ตอนที่ 6

เสิ่นฝานซิงรู้ว่าการออกไปตามเขากลับมาจะทำให้ฟู่อวี้หานรังเกียจเธอยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ต้องยอมทำตามที่กู้เสียนเยว่สั่งเพราะฐานะของอีกฝ่าย

เพราะอย่างนี้แหละ เธอถึงได้อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ่อยๆ

“เสิ่นฝานซิง ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเมื่อก่อนเธอจะเป็นใคร แล้วก็ไม่สนใจด้วยว่าเธอจะใช้วิธีการแบบไหนแต่งงานเข้ามาในตระกูลฟู่ แต่ในเมื่อเธอแต่งงานเข้ามาแล้วก็ต้องทำหน้าที่ให้สมกับฐานะของตัวเอง”

“เธอยอมปล่อยให้สามีออกไปเที่ยวนอกบ้านสามวันสามคืนไม่กลับก็แล้วไปเถอะ แต่นี่เธอกลับออกไปเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกสามวันมันใช้ได้ที่ไหน เธอลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นภรรยาของอวี้หาน...”

กู้เสียนเยว่พูดน้ำไหลไฟดับ

ถึงอย่างไรเธอกับฟู่อวี้หานก็จะหย่ากันอยู่แล้ว เสิ่นฝานซิงจึงไม่ยอมอดทนอดกลั้นอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนเมื่อก่อน ไม่ยอมให้แม่สามีโขกสับอีกต่อไป

เธอตัดบทอีกฝ่ายแบบที่เห็นได้น้อยครั้ง “แม่คะ แม่ก็พูดเองนี่คะว่าฉันเป็นภรรยาของเขา ไม่ใช่แม่ของเขา”

“เขาเป็นลูกของคุณแม่ค่ะ ไม่ใช่ลูกชายของฉัน ฉันไม่ได้มีหน้าที่อบรมสั่งสอนเขา”

“เธอว่ายังไงนะ?” กู้เสียนเยว่โกรธจนทำอะไรไม่ถูก “เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอถึงได้กล้ายอกย้อนฉันแบบนี้?”

“ฉันแค่กำลังพูดตามข้อเท็จจริง”

กู้เสียนเยว่โกรธจนแทบจะพ่นไฟ แต่ไม่นานนักก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เธอจึงแค่นหัวเราะแล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า “เฮอะ ฉันว่าเธอคงหึงหวงจนเสียสติไปแล้วล่ะ”

“เพราะเยี่ยจิงกลับมาแล้วใช่ไหมล่ะ? สองสามวันมานี้อวี้หานคงไปอยู่กับเธอสินะ?”

เสิ่นฝานซิงเพียงเงียบไม่โต้ตอบอะไร

กู้เสียนเยว่ข่าวไวจะตายไป จะรู้เรื่องที่เยี่ยจิงกลับมาแล้วก็ไม่แปลกอะไร

เสิ่นฝานซิงเองก็เข้าใจดีเหมือนกันว่าอีกฝ่ายรู้ทั้งรู้แต่จงใจถาม

พอเห็นว่าเสิ่นฝานซิงเงียบไป กู้เสียนเยว่ก็คล้ายว่าได้พิสูจน์ข้อสันนิษฐานของตัวเองแล้ว จึงหัวเราะเยาะเบาๆ

“ฉันว่าแล้วเชียว เธอทำตัวพาลใส่คนอื่นเขาไปทั่วเพราะเรื่องของเยี่ยจิง”

“แต่เธออย่าลืมนะว่าฉันเป็นแม่ของอวี้หาน! ฉันอยากให้อวี้หานอยู่กับใครเขาถึงจะยอมอยู่กับคนนั้น ถ้าฉันอยากให้เขาหย่ากับเธอ พรุ่งนี้เธอก็เตรียมเก็บสัมภาระออกจากบ้านตระกูลฟู่ได้เลย”

“เพราะฉะนั้น ฉันแนะนำว่าก่อนเธอจะพูดอะไรออกมา ควรระลึกฐานะของตัวเองให้ดีนะ”

