่าๆ”

จมูกของเสิ่นฝานซิงแสบเล็กน้อย

เธอส่ายหัวเบาๆ

ลูกของเธอจะไม่โตไปมากกว่านี้แล้ว

ถึงจะเตรียมใจมาอย่างดีแล้ว แต่พอต้องเห็นลูกของตัวเองถูกฝังลงในหลุมศพกับตา จนกระทั่งนำดินมากลบทับด้านบนเสร็จ เสิ่นฝานซิงก็ยังทนไม่ไหวและร้องไห้ออกมาจนน้ำตานองหน้าอยู่ดี

ลูกคนนี้อาจจะเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ คนหนึ่ง ขี้เล่นซุกซนเหมือนกับเธอตอนยังเป็นเด็ก หรือไม่ก็อาจจะสุขุมและฉลาดเฉลียวเหมือนฟู่อวี้หานตอนยังเป็นเด็ก หรืออาจจะเป็นเป็นเด็กดีเรียบร้อยมีนิสัยเป็นตัวของตัวเองก็ได้

บางทีเขาอาจจะชอบการร้องเพลง บางทีอาจจะชอบการเต้นรำ หรือบางทีอาจจะเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจเหมือนฟู่อวี้หานพ่อของเขาก็ได้

......

อนาคตของลูกน้อยสามารถเป็นไปได้ทุกรูปแบบ

เธอเคยจินตนาการถึงสีหน้าท่าทางของฟู่อวี้หานได้รู้ว่ามีเด็กคนนี้อยู่นับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าฟู่อวี้หานยังไม่ทันได้รับรู้การคงอยู่ของเขา เด็กน้อยก็ถูกพรากโอกาสลืมตาดูโลกไปแล้ว

เธอกับเด็กคนนี้ไม่มีวาสนาต่อกัน

เด็กคนนี้เลือกให้เธอเป็นแม่ของเขาด้วยความยินดี แต่น่าเสียดายที่เธอมันไม่ได้เรื่อง ขนาดชีวิตของลูกยังรักษาไว้ไม่ได้

“คุณผู้หญิง ชื่อบนป้ายหลุมศพคืออะไรเหรอ?”

คนงานที่อยู่ข้างๆ เอ่ยถามเธอเสียงเบา

เสิ่นฝานซิงถึงเพิ่งนึกได้ว่าเด็กคนนี้ยังไม่มีชื่อเลย

เธอนิ่งคิดอยู่สักพักแล้วตอบเสียงเศร้าสร้อยว่า “เสิ่นซีซี”

เขาจะเป็นลูกของเธอเสิ่นฝานซิงตลอดไป ไม่ว่าชาติหน้าเด็กน้อยจะเลือกใครเป็นพ่อแม่ของเขา ก็จะมีความหวังในการมีชีวิตรอดต่อไปตลอดกาล

“กริ๊ง——”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมากะทันหัน

เสิ่นฝานซิงล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ถึงได้เห็นว่าคนที่โทรมาคือแม่ของฟู่อวี้หาน หรือก็คือแม่สามีของเธอกู้เสียนเยว่

“เสิ่นฝานซิง ฉันได้ยินว่าเธอไม่ยอมกลับบ้านมาสามวันแล้ว แหม ตอนนี้เธอชักจะใจกล้าขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ”

“ลองบอกมาสิ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”

เมื่ออีกฝ่ายรับสาย กู้เสียนเยว่ก็คาดคั้นเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันทันที

ครั้งนี้เสิ่นฝานซิงไม่ได้รีบร้อนอธิบายเหตุผลของตัวเองให้เธอฟังเหมือนที่ผ่านมา

เธอแค่พูดเสียงเรียบว่า “ไม่ได้คิดจะทำอะไรทั้งนั้น”

กู้เสียนเยว่ชะงักไปเล็กน้อย ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เสิ่นฝานซิง เธอพูดจากับฉันแบบนี้ได้ยังไง?”

ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร กู้เสียนเยว่ก็จะโทษว่าเป็นความผิดของเธอ หาเรื่องเธอตลอดเวลา

กู้เสียนเยว่ไม่ชอบขี้หน้าเธอ จึงมักจะยุแยงให้เธอกับฟู่อวี้หานทะเลาะกันอยู่เสมอ

เพิ่งจะแต่งงานได้ไม่นาน ฟู่อวี้หานก็จงเกลียดจงชังเสิ่นฝานซิงแล้ว เพราะเหตุนี้เองเขาถึงไม่ยอมกลับบ้านจนดึกดื่น แต่กู้เสียนเยว่กลับบอกให้เธอโทรไปหาฟู่อวี้หาน หรือไม่ก็บอกให้เธอออกไปตามฟู่อวี้หานกลับมา