บทที่ 11

พระชายาเฉิงไม่คาดคิดว่าถังหนิงจะบอกไม่ให้นางไปที่สกุลซ่ง นางขมวดคิ้ว “แต่ทางสกุลซ่ง เรื่องนี้จะปล่อยไปง่าย ๆ เช่นนี้หรือ?”

“ไม่เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้า...”

“พวกซ่งจิ่นซิวจะมาหาข้าเอง”

ถังหนิงมองดูมือที่บาดเจ็บของตนเอง คนที่ร้อนใจคือพวกซ่งหงเอง คนที่เสียหน้าคือสกุลซ่ง

ตราบใดที่นางไม่กลับสกุลซ่งวันหนึ่ง คนข้างนอกก็จะจดจำเรื่องที่คนสกุลซ่งทำไปได้อีกวันหนึ่ง

ขอเพียงนางนิ่งไว้ได้ สกุลซ่งจะร้อนใจยิ่งกว่าใคร ๆ

พระชายาเฉิงรู้ดีว่าซ่งถังหนิงเคยติดพี่ชายคนโตคนนั้นของสกุลซ่งมากเพียงใด เมื่อก่อนไม่ว่าจะทำอะไรก็เรียกท่านพี่ทุกคำ เมื่อเอ่ยถึงซ่งจิ่นซิวก็เต็มไปด้วยความสนิทสนม แต่มาบัดนี้กลับเรียกชื่อเต็มโดยตรง ตอนที่พูดถึงสกุลซ่งก็ยิ่งเย็นชา นางรู้สึกเพียงว่าสกุลซ่งทำร้ายจิตใจของหลานสาวแล้ว

“ได้ น้าจะฟังถังหนิงทุกอย่าง”

“ท่านน้าดีที่สุดเลย”

ซ่งถังหนิงพิงอยู่ที่ไหล่ของพระชายาเฉิงแล้วถูเบา ๆ

พระชายาเฉิงถูกเด็กสาวออดอ้อนจนใจอ่อน ลูบผมของนางด้วยความสงสาร “เจ้ากับเซียวเยี่ยนเป็นมาอย่างไรกัน เหตุใดจู่ ๆ เขาถึงได้รับเจ้าเป็นน้องสาวบุญธรรม?”

ถังหนิงลูบจี้ลายมังกรที่ห้อยอยู่ที่คอโดยไม่รู้ตัว

ระหว่างทางกลับเมืองหลวง เซียวเยี่ยนเคยบอกกับนางว่า ท่านน้าเซวียที่มอบจี้หยกให้นางนั้นเสียชีวิตไปแล้ว

เขาบอกว่าท่านน้าเซวียมีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ ตระกูลของนางเคยเป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ที่รุ่งเรืองที่สุดในเมืองหลวง แต่ในตอนนั้นเพราะไปล่วงเกินคนชั่วเข้าจึงถูกทำร้าย ทั้งตระกูลเซวียก็ถูกใส่ความในข้อหากบฏ จนถูกประหารเก้าชั่วโคตร

จี้ลายมังกรชิ้นนี้เป็นของตกทอดของสกุลเซวีย ขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองหลวงหลายคนจำได้ และคนที่เคยเป็นศัตรูกับสกุลเซวียในตอนนั้น ตอนนี้มีหลายคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงในราชสำนัก หากมีคนเห็นว่านางสวมของของสกุลเซวีย ก็อาจจะนำภัยมาสู่ตัวได้ง่าย ๆ

เซียวเยี่ยนกำชับนางว่า ให้เก็บจี้ลายมังกรไว้ให้ดี และอย่าได้เอ่ยถึงเรื่องของท่านน้าเซวียกับผู้ใด

ซ่งถังหนิงไม่กลัวว่าท่านน้าจะไปพูดกับคนอื่น แต่เฉิงอ๋อง... ขนตาของนางตกลงเล็กน้อย “ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ”

“ตอนที่หัวหน้าเซียวช่วยข้า ข้าบาดเจ็บจนหมดสติไป พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่จวนชานเมืองของเขาแล้ว ตอนนั้นเขามองข้าด้วยสีหน้าแปลก ๆ และยังพูดจาแปลก ๆ กับข้าด้วย บอกว่าเหมือนกับคนรู้จักเก่าของเขา ข้าเองก็ฟังไม่ค่อยชัดเท่าไร”

“ต่อมาเขารู้เรื่องของข้ากับสกุลซ่ง ก็เลยบอกให้ข้าเรียกเขาว่าท่านพี่ แล้วก็พาข้าไปที่สกุลเฉียน”

พระชายาเฉิงได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้สงสัยในคำพูดที่คลุมเครือของถังหนิง เพราะชื่อเสียงของเซียวเยี่ยนในเมืองหลวงนั้นโด่งดังเกินไป แม้ว่าปกติพระชายาเฉิงจะไม่ค่อยได้ยุ่งเกี่ยวกับคนในราชสำนัก ก็ยังรู้ถึงความร้ายกาจของหัวหน้าเซียวผู้นี้

แม้แต่เฉิงอ๋องเวลาเอ่ยถึงเซียวเยี่ยนก็ยังเต็มไปด้วยความเกรงกลัว คนเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องมาวางแผนกับเด็กสาวกำพร้าคนหนึ่งอย่างถังหนิง

“บางทีเจ้าอาจจะคล้ายกับคนรู้จักเก่าของเขากระมัง?”

พระชายาเฉิงครุ่นคิด “ได้ยินว่าเซียวเยี่ยนผู้นี้ตอนเด็ก ๆ ลำบากมาก พ่อแม่ในบ้านไม่รักใคร่ พี่ชายก็ยิ่งโหดเหี้ยม”

“ตอนที่เขาอายุยังน้อยก็เคยเกือบจะถูกพี่ชายคนโตวางแผนจนเสียชีวิต บิดาเพื่อปกป้องพี่ชายคนโตถึงกับยอมส่งเขาไปตายด้วยตนเอง ดังนั้นหลังจากที่เขาได้อำนาจมาแล้วจึงได้ฆ่าล้างตระกูล”

สถานการณ์เช่นนี้ ก็คล้ายกับถังหนิงอยู่บ้าง

“บางทีเขาอาจจะเห็นว่าเจ้าน่าสงสาร ทนไม่ได้ที่เจ้าถูกสกุลซ่งรังแก และเพราะเจ้าทำให้นึกถึงสถานการณ์ตอนที่เขาอายุยังน้อย จึงได้คิดจะช่วยเหลือเจ้าเป็นกรณีพิเศษ”

ส่วนเรื่องรับเป็นญาติ อาจจะแค่พูดไปอย่างนั้นเอง

ซ่งถังหนิงเบ้ปาก คนผู้นั้นปากร้ายใจอำมหิต ไม่มีทางที่จะทนไม่ได้หรอก

เมื่อเห็นว่าพระชายาเฉิงหาเหตุผลให้ตัวเองได้แล้ว นางจึงพูดอย่างคลุมเครือ “น่าจะใช่เจ้าค่ะ”

พระชายาเฉิงจึงวางใจลง “เช่นนี้ก็ดีแล้ว อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนของสำนักขันที แม้ร่างกายจะไม่สมบูรณ์ ไม่กระทบต่อชื่อเสียงของเจ้า แต่ถึงอย่างไรก็ควรจะคบหาให้น้อยลงจะดีกว่า แต่ถึงแม้คนผู้นี้จะอารมณ์แปรปรวน โหดเหี้ยมไปบ้าง แต่ก็ช่วยชีวิตเจ้าไว้ รอให้เจ้าอาการดีขึ้นแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปขอบคุณเขา”

บุญคุณช่วยชีวิต อย่างไรก็ต้องขอบคุณอย่างหนัก

ถังหนิงไม่อยากจะไปพบเซียวเยี่ยนเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาของคนผู้นั้นเฉียบคมเกินไป เล่ห์เหลี่ยมก็มากเกินไป ทุกครั้งนางราวกับจะถูกมองทะลุปรุโปร่ง

นางไม่อยากจะพบเขา แต่ก็หาเหตุผลที่เหมาะสมไม่ได้

ถังหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง ทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างหงอย ๆ “เจ้าค่ะ”

......

ถังหนิงตามพระชายาเฉิงกลับไปที่จวนเฉิงอ๋อง เรื่องราวที่สกุลเฉียนก็ไม่สามารถปิดบังใครได้

ตอนที่ซ่งจิ่นซิวเลิกงานออกมาจากวัง ก็รู้สึกได้ราง ๆ ว่าสายตาของคนรอบข้างที่มองมาที่เขานั้นดูแปลกไปเล็กน้อย แต่พอเขามองกลับไป คนเหล่านั้นก็จะละสายตาไปอย่างแนบเนียน แม้แต่เสียงซุบซิบที่เบาอยู่แล้วก็จะเงียบลง

แม้จะยังคงทักทายเหมือนเดิม แต่พวกเขากลับราวกับวาดวงกลมขึ้นมาวงหนึ่ง แล้วผลักเขาออกไปข้างนอก

ซ่งจิ่นซิวมีชื่อเสียงด้านความสามารถมาตั้งแต่อายุน้อย อายุไม่ถึงยี่สิบก็สอบผ่านการสอบขุนนางระดับท้องถิ่น เนื่องจากได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้จึงได้เข้ารับตำแหน่งหนึ่งในสี่อาลักษณ์ของสำนักสนองราชโองการ แม้ตำแหน่งจะไม่สูง เพียงแค่ขั้นเจ็ด แต่ใคร ๆ ก็มองออกว่าอนาคตของเขาสดใส

เดิมทีเขาก็มีความสามารถโดดเด่น ทั้งยังเป็นบุตรชายคนโตในภรรยาเอกของจวนซ่งกั๋วกง ปกติในศาลาว่าการก็มักจะเป็นที่ผูกมิตรของคนอื่นเสมอ แต่การถูกกีดกันและรังเกียจอย่างเงียบ ๆ เช่นในวันนี้กลับเป็นครั้งแรก

“ใต้เท้าเสี่ยวซ่งเลิกงานแล้วหรือ?”

ขุนนางหนุ่มที่เพิ่งออกมาจากประตูวังเช่นกันโบกมือทักทายอย่างยิ้มแย้มแต่ไกล “คืนนี้ที่หอถงเฟิงมีงานเลี้ยงฉลองใต้เท้าอันเลื่อนตำแหน่ง ท่านจะไปด้วยกันหรือไม่?”

ซ่งจิ่นซิวเพิ่งจะส่ายหน้าหมายจะปฏิเสธ ก็มีคนชิงพูดขึ้นมาก่อน

“เจ้าเรียกเขาทำไม คุณชายผู้สูงศักดิ์เช่นเขาสูงส่งจะตายไป จะมาสนใจพวกเราได้อย่างไร เขาย่อมไม่มีเวลาไปดื่มสุรากับพวกเราหรอก”

“ฟู่ไหลชิ่ง เจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก”

คนที่ถูกเรียกว่าฟู่ไหลชิ่งอายุไล่เลี่ยกับซ่งจิ่นซิว เพียงแต่เมื่อเทียบกับท่าทางเคร่งขรึมและเข้มงวดของซ่งจิ่นซิวแล้ว ใบหน้าของฟู่ไหลชิ่งนั้นกลับดูมีชีวิตชีวายิ่งกว่า

ความไม่ลงรอยกันของเขากับซ่งจิ่นซิวมีมานานแล้ว ทั้งสองคนต่างเป็นอัจฉริยะวัยเยาว์ เข้าศึกษาในสำนักศึกษาหลวง สอบขุนนางในปีเดียวกัน และเข้ารับตำแหน่งในปีเดียวกัน คนหนึ่งเข้าสำนักอัครเสนาบดี อีกคนหนึ่งเข้าสำนักสนองราชโองการ

ซ่งจิ่นซิวเหนือกว่าเขาอยู่ก้าวหนึ่งเสมอ ทั้งยังชอบทำหน้าตาเคร่งขรึมสั่งสอนผู้อื่น ฟู่ไหลชิ่งไม่ชอบหน้าเขามาตั้งนานแล้ว

“ข้าไม่ใช่คนใบ้ แต่คงพูดจาเก่งกาจได้ไม่เท่าคุณชายผู้สูงศักดิ์เช่นท่านหรอก”

ฟู่ไหลชิ่งเยาะเย้ย “ใต้เท้าซ่งสามารถพูดเรื่องผิดกลายเป็นถูก พูดเรื่องเลวร้ายกลายเป็นดีงามได้ ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าท่านเป็นคนที่เคร่งครัดในกฎระเบียบ ปฏิบัติตามแบบแผน แต่มาตอนนี้ดูแล้วช่างทำให้คำว่าสูงศักดิ์สองคำต้องมัวหมองเสียจริง”

“ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“ยังจะเสแสร้งอีกหรือ สกุลซ่งของพวกท่านเอาบุตรีอนุนอกเรือนมายกย่องราวกับของล้ำค่า ยัดเยียดให้นางสวมรอยเป็นบุตรอนุภรรยาของบ้านรอง ปล่อยให้นางรังแกบุตรสาวภรรยาเอกของบ้านรอง ท่านกล้าพูดหรือว่าท่านไม่รู้?”

“ท่านพูดจาเหลวไหลอะไร!”

“ข้าพูดจาเหลวไหลหรือ? เกรงว่าท่านคงยังไม่รู้กระมัง ชาติกำเนิดของซ่งซูหลานคนนั้น คนทั้งเมืองหลวงรู้กันหมดแล้ว”

ฟู่ไหลชิ่งเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

“ได้ยินว่าตอนเช้าก่อนที่ท่านจะเข้าเวร ยังอุตส่าห์ไปส่งบุตรีอนุนอกเรือนคนนั้นที่จวนเสนาบดีเฉียนด้วยตนเอง ดูแลนางอย่างดีทะนุถนอมนางอย่างยิ่ง ไม่ยอมให้นางต้องน้อยใจแม้แต่น้อย ก็ไม่รู้ว่าใต้เท้าซ่งยังจำน้องสาวแท้ ๆ ที่เมื่อวานถูกท่านทิ้งไว้บนภูเขาเชวี่ย จนเกือบจะตกเขาตายได้หรือไม่”

“แต่ก็จริง ซ่งจิ่นซิวเช่นท่านสามารถทอดทิ้งคนไว้ในป่ารกร้างได้ จะไปสนใจความเป็นความตายของนางได้อย่างไร น่าสงสารก็แต่แม่นางน้อยซ่งคนนั้น ตกเขาขาหักยังเสียโฉมอีก...”

หัวใจของซ่งจิ่นซิวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ไหนเลยจะยังเหลือท่าทีสง่างามเมื่อครู่ รีบเดินไปข้างหน้ากระชากคอเสื้อของฟู่ไหลชิ่ง

“ท่านพูดว่าอะไรนะ ถังหนิงเป็นอะไรไป?”