พอเห็นว่าเสิ่นฝานซิงยังคงเงียบเหมือนเดิม กู้เสียนเยว่ก็คิดว่าการข่มขู่ของตัวเองยังใช้ได้ผลดีเหมือนที่ผ่านมา

เพราะคิดว่าตัวเองยังเหนือกว่า เธอจึงไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเสิ่นฝานซิง

เทียบกับลูกสะใภ้อย่างเสิ่นฝานซิงคนนี้ อันที่จริงแล้วกู้เสียนเยว่เกลียดขี้หน้าเยี่ยจิงมากกว่าอีก

ต่อให้เสิ่นฝานซิงจะมาจากครอบครัวที่ตกต่ำ แล้วเธอก็ห่างจากลูกสะใภ้ในอุดมคติของเธอไปมากโข แต่อีกฝ่ายเป็นคนหัวอ่อน นิสัยซื่อตรงเรียบง่าย ทำให้อยู่ในโอวาทดี

แต่ถ้าจะพูดกันจริงๆ แล้ว ตระกูลเสิ่นก็เคยเป็นหนึ่งในตระกูลเก่าแก่ของเมืองหนิง จะตกต่ำสักแค่ไหนก็ยังมีที่ยืนอยู่ในเมืองหนิงอยู่ดี

แต่เยี่ยจิงต่างออกไป ถึงเธอจะมีผลงานดีเยี่ยมและเรียนจบจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศ แต่ก็เกิดจากครอบครัวธรรมดา แล้วยังชอบวางมาดหยิ่งผยองอีกต่างหาก

ด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิง ถ้าเยี่ยจิงได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลเยี่ยเธอย่อมรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่แล้ว

ตอนแรกที่ฟู่อวี้หานกับเยี่ยจิงคบหากัน เธอคัดค้านแบบหัวชนฝา

ต่อมาหลังจากเสิ่นฝานซิงแต่งเข้ามาแล้ว เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ต้องการงานแต่งครั้งนี้เลย รวมถึงพิสูจน์ความรักที่เขามีต่อเยี่ยจิง ในคืนแต่งงานฟู่อวี้หานจึงออกไปค้างแรมอยู่ข้างนอกถึงสองวัน

หลายปีมานี้เขาพยายามหลีกเลี่ยงเสิ่นฝานซิง กลับบ้านไม่บ่อย รอยยิ้มก็ลดน้อยลงด้วย

ในฐานะคนเป็นแม่ เธอเห็นลูกตัวเองเป็นแบบนั้นก็ต้องรู้สึกสงสารอยู่แล้ว

พอเธอรู้ข่าวว่าเยี่ยจิงกลับมา แล้วฟู่อวี้หานไปขลุกอยู่กับอีกฝ่ายถึงสามวันติดต่อกัน กู้เสียนเยว่ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

แต่เธอไม่อาจทำใจแยกทั้งสองคนออกจากกันได้ ดังนั้นเธอจึงเลือกจะไปหาเสิ่นฝานซิง

“เสิ่นฝานซิง ในฐานะคนเป็นแม่ ฉันจะยอมช่วยเธอสักครั้ง”

“แต่ฉันขอเตือนให้เธอรู้จักระวังตัวเอาไว้บ้างจะดีกว่านะ ถ้าไม่จับเอาไว้ให้แน่นๆ ระวังตำแหน่งคุณนายฟู่จะไม่ปลอดภัยล่ะ”

หลังจากต่อว่าสั่งสอนอีกฝ่ายจนหนำใจ กู้เสียนเยว่ก็ไม่เปิดโอกาสให้เสิ่นฝานซิงได้เถียงกลับสักคำ เธอกดตัดสายทิ้งทันที

หากเป็นเมื่อก่อน ตอนที่ได้ยินว่า ‘ระวังตำแหน่งคุณนายฟู่ไม่ปลอดภัย’ เสิ่นฝานซิงคงจะหวาดกลัวเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาเลยล่ะ แต่ในตอนนี้ บางทีอาจะเป็นเพราะเธอเตรียมใจมาก่อนแล้ว เธอถึงได้ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย

ถ้าจับไม่อยู่ก็ปล่อยให้หลุดมือไปเถอะ

เพราะเธอก็ไม่อยากได้มันแล้ว