ตอนที่ 7

เสิ่นฝานซิงไปที่สำนักทนายความอีกครั้ง เพื่อให้ทนายความร่างเอกสารหย่าให้หนึ่งฉบับ

ความจริงระหว่างที่พักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาลเธอก็ร่างเอาไว้เกือบเสร็จแล้ว เหลือเพียงเรื่องส่วนแบ่งทรัพย์สินที่ยังไม่ได้พูดคุยตกลงกับฟู่อวี้หาน

เดิมทีเธอมีหน้าที่การงานที่ไม่เลวเลย แต่หลังจากแต่งงานแล้วตระกูลฟู่ไม่อยากให้คุณนายของตระกูลออกไปทำงานด้านนอก เธอเลยต้องลาออกจากงานแล้วรับหน้าที่ภรรยาเต็มตัว คอยดูแลเรื่องข้าวปลาอาหารและชีวิตประจำวันของฟู่อวี้หาน

หลายปีที่ผ่านมาฟู่อวี้หานเป็นคนรักความเงียบสงบ เพราะฉะนั้นแม่บ้านกับคนรับใช้ในบ้านจึงโดนไล่ออกหมด เหลือแค่ป้าหวังแค่คนเดียวเท่านั้น

ป้าหวังเป็นคนของกู้เสียนเยว่ จึงมักจะอาศัยว่าตัวเองมีคนหนุนหลัง จึงยกตนข่มเสิ่นฝานซิงโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ตอนอยู่ในบ้านมักจะแอบอู้งานและทำตัวเกียจคร้าน แล้วยังชี้นิ้วสั่งให้เสิ่นฝานซิงทำงานอีกต่างหาก

ฟู่อวี้หานไม่รู้เรื่องนี้

หรือบางทีอาจจะรู้ก็ได้ แต่เขาเลือกจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

ด้วยเหตุนี้เอง ถึงจะบอกว่าเธอเป็นคุณนายฟู่ แต่ความจริงแล้วเธอไม่ต่างอะไรจากคนใช้และคู่นอนที่ถูกจ้างมาให้รับใช้ฟู่อวี้หานแบบฟรีๆ

เธอรู้ดีว่าคงขอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลฟู่ไม่ได้หรอก แต่เธอคิดว่าอย่างน้อยก็คงไม่ถึงขั้นต้องออกจากบ้านตัวเปล่า

พอคิดได้แบบนี้ เสิ่นฝานซิงก็ให้ทนายความช่วยหาเงินเดือนเฉลี่ยของอาชีพในสายงานของตัวเองตอนแรก ช่วยเธอคำนวณค่าใช้จ่ายออกมาจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็เขียนจำนวนที่คิดว่าเหมาะสมลงไปในสัญญา

หลังเขียนเสร็จเรียบร้อย เสิ่นฝานซิงก็เอาสัญญาฉบับนั้นกลับบ้าน

พอก้าวเข้าไปในบ้าน เธอก็มองเห็นสภาพที่เละเทะยุ่งเหยิงทันที โต๊ะในห้องรับแขกเต็มไปด้วยเปลือกส้มและเปลือกธัญพืชกองพะเนิน

ตัวการหลักอย่างป้าหวังกำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ แทะเมล็ดแตงโมไปพลาง ดูซีรีย์เรื่องดังที่กำลังฮิตไปพลาง

พอหันมาเห็นเธอ ป้าหวังที่เดิมมีหน้าเคร่งเครียดก็ดูผ่อนคลายขึ้นทันที

“เธอกลับมาแล้วเหรอ?”

ป้าหวังเอนตัวพิงโซฟาเหมือนเดิม แล้วดูซีรีย์ในทีวีต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตอนที่ฟู่อวี้หานอยู่บ้าน เธอจะวางมาดเป็นแม่บ้านที่ขยันขันแข็ง แต่พอฟู่อวี้หานไม่อยู่บ้าน เธอก็จะทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้านยิ่งกว่าเจ้านายอย่างเธอเสียอีก

เสิ่นฝานซิงรู้ดีว่าเธอกำลังรอให้ตนเองทนดูต่อไปไม่ไหวและลงมือเก็บความทำความสะอาดเอง เหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา

ป้าหวังอายุใกล้เคียงกับคุณแม่ที่เสียไปแล้วของตัวเอง ตอนแรกเสิ่นฝานซิงทนดูไม่ไหวจึงเข้าไปช่วยเหลืออีกฝ่ายตอนที่เธอกำลังทำความสะอาด

ต่อมา เธอคงอาจจะดูรังแกง่ายในสายตาของอีกฝ่ายมั้ง ป้าหวังถึงได้ชอบอ้างอยู่บ่อยครั้งว่าไม่สบาย โยนงานเกือบทั้งหมดมาให้เธอทำ สุดท้ายเธอก็อู้งานหน้าด้านๆ แบบไม่คิดจะหาข้ออ้างด้วยซ้ำ

เสิ่นฝานซิงพยายามจะพูดคุยกับป้าหวังหลายครั้ง สุดท้ายสิ่งที่เธอได้กลับมาคือสายตามองค้อนของอีกฝ่าย

เธอเคยลองไล่ออกไปครั้งหนึ่ง แต่หลังจากไล่ออกได้วันที่สอง กู้เสียนเยว่ก็โทรมาต่อว่าด่าทอเธอผ่านทางโทรศัพท์

หลักใหญ่ใจความคือบอกว่าเธอเป็นสะใภ้ของตระกูลฟู่ แม้แต่แม่บ้านคนหนึ่งยังไม่มีปัญญาจัดการ หลังจากนี้ไปจะช่วยฟู่อวี้หานดูแลทรัพย์สินของตระกูลฟู่ได้อย่างไร

เมื่อความพยายามไร้ผล เสิ่นฝานซิงจึงยอมรับชะตากรรม

แต่ตอนนี้เธอไม่อยากก้มหน้าอดทนอีกแล้ว

เสิ่นฝานซิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่ป้าหวังพูด เธอเดินขึ้นไปที่ห้องชั้นบนโดยตรง

ก้มมองสัญญาหย่าที่อยู่ในมือ เสิ่นฝานซิงกำลังครุ่นคิดว่าจะติดต่อฟู่อวี้หานให้มาเซ็นชื่อยังไงดี แต่คิดได้ไม่ทันไร ฟู่อวี้หานก็เป็นฝ่ายกลับมาที่คฤหาสน์ก่อน

ชั้นล่างของบ้าน

ป้าหวังที่กำลังนั่งดูละครบนโซฟาอย่างสนุกสนาน ก็ได้ยินเสียงคนถีบประตูดัง ‘ปัง’

ฟู่อวี้หานสีหน้าถมึงทึง ก้าวฉับๆ เข้ามาในบ้านด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ

ตอนที่ป้าหวังเห็นเขาก็รีบเด้งตัวออกมาจากโซฟาราวกับมีไฟลนอยู่ที่ก้น เธอคลานลงไปที่พื้นข้างๆ แล้วแสร้งทำเป็นเช็ดถู

“คุณฟู่ คุณนายเพิ่งจะขึ้นไปข้างบนค่ะ ฉันเลยยังไม่ทันได้ทำความสะอาด”

ป้าหวังชี้ไปที่ขยะเกลื่อนกลาดในบ้าน พูดจาเพียงไม่กี่ประโยคก็โยนความผิดทั้งหมดให้กับเสิ่นฝานซิงแล้ว

ฟู่อวี้หานเหลือบมองสภาพบ้านที่เละเทะ จากเดิมที่อารมณ์ไม่ค่อยดีตอนนี้นัยน์ตากลับเข้มขึ้นหลายส่วน แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องผิวเผินพวกนี้ เอ่ยถามอย่างหงุดหงิดว่า “เสิ่นฝานซิงอยู่ข้างบนเหรอ?”

ป้าหวังพยักหน้า “คุณนายดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยค่ะ...”

ป้าหวังยังพูดไม่ทันจบ ฟู่อวี้หานก็เดินฉับๆ ขึ้นไปชั้นบนด้วยสีหน้ามืดครึ้มแล้ว

เสิ่นฝานซิงอารมณ์ไม่ดี?

ยังมีแก่ใจจะไปฟ้องคุณแม่เรื่องของเขากับเยี่ยจิงอีก

ตอนนี้เธอน่าจะอารมณ์ดีสุดๆ ไปเลยล่ะ